Donderdag 31 Mei 2007 om 00:52
Gisterochtend zijn we rond 9.15 uur uit Heerenveen vertrokken met de trein en we waren tegen 14.45 uur in Kapelle. Snelle rekenaars zien dat we zegge en schrijve vijf en een half uur met de trein bezig zijn geweest om bij mijn vader te komen (ongeveer 280 km). We hebben ook altijd wat met die krengen. Zijn het geen vallende blaadjes, dan zijn het wel ongelukken op het spoor. Maar dit keer was het iets heel anders. De machinist was zo vriendelijk om het om te roepen. De internationale trein van Schiphol naar Brussel moest langzaam rijden omdat er een (te) zwaar beladen goederentrein voor reed die niet zo snel kon. Dan sla je als Nederlandse Spoorwegen toch een flater van hier tot ginder, als een goederentrein het internationale treinverkeer ophoudt. Wij stapten in Rotterdam op deze trein. In Dordrecht was er al 6 minuten vertraging. Toen wij in Roosendaal uitstapten was de trein 20 minuten te laat. Gevolg voor ons was, dat we de aansluiting op het boemeltje naar Vlissingen misten. We konden de intercity naar Vlissingen niet nemen, omdat deze niet in Kapelle/Biezelinge stopt. We moesten nu ruim 40 minuten wachten. Op de foto is te zien dat we nog 20 minuten voor de boeg hadden.
Het was lekker weer en we hebben toen maar lekker op het terrasje voor het stationsgebouw gezeten.
Toen wij weer naar het perron liepen, zagen we deze poster hangen.
Wij waren duidelijk pechvogels. Waren we maar met deze bus gegaan. Maar ja, hij ging niet naar Zeeland.
Ik snap niet waarom ze die goederentrein niet naar een ander spoor hebben geleid, om het normale treinverkeer niet te hinderen.
We kwamen dus een uur later bij mijn vader en zijn daarom ook een uur later dan gepland weer vertrokken. Terwijl we wachtten op de trein, zagen we dat Kapelle ook op moet stoten in de vaart der volkeren. Kapelle is het dorp waar Annie M.G. Schmidt is geboren en dat zal de reden zijn dat de nieuwe wijk zo zal gaan heten.
Maar als deze wijk gebouwd gaat worden, dan zal men dit uitzicht moeten gaan missen.
Langs het perron waren diverse struiken aan het bloeien. Maar dit keer heb ik iets anders gefotografeerd. Iets wat ook bij de natuur hoort.
Mijn vader is weer aardig opgekrabbeld. Hij heeft geaccepteerd dat hij meer verzorging krijgt en dat hij niet meer mobiel is. Hij is ineens wel een stuk ouder geworden en ook wat vergeetachtiger. Maar hij weet nog steeds wat er in de wereld om hem heen gebeurt en heeft daar nog steeds zijn eigen mening over, waar hij niet van af te brengen is. De oude spirit zit er wat dat betreft gelukkig nog in.
Woensdag 30 Mei 2007 om 00:00
Gistermorgen heb ik even afstand van de computers genomen. Ik baalde wel zo verschrikkelijk. De pc van mijn vriendin gaf er 's nachts de brui aan. Ik moest even mijn zinnen verzetten. Even met iets anders bezig zijn. En dat is gelukt. Het begin is er.
Hier rolt hij uit de stalling.
En hier staat hij in de rij voor de servicebeurt.
Donderdag is ons huisje op 2 wielen helemaal nagekeken en kunnen we hem naar huis halen. Dan gaat de voorpret helemaal beginnen. Boodschapjes erin, kleren erin, spulletjes die aangeschaft zijn het afgelopen jaar erin. En dan over ruim een week: de wijde wereld in.
Maar eerst vandaag nog even sporen. Weer een dagje Zeeland. Voelt als een schoolreisje. Wat lekkers en drinken mee. Een aantal sudoku's. Krantjes genoeg op de stations. We zullen ons niet vervelen.
's Middags toch de pc van mijn vriendin weer onder handen genomen en een Office er met behulp van een andere cd opgezet. En zoals het nu lijkt, is het lek boven water en kan hij heel snel naar haar terug.
Dinsdag 29 Mei 2007 om 00:05
De druilerige dag van gisteren noopte niet tot therapeutische rondjes. Ook heb ik al eerder verteld dat ik op dit soort dagen geen bezoekjes aan meubelboulevards en dergelijke toestanden. Hoewel er gisteren een uitzondering is gemaakt. We zijn eventje naar de Intratuin geweest. We zouden op de fiets, maar de eerste druppels vielen al op het moment dat we zouden vertrekken.
Met bijna lege handen zijn we daar weer weggegaan. Wel hebben we ons over bepaalde zaken uitgebreid laten voorlichten.
Weer thuis ben ik de computer van mijn vriendin aangevallen. Het is toch niet normaal als het starten van Word minimaal 10 minuten duurt. Alles is er afgehaald en ik ben op het moment dat ik dit logje plaats druk bezig de laatste bestandjes er op te zetten. De laptop heeft duidelijk de geest gekregen en draait weer als vanouds. Toch nog iets goeds in dit pinksterweekend.
Zelf heb ik een nieuwe versie van Photoshop op mijn pc gekregen. De komende dagen kan ik uitgebreid gaan experimenteren.
Ik wens iedereen veel gezondheid en veel plezier deze week waar je ook bent en wat je ook doet.
Maandag 28 Mei 2007 om 00:17
Als eerste wil ik uitdrukkelijk zeggen dat ik niemand wil kwetsen met deze log en dat ik ook niet de draak wil steken met het geloof van velen. Daar heb ik diep respect voor.
In de christelijke kerken wordt met Pinksteren herdacht dat de Heilige Geest neerdaalde over de apostelen. Deze geschiedenis wordt beschreven in het Nieuwe Testament, De Handelingen der Apostelen 2:1-6. Op Pinksteren verspreidden zich tongen als van vuur over de apostelen. Deze begonnen daarop alle volken in hun eigen taal toe te spreken. Het betekende het begin van de verbreiding van het christendom.
Gisteren, op eerste pinksterdag, is een goede vriend van Annemarie bij ons geweest om te kijken naar de computer van Jan. Wat ik nu hoopte was dat hij de computer van Jan ook in zijn eigen taal kon toespreken, waardoor deze zijn geheimen prijs zou geven. Helaas. De vriend sprak wel de goede taal, maar het had geen zin. De bestanden waren overschreven en niet weggeschreven naar een ander stukje van de harde schijf. De gegevens januari tot heden kunnen niet meer tevoorschijn gehaald worden. Jammer, het zou er zo'n mooie dag voor zijn geweest.
Om de teleurstelling een beetje te verwerken, ben ik met Annemarie een therapeutisch rondje gaan fietsen/lopen met de camera in de aanslag. Wij wonen vlakbij een rotonde. Deze rotonde is vrij uniek omdat hij beplant is met verschillende mooie bloeiende planten. Inwoners van een nabijgelegen zorginstelling voor geestelijk gehandicapten zorgen met veel liefde voor het onderhoud en de planten gedijen er uitstekend.
Er staan bloemen die ik totaal niet ken, maar die ik wel prachtig vindt. Zoals deze:
Of deze:
En deze:
Waar een hommel heel diep in kruipt om maar bij de nectar te kunnen komen.
Nadat we uitgefotografeerd waren op de rotonde, gingen we verder met ons rondje. Terwijl Annemarie op haar achterwerk druppels zat te fotograferen, sprak een man, met een mooie witte herder bij zich, mij aan en vroeg welke bloemen wij gefotografeerd hadden op de rotonde. Hij had ons gezien toen we bij de gele bloemen waren. Ik zei dat ik geen flauw idee had. Hij wist het wel: de Gele Gentiaan. Ik kon me daar niets bij voorstellen. Ik ken een gentiaan als een klein blauw bloemetje, maar niet als zo'n grote plant. Thuisgekomen heb ik natuurlijk op internet gesnuffeld en ik vond het volgende:
Gentiana lutea, die in alle talen Gele Gentiaan heet, komt in de hele Alpen, de Apennijnen en de Pyreneeën voor, maar ze geven wel de voorkeur aan kalk. Ze staan op de voedselrijkere delen. Het zijn heel forse planten die je absoluut niet over het hoofd kan zien. Van de wortel van deze plant wordt een kruidenbitter gemaakt. Het heet Enzian in de Duitstalige delen en Suze in de Franstalige.
Zo leer je nog eens wat op een mooie pinksterzondag.
We kwamen bij een slootkant. Het riet was zo prachtig met veel regendruppels er nog aan. Het fotograferen daarvan laat ik over aan de mensen met een macrolens. Mijn toestel is daarvoor te klein. Ik zag een zweefvlieg heel stilletjes zweven bij koekoeksbloemen, tot hij eindelijk de voor hem juiste gevonden had.
Even verderop zwom de familie zwaan. Zo te zien hadden ze geen last meer van de hordes mensen die vorige week hun rust verstoorden. Wat zijn de kleintjes in een week tijd gegroeid.
Toen we halverwege het rondje waren, kwamen we langs de fietsbrug. Ik heb hem nog maar een keer op de foto gezet. Want het blijft toch een heel apart bouwwerk.
Weer bij huis gekomen, zagen we dat in de voortuin de eerste pioenrozen gaan bloeien. Deze hebben geen last van de mieren zoals in de achtertuin en ontplooien zich daarom zoals het hoort.
Al met al is het toch een geslaagde pinksterzondag geweest, ook al is het vuur niet overgeslagen op de pc van Jan.
Zondag 27 Mei 2007 om 00:05
Gistermorgen is gebleken dat ik niet helemaal bij de les was. Waardoor dat kwam, weet ik niet. Mogelijke oorzaken kunnen zijn:
* Ik ben aan het afkicken want de jonge slechtvalken hebben de nestkast verlaten. Ondanks de slechte start en het verdwijnen van hun moeder, hebben zij het gered en hebben zij het luchtruim gekozen. Nou ja, ze hippen nog op de toren rond en zijn druk aan het oefenen met hun vleugels om te gaan vliegen. Maar zij hebben het veilige nest verlaten en zullen binnenkort op eigen benen (nou ja vleugels) staan (vliegen).
* Nog steeds de naweeën van een paar zeer pijnvolle weken. De pijn te lijf gaan in je lichaam vreet energie. En zoveel weken veel energie verbruiken, gaat misschien ten koste van de helderheid van geest.
* Of ik heb "de hersens van een garnaal". Dat wil zeggen ik ben dom.
Ik houd het op het laatste, want wat ik gedaan heb is dom en heeft vervelende gevolgen.
De computer van mijn vriendin loopt toch niet helemaal zoals hij zou moeten. Er zit een fout in, waardoor hij toch zeer traag start en programma's opent. Er is al een grote fout uitgehaald met hulp van een goede vriend van Annemarie en ik dacht dat ik het voor elkaar had. Ik was van plan hem naar haar te brengen. Maar 's morgens startte ik hem nog een keer voor de zekerheid en toen zei hij, doe het zelf maar. Om van verder gezeur af te zijn, heb ik besloten hem weer helemaal schoon te maken en alles opnieuw te installeren. In plaats van de pc naar haar te brengen, heb ik toen alle opstartcd's bij haar gehaald. En gisterochtend zou ik eerst haar bestanden naar mijn externe harde schijf schrijven, voordat ik met schoonmaken zou beginnen.
Jan wilde ook wel dat er weer eens een backup van zijn bestanden zou worden gemaakt. Die besloot ik eerst over te zetten. De externe harde schijf heb ik daarom eerst aan zijn laptop gekoppeld en de map met zijn bestanden op die externe schijf op de laptop geopend. Ik had nu dus 2 vensters naast elkaar open. En jullie begrijpen misschien al wat er ging gebeuren. Goed geraden. In plaats van de nieuwste bestanden naar de externe schijf te schrijven, gaf ik opdracht om het andersom te doen. Ik heb gewoon niet goed uit mijn ogen gekeken. De systeemopmerking kwam uiteraard dat er al bestandjes met dezelfde naam bestonden en of ik wel door wilde gaan. Natuurlijk wilde ik doorgaan, ze konden gewoon overschreven worden met de nieuwste gegevens erbij. Maar door mijn dommigheid werden de meest recente bestanden overschreven met de oudere.
Het gevolg is nu dat Jan een groot deel van de boekhouding kwijt is. De vorige backup was in januari gemaakt. Uiteraard liggen hier thuis nog allerlei afschriften en op onze internetrekening staat ook van alles en nog wat. Maar niet meer in zijn systeem. En met dat systeem zit hij veel te spelen. Dat vindt hij leuk. Dat is zijn hobby.
Met het programma PC Inspector File Recovery heb ik geprobeerd heel diep in de computer de bestandjes nog te vinden. Maar er is een probleem. Waren ze gewoon verwijderd, dan hadden ze nog diep in het geheugen gestaan. Maar nu zijn er stukjes van de bestanden verwijderd. En zie die maar eens op te sporen. Het lukte mij niet. Ik haalde wel allemaal abracadabra tevoorschijn (je kent dat misschien wel, een taaltje met rechthoekjes, apestaartjes, vraagtekens, letters, cijfers, lachebekjes etc. etc.), maar daar kan ik niets van brouwen.
Annemarie heeft een vriend van haar gebeld. Deze is zo lief om een dezer dagen langs te komen en te kijken of hij nog wat kan redden. Ik ben al sinds vanmorgen aan het duimen dat het hem lukt.
En de computer van mijn vriendin? Daar heb ik van schrik nog niets mee gedaan gisteren. Misschien ga ik morgen een heel voorzichtige poging wagen. Want er mag niet weer wat mis gaan met het overzetten van bestanden. Ik hoop maar 1 ding en dat niet geldt:
EENMAAL EEN GARNAAL, ALTIJD EEN GARNAAL!? (ik hou niet eens van die beesten)
Vandaag was het weer totaal anders dan ze voorspeld hadden. Ik hoop de komende pinksterdagen ook. Hele fijne dagen!
Zaterdag 26 Mei 2007 om 00:21
De gevolgen van de pijnbestrijding van de afgelopen weken ga ik, geloof ik, nu wat ondervinden. Totaal geen puf om iets te doen. Ik voel me leeg. Zo leeg, dat ik even niet weet wat ik schrijven moet.
Wel wil ik jullie laten zien hoe een zeer blijde en tevreden poes er uit ziet nadat haar maatje, na een dag door Nederland gecrossd te hebben is thuisgekomen. Ze lag van puur genot weer behoorlijk te kwijlen.
Ik geloof dat ik nu toch eindelijk eens werk moet gaan maken van een slabbetje voor haar, maar dan wel met de tekst: Pas op ik kwijl.
Speciaal voor de zieken onder de medeloggers een bloemetje, om op deze manier mijn medeleven te tonen. Dat jullie allen weer snel beter zijn, of dat jullie alles zo onder controle hebben, dat het leven weer waard is om te leven.
Of je nu ziek bent of gezond, ik hoop dat iedereen, ondanks eventuele lichamelijke of geestelijke ongemakken, een heel goed pinksterweekend zal hebben.
Vrijdag 25 Mei 2007 om 00:22
Om mijn lezers/lezeressen niet te veel in spanning te laten zitten, meteen maar de oplossing van de gokfoto. Het is, zoals meerdere malen als antwoord is gegeven, een knoflookpers.
Er is opgemerkt dat het te gemakkelijk zou zijn de oplossing en daarom werd iets anders genoemd. Maar de vorige "doe een gok 6" was lastig en ik had beloofd een niet al te moeilijke te plaatsen. De vorige keer werd ook gevraagd wie de goede oplossing had gegeven en die naam had ik niet vermeld. Daarom nu de namen van degenen die goed gegokt hadden, in volgorde van reageen. Als je op de namen klikt, kom je op hun log. Pasula, Tes en Floor en ook nog 2 logsters die of niet hetzelfde wilden zeggen, terwijl ze wel dachten dat het een knofloopers was, of omdat het te gemakkelijk zou zijn: Sis en Quidam.
Gisteren was de jongste zoon jarig. De verjaardagen van de volwassenen vieren we niet echt meer. Het geld dat we daar mee uitsparen, doen we in een pot en daar gaan we een keer met de hele familie een dagje van uit. Maar een verjaardag willen we toch niet zo maar voorbij laten gaan zonder persoonlijke felicitaties. Daarom zijn we gisteravond even een kopje thee bij hem en zijn familie gaan drinken. De kleine Jennéh heb ik niet gezien, want die lag al te slapen. Willen jullie toch een recente foto van haar zien, kijk dan even bij Annemarie, die heeft vorige week een geweldig goede foto van haar gemaakt. Wel even een eindje naar beneden scrollen. Maar dat is echt de moeite waard om te doen.
De jongste zoon woont geweldig, aan het water.
Als je het terras opkomt, komt meteen een familie eend aangezwommen in de hoop wat eten te krijgen. Maar dat is strikt verboden, omdat het terras anders veel te vies wordt, want dan komen de eenden naar boven. De poes vindt de eendenfamilie ook zeer interessant.
Als je zo aan het water woont, dan kun je nog meer van een zonsondergang genieten, dan wanneer je in de bebouwde kom woont.
Voordat we thee gingen drinken, moest er natuurlijk thuis eerst gegeten worden. Ik stond wat te hangen bij de kookplaat en toevallig keek ik op een deksel van een pan. Daarin zag ik de afzuigkap. Maar ook zag ik iets zwarts weerspiegeld in de buurt van de lamp.
Ik moest daar natuurlijk het mijne van weten en dook met mijn hoofd onder de kap, waarbij ik tot de ontdekking kwam dat de lamp fungeerde als laatste rustplaats van een dikke spin. Ik heb medelijden met dat beest. Zit je daar gevangen en moet je de meest heerlijke geuren ruiken, terwijl je die niet kunt onderzoeken. Of zou hij/zij juist zo bedwelmd zijn geraakt door de geurende wasem, dat hij/zij niet in de gaten had dat hij het niet zou overleven? We zullen het nooit te weten komen. Wat ik nu wel weet, is dat er nodig een grote schoonmaak moet worden gehouden boven de kookplaten.
Donderdag 24 Mei 2007 om 00:00
Deze log maak ik me er met een Jantje van Leiden vanaf. Ik ben te druk bezig (geweest) met de laatste restjes strijken (is echt klaar nu), boodschapjes doen, aan een andere layout werken, vogeltjes kijken, oefeningen doen voor rug/bekken en correctrice zijn voor foute d'tjes en t'tjes. Dat is de reden dat ik jullie alleen lastig val met een raadfoto. Het gaat weer om een voorwerp dat in of rond het huis kan worden gebruikt.
Doe een gok. Om welk apparaat het gaat, vertel ik zoals gewoonlijk in de volgende log.
Mijn inzending voor Thursday Challenge, met als onderwerp Voedsel, kun je zien als je op de zonsondergang hieronder klikt.
Fijne donderdag allemaal.
Woensdag 23 Mei 2007 om 00:07
Gistermiddag hebben Jan en ik, hoe raar het ook klinkt, een goede middag gehad. De afscheidsdienst van onze vroegere vriend was zo speciaal. De aula zat barstensvol, waardoor nog zeer veel mensen in de hal moesten zitten of staan. De familie had de regie over het afscheid. Ieder kind sprak of zong zijn/haar vader toe. Zelfs een soort pleegzoon, een Algerijnse jongen die in Parijs woont en als klein knulletje van 2 jaar voor een paar weken naar hen toekwam om aan te sterken en vervolgens driemaal per jaar voor een paar weken bij hen logeerde en onze vriend als zijn vader beschouwde, sprak in het Nederlands een afscheidswoord voor hem. Ook onze vriendin heeft het woord genomen en haar dankbaarheid uitgesproken voor alle gelukkige jaren met hem. Daarnaast werd er ook nog door 2 anderen life gezongen en waren er nog 2 korte, maar krachtige toespraken van buren. Al met al, iedereen was bedroefd, maar werd door dit afscheid gesterkt. Het was heel intiem, ondanks de hoeveelheid mensen. Een mooier afscheid kun je eigenlijk niet bedenken. Een afscheid in dankbaarheid.
Toen wij vroeg in de avond thuiskwamen, hoorde ik ineens boem boem boem, net een soort trommel. Even later volgden andere instrumenten. Nieuwsgierig als ik ben, ging ik de tuin in en zag boven de muur een tuba langsglijden. Daar moest ik het fijne van weten. Snel camera gepakt en naar boven gegaan. Achter onze muur liep een orkestje met allemaal mensen er achteraan. Een soort "zwaan kleef aan".
Er bleven maar mensen aansluiten in de rij. Het was zo druk, dat de politie zelfs het verkeer op de rotonde moest regelen.
Binnen de kortste keren stond er een file.
De zwanen die Annemarie en ik, tijdens het therapeutische rondje van afgelopen zondag, hadden gespot, schrokken van al het lawaai en zwommen tegen de stroom in.
En ineens werd er geroepen en gezwaaid. Ik was dit keer gespot. Onze ex-buurvrouw (die van het plantje) en haar dochtertje liepen ook in de groep.
Maar er waren er meer die mij daar boven in de gaten hadden gekregen. Helaas voor hen en gelukkig voor mij, konden ze niet goed mikken en viel het pijltje in de goot.
Kortom, de avondvierdaagse is begonnen in ons dorp.
Dinsdag 22 Mei 2007 om 00:29
Gisterochtend ben ik, zoals ik de afgelopen dagen ook deed, heel voorzichtig gestart om van horizontale in verticale positie te komen. Mijn been moet daar duidelijk aan wennen en protesteert behoorlijk. Gelukkig een heel klein beetje minder dan vorige week. Maar toch is het geen pretje. Omdat ik vrij lang geslapen had (moet het slaaptekort van de vorige weken blijkbaar inhalen), moest ik snel ontbijten, want Jan wilde al aan de koffie. Hij had een druk programma. De ramen moesten buiten gewassen worden. Na de snelle koffie ben ik heel rustig gaan douchen. Heb er lekker lang onder gestaan/gezeten en heb de warme straal goed op mijn rug/bekken en bovenbeen zijn werk laten doen. Na de douche was het al weer tijd voor de lunch. Alles redelijk normaal, maar daarna gebeurde het: ACTIE!
Voordat ik naar de fysiotherapeut ging, heb ik eerst de layout van een lieve medelogster veranderd. Ik had 's morgens een bericht ontvangen van haar dat ze het eens was met het ontwerp en dat ik mijn gang kon gaan. Omdat ik alles al voorbereid had, was het een fluitje van een cent.
Toen ik daarmee klaar was, kon ik naar de fysiotherapeut. Hij was zo vriendelijk om mijn schouder maar even de schouder te laten en zich te richten op mijn rug/bekken/been. Hij heeft mij aardig uitgerekt, zodat er wat ruimte in de spieren, pezen en wervels komt, waardoor er minder druk is op de ischiaszenuw. Want het is wel gebleken dat deze zenuw mij parten speelt. Een doodordinaire ischias heb ik. Ik heb wat rek- en trekoefeningen meegekregen en donderdag mag ik weer terugkomen bij hem. Dit alles om begin juni fit te zijn, zodat we hopelijk zoals gepland met vakantie kunnen gaan.
Weer thuisgekomen vond ik het de hoogste tijd om de was van 3 weken maar eens te gaan strijken.
Wel stond de computer aan, zodat ik het twijfelen van het grootste slechtvalkenjong kon volgen of zij nu wel of niet de wijde wereld in zou gaan. Bovendien moest ik Annemarie nog een antwoord geven op een mail die zij 's morgens had gestuurd. Vervolgens vlogen de mailtjes ons om de oren. Dat mailen over en weer heeft zowat de hele middag geduurd. Blijkbaar heeft zij het heel druk op haar stageadres. Zij heeft trouwens iets heel leuks voor mij uitgezocht voor een volgende layout. Te zijner tijd zullen jullie het resultaat wel zien. Ondertussen had ik een nederlandstalige zender aan, die ook nog eens een van mijn lievelingsliedjes uitzond.
Gestreken heb ik ook, maar de stapel is nog niet zo veel geslonken. Ten eerste omdat het toch nog wel wat vermoeiend is voor het been. Ten tweede omdat ik steeds gestoord werd door mailtjes en door de kreten uit het slechtvalkennest. En ten derde omdat het ook tijd werd om wat eten in huis te halen en vervolgens te koken.
De avond heb ik rustig in een stoel gezeten met de benen omhoog en gekeken naar de musical award uitreiking. Eventjes bijkomen. Toen dat afgelopen was, checkte ik mijn mail en zag dat ik een antwoord op een vraag had gekregen over de pc van mijn vriendin. Die staat al sinds vorige week hier in huis, omdat hij ontzettend traag opstart, net zoals Word. Het bleek dat de pc 2 versies van Windows opstart. Daarover heb ik hulp gevraagd en het antwoord kwam vanavond met een heel goede uitleg, zodat ik het probleem kon oplossen voor mijn vriendin. Haar computer loopt weer als een trein.
Vandaag zal er ook niet zo veel komen van het strijken en ook niet van het vouwen van het wasgoed dat niet gestreken hoeft te worden.
Helaas moeten we naar de begrafenis van een vroegere vriend. De dienst zal ik bijwonen. Als men daarna naar het kerkhof gaat, zal ik denk ik achter blijven in de aula, want de condoleance is na de teraardebestelling. En het lopen op de begraafplaats en het staan bij het graf, is waarschijnlijk niet zo goed voor mijn been. Maar wie weet, voel ik mij goed en kan ik 's avonds strijken.
Maandag 21 Mei 2007 om 00:06
Op 3 maart heb ik een log geplaatst met als titel "Muur/ijzeren gordijn". Ik liet toen verschillende (stukken van) muren zien. Een van de muren was het hekwerk "to close to", gemaakt door Jan Merx. Kortgeleden kreeg ik een mailtje van hem. Hij was tijdens het surfen op internet op mijn logje gestuit met zijn kunstwerk en hij vroeg zich af of hoe het daarmee was. Ook vroeg hij of ik eventueel foto's wilde opsturen. Uiteraard heb ik zijn verzoek ingewilligd en verteld dat het kunstwerk nog in zeer goede staat verkeerde.
In die log liet ik ook onze muur zien, zoals wij hem elke dag vanuit huis of tuin zien. Gisteren liep ik met Annemarie met onze camera's in de aanslag een therapeutisch blokje om. Wij kwamen aan de achterkant van onze muur en natuurlijk heb ik daarvan een foto gemaakt. Daar achter die muur kom ik niet zoveel. Jan wel, als hij de wingerd snoeit. De muur is toch een stuk vriendelijker met zo'n groene bekleding. Als in de toekomst de tuin op de schop gaat, ben ik er een groot voorstander van als ook aan de tuinkant wat groens (en wat bloeiends) tegen de muur komt.
Terwijl wij therapeutisch ons rondje deden, zag ik bij de kaalslag ineens iets wits. En nog wat wits. Ik wist dat daar een slootje liep en had zo het vermoeden dat daar zwanen zwommen (met hopelijk jonkies). Annemarie is even naar huis gegaan om haar telelens te halen en ik ben vast richting het slootje gelopen. En inderdaad er zwom een zwanenfamilie met 5 kleintjes.
Vader zwaan was zeer alert en hield ons goed in de gaten, klaar om aan te vallen als we te dicht bij zouden komen.
Ik neem aan dat Annemarie ook foto's op haar log zet, waar de beesten wat beter op te zien zijn door haar telelens.
Weer bij huis gekomen, keek ik nog eens rond tussen de planten in de voortuin. Schreef ik een vorige keer dat mieren verzot zijn op de pioenrozen. Gisteren ontdekte ik andere gasten die blijkbaar ook heel enthousiast zijn over deze mooie bloem.
Als eerste zag ik een groen beestje. Ik had het al eens eerder gezien, maar had geen flauw benul wat het kon zijn. Internet bracht uitkomst wat het was: een Groene Stinkwants (Palomena prasina). Hij (of zij) schijnt een smerig ruikend spoor achter te laten waar hij/zij gelopen heeft. Ik zal vandaag dus zeer beslist niet gaan ruiken.
Als tweede vloog een hommel heel druk zoemend rond de knoppen van de pioen. Blijkbaar zijn die lekker zoet, want overal waar hij neerstreek was hij driftig aan het likken.
Toen we weer binnen waren, riep Jan naar ons vanuit de tuin om eens te kijken. In de tuin staat een jonge yucca (palmlelie). Hij dacht dat er dit jaar voor het eerst bloemen in zullen komen. En inderdaad, er waren 2 dikke knoppen te zien. Ik verheug me er al op ze straks te zien bloeien.
Het lange weekend zit er weer op. Een nieuwe week is begonnen. Het wordt een drukke week voor mij. Door de problemen met mijn rug/been ligt er nog veel (strijk)werk te wachten. De pijn in de pees van mijn bovenbeen is zeer beslist nog niet weg, maar een heel klein beetje minder. In plaats van dat er honderdduizend naaldjes in prikken, zijn het er nu tienduizend. Dat zal me niet beletten om toch, in aangepast tempo, de achterstand weg te werken. En als dat gebeurd is, dan is er weer een lang weekend om uit te rusten. Fijne week allemaal!
Zondag 20 Mei 2007 om 00:01
Nadat Annemarie na een zeer korte nacht was opgestaan, dacht Petje, pik in dat hoofdkussen. Lekker zacht. Ze weet wel dat het eigenlijk niet mag, maar zodra ze de kans krijgt gaat ze er toch liggen. Hier zie je haar denken: Hier lig ik en ik blijf hier liggen. Zie me er maar eens vanaf te krijgen.
We zouden gisteren met z'n drieën naar een camping gaan, waar de jongste zoon/broer met zijn gezin staat. Dat was de reden dat Annemarie na haar tocht naar Leiden, Oudenbosch en Rotterdam vroeg moest opstaan. Omdat het nog lang niet goed is met mijn been, heb ik besloten, hoe spijtig ook, dat ik thuis zou blijven. Als goedmakertje voor mezelf heb ik maar wat bloemen gekocht. Puf om zelf iets te maken, heb ik momenteel niet. Daarom een kant en klaar boeketje.
Voor mijn gevoel is het weekend voorbij, door alle vrije dagen. Toch is het vandaag nog maar zondag. Ik wens jullie een heel plezierige dag.
Zaterdag 19 Mei 2007 om 00:00
Kortgeleden schreef ik dat ik graag een foto van een gebouw wilde maken bij avond. In het gebouw is het Centrum voor Lichtarchitectuur gevestigd. 's Avonds wordt het gebouw schitterend verlicht met steeds wisselende kleuren. Deze verlichting is echt reclame voor de zaak. De foto('s) heb ik nog niet gemaakt, want het statief van Annemarie is nog in Groningen.
Het gebouw had oorspronkelijk een andere functie, namelijk het agentschap van De Nederlandsche Bank en werd in 1992 geopend. Ter gelegenheid hiervan bood Anne Woudwijk, een kunstenaar uit Drachten, zowel de filiaalhouder, drs. L.S.J. Andringa, als de toenmalige president directeur dr. W. F. Duisenberg een gans aan. Het vrouwtje noemde hij Frisia en de gent Gruno. Het ganzenpaar, dat elkaar levenslang trouw blijft, staat symbool voor de verbondenheid tussen Groningen en Fryslân. De vestiging was namelijk opgezet voor beide provincies.
Als beveiliging voor het gebouw is er rondom veel water. In opdracht van De Nederlandsche Bank heeft Anne Woudwijk een kunstwerk gemaakt uit klieversteen: de Ganzentrek. Het is 5,50 meter hoog. Drie vleugels staan, met een hoek van 17 graden, schuin achterover, in de vijver voor het bankgebouw.
Ze hebben de vorm van een driehoek en zijn verschillend van grootte. Tegen de achtergrond van het gebouw, met zijn horizontale en verticale lijnen, vormt het kunstwerk een opvallend contrast. Op de vleugels zijn v-vormen gehakt. Dit is de kenmerkende vliegformatie van ganzen. Juist over deze plaats vliegen ze jaarlijks, duizenden kilometers van en naar hun broedgebieden in noord oost Europa en Siberië. Op elke vleugel heeft de kunstenaar een ander patroon aangebracht. Op de kleine vleugel maakte hij stippen omdat kuikens nog weinig tekening hebben. Op de tweede vleugel, die van een jonge gans, hakte hij streepjes. Op de derde steen, bracht hij de vleugeltekening van een volwassen gans aan.
Toen Anne Woudwijk heeft kunstwerk wilde plaatsen, vond de gemeente Smallingerland dat het dat zelf wel kon, ondanks protesten van de kunstenaar, die precies wist hoe hij het gemaakt had en hoe het het beste geplaatst kon worden in de vijver. De gemeente ging desondanks toch aan de slag. En jullie raden het al: het ging faliekant mis. De vleugels bleven niet goed in de positie staan waarin ze moesten staan. Met hangende pootjes kwam men bij de kunstenaar terug. En onder zijn deskundige oog en met zijn deskundigheid van het materiaal is de Ganzentrek toen geplaatst. Inmiddels zijn we 15 jaar verder en het beeld staat er nog net zo als in 1992.
Ik geniet altijd in de herfst en het voorjaar altijd van de overvliegende ganzen op de ganzensnelweg boven ons huis, of het nu overdag of 's nachts is. Altijd zijn ze aan het gakken, of ze elkaar vertellen waar ze naar toe moeten vliegen, of dat ze elkaar vertellen dat er obstakels zijn op hun weg. Zie ik het beeld, dan kijk ik bijna automatisch naar boven of er ook een zwerm ganzen in v-vorm hun weg zoekt in de wijde wereld.
De foto('s) van het gebouw bij avond houden jullie van me te goed. Dit beeld geeft al een beetje de sfeer rondom het gebouw.
Vrijdag 18 Mei 2007 om 14:59
Beter laat dan nooit, zegt men. Maar ik voel me wel een beetje schuldig dat ik niet eerder op het vriendelijke verzoek van Leidse Glibber ben ingegaan, om aandacht te besteden aan de Roparun. De Ro(tterdam)Pa(rijs)Run is de langste non-stop estafetteloop ter wereld. En deze loop is nu eens niet ter eigen meerdere eer en glorie, maar voor een goed doel. Zoals het zo mooi onder woorden gebracht wordt door de organisatoren:
"trachten leven toe te voegen aan de dagen, waar geen dagen meer kunnen worden toegevoegd aan het leven"
Voor meer informatie klik hier.
Een groep Punt NL loggers heeft besloten aan deze Roparun mee te doen. Zij noemen zichzelf
en wil je meer over dit initiatief van deze loggers weten, klik dan op de afbeelding hierboven.
Dit is het team dat op 26/27 mei in Parijs start en 28 mei gezond in Rotterdam hoopt aan te komen.
Door allerlei sponsoracties hopen zij zoveel mogelijk geld op te halen voor het goede doel.
Een van de acties wordt vanavond 18 mei gehouden. Een groots dansfestival: DANCE4CHARITA in Outland te Rotterdam.
Als je op de afbeelding klikt, komt je op de site en kun je meer over het programma lezen.
Ben je in de buurt van Rotterdam, ga er naar toe en leef je uit voor het goede doel. Mocht je niet kunnen, dan is een donatie altijd welkom.
Als jullie mij daar zoeken, moet ik jullie teleurstellen. Mijn hoofd verdraagt dit soort feesten niet en momenteel spartelen ook mijn rug en been redelijk tegen. Wie er wel is, is mijn dochter. Zien jullie haar, doe haar dan de groeten van mij.
Vrijdag 18 Mei 2007 om 00:00
Vroeger (ja hoor, daar heb je haar weer hoor ik jullie denken) maakten wij met het gezin op Hemelvaartsdag uitstapjes. Eerst op de fiets. Vaak fietsten wij in colonne met anderen die hetzelfde idee hadden als wij. Waar we ook naar toe gingen, het was overal druk. Wilden wij een hapje eten, konden we vaak geen tafeltje voor ons zessen krijgen. Het is een keer gebeurd dat er wel een tafeltje vrij was. Maar na een half uur wachten, was er nog steeds niemand bij ons geweest om de bestelling op te nemen. Aangezien mijn vader een broertje dood had aan wachten, zijn we met z'n allen weer opgestapt. Of we daarna ergens anders wat gegeten hebben of thuis, dat kan ik mij niet meer voor de geest halen.
Toen wij een auto kregen, gingen wij dit soort dagen vaak naar Middelburg om opa en oma te bezoeken. De snelweg was er uiteraard nog niet. Zeeland was toen ook al in trek en de tweebaansweg was overvol. Zeker 's avonds op de terugweg. File en nog eens file. Ook zo'n file zinde mijn vader niet. Hij probeerde altijd maar in te halen, blijkbaar in de hoop sneller thuis te zijn. Doodsangsten heb ik uitgestaan achter in de auto, als hij net op het nippertje weer ging invoegen.
Deze ervaringen hebben mij doen besluiten om, als ik ooit een gezin zou hebben, nooit en te nimmer op dagen zoals Hemelvaartsdag naar evenementen of naar verafwonende familie te gaan met de auto en dat ik ook niet uit eten ga op zulke dagen. Hoewel, een paar jaar geleden zouden we in een naburig dorp even een Chineesje pikken en weer ging het mis. Bijna een uur moeten wachten op het eten. Dat sterkte mij in mijn besluit om voortaan thuis of in de buurt te blijven en thuis te eten.
Zo gezegd, zo gedaan. Annemarie en ik (beiden niet helemaal fit) zijn op de fiets gestapt om wat foto's in de buurt te maken. Jan maakt dit soort fotosessies liever niet mee en is zijn eigen weg gefietst.
Ik wist in de buurt een zwanennest en wilde daar wel even kijken of er al jongen waren. Ik heb ze niet gezien. Misschien zaten ze onder de vleugels van pa en ma, maar het kan ook zijn dat ze nog niet uit het ei zijn gekropen.
Op dit moment zijn de bermen zo mooi met alles wat bloeit. Als je dan wat door de knieën zakt, zie je het mooiste schouwspel wat je je maar in kunt denken.
Ik blijf me verbazen over moeder natuur, die ons zoveel moois te bieden heeft.
Want neem nu het fluitekruid, dat momenteel volop staat te bloeien. Vele kleine bloempjes maken samen een grote.
En wat te denken van een slootje omzoomd door lissen, die zich mooi spiegelen in het water.
Annemarie en ik genoten. We kwamen ogen te kort om alles om ons heen te zien. Alleen was het jammer dat ons bezoek niet door iedereen op prijs werd gesteld.
En weer is het mij gebleken dat een Hemelvaartsdag dicht bij huis zeker zo plezierig kan zijn als wanneer je ver weg gaat, waarbij je het risico loopt in een file terecht te komen of heel lang te moeten wachten tot je eindelijk wat kunt eten.
Donderdag 17 Mei 2007 om 00:00
Het schema hiernaast stelt valium voor. Wie er wijs uit kan worden, vind ik heel knap. Ik heb wel scheikunde gehad, maar hier kan ik niets van maken.
Toen ik mijn vorige log schreef, was ik bevangen door pijn en zeker door de valium. Maar waaruit bleek dat ik daardoor bevangen was. Ik liet een bewegingsfoto zien en zei dat ik een andere had uitgekozen om op de "uitdagingslog" te plaatsen. Dat is ook gebeurd. Echter, het was nog maar woensdag en niet donderdag. Aangezien het de Thursday Challenge betreft en niet de Wednesday Challenge, zou de foto te vroeg geplaatst worden (als dat al zou kunnen, maar het oude thema was nog aan de orde). Gelukkig had ik hem alleen nog maar op mijn log gezet en had ik hem nog niet gelinkt naar de Challengesite. Dat ga ik dus vanochtend (donderdag) doen.
Jullie konden nu de voorvertoning zien, maar ik had beter op moeten letten.
Heb je hem gisteren gemist, dan kun je alsnog kijken welke foto uitgekozen is voor de "uitdaging". Als je op de zonsondergang in de linkerkolom klikt, kom je op mijn vernieuwde "oude" log en daar staat mijn inzending bij het thema Beweging.
Gisteren werd ik weer bevangen, maar nu door de pure schoonheid van een bloem.
Het is een pioenroos uit het boeket dat ik mezelf vorige week heb gegeven. Prachtig al die meeldraden. Ik vind het altijd leuk om te kijken wat er nu precies in het hart van zo'n bloem zit, dus maakte ik nog een foto.
De stamper werd zichtbaar en contrasteerde mooi van kleur met de meeldraden. Nog was ik niet tevreden, want er was nog iets dat me opviel. Rond de stamper zag ik iets rozeachtigs. Daar wilde ik het fijne van weten.
Ik heb nooit geweten dat bloemen zo ijdel zijn dat ze een ketting om hun "nek" dragen. Is het niet schitterend?!
Zoals jullie misschien al opmaken uit mijn interesse in de dingen om me heen en de manier waarop ik schrijf, gaat het redelijk met me. De allerergste stekende pijn is verdwenen. Het is nu een beetje zeurderig. Het belangrijkste is echter dat ik me weer redelijk kan bewegen. Alleen toen ik opstond na een, sinds anderhalve week, rustige nacht, had ik even moeite om op gang te komen. Ik verwacht nog een paar dagen wat gevoeligheid en moeheid in de benen, maar dan is Hanny weer helemaal de oude. Gelukkig. Ik vind het nog steeds een beetje dom van mezelf dat ik niet eerder aan mijn redder in nood heb gedacht, dan was me veel leed bespaard gebleven.
Nu is een lang weekend begonnen voor veel mensen. Ik hoop dat iedereen hele fijne en gezonde dagen mag hebben met mooi droog weer. Ga niet te ver op stap, want niets is erger dan 's avonds niet thuis te kunnen komen, omdat je in een file vaststaat.
Woensdag 16 Mei 2007 om 00:28
Al jaar en dag ga ik, naast de reguliere fysiotherapeut, eenmaal in de zes weken naar mijn "knijper", zoals ik hem noem. Op zijn visitekaartje staat:
* Natuurgeneeskundig therapeut
* Masseur/Magnetiseur/T.F.H.
* Lid N.V.G.N.-N.G.S.
* Ring-therapeut
Ik heb me er nooit in verdiept wat al die afkortingen betekenen, want ik maak alleen gebruik van zijn diensten als masseur/magnetiseur. Nu ben ik geen zweverig type en heb niets met magnetisme. Wel weet ik, dat als hij zijn handen een eindje boven mijn hoofd houdt, mijn haren recht overeind gaan staan. Als hij met mij bezig is en een zeer stevige knobbel (verzuring) voelt, "straalt hij deze eerst in", zoals hij zegt, om vervolgens op redelijk eenvoudige wijze de knobbel los te maken, waardoor de afvalstoffen via de bloedbaan zich verwijderen.
Toen maandag bleek dat ik pas 3 augustus bij de orthomanuele arts terecht zou kunnen, was dat een vreselijke domper voor mij. Nog meer medicijnen slikken, waarvan ik het idee had dat ze niet veel hielpen. Ineens dacht ik aan mijn "knijper". Ik heb zijn antwoordapparaat ingesproken en na ongeveer een uur belde hij terug. Er was iemand uitgevallen, waardoor hij gisteren om 11.00 uur een gaatje voor me had om te zien of hij wat voor me zou kunnen betekenen.
Vol goede moed zijn Jan en ik naar Haulerwijk gereden. Ik kon nog niet zelf rijden in verband met de valium en daarom ging Jan gezellig mee. Toen ik mijn verhaal had gedaan en op de onderzoekstafel ging liggen, zag hij meteen dat mijn bekken helemaal scheef stond. De zere plek aan de buitenzijde van mijn bovenbeen was een geïrriteerde peesplaat, volgens hem door de scheefstand van het bekken. Deze scheefstand veroorzaakte waarschijnlijk ook de druk op de ischiaszenuw, wat weer de behoorlijke pijn gaf. Vervolgens is hij aan het werk gegaan. Allemaal knopen (verzuringen) bij het SI-gewricht, bij mijn heupen, in mijn knieholte en onder mijn voet heeft hij te pakken genomen. Dat was geen pretje. Maar alles voor het goede doel. Uiteindelijk mocht ik op mijn rug gaan liggen, nadat ik een rondje rond de behandeltafel had gelopen. Dat lopen voelde al veel beter aan dan voordat hij geknepen had. Vervolgens heeft hij de geïrriteerde pees onder handen genomen en mijn knie naast de knieschijf. Het was een pittig halfuurtje, maar ik had het er graag voor over.
Inmiddels voelt het allemaal wat beter aan. De pijn is nog niet weg, maar is lang zo intens niet meer als de dagen hiervoor. Er moet nog het een en ander gebeuren, volgens hem, maar dat moet ik zelf doen. En dat is wandelen of fietsen, om de spieren weer lengte te geven. De komende dagen kun je mij dus regelmatig ergens zien lopen, maar meer nog, want ik ben geen wandelaarster, ergens zien fietsen.
Mocht ik toch nog problemen houden, dan kan ik hem te allen tijde bellen en zal hij weer een plekje zien vrij te krijgen voor mij. Deze man draag ik op handen en ik moet er niet aan denken dat hij ooit een keer stopt met zijn werk.
De orthomanuele arts zal ik in augustus ook nog wel bezoeken. Door al het gedoe met mijn schouder en ook mijn slechte rug, zal er best hier en daar een gewrichtje niet goed sporen. Als deze man dat weer wat recht kan zetten, dan heb ik mijn grote onderhoudsbeurt gehad en hoop ik er weer voor een aantal jaren goed tegenaan te kunnen gaan.
De mondjes die ik voor een "kunstwerk" aanzag, zijn ontluchtingsgaten voor een parkeergarage. Kunstig gevonden naar mijn idee. Beter dan van die hoge pijpen die je soms ziet. Of nog erger, van die pijpen die gewoon naar buiten steken. Zomaar van die lelijke pijpen.
Vandaag is het donderdag. Tijd dus voor Thursday Challenge. Dit is geen wedstrijd, maar "ter leering ende vermaeck". Jan en alleman zendt foto's in. Van beroepsfotografen tot eenvoudige huisvrouwen. Ik vind het leuk om naar de inzendingen te kijken en door het kijken alleen ideeën op te doen hoe je iets het beste kunt fotograferen. Het onderwerp van deze week is: BEWEGING (Voertuigen, Rennen, Sport, Bewegende Dieren, Schommelen, Golven, Trainen,...). Verschillende foto's had ik bij elkaar geraapt en uiteindelijk bleven er 2 over. Dit was de ene. Gemaakt op de dijk langs het IJsselmeer.
Ik heb Jan laten kiezen. Welke dat geworden is, kun je zien als je op de zonsondergang klikt.
Na het plaatsen van dit logje ga ik lekker naar bed en dan hoop ik dat ik voor het eerst sinds een heleboel nachten ongestoord kan slapen, zonder wakker te worden van de pijn. En dan hoop ik tevens dat ik heel helder wordt, zeker nu ik besloten heb de valium te laten staan. Dat is niets voor mij. En als het toch niet helpt, waarom zal ik het dan slikken.
Update: Door alle pijn leefde ik niet helemaal bij de tijd. De foto voor de Thursday Challenge staat al op mijn log en is al te bekijken door jullie. Maar het is vandaag pas woensdag. Dat betekent dat ik morgenochtend vroeg pas de link aan Thursday Challenge doorgeef, want dat kan uiteraard pas op donderdag.
Dinsdag 15 Mei 2007 om 00:00
Na alle hoosbuien van gisteren is het op zolder nog steeds droog. De lekkage lijkt eindelijk verleden tijd.
Niet alleen buiten regende het. Ook binnenin mij. Waar ik me aan vastklamp is het volgende:
Dat wil zeggen: Het kan altijd slechter.
Omdat ik zondag de laatste diclofenac (ontstekingsremmer en pijnstiller) heb ingenomen en omdat ik de afgelopen nacht zoveel pijn heb gehad, heb ik nogmaals naar de praktijk van de orthomanueel arts gebeld. De eerste mogelijkheid om daar op het spreekuur te komen is pas 3 augustus. Schiet lekker op dus. In mijn woonplaats is ook een orthomanueel arts gevestigd. Die heb ik ook gebeld en ook daar duurt het zeker 2 tot 3 maanden voordat je geholpen kunt worden. In arren moede heb ik toen een boodschap ingesproken bij mijn "knijper". Heel vlot belde hij terug. Hij dacht dat hij wel iets voor me kan betekenen. Toevallig valt er vandaag een patient af en kan ik vandaag bij hem langs komen. Als ik vannacht weer niet kan slapen en door het huis loop te dwalen, ben ik heel hard aan het duimen dat in ieder geval de pijn minder wordt. Duimen jullie met me mee. Dat hoeft niet vannacht, maar kan ook vanmorgen.
Om mezelf wat bezig te houden, kijk ik nog steeds regelmatig naar de slechtvalken. Het gaat gelukkig redelijk goed met ze. De Belgische indringster heeft wat moederlijke gevoelens gekregen en voert de jongen ook. Ongelooflijk hoe hard deze gegroeid zijn. Het dons is al voor een groot deel verdwenen en hun definitieve verenpak wordt meer en meer zichtbaar. Ze zijn ook al aan het oefenen met hun vleugels. Ik ben benieuwd hoe lang het nog duurt voordat ze zich naar buiten wagen.
Ook bekijk ik veel foto's uit plezierige tijden, om op die manier de pijn wat te vergeten. Bij de foto's van de vakantie op Walcheren kwam ik een heel aparte foto tegen, die ik genomen heb tijdens de rondvaart door Middelburg. Hier en daar zie je aan de waterkant kunstwerken, zoals deze.
Iets verderop zag ik, naar ik dacht, een ander kunstwerk.
Maar niets was minder waar. Een kunstwerk, in de echte betekenis van het woord, is het niet. Hebben jullie enig vermoeden wat dit zou kunnen zijn? Ik had het niet, totdat de gids het vertelde.
Hopelijk ben ik morgen in een vrolijker bui en is de pijn een stuk verdwenen. Tot dan.
Maandag 14 Mei 2007 om 00:39
Even pas op de plaats.
De afgelopen moeilijke dagen heb ik veel aan onze minivakantie in Zeeland gedacht. We zijn onder andere in Veere, bij het Veerse meer en bij de Veerse dam geweest. En iedere keer speelde er een oud liedje door mijn hoofd van Jaap Fischer. De dam werd in 1961 gebouwd. Het liedje zal dus ook rond die tijd zijn geschreven.
(dubbelklikken dan start de muziek)
Het Veerse Gat
Zeeland recreatieland
Het kleinste dorp, de grootste stad
Zij hebben allemaal wel wat
Een kanovijver, echoput
Een oude man, een oude hut
En aan het strand verdomd veel zand
Zeeland recreatieland
Veere recreatiestad
Een toren met een restaurant
Een walle- en een waterkant
Een havenkroeg, 1 havenmeid
En veel antiek uit d'oude tijd
Het meterslange wandelpad
En tot besluit het Veerse - hee wat is dat?
Waar is het Veerse Gat?
refrein:
Het gat is dicht, de haven ligt voor johoho, voor johohohoker
Als alle havens zonder gaten
Voor johoker, voor johoker
Und Fritz und Wilhelm komen nu wel schnell
Want Veere vreet hun bitte wel
Zoals wij vroeger vraten
Voor johoker, voor johoker, voor johoker
't Was nacht, 't was nacht
't Was midden in de nacht
Toen heeft een man uit Delft dit bedacht
Dat was een hele knappe
Voor Delft een hele knappe
Hij had daar thuis wel 17 caissons
En daarbij nog een heleboel pontons
Die had hij van zijn ome
Om hogerop te komen
Hij dacht voor Delft heel diep en zei toen: wat
Heb ik nu aan die dingen zonder gat
Om kort te gaan dames en heren
Dit werd het Gat van Veere
Veere recreatiestad
Een toren met een kabelbaan
Een frietkraam met een vlag eraan
De havenkroeg wordt uitgebreid
Er komt een tweede havenmeid, aus Bremen
De vissers op het wandelpad
Zij krabben stug hun Veerse - ach nee
refrein
Het plaatsen van dit liedje en de tekst kostte niet zo veel energie. Echt een pas op de plaats.
Zondag 13 Mei 2007 om 00:18
Het is alweer 9 maanden geleden dat ik mijn eerste logje plaatste. Het lijkt of ik al jaren bezig ben. Op de 1e maandverjaardag zei ik dat ik van plan was iedere 12e van de maand een foto van de tuin te maken, om de verschillende seizoenen te kunnen volgen. Gisteren was het weer de 12e en om 12 uur heb ik weer een foto gemaakt. Klik op de beer en alle foto's van de tuin zijn te zien.
Voor moederdag kreeg ik gisteren nog een cadeau. Een drijflamp, die zichzelf oplaadt.
Ik had er al zo een. Samen zie ik ze in de toekomst drijven in onze toekomstige vijver met "drijvende" zonnewijzer. Om te zien hoe het eventueel gaat worden, heb ik een beetje geknutseld. Het zal best mooi worden, denk ik.
Ik had voor mezelf een boeket met pioenrozen gekocht. Vast een voorproefje voor de pioenrozen in de tuin. Maar ik weet niet of die wel zullen gaan bloeien. De knoppen worden druk bezocht door mieren. In hoeverre ze daar last van hebben, is afwachten.
Er zijn nog meer beestjes in de tuin. Redelijk wat ken ik bij naam. Maar deze zijn mij totaal onbekend.
Ook het lieveheersbeestje is aanwezig. Dit keer had het zich verstopt in een azalea.
Een soldaatje (of weekschildkever) hield zich ook op in de tuin.
Het allerliefste dier wat ik gisteren in de tuin zag, was ons Petje. Ze scherpt haar nagels nog steeds aan de goudiep.
Tot dusver heeft de boom er nog niet van te leiden, zoals je op de foto's van de tuin kunt zien. Hoe lang nog, daar kan ik geen zinnig woord over zeggen.
Er zullen vast en zeker nog meer beestjes in onze tuin leven. Maar het was niet mogelijk voor mij om diep gebukt of kruipend door de tuin te gaan. Mocht ik nog eens spectaculaire beestjes tegenkomen, dan zal ik ze jullie laten zien.
Hele fijne en gezellige zondag iedereen!
Zaterdag 12 Mei 2007 om 00:47
Mijn rug gaat met hele kleine stapjes vooruit, maar de plek op mijn bovenbeen is nog zeer pijnlijk. Gisteren ben ik weer bij de huisarts geweest en die heeft me nog eens goed bekeken. Ze kwam nu tot de conclusie dat mijn "SI-gewricht" niet goed spoort. SI staat voor sacro-iliacaal. Het os sacrum is je heiligbeen (meteen onder de lendewervels) en het os ilium is je darmbeen (een onderdeel van het bekken). De ruimte daartussen, een niet zo beweeglijk gewricht, is het SI-gewricht.
Zij heeft aangeraden naar een orthomanueel therapeut te gaan. Orthomanuele geneeskunde is een methode om afwijkingen in de gewrichten op te sporen en te behandelen. Op systematische wijze worden wervelkolom, bekken en de andere gewrichten gecorrigeerd. De behandelmethode wordt alleen door artsen toegepast. Gisteren was de praktijk niet open, maar zowel mijn huisarts als ik hebben een boodschap ingesproken. Ik ben benieuwd wanneer er contact wordt opgenomen.
Het is ontzettend moeilijk voor mijn man en dochter om geheimpjes te bewaren. En dan met name cadeaugeheimen. Als ze iets gekocht hebben, willen ze het meteen geven. Zo ook nu. We vierden daarom al vroeg vrouw- en moederdag.
In de keuken staat sinds kort een aparaat dat een beetje doet denken aan een UFO. Terwijl water verwarmd wordt, is aan de onderkant een blauw verlichte ring te zien. Mijn kleurtje. Een heel leuk cadeau dus.
Een tijdje terug heb ik verteld over het snoeien en de gevolgen daarvan van een potloodventer (pardon potloodplant). De 2 planten die ik gesnoeid had, waren onder de luis komen te zitten. Jan heeft rigoureus ingegrepen en beide weggegooid. Zonde vond ik het, maar het was niet anders. En gisteren kreeg ik een nieuwe. Deze is mooier dan de vorige. De stengels zijn namelijk dikker en groeien wat minder snel in de hoogte. Ik zal er zuinig op zijn; als ik moet snoeien en als ik water geef. Van te veel water schijnen ze luis te krijgen.
Ik heb mezelf ook een bosje bloemen cadeau had gedaan. Een beetje als compensatie voor de ellende van de afgelopen dagen. Ik zag prachtige rode pioenrozen en die kon ik niet laten staan. Gecombineerd met een rode lampenpoetser fleurt de kamer helemaal op en ik zelf ook een beetje.
In mijn titel had ik het ook nog over burendag. Hebben jullie wel eens meegemaakt dat buren, als zij gaan verhuizen, ieder huis langsgaan en dan een cadeautje uitdelen? Ik niet. Dat je afscheid neemt, vind ik normaal. Maar dat je iedereen een leuk plantje (verbena) geeft met een bedankkaartje voor het aandeel van iedereen in hun woonplezier, vind ik een geweldig leuk gebaar.
Het weekend is begonnen. Het zal hier grotendeels in het teken van de Friese zomerkampioenschappen staan. Ik weet niet of ik naar het zwembad zal gaan, maar als het enigszins kan probeer ik er wel te komen om - zoals ze het zelf zegt - Annemarie te zien zinken.
Vrijdag 11 Mei 2007 om 00:16
Ik geloof dat ik goed nieuws heb. Gisteren hebben wij 1 stevige bui gehad met veel wind. Na de bui heeft Jan de zolder gecontroleerd en het zag er droog uit. Het ziet er naar uit dat de lekkage verholpen is.
Wederom had ik een slechte dag. 's Morgens wist ik niet waar ik moest zitten, liggen of staan. Daarom heb ik de huisarts maar gebeld. De ontstekingsremmers die ik slik, zijn niet alleen remmers, maar ook pijnbestrijders. Duidelijk is, dat ze bij mij hun werk niet naar behoren doen. Daarom slik ik er nu valium bij. Nu heb ik altijd gedacht dat dat een kalmeringsmiddel is en had nooit verwacht dat ik het ooit zou moeten slikken. Het heeft echter ook een spierverslappings effect. Misschien dat ik op deze manier van de continu aanwezige wee-makende pijn afkom. Tot nu toe merk ik er nog niets van. Vandaag zit ik weer bij de huisarts. Ik wacht wel af wat daar uitkomt.
Het gevolg is, dat ik door vermoeidheid (weinig slaap door de pijn) nog steeds niet in mijn beste doen ben. Nieuwe dingen bedenken voor de log zit er niet in. Ook van lezen komt weinig. Daarop kan ik me niet concentreren. Ik hang dus wat voor mijn pc en lees jullie logs en reageer of reageer op reacties bij mij.
Sinds vorige week donderdag heb ik mijn gedachten laten gaan welke foto ik zou plaatsen voor de Thursday Challenge. De opdracht is "architectuur". Is een breed onderwerp. Daarom vond ik het weer een moeilijk onderwerp. Oude of nieuwe architectuur. Een onderdeel of een geheel. Gewoon of buitengewoon. Ik kon bijvoorbeeld kiezen uit deze foto's.
Een ander idee was om een gebouw bij mij in het dorp 's avonds op de foto te zetten. Het is een voormalige vestiging van De Nederlandse Bank, maar inmiddels is daar het Centrum voor Lichtarchitectuur gevestigd. Deze foto heb ik niet zelf gemaakt.
Ooit heb ik een foto van dit gebouw bij avond gezien. Prachtig. Het gebouw wordt namelijk verlicht en de kleuren wisselen steeds. Zo mooi als de foto was, zal ik hem vast niet kunnen maken, want mijn camera is niet zo goed als die van degene die de foto genomen had. Maar ik wil het toch proberen. Helaas kon ik de afgelopen dagen door mijn fysieke toestand niet er naar toe. Bovendien heb je dan een statief nodig, om een scherpe foto te krijgen. Ik heb geen statief, maar Annemarie wel. Zij zal het een keer mee naar huis nemen en dan kunnen we daar gaan experimenteren met belichtingstijden enz. Die foto houden jullie nog van me te goed.
Maar wat nu voor de "uitdaging". Ik heb een foto uitgezocht die ik al heb laten zien op mijn log "koekhappen" en wel het verbouwde pakhuis. Ikzelf vind het een prachtig huis en wel de moeite waard om aan iedereen te laten zien. Wil je hem ook nog een keer bekijken, maar dan in groot formaat, klik dan op de zonsondergang.
Ik wens jullie allen een goede laatste werkdag toe. Op naar het weekend!
Donderdag 10 Mei 2007 om 00:00
Gisteren had ik een slechte dag. De puf ontbreekt mij dan ook om iets te verzinnen.
Het voorwerp waar op gegokt kon worden, is een:
Een bezoekster had goed gegokt.
Een fijne dag morgen!
Woensdag 09 Mei 2007 om 00:00
Allereerst wil ik iedereen bedanken voor de goede wensen. Het gaat inmiddels een ietsepietsie beter. De ontsteking is wat aan het zakken. Hij zit inmiddels ter hoogte van mijn dijbeen. Maar de plek rond mijn heup is ook nog steeds behoorlijk gevoelig.
Omdat ik nog teveel bezig ben de pijn naar de achtergrond te drukken, kan ik niet nadenken over een zinnig logje. Vandaar dat ik het me gemakkelijk maak. Ik laat jullie weer gokken wat er op deze foto staat. Voor de mensen die nog nooit een "goklog" van mij hebben gezien: het zijn altijd voorwerpen die in en rond het huis worden gebruikt. Morgen volgt de uitslag. Ik geloof niet dat deze heel moeilijk is.
Om toch ook nog iets zinnigs te hebben, plaats ik weer een spreuk.
Ik hoop dat deze spreuk voor sommigen een duwtje in de goede richting kan zijn.
Dinsdag 08 Mei 2007 om 00:00
Ik ben een "Tonnetje" (letterlijk en figuurlijk). Sinds vanochtend heeft het tonnetje een iets andere vorm gekregen.
Omdat
* mijn rugpijn anders was dan anders
* ik op geen enkele manier zonder pijn kan zitten
* ik op geen enkele manier zonder pijn kan liggen
* lopen geen plezierige bezigheid is
* ik een dikke plek had tussen bekkenkam, heupgewricht en "kuiltje in de rug"
* deze plek wat warmer aanvoelde
heb ik een afspraak gemaakt met de huisarts. Deze trok de conclusie die ik al verwachtte: een ontsteking aan de heup. Daarom moet dit vaatje (zoals mijn hoofdmeester mij noemde) ontstekingsremmers slikken. Hopelijk hebben ze snel effect. Want het is geen pretje dat je continu een weemakende pijn hebt, hoe je ook zit, ligt of loopt. Ik ben niet zielig, maar moest het toch even kwijt.
Maandag 07 Mei 2007 om 00:01
Ik heb gisteren niet veel meer gedaan dan wat computeren (en naar de slechtvalkjes kijken die het moeilijk hebben), een beetje de achterstand met lezen van tijdschriften weggewerkt, een paar sudoku's opgelost, voor de rode lamp gezeten en daar tussendoor wat gelopen naar de wasmachine, waarbij ik 2 vliegen in 1 klap sloeg: én de was werd schoon én mijn rug kreeg de hoognodige beweging.
En dat alles doordat ik lichtelijk sikkeneurig ben door mijn rug. Tot overmaat van ramp heb ik ook nog een heel rood oog. Kortom, ik zit een heel klein beetje in de lappenmand. Hopelijk gaat het vandaag wat beter.
Zondag 06 Mei 2007 om 00:05
Wij hebben onze bevrijdingsdag doorgebracht in de tuin bij de oudste dochter. Haar jongste dochter had een voetbaltoernooi georganiseerd voor klas/schoolgenoten. Zo'n 16 kinderen deden mee, die aangemoedigd werden door ouders. Kortom een hoop lawaai.
Er werd fel gestreden.
De kinderen waren zelfs zo fanatiek, dat er tegen de trampolinespringers gezegd werd dat ze moesten stoppen om energie te sparen.
Tussen de wedstrijdjes door was er steeds tijd voor een versnapering.
Annemarie had geloof ik niet door dat er gevoetbald moest worden. Zij wilde op de zwemmanier met de wedstrijd beginnen.
Ik heb rustig op een stoel alle geluiden over me heen laten komen. Veel doen kon ik niet, want ik had 's morgens behoorlijk last van mijn rug gekregen. Omdat rust roest, heb ik ook wat gewandeld in hun mooie tuin en tijdens het wandelen heel wat bloemen op de foto gezet. Niet alleen bloemen, want, bleek me, ook groen kan heel fotogeniek zijn.
Geniet vandaag nog van het mooie weer. Er schijnt eindelijk regen aan te komen. Wat zullen de boeren blij zijn. Als het gaat regenen en jullie moeten de weg op, rij dan voorzichtig en pas op voor een spekgladde weg!
Zaterdag 05 Mei 2007 om 00:01
Het hoofdthema van deze bevrijdingsdag zegt genoeg. Daar wil ik het bij laten.
Voor mijn andere log de "uitdaging" was het onderwerp dit keer: "NOISY" (Crowds, Party Fun, Children Making Noise, Construction Sites, Amusement Parks, Musical Instruments, Bands,...). Ik heb me suf gepiekerd (overdrijven is een vak) wat ik voor foto zou plaatsen. Verplicht is het niet, maar ik vind het toch wel leuk om iets uit te zoeken. In eerste instantie wilde ik een keus maken uit deze foto's:
Maar ik was er toch niet gelukkig mee en had eigenlijk al besloten deze week over te slaan. Toen ik nog eens op de site van Thursday Challenge keek en dan met name op de in het Nederlands vertaalde versie, keek ik eens goed naar de vertaling van het onderwerp: "LAWAAI"
(Mensenmassa, Feest, Kinderen, Bouwplaatsen, Pretparken, Muziekinstrumenten, Bands,...). En toen viel mij een woord op, dat ik in het Engels over het hoofd had gezien. Ik ben geen held met Engels, zodoende ontgaat mij wel eens wat. En ineens wist ik welke foto ik zou plaatsen. Klik op de zonsondergang hieronder, dan zie je welke ik uitgekozen heb.
Ik wens iedereen een hele fijne bevrijdagsdag.
Vrijdag 04 Mei 2007 om 00:06
Gisteren was het weer tijd voor mijn zeswekelijks kneed- en knijpbeurt. Gelukkig hoefde er ditmaal niet al te zwaar gekneed en geknepen worden. De grootste knopen zijn inmiddels wat geslonken, waardoor de nek en schouders iets beter functioneren en mijn hoofd ook weer een beetje tot rust is gekomen. Een paar keer bij de zee vertoeven en droog weer doet mijn gestel geen kwaad.
Zoals gewoonlijk ben ik na het betere masseerwerk naar mijn vriendin geweest, om over van alles en nog wat bij te kletsen en ook nog wat met haar computer te werken. Het huisje is nog niet afgebroken. Vorig jaar maakte ik deze foto.
Links is een grote oude perenboom te zien. Ze heeft er vrede mee dat het huisje tegen de vlakte gaat. Maar de perenboom, die gaat haar aan het hart. Zijn takken hangen te veel boven het erf dat verkocht is en daarom moet hij weg. Zij zal de uitbundige bloesem in het voorjaar missen en de peren in het najaar. Ik heb voor haar nog wat hele jonge peertjes gefotografeerd.
Zij heeft de computer als hobby. Haar man paarden. Zijn trots is een 34-jarige merrie.
Deze merrie heeft verschillende veulens gehad. Nu staat zij in de wei met een dochter en een kleindochter en waakt als een tijgerin over de kleine.
Er is ook een logé in de wei. Een jonge Friese hengst. Prachtig beest. Maar nog te jong om al "sokken" te hebben. Maar ogen die hij heeft. Geweldig. Daar smelt ik voor. Die wimpers. Net gordijntjes.
Deze ogen zijn te jong om weet te hebben van wat zich in de jaren '40 tot '45 in Nederland en de wereld heeft afgespeeld, en ook van welke brandhaarden er in later jaren zijn (geweest). Daar werd ik in Deventer mee geconfronteerd. In het Etty Hillesumcentrum stonden koffertjes uitgestald. Koffertjes die kinderen mee mochten nemen als ze moesten vluchten.
Niet alleen koffertjes van Joodse kinderen, maar ook koffertjes van kinderen uit Afrikaanse landen en uit bijvoorbeeld Kosovo. Er stond ook 1 leeg koffertje met de vraag erbij, wat jij zou meenemen als je zou moeten vluchten. Zo'n vraag zet je goed aan het denken. Zeker nu vandaag de gesneuvelden uit de Tweede Wereldoorlog en andere oorlogen waar zij naar uitgezonden waren, worden herdacht. Laat er vrede zijn in de gehele wereld!
Donderdag 03 Mei 2007 om 00:09
Zoals gezegd, zouden wij gaan koekhappen. Dat hebben wij gedaan onder dit bord.
De koek smaakte uitstekend.
De koek hebben wij gehapt bij het Deventer Koekwinkeltje van J.B. Bussink.
Zoals ik al eens eerder heb verteld, gaan wij 1 keer in de 2 maanden met de trein op stap, omdat we een oude-l*llenkaart hebben. De laatste keren hebben wij deze steeds gebruikt om naar mijn vader in Zeeland te gaan. Aangezien we vorige week een paar dagen daar geweest zijn voor een korte vakantie, zijn we daar naar toe gereisd met de auto. Zodoende konden wij weer eens een stadswandeling maken. De keus was gevallen op Deventer. Deventer is een van de zogenaamde Hanzesteden. Steden die gelegen zijn aan de IJssel: Doesburg, Zutphen, Deventer, Hattem, Zwolle, Kampen en Hasselt. Iedere Hanzestad aan de IJssel kent een Hanzestadswandeling. Deze willen we allemaal eens lopen. In Zutphen zijn we al eens geweest. Gisteren dan Deventer.
Het deel van Deventer dat wij bezichtigd hebben, kent vele prachtig gerestaureerde oude huizen. Ik zal er een paar laten zien. Bijvoorbeeld een schitterend pakhuis, thans in gebruik als woonhuis, gebouwd in de zogenaamde Gelders-Overijsselse stijl. Kenmerkend voor deze stijl is het afwisselende spel van hol en bol (renaissance), versierd met pinakels (gotiek). Een ander kenmerk is ook de toepassing van een horizontale rij van zogenaamde muizentandjes, met als doel het regenwater tegen te houden.
Of een paar verschillende Gelders-Overijsselse gevels naast elkaar. Een klokgevel, een eenvoudige tuitgevel en een tuitgevel met pinakels.
Als laatste voorbeeld het huis "den Lingen". Daar woonde in de 15e eeuw ene Machoris van Hoxer, "Custer oppen Berge". Hij had in zijn achtertuin huisjes voor arme vrouwen laten bouwen. Zoals te zien is dateert de Gelders-Overijsselse gevel uit 1629.
Deventer heeft meerdere kerken. Daarvan hebben wij er een bezocht, de Bergkerk. Deze kerk is als romaanse kruisbasiliek in de jaren 1198-1209 gebouwd, door het klooster Varlar nabij Coesfeld in Duitsland. De kerk is voor Nederland uniek in ligging en in opbouw en onderstreept de invloed van de Hanzerelaties tussen Deventer en zijn achterland. In de 15e eeuw is de kerk verbouwd tot een laat-gotische basiliek. De kerk wordt tegenwoordig als provinciaal presentatiepunt voor moderne kunst gebruikt. Aanwezig is nog een imposant kerkorgel.
Deventer heeft een grote brink met rondom platanen en kastanjebomen. Deze laatste stonden prachtig in bloei.
In een hoek van de Brink, de Penninckshoek genoemd, staat een standbeeld van Albert Schweitzer, gemaakt in 1975 door Pieter de Monchy. Het beeld is hier geplaatst, omdat in de Penninckshoek enkele jaren het internationale Albert Schweitzercentrum was gevestigd, dat nu in Maarssen zetelt.
Deventer heeft niet alleen oude gebouwen. Er wordt niet alleen veel gerestaureerd, maar ook veel nieuw gebouwd. Toen wij teruggingen naar het station, zagen wij aan de Handelskade een voorbeeld van een nieuwere bouwstijl.
Maar er zijn nog meer interessante oude en nieuwe gebouwen. Wij hebben deze keer de stadswandeling "het Bergkwartier en de Brink" gemaakt. Een volgende keer (want we willen zeker nog een keer terug) zullen we ons "van het oudste stenen huis van Nederland tot het Noordenbergkwartier" laten voeren. Dan komen we ook meer in de buurt van nieuwe wijken.
Voordat we naar het station gingen, hebben we het vogeleiland bezocht. Toen in 1874 Deventer officieel opgeheven werd als vestingstad, mocht er gebouwd worden op en buiten de vesting. Er werd onder andere een stadspark aangelegd op een deel van de oude vestingwerken. Een opmerkelijk onderdeel hiervan was het Vogeleiland in de gracht. Ter verfraaiing van het eiland werden er enkele grote vogelkooien geplaatst, vandaar de naam. De meest hoorbare en zichtbare vogels waren de pauwen en dan met name de mannen. Zijn ze niet prachtig?
Als je niet beter wist, zou je denken dat hier een trotse koninklijke bruid staat.
En deze moeder en dochter/zoon kun je toch niet voorbij lopen zonder te fotograferen.
Als watermens kan ik het ook niet laten wat water op de foto te zetten.
En bij een heerlijk geurend bloemetje moet ik ook even stilstaan.
Waar ik echter het meeste heb stilgestaan ter bezinning was in het Etty Hillesumcentrum. Dit centrum is gevestigd in een pand van het voormalige Voorster Gasthuis, gesticht in 1471. In de vorige eeuw is het in gebruik geweest als synagoge en als Joodse school. Het Etty Hillesum Centrum wil een ontmoetingscentrum zijn waar voor alle mensen ongeacht geloof, overtuiging, nationaliteit, culturele- of etnische afkomst activiteiten worden georganiseerd die zijn gericht op verdraagzaamheid en vrijheid van denken en handelen. Daarbij vormen de dagboeken, brieven en de persoonlijke geschiedenis van Etty Hillesum de centrale inspiratiebron. Op een muur is de volgende tekst geschreven:
En op een paneel was De gouden regel geschreven uit verschillende geloven. Als iedereen zich aan deze gouden regel zou houden, wat zou de wereld er dan een stuk mooier uitzien.
Het is denk ik wel duidelijk dat we genoten hebben en dat bepaalde dingen ons geraakt hebben. We hebben nog lang niet alles gezien in Deventer en zullen er daarom zeer beslist nog een keer gaan wandelen.
PS Er was er eentje hartstikke blij dat we weer thuis waren. Zij begroette ons met wijd open ogen. Verschil moet er toch zijn, nietwaar Annemarie?!
Woensdag 02 Mei 2007 om 00:00
Na een aantal mailtjes, telefoontjes, een aanmaning, weer mailtjes en een telefoontje zijn dan eindelijk gistermiddag de glaszetters gekomen. In een log met als titel hoe dom is dom liet ik zien dat op een nieuw geplaatste ruit nog een sticker zat met de tekst: Diese Seite aussen en dat de sticker aan de binnenkant zat. Eindelijk kwamen ze het dan controleren. Werd toch wel eens tijd nietwaar. Op 14 maart was de ruit geplaatst en gisteren was het 1 mei. Dag van de arbeid, dat wel. Moest dus goed komen. De mannen bekeken de ruit eens. Haalden testapparatuur om te testen hoeveel licht er door beide kanten viel en concludeerden dat hij goed zat. De Duitse fabrikant maakte volgens hen wel vaker een foutje met het plakken van de sticker. Het was een beetje slordig dat de glaszetter de sticker niet verwijderd had. Wie was er nu dom, vraag ik me af. De expert die hem geplaatst had, of wij de leken.
Wij moesten in het centrum wat boodschappen doen. Camera mee, want ik gokte er op dat de fonteinen nu wel zouden werken. In september toen ik er foto's van gemaakt heb, was het normaal water. Met koninginnedag gooit de gemeente er altijd oranje kleurstof in. Maar op 30 april werkten ze dus niet. Helaas zijn er wel vaker problemen mee. Nu was het wel zo dat het water al oranje gekleurd was bij de geboorte van Ariane, dus het plein was al eens oranje gekleurd geweest. Ik had niet voor niets de camera meegenomen, want vandaag spoten ze weer. Weliswaar niet hoog, maar toch ze werkten. Het bleek dat het water niet opnieuw gekleurd was, want het oranje was maar net zichtbaar.
Die fonteinen zijn zeer geliefd bij de jeugd. Wat is er heerlijker om een uitdaging aan te gaan met het water en proberen niet nat te worden. Het was dat Jan stond te wachten, anders had ik even meegespeeld.
En wat staat er vandaag op het programma? Geen water dit keer. Jan en ik gaan koekhappen. Daarover later meer.
Dinsdag 01 Mei 2007 om 00:04
Annemarie en ik zijn gisterochtend even het dorp in geweest, maar ook snel weer naar huis gegaan. We vonden het niet gezellig. Er waren wel mensen op de been voor de rommelmarkt, maar er hing geen gezellig sfeertje. Het is heel goed mogelijk dat het 's middags beter was. Toen wij wegfietsten namelijk, zagen wij leden van diverse korpsen arriveren. Er zal toen vast meer leven in de brouwerij geweest zijn.
Wie het gezelliger met elkaar hadden, was de familie eend. De eendjes hadden dikke pret door alle omstanders die hun overtollige brood aan hen voerden.
De vraag is gesteld hoe het nu met de vissen is. Hier thuis gaat het maar zo zo. De rode zwemt meestal zeer vrolijk rond en probeert het vrouwtje te verleiden. Maar zij is niet helemaal gelukkig. Of heimwee naar haar vorige vrolijke aquarium, of toch de een of andere ziekte onder de leden via haar rode verleider. Bij Annemarie zwemmen ze alledrie vrolijk in het rond. Ze zijn zelfs zo goed, dat Annemarie het hoog tijd vond wat nieuwe visjes te gaan halen.
Ze heeft 4 nieuwe mannen aangeschaft. En bij de buurman heeft ze weer wat vrouwtjes uit zijn aquarium geschept, een stuk of 6 kleintjes en 1 hele grote dikke hoogzwangere. Binnenkort heeft zij haar bak weer vol met guppen. De twee die hier rondzwemmen, laten we voorlopig maar hier apart zwemmen. Wel zo gezond, denk ik, voor de andere.
