Geluk heeft voor velen een andere betekenis, maar iedereen kent van die momenten dat hij/zij geluk voelt.
Zo'n moment dat ik geluk voel, wordt verwoord in mijn lijfspreuk.
Talloze voorbeelden zijn er te geven dat ik mij gelukkig voel. Met man, dochter en overige familieleden. Met vrienden. Met een boek, muziek, of door een kunstwerk. De natuur is een bron van geluk. En zelfs het schrijven van logjes maakt mij gelukkig.
Op onderstaande foto's is te zien waar ik gelukkig van wordt. Het zijn maar een paar voorbeelden uit een hele lange reeks. Omdat ik een zeer gelukkig mens ben, is deze log te klein om alles te laten zien.
Geluk is de zon die tevoorschijn komt na een regenbui.
Geluk is een voorjaarsbloemetje dat in de herfst bloeit.
Geluk is een bloem die zo verkleurt en vergaat in deze tijd van het jaar dat hij steeds mooier wordt.
Geluk ligt op een klein hoekje (klik op de pijl).
Een gelukkige dinsdag allemaal!
Dinsdag 31 Oktober 2006 at 12:00 am
In een vorig leven heb ik gewerkt op de Röntgenafdeling van een ziekenhuis te Amsterdam. Dat was in de tijd dat de echografie net een beetje in opkomst was en dat mijn collega's en ik nog nooit van een MRI-scan hadden gehoord. Hoe anders is het nu geworden. Alles gebeurt digitaal (tenminste hier in mijn "dorp"). Je hoeft niet meer te wachten op het ontwikkelen van de foto's. Er hoeft niet meer gesjouwd te worden met zware cassettes. En die hele grote ontwikkelautomaten hebben plaatsgemaakt voor kleinere (als er eventueel toch nog een normale Röntgenfoto moet worden gemaakt), die veel gemakkelijker zijn schoon te maken waardoor er minder kans bestaat om je een hernia te tillen aan die grote rollen.
In het weekend kwamen regelmatig sporters binnen via de Eerste Hulp en dan met name amateurvoetballers. Op een dag moest ik foto's maken van een gebroken been van een jonge vent en terwijl we wachtten tot de foto's ontwikkeld waren, maakte ik een praatje met hem. Op een gegeven moment zei ik, dat het amateurvoetbal maar gevaarlijk was gezien alle blessures die er uit voortkwamen. Maar och heden, Hanny had iets heel verkeerds gezegd. Hij was geen amateurvoetballer, zei hij heel verontwaardigd, maar speelde eredivisie, was een speler van FC Amsterdam. Hoe kon ik toch zo dom zijn om hem niet te herkennen.
Een gezonde zaak: sporten. Het houdt het lichaam in vorm en vijzelt de conditie op. Moest eigenlijk iedereen doen. Maar is sporten wel altijd zo goed? Kijk en huiver!
Ik hoop dat jullie allemaal zonder blessures aan de nieuwe week kunnen beginnen!
PS Zijn jullie net als ik heel nieuwsgierig of Natazz, Keezz en Annemarie leuke workshops hebben gevolgd en of hun foto's daardoor nog mooier worden? Doe dan als ik en ga gauw een kijkje bij ze nemen!
Maandag 30 Oktober 2006 at 12:00 am
Annemarie moest voor een noodgeval naar Groningen en omdat ik moest naaien en koken, ging Jan voor de gezelligheid met haar mee. Poes was er net weer aan gewend dat haar slaap/vlamaatje thuis was en werd wreed uit deze droom gehaald, want nu ging Annemarie al weer weg. In arren moede heeft zij haar toevlucht gezocht op het bed bij de laptop om een oogje in het zeil te houden wie er allemaal haar bazinnetje wilden spreken. Toen zij maar niet thuis kwam, is ze van pure ellende in slaap gevallen.
Als je dochter is uitgevlogen, denk je het wat rustiger te krijgen. Is gedeeltelijk waar. Van halverwege de maandag tot het eind van de vrijdagse middag kun je je eigen tempo bepalen en doen waar je zin in hebt. Maar daar tussenin (de weekeinden dus) is het poot aan spelen om alles gewassen en gestreken te krijgen, om lekkere hapjes te koken (want er moet hier en daar wat bijgevoed worden) , om samen boodschappen te doen (wat langer duurt dan wanneer je in je eentje op stap gaat) en soms, zoals dit weekend het geval, moet er nieuwe kleding korter worden gemaakt. Zowel mijn dochter als ik zijn wat aan de korte kant. Daarom is het standaard dat broeken moeten worden ingekort. En laat ze vorig weekend nu met 2 nieuwe broeken zijn thuisgekomen. Helaas voor haar had ik toen geen tijd, omdat mijn vader alle aandacht vroeg. Maar dit weekend was ik dus de klos, want morgen wil ze op stap gehuld in een van die nieuwe broeken.
Toen Jan en zij naar Groningen waren vertrokken, ben ik achter de naaimachine gekropen. Het werk vlotte zeer goed. Ik had al een pijp ingekort en was bezig met de tweede.
En ineens prikte ik me in mijn vinger. Ik viel helaas niet in een diepe slaap en kon dus niet wakker gekust worden door de prins op het witte paard. Maar wie weet, komt er toch een prins langs met mijn ketting en is het prikken niet voor niets geweest.
Wat jullie ook gaan doen vandaag, of het nu lekker thuis bij de haard is, of gewapend met de camera op stap naar ?????, ik hoop dat iedereen een hele geslaagde zondag heeft.
Zondag 29 Oktober 2006 at 12:00 am
Er was eens een witgouden ring met 4 briljantjes. Een vrouw had deze bij haar huwelijk bijna 26 jaar geleden cadeau gekregen van haar man om te dragen naast haar eenvoudige trouwring. Op een dag ruim 20 jaar geleden gebeurde er iets vreselijks. Er was een verjaardag en de pasgeboren baby moest worden gevoed. Voor het voeden werden de handen gewassen. Normaal nam de vrouw de ring tussen de lippen om hem niet te verliezen, maar dit keer stopte ze hem in haar broekzak. Na afloop van het verjaardagsfeest merkte de vrouw dat zij haar ring niet droeg en wilde hem uit haar broekzak pakken. Zij schrok enorm: geen ring. Alles werd afgezocht. Het bankstel, waar zij op had gezeten, werd half afgebroken. Het grind om huis werd minutieus afgezocht. De auto werd binnenstebuiten gekeerd. Regelmatig werd in de zakken van de broek gevoeld. Nergens was de ring te vinden. Ruim 4 jaar later zou familie naar Polen gaan met kleding, levensmiddelen en andere artikelen waar behoefte aan was. De vrouw hield grote schoonmaak in haar klerenkast. Zij kwam ook de broek weer tegen, die zij nooit meer gedragen had omdat hij niet meer lekker zat na de bevalling. Zij twijfelde even om de zakken na te kijken, zoals zij bij de andere kleding had gedaan. Zo vaak waren de zakken al gecontroleerd. Er kon dus niets in zitten. Waarom zal altijd een raadsel blijven, maar zij controleerde nog een keer. En jawel, daar kwam de ring tevoorschijn. Hij had verstopt gezeten in een holletje vlak tegen de broekriem aan. Geluk alom. En de ring bleef nog lang en gelukkig haar hand sieren.
Er was eens een trouwring. Aan de ringvinger van een man geschoven door een vrouw op hun huwelijksdag. De man kreeg last van artrose aan sommige vingers, waardoor onder andere de knokkel van zijn ringvinger zo vervormde dat de trouwring daar niet meer over geschoven kon worden. De trouwring verhuisde daarom naar de pink. Op een dag ruim 5 jaar geleden was de man met familie bij het Chinese Staatscircus. Een geweldige voorstelling met ongelooflijk knappe optredens van de diverse artiesten. Aan het slot, toen het publiek was opgestaan om de circuskunstenaars op applaus te trakteren terwijl zij nog een toegift gaven, gleed de ring van zijn pink en rolde het podium op. Sommige artiesten zagen hem liggen, maar konden niets doen want zij waren druk bezig met de toegift. De ring bleef gelukkig rustig liggen. Toen alle artiesten naar voren kwamen om met buigingen te bedanken voor het applaus, maakte 1 man zich los uit het gezelschap, pakte de ring en overhandigde hem aan de man. En de ring kwam weer (niet zo) lang en gelukkig aan de pink van de man.
Er was eens een trouwring. Aan de ringvinger van een man geschoven door een vrouw op hun huwelijksdag. De man kreeg last van artrose aan sommige vingers, waardoor onder andere de knokkel van zijn ringvinger zo vervormde dat de trouwring daar niet meer over geschoven kon worden. De trouwring verhuisde daarom naar de pink. Op een dag ruim 3 jaar geleden was de man de voortent aan het afbreken na een zeer geslaagde vakantie in het zonnige Bretagne. Tijdens het schoonmaken rolde de ring van zijn vinger. Gelukkig zag hij het gebeuren en deed de ring weer om. Nadat alles was ingepakt, klaar om de volgende dag te vertrekken, ging de man douchen. Hij kwam zeer ontdaan terug, want de ring zat niet meer om zijn pink. Overal en nergens gezocht. In het gras rond de caravan, in de douche, op de paden. De ring bleef onzichtbaar. De volgende dag bij het weggaan doorgegeven aan de campingbaas. Maar daar heeft de man het jaar na die vakantie niets van gehoord. Ter gelegenheid van hun zoveelste trouwdag heeft de man van de vrouw een nieuwe trouwring gekregen met inscriptie. Deze droeg hij voortaan aan een kettinkje om de hals. Het was een oud kettinkje en het slotje deugde niet helemaal, waardoor het regelmatig voorkwam dat het slotje opensprong en de ring viel. Maar steeds vond hij deze terug. (Bij een volgende trouwdagherdenking kreeg de man een nieuwe ketting met een beter slot.) Het jaar na het verlies ging de man met zijn gezin weer naar die camping in het zonnige Bretagne. De caravan werd op dezelfde plek neergezet. De voortent werd opgebouwd. Even wat gedronken. En toen was het tijd om de watervoorraad aan te vullen. De man kende de plek en wist dat er een kraan vlakbij de caravan zou zijn en had een stuk tuinslang meegenomen om op een eenvoudige manier de watertank te kunnen vullen. De man stond bij de kraan, zijn vrouw bij de watertank. Plotseling zag de vrouw iets glinsteren in het gras. "Ben je de ring nu al weer verloren", riep ze. De man greep naar zijn hals. "Nee", zei hij, "hij hangt nog aan de ketting." "Nou", zei zijn vrouw, "dan ligt hier de ring die je vorig jaar verloren bent." En de ring hangt sindsdien aan de ketting om zijn hals. De tweede ring is veilig opgeborgen voor noodgevallen. En de man leefde (hopelijk nog) lang en gelukkig: hij heeft 1 vrouw en 2 trouwringen.
Er was eens een gouden ketting. De vrouw had deze gekregen van haar man bij hun 12½ jarig bruiloftsfeest. Zij droeg hem dag en nacht. Het was een ketting die gemakkelijk af- en omgedaan kon worden en dat is belangrijk voor haar, want door een bewegingsbeperking in haar arm is het omdoen van kettingen niet eenvoudig. De ketting moet regelmatig losgemaakt worden voor bezoekjes bij de fysiotherapeut. Zo ook afgelopen maandag. Zij stopte de ketting in de zak van haar bodywarmer. Toen zij eenmaal thuis was, merkte zij dat ze de ketting nog niet had om gedaan en wilde hem uit haar zak pakken. Geen ketting. De fysiotherapeut gebeld, maar in de praktijk en wachtkamer was geen ketting gevonden. De weg naar de fysiotherapeut afgezocht, maar geen ketting. Bij huis rondgekeken, geen ketting. In huis alles overhoop, geen ketting. Hopelijk krijgt dit sprookje in de toekomst ook een goede afloop.
Ik hoop dat iedereen een fijn weekend heeft vol met sprookjes!
Zaterdag 28 Oktober 2006 at 12:00 am
De schoonzoon en kleinzoon waren gisterochtend al vroeg bij ons, want gisteren was de dag dat de dennenboompjes gingen verhuizen naar hun tuin. Hun takken zullen voortaan wonderschoon zijn in een ander(e) bos(wal) zonder kaarsjes.
De klompen werden van stal gehaald.
De eerste van de 8 werd weggesleept (ging zo snel dat de camera moeite had om het te volgen).
Ze kwamen op de aanhangwagen te liggen.
Daar werd een zeil overheen gespannen.
Ondertussen werd ook nog een grote (aangewaaide onkruid-)struik uitgespit, die deze zomer veel insecten heeft aangetrokken en daardoor veel op de foto is gekomen, maar die ook te groot is voor ons tuintje.
Daarvoor was geen plaats meer in de aanhangwagen en ging daarom (gesnoeid en wel en met een stuk van een hortensia) in de auto.
Een beetje weemoedig om het gemis van de dennenboompjes hebben we onze schoonzoon en kleinzoon uitgezwaaid.
Helaas zitten wij nu wel met een probleem. Of bij het uitspitten een kabel is geraakt, of dat er water in de verdeeldoos is gekomen (bleek niet professioneel aangelegd, want veel te hoog), in ieder geval hebben wij kortsluiting als wij de buitenlampen in de tuin aan doen.
Er moeten nog meer kabels in de grond liggen. Daarom zal binnenkort een grote zoekactie starten naar alle kabels, zodat alle leidingen en verbindingen professioneel kunnen worden aangelegd. Iedereen die weleens verhuisd is, kent de problemen met de zogenaamde lijken in de kast.
Laatste werkdag van de week vandaag. Maak er wat van!
PS 1 teFre: Helaas kan ik Befana niet feliciteren, want ook bij haar kan ik geen reactie plaatsen.
PS 2 Leidse Glibber: Wat zullen er veel mensen geschrokken zijn van deze actie. Dan waren de uitgedeelde zakjes dus een echt goedmakertje.
PS 3 teFre: Ben benieuwd naar de foto's die Chico heeft uitgezocht!
PS 4 Leidse Glibber: Ik heb alleen problemen met punt.loggers en dan met name die in Leiden en omgeving.
Vrijdag 27 Oktober 2006 at 12:00 am
Gisteren was het zomaar een dag. Niets bijzonders. Gewoon heel relaxed een beetje dit en een beetje dat doen. Een beetje uitslapen, rustig ontbijtje met krantje, bakkie troost, lichte lunch, kleine en grote boodschappen (niet alleen op nr. 100 maar ook in het kleine én in het grote winkelcentrum), koppie thee, eenvoudig maaltijdje, krantje, beetje tv en last but not least stukkie op het laptoppie. Echt een dag voor niet meer werkende ouders waarvan de kinderen de deur uit zijn. Beetje saai misschien, maar toch wel lekker op zijn tijd.
Hoewel, Jan is toch wel even actief geweest. Omdat vandaag de schoonzoon langskomt met een aanhangwagentje om wat dennenboompjes op te halen die te groot zijn geworden voor ons tuintje, heeft hij ze er alvast uitgehaald. Dochter, schoonzoon en hun 4 kinderen wonen in een verbouwde boerderij met redelijk wat grond. Hun terrein grenst aan een industrieterreintje. De bomen en struiken die daar als afscheiding staan, verliezen bijna allemaal hun blad en dan zijn de bedrijfsgebouwen zichtbaar. Ze kunnen dus wel wat groenblijvende planten gebruiken. Vandaar dat onze 8 dennenboompjes vandaag verhuizen naar Drenthe.
Bij huis hebben wij een klein speeltuintje gekregen. Wij hebben in de voortuin een yucca (palmlelie) staan. Het is een jong exemplaar, dat dit jaar nog niet gebloeid heeft. Konden we er daarom nog niet zo van genieten, nu dient hij als glijbaan voor waterdruppels, wat ook leuk is om te zien.
Eindelijk, eindelijk, gaat het hier qua kleuren ook een beetje herfst worden. Op het parkeerterrein in het centrum hebben de bomen eindelijk hun herfsttooi gekregen. Gelukkig maar, want ik was bang dat de bomen hier zomaar ineens kaal zouden zijn zonder de herfstkleuren. Er is namelijk al zoveel blad gevallen, zonder dat ze mooi verkleurd waren. Wie weet, wordt het toch nog echt herfst hier.
Ergens hier in ons dorp schijnt een eend rond te zwemmen met kleintjes. Ik heb ze nog niet gezien, maar blijf zoeken om ze op de foto te zetten. Gisteren zag ik wel een andere familie eend. Deze familie zat heel zielig naar buiten te kijken in een etalage. Ze willen eruit en lekker zwemmen. Op eentje na, die het buiten misschien wel te koud vindt en daarom liever binnen blijft.
De werkweek is al weer voor meer dan de helft voorbij. Wat vliegen de weken en maanden toch snel voorbij. Voordat we het weten zitten we midden in de drukte van Sinterklaas en kerst. Nog even rustig ademhalen dus!
PS 1 Bij bepaalde loggers kan ik geen reactie plaatsen. Sinds maandagavond staat in het reactieveld: "Even geduld graag..." Ik kan wel een woordloze reactie verzenden. Dat doe ik dan ook maar, zodat ze weten dat ik langs ben geweest. Hieronder dan maar de woorden die daar hadden moeten staan.
PS 2 teFre: Jammer dat wij vorig jaar onze 25-jarige bruiloft hebben gevierd. Zo'n taart erbij maakt het extra feestelijk. Te mooi om op te eten.!
PS 3 Leidse Glibber: Nu ik dit weet, zal ik vanaf vandaag extra zoet en lief door het leven gaan, want ik wil toch echt niet in de zak.
Donderdag 26 Oktober 2006 at 12:00 am
Toen mijn vader hier was, zaten we een keer koffie te drinken. Opeens vroeg hij of ons apparaat kapot is. Zowel Jan als ik wisten niet welk apparaat hij bedoelde. Nou zegt hij, dat daar hangt. Ik wist nog steeds niet wat hij bedoelde, want ik zag niets hangen. Dat daar buiten, zei hij. Er brandde nog geen lichtje bij mij. Ik ben dus opgestaan, ben bij zijn stoel gaan staan en heb in de richting gekeken waar hij wees. En toen had ik door dat hij de spiraal bedoelde die Annemarie daar na onze verhuizing heeft opgehangen en die ze ooit op de markt van Quiberon (zuid Bretagne) had gekocht. Waarom ik het niet door had, is op de foto's te zien.
Dit zag mijn vader en dit zag ik.
*Een spiraal is een curve die rond een punt draait en steeds verder (dichter) dit punt nadert.*
Op het moment dat hij keek, was er geen wind en daardoor draaide hij niet. Maar hij geloofde niet dat hij door de wind gaat draaien, want er was toch altijd wel wind geweest als hij bij ons logeerde, was zijn mening. Hoe we ook zeiden dat de spiraal in een zeer luw hoekje hangt, waar regelmatig geen wind is, hij bleef bij zijn eigen mening (lichtelijk eigenwijs zoals altijd). Gelukkig was de dag erop wel wind en was de spiraal vrolijk aan het draaien. Ruiterlijk (zoals hij ook is) bekende hij zijn ongelijk. Afgelopen maandag had ik de spiraal met redelijk wat wind gefilmd, waardoor hij lekker tolde. Bij mij tolde het waarschijnlijk ook, waardoor ik mijn camera een kwart slag had gedraaid. Omdat het niet plezierig is (denk ik) om het filmpje met het hoofd op de schouder te bekijken, heb ik gisteren opnieuw gefilmd. Helaas was er minder wind, dus minder spectaculair.
Ik vond op internet nog een andere "spiraal", de "Fraser" spiraal. Kijk eens naar het figuur hieronder. Je denkt dat je een spiraal ziet, maar niets is minder waar! Volg maar eens één van de lijnen met je muis of vinger....
Een plaatje dat ik hierbij ook nog wel vind passen, zijn allemaal cirkels die toch echt helemaal stil staan.
Genoeg gezichtsbedrog nu, want ik ben bang dat (als je zo gaat slapen) je de slaap niet kunt vatten door al dat gedraai, of dat (als je al geslapen hebt als je dit leest) alles je duizelt, waardoor je vandaag niet goed bij de les bent.
Woensdag 25 Oktober 2006 at 12:00 am
Door een opmerking van mijn vader had ik het plan om een filmpje te plaatsen over beweging. Maar ik, domkop, heb mijn camera rechtop gezet tijdens het filmen. Dat zou inhouden dat jullie je nek zouden moeten verdraaien om het te bekijken. En eventuele nekverrekkingen wil ik niet op mijn geweten hebben. Daarom ga ik vandaag opnieuw aan de gang en zal het resultaat daarvan op mijn volgende logje zetten.
Goede raad was duur, want nu had ik niets voor deze log. Flits, ineens had ik een nieuw idee. We hebben nog iets in huis dat beweegt en wat met name de kleinkinderen erg interessant vinden. Nee, het is niet ons Petje. Die is al genoeg gefilmd en gefotografeerd. Het gaat in dit geval om een
SOLAR-RADIOMETER
Een wat vragen jullie je misschien af. Hier is de beschrijving die bij het apparaat hoort.
De radiometer, ook lichtmolen genoemd, is een leerrijk natuurkundig demonstratie-object, dat al voor ca. 100 jaar geleden door de Engelse fysicus Crooks werd uitgevonden. Dit kleine natuurkundig technisch wonder laat op een aantrekkelijke manier zien, hoe dit "kleinste zonnekrachtwerk van de wereld" licht in energie omschakelt en hoe de zon als energiebron benut kan worden.
Hoe werkt de radiometer:
Komt warm licht, dus zonlicht of licht van gloeilampen (maar geen koud neonlicht) op het op een naald rustend kruisvormige vleugelrad, zo draait zich dit al naar gelang de sterkte van de lichtbron (energiebron).
Op een bijzondere manier wordt in de glasbol gedeeltelijk een vacuüm geproduceerd. Dat betekent dat de lucht wordt verdund, waardoor de lichtweerstand niet sterker is dan de draaikracht van de solar-energie. De zwarte zijkanten van het solar-vleugelwiel nemen een grotgere hoeveelheid lichtenergie op dan de witte zijkanten. Door de verwarming van de lichtmoleculen ontstaat op de zwarte zijkanten een betrekkelijk hogere druk dan op de witte vlakken. Door deze drukimpuls wordt een blijvende omwenteling van het vleugeldraaiwerk op gang gehouden (Brown'se molecular-theorie).
Door verschillende lichtsterkten kunnen t/m 3.000 omwentelingen per minuut bereikt worden.
Het glaswerkje staat in de vensterbank. En als het heel zonnig weer is, dan draaien de vleugels zich een slag in de rondte. Gisteravond in het lamplicht draaiden ze in een rustig tempo zoals op het filmpje is te zien.
Hopelijk draaien de vleugels morgen sneller, maar ik vrees het ergste, want zoals het er nu naar uitziet gaat de herfst nu echt beginnen.
Dinsdag 24 Oktober 2006 at 12:00 am
Gisteren heb ik mijn vader teruggebracht naar zijn huis. Dat ritje met zijn auto, van het noordoosten naar het zuidwesten, was van deur tot deur 289,6 km. We vertrokken om half tien, hebben eerst nog even hier in het dorp benzine getankt en waren om 12.26 uur bij zijn huis. Lekker rustig dus op de weg. Kon lekker doorknorren.
De reis terug heb ik per trein gedaan. Omdat er problemen waren rond Arnhem, ben ik over Rotterdam gereisd. Vertrek 13.16 uur en aankomst 17.34. Zegt het voort, zegt het voort, er waren geen vertragingen op mijn route. Maar de reis heeft wel een uur langer geduurd.
Op het station Kapelle-Biezelinge waar ik opstapte, stikte het van die hele kleine vliegjes. Een smulparadijs voor lieveheersbeestjes. Bij de stempelautomaat zater er nogal wat. Zoveel verschillende soorten bij elkaar had ik nog nooit gezien.
Op het perron was liep ook een poes. Of hij/zij/het met de trein moest, weet ik niet. In ieder geval liep het beest in de voor mij verkeerde richting.
In Rotterdam moest ik een half uurtje wachten op mijn aansluiting naar Amersfoort. Ik ben om de tijd te doden naar het stationsplein gegaan. Al jaren was ik daar niet geweest. Ik keek mijn ogen uit. Een grote bouwput en veel grote gebouwen er omheen. Het ene nog groter dan het andere.
In het stationsgebouw wemelde het van de Feijenoordsupporters die zwaar teleurgesteld na het verlies van hun club weer huiswaarts gingen. Gelukkig waren er geen rellen.
In Heerenveen stond het perron ook vol supporters, maar nu van Heerenveen. Zij waren in een opperbeste stemming want hun club (ook de club van Jan) had gewonnen. Op het perron stond Annemarie mij op te wachten om mij naar huis te brengen. De belofte van zaterdag was zij niet vergeten, dus hebben wij de Mac bezocht. Wel lekker na zo'n reis, maar niet bepaald gezond.
Ik geloof dat mijn vader het wel naar zijn zin heeft gehad. Vermoeiend is het wel voor hem. Maar als wij daar gaan logeren, dan is het denk ik nog vermoeiender. Ook van ons vraagt het wel wat energie. Omdat hij zelf eigenlijk niets meer doet, moet je hem wat bezighouden en ben je beperkt in je doen en laten. Maar zo lang zijn gezondheid het nog toelaat, zullen we hem hier met open armen ontvangen.
Voorlopig heb ik wel weer genoeg gereisd. Vooral het reizen met de trein is niet bepaald mijn grootste hobby. Ik word daar zo moe van. Geef mij maar de auto!
Fijne week allemaal!
Maandag 23 Oktober 2006 at 12:00 am
Wat moet je voor leuks doen met een vader die niet meer mobiel is. Inderdaad dan pak je de auto en ga je een stukje toeren om hem mooie plekjes in zuidwest Friesland te laten zien. Helaas zijn we niet veel gestopt, omdat hij niet zo goed ter been is. Dat heeft Annemarie en mij doen besluiten deze route nog eens een keer te rijden en dan veel te stoppen want er is zoveel te zien in deze streek. Volkomen vlak land met eigenlijk alleen weilanden, waar zeer veel vogels waren, klaar om te vertrekken naar het zuiden. Maar ook heuvelachtig. Je waant je daar zo ongeveer in Noord Frankrijk. Meren. Bossen. Kliffen. Dijken waar je midden tussen de koeien en schapen loopt/rijdt, die hier dan ook voorrang hebben. En niet te vergeten mooie stadjes en dorpjes. Dat wordt dan niet een middagje uit, maar een hele dag uit. Zal Jan blij mee zijn.
Nu alvast een paar foto's van gisteren. Verschillende zijn uit de (rijdende) auto genomen, dus de kwaliteit is bij sommige niet helemaal perfect.
Wij hadden een goede chauffeuse.
Mijn vader zat voorin naast haar en in de zijspiegel kon ik zien dat hij zat te genieten.
De bedoeling was een andere weg te rijden, maar ineens zagen we allemaal kites in de lucht hangen. Daarom omgedraaid en naar de dijk gereden.
Niet alleen op het water was men druk bezig, ook op de dijk werd gesurfd op een skateboard.
Wisten jullie al dat er niet alleen paardenfluisteraars zijn, maar ook koeienfluisteraars?!
Onderweg zagen we nog de flitstrein van het noorden. De zogenaamde Wadloper.
Zoals we al vaker meegemaakt hebben de afgelopen tijd, was het weer grauw en nevelig. Maar opeens liet de zon zich weer zien tussen de wolken en weer leverde dat mooie plaatjes op.
We stonden bij de dijk aan lager wal. Dat was duidelijk te zien aan al het schuim.
Middenop de brug in Hindeloopen hebben we even stilgestaan om een foto te maken vanuit de auto. Grappig is dat oud en nieuw op deze foto verenigd is. Boven de oude huizen is een kite te zien.
We hebben een kopje thee gedronken bij onze jongste zoon/broer. We konden het niet laten om de jongste telg uitgebreid te fotograferen. Ik neem aan dat Annemarie haar ook op haar log heeft staan.
Uiteraard zijn de oudste en de jongste van de familie ook samen op de foto gegaan.
Op weg naar huis mocht Annemarie tot haar spijt niet op deze plaats stoppen. Als zoethoudertje heb ik beloofd dat we er morgen naar toe gaan, als ze mij van de trein haalt, nadat ik mijn vader heb teruggebracht naar Zeeland.
Zoals op wel meer plaatsen in het land rijden de bietenwagens af en aan. Gelukkig is het niet al te nat weer, waardoor de wegen schoon blijven.
Als laatste een foto van Annemarie die zich afvraagt waar ze aan begonnen is om een (charmante) foto van mij op haar log te zetten en wat ik in hemelsnaam daar aan het uitspoken was. Dat is toch duidelijk. Ik neem mijn petje af (als ik dat zou hebben) voor al die loggers die iedere dag/week/maand/jaar maar weer iets nieuws verzinnen wat leuk/interessant/mooi is voor anderen.
Blijf daar mee doorgaan alsjeblieft, want ik geniet van jullie verhalen en foto's!
Zondag 22 Oktober 2006 at 12:00 am
Jullie zullen begrijpen na mijn log van eergisteren dat ik niet zo veel tijd had gisteren.
Terwijl ik dat typte, dacht ik dat dit eigenlijk een rare uitdrukking is. Tijd is nooit korter of langer, altijd hetzelfde. Dus hoe kan ik nu niet zo veel tijd hebben. Ik gebruikte mijn tijd op een andere manier dan normaal en wel voor mijn vader en had wat minder tijd om bezig te zijn met bijvoorbeeld mijn log. Ik geloof dat het zo beter is.
Er is eigenlijk niet zo veel bijzonders te melden. Ik ben druk bezig geweest met het voeden en laven van mijn vader, met tussendoor wat boodschapjes. Niets bijzonders dus om over te vertellen.
Een paar foto's maken lukte nog wel gisteren. Met name van Petje die als een circusartieste opzit om maar snoepjes (tegen tandsteen) te krijgen. Omdat ik denk dat Annemarie die plaatst, laat ik ze maar achterwege.
Om toch niet fotoloos deze log af te sluiten, vond ik er nog eentje van een aantal dagen geleden. Het is momenteel pompoenentijd. Die zie je in alle mogelijke vormen en groottes. Ik heb er ook een aantal in huis, die wel heel apart zijn van vorm. Je kunt je er van alles en nog wat bij voorstellen.
Fijn weekend!
Zaterdag 21 Oktober 2006 at 12:00 am
Mijn vader is door Annemarie opgehaald uit Zeeland. Hij zal een paar dagen bij ons logeren. Het heeft heel wat voeten in de aarde voordat hij bij ons is. Eerst gaat er iemand met de trein naar Kapelle (vlakbij Goes) waar hij woont en vervolgens komen ze hier naar toe in zijn auto.
Mijn vader wordt in november 95, maar heeft nog een auto en rijdt nog zelf bij hem in de buurt (een gevaar op de weg, dat geef ik direct toe, maar dat was hij vroeger ook al).
Mijn vader zorgt nog helemaal voor zichzelf. Hij maakt schoon, hij wast, hij strijkt, hij maakt zijn bed op, hij doet boodschappen, hij kookt en hij wast af.
Mijn vader is een zeer belezen man. Hij leest 3 kranten per dag, verschillende magazines, boeken (meestal engelse) en verder alles wat los en vast zit.
Mijn vader is verslaafd aan sport op de tv, behalve voetbal. Uren kan hij naar het kastje zitten kijken. Naar tennis gaat zijn voorkeur uit.
Mijn vader is verslaafd aan nieuws. Hij kijkt vaak en veel naar het Journaal en ook heel vaak naar het Belgische nieuws.
Mijn vader is wat (beetje veel) eigenwijs. Hij weet het altijd beter. Er is geen discussie met hem mogelijk. Zoals hij het ziet, is het en niet anders.
Mijn vader is niet altijd even gezellig. Een gezellig leuterpraatje is niets voor hem. Het moet altijd ergens over gaan, anders kapt hij er mee.
Mijn vader is nogal doof en heeft daarom moeite met wat grotere gezelschappen. Dan voelt hij zich buitengesloten, doordat door het geroezemoes hij niet hoort wat iemand tegen hem zegt. Hij wil daarom eigenlijk ook niet meer op visite (wel bij zijn kinderen en bij een zus van hem), omdat hij moeite heeft het gesprek te volgen.
Mijn vader heeft een zogenaamde klapvoet (de voetzenuw werkt niet goed waardoor de voet naar beneden klapt). Daardoor is hij niet meer zo mobiel en kan hij niet zo veel meer op stap. Deze klapvoet heeft hij ongeveer 20 jaar geleden opgelopen bij het grind scheppen dat om ons vorige huis werd gelegd. Daarom voel ik me wat schuldig dat hij hierdoor behoorlijk gehandicapt is geraakt.
Mijn vader stond vroeger altijd voor ons klaar. Haalde ons op als we niet lekker waren. Zorgde ervoor dat we financieel niet in de problemen kwamen. Liet ons die opleiding volgen die wij wilden. Maakte leuke uitstapjes met ons.
Mijn vader heeft een enorm plichtsbesef. Hij heeft mijn moeder jarenlang thuis verzorgt, terwijl dat eigenlijk al niet meer te doen was, doordat zij in haar eigen wereld leefde. "Ik ben getrouwd in lief en leed", zei hij altijd en nu er leed is, zorg ik dus.
Mijn vader hielp in alle stilte de nooddruftige mensen die op zijn pad kwamen. Daarover sprak hij nooit. Dat hoefde niemand te weten.
Mijn vader is niet de gemakkelijkste man om mee te leven. Mijn moeder had het soms best moeilijk.
Maar:
Mijn vader is mijn vader en
IK HOU VAN HEM
Vrijdag 20 Oktober 2006 at 12:00 am
Bijgelovig ben ik absoluut niet. Ik loop rustig onder ladders door. Een zwarte kat kan mij niet deren. En vrijdag de 13e is voor mij een normale dag.
Maar soms vind ik het leuk om iemand met een geluksbrenger sterkte te wensen en zo misschien wat geluk af te dwingen. Dat heb ik bij Annemarie ook gedaan toen ze haar schriftelijk examen ging doen en ook voor haar rij-examen. Misschien heeft het geholpen, ik weet het niet, maar beide heeft ze in 1 keer gehaald.
Gisteren ben ik weer naar de Wereldwinkel gegaan om 2 geluksbrengers uit te zoeken, bestemd voor een echtpaar dat wel wat geluk kan gebruiken.
Voor haar vond ik een lief geluksolifantje.
En voor hem een vogeltje dat een boodschap bij zich draagt.
Ik hoop van ganser harte dat deze 2 kleine geluksbrengers hen alle geluk van de wereld zal geven. Nogmaals, ik ben niet bijgelovig, maar alle beetjes helpen toch?!
Over geluk gesproken. Wat voor de één een geluk is, kan voor een ander een ongeluk zijn. Momenteel wordt de lucht boven ons dorp gebruikt als snelweg door vele groepen ganzen, die richting het zuiden vliegen, om de kou (die er schijnbaar aankomt) in het noorden te ontvluchten en die zich in het zuiden lekker laten opwarmen en zich daar heerlijk gaan volvreten.
De boeren in het noorden kunnen hun geluk niet op als de vogels gevlogen zijn, want hun weiland gaat kapot van zo'n groep grazende ganzen. En de boeren in het zuiden? Ja, die zijn er niet gelukkig mee. (Ik vraag me af of de groep op de foto een gedeelte van de groep brandganzen is die wij gezien hebben op Schier afgelopen zondag.)
Iedereen een gelukkige donderdag!
Donderdag 19 Oktober 2006 at 12:00 am
Afgelopen kerstvakantie zorgde de overbuurvrouw voor Petje. Zij en haar man gingen echter ook een paar dagen weg. Hun kat, een je-weet-wel-kater, gaat als zij vakantie hebben altijd naar een poezenpension. Voor Petje hadden we daarom ook een plaatsje besproken. Toen het zover was, zijn de buren met 2 poezen in de auto daar naar toe gereden. Onze Pet vindt zoiets niet leuk en gaat dan heel hard en heel zielig zitten mauwen. Louis, die overbuurkat, doet dat normaal ook, maar hij viel helemaal stil bij het kabaal dat die van ons maakte. De hele weg heeft ze zitten schreeuwen (doet ze ook bij ons als wij met haar rijden) en van lieverlee ging Louis ook meedoen. De buren werden er helemaal gelukkig van. Het moet hen als muziek in de oren hebben geklonken.
Waarom vertel ik dit nu. Gisteren moest Petje naar de dierenarts voor de jaarlijkse kattenniesziekteprik (iets voor Scrabble?). Sinds wij zijn verhuisd, woont de dierenarts bij wijze van spreken om de hoek en kunnen wij er naar toe lopen. Vorig jaar samen met Annemarie er naar toe. En Petje maar heel hard en heel zielig mauwen. De mensen die ons zagen (nou ja hoorden) lopen, kregen ongeveer medelijden met haar. En wij maar lachen.
En wat gebeurde er gisteren? Stilte en nog eens stilte. Alleen vlak voor de deur van de praktijk kwam er een heel klein mauwtje. En op de terugweg nog een heel klein mauwtje voor de voordeur. Ik viel zowat om van verbazing.
Hieronder zal ik laten zien hoeveel ze te verduren heeft gehad bij haar uitstapje.
In de wachtkamer kijkt ze naar buiten, want daar wil ze naar toe.
Op de behandeltafel mag ze eruit, maar ja dan wil ze niet. Ze zit dan vreselijk te hyperventileren (heb ik geen foto van want moest net even wat anders doen).
Dan moet die gekke dierenarts zo nodig in haar nek voelen.
Ook in de bek wordt gekeken en wat overtollig tandsteen wordt weggehaald.
De oren krijgen ook een beurt en daar is ze helemaal niet blij mee.
Dan wordt er tot overmaat van ramp nog eens met een koud ding naar de longen geluisterd.
Er wordt gewogen (ruim een pond afgevallen!). Prima gewicht voor haar leeftijd.
Ja en toen kwam die injectie. Maar onze Pet verblikt nog verbloost als ze zo'n naald in haar lijf krijgt. En dat is geweldig voor zo'n gestresste kat.
Na afloop van het voel-, duw-, knijp- en prikwerk maar gauw weer in haar "huisje" en niemand krijgt mij hier weer uit, zit ze te bedenken.
Na afloop van zo'n sessie moet de behandeltafel gedweild worden, zoveel vocht heeft ze verloren via haar pootjes van alle stress die ze bij de dierenarts heeft.
De dierenarts probeert haar toch nog even uit de tent te lokken, maar daar heeft mevrouw toch echt geen oren naar.
De assistente houdt ondertussen de administratie bij.
De dierenarts ondertekent het vaccinatieboekje.
En dan gaan we gauw (geruisloos dus) naar huis, waar ze een plekje vlakbij huis opzoekt om bij te komen van haar avonturen bij de dierenplaagster.
En waarom heb ik deze log de titel Eureka (uitroep van vreugde bij een plotseling gedane ontdekking) gegeven? In de wachtkamer zag ik een poster hangen over een nieuwe manier van ontwormen. Men heeft druppels ontwikkeld voor in de nek. Die moeten 1x per half jaar worden gebruikt. Geweldig, dat is het helemaal. Geen vechttoestanden meer om een tablet in de bek te krijgen en te zorgen dat ze die doorslikt. IDEAAL!!!!!
Voor degenen die zich afvroegen wat dat voor raar muziekje was bij de tweede link (die niet goed werkt merk ik): dat is het "Duetto Buffo di Due Gatte" (oftewel kattenduet) van Gioacchino Antonio Rossini, een Italiaanse componist, die leefde van 1792 tot 1868.
Mijn kruit is nu verschoten, ik stop er mee. Dit was een veelbewogen uurtje uit het leven van ons Petje. Hopelijk blijft ze het komende jaar weer gezond! En jullie ook!
Woensdag 18 Oktober 2006 at 12:00 am
De huisvrouwentaken (voor zover die bestaan) worden hier in huis eerlijk gedeeld door 2 personen. Dat is als volgt gekomen.
Toen ik nog werkte, hadden wij een steun en toeverlaat die de zaken in huis spic en span in orde hield. Nadat ik thuis kwam te zitten en uiteindelijk ben afgekeurd, is zij bij ons gebleven omdat ik het dringende advies kreeg geen huishoudelijke klussen te doen. Helaas kreeg zij een ongeluk en hield daar bijna dezelfde klachten aan over als ik heb. Gelukkig vond ik iemand anders die kon helpen. En zij heeft ons huis ook met liefde schoon gehouden. Op een gegeven moment kon zij een baan krijgen bij de kinderopvang. Goede raad was (niet) duur. Jan, die op dat moment al gestopt was met werken, heeft haar werkzaamheden op zich genomen. Hij stoft, zuigt en lapt. Waar vind je zo'n man die dat allemaal doet! De overige klusjes zoals wassen, strijken en niet te vergeten koken neem ik voor mijn rekening. (Ook de toiletten, want dat is nu niet bepaald een karweitje voor hem.) Ik weet het, strijken (wat ik heel graag doe) is behoorlijk belastend voor de schouder, maar met de nieuwe strijkpers (die het gelukkig normaal functioneert na de val) is het prima te doen zonder klachten te krijgen.
Gisteren, dus de maandag na mijn afwezigheid voor de zwemwedstrijd en het uitstapje naar Schier, moest ik nog het een en ander inhalen, wat ik anders in het weekend doe aan was- en droogtoestanden. Ik was heel wat van plan, met name op strijkgebied, maar het is niet allemaal gelukt wat ik in mijn hoofd had.
Ten eerste kwam er een monteur die ging knutselen aan verschillende radiatoren. Eentje was ooit verkeerd aangesloten: de warme leiding en de koude waren verwisseld. Gevolg een radiator die maar niet warm wilde worden. Ik snap niet dat vorige bewoners dit nooit hebben gemerkt. Hij heeft bovendien een aantal thermostaatknoppen geplaatst. Iedere huisvrouw/man weet wat je hebt te regelen voor zijn komst en na zijn vertrek. Gelukkig is alles vlot verlopen en zou het echte werk kunnen beginnen.
Nou niet dus. Dochterlief moest gisteren zo nodig op haar achterwerk van de trap af glijden. Gevolg een blauwe plek van hier tot ginder. Een geluk bij een ongeluk was wel dat de wekker niet om 5.15 uur afliep, want zwemmen was er weer niet bij. Een ander ongemak, met zo'n achterwerk, zou zijn dat zij in Groningen op de fiets met een zware tas zou moeten fietsen. En dat is ook geen pretje met zo'n beurse bil. Dus wat doe je als liefhebbende ouders? Juist ja, je brengt haar maar weer eens.
Dit soort klusjes en akkefietjes ontregelt het leven van een huisvrouw en huisman toch wel enigszins. Je moet dan creatief zijn en veel improviseren. Maar dat houdt je bij de les en maakt het leven best aangenaam.
Prettige dinsdag!
Dinsdag 17 Oktober 2006 at 12:00 am
De weersvoorspelling voor gisteren was: volop zon en een temperatuur in het noorden van ongeveer 19 graden. Ideaal voor een dagje fietsen op Schiermonnikoog en voor het maken van foto's bij heldere hemel.
Hoe was de werkelijkheid?
Bij vertrek van huis koud, nevelig en een aardig briesje. Bij aankomst op Lauwersoog (veel te vroeg dankzij Jan, terwijl er geen restaurantje open was): koud, nevelig en een stevige wind. Maar optimistisch als wij zijn, Annemarie en ik, dachten wij dat de wind de nevel wel weg zou waaien en als de zon dan zou doorkomen, zou het aangenaam zijn op Schier.
Het was afgaand tij onderweg. Hierdoor was de stakenroute (voor kleine bootjes en platbodems) goed te zien. Er was haast geen water in dit geultje. Op de foto is goed te zien hoe nevelig het was 's morgensvroeg.
Hoe komt Schiermonnikoog (gekozen in 2006 tot "mooiste plek van Nederland") eigenlijk aan zijn naam?
Schiermonnikoog was voorheen een uithof van het klooster Klaarkamp te Rinsumageest (nabij Dokkum), dat in 1166 gesticht is. In 1465 kreeg het eiland haar eerste parochiekerk.
Om de Schiere (=grijze) monniken, die behalve voor het eiland ook voor het gehele noorden van Nederland van betekenis zijn geweest, te eren is in 1961 een standbeeld van een Schiere monnik onthuld in het Willemshof in het dorp.
Het eiland Schiermonnikoog heeft maar 1 plaats: Schiermonnikoog. Het 'oude' dorp kenmerkt zich door de karakteristieke eilander huisjes aan de drie streken, de Langestreek, de Middenstreek en de Voorstreek.
Op onze gehuurde fietsen zijn wij met een forse tegenwind en zeer nevelig weer "fris" en vrolijk op stap gegaan om het eiland te verkennen en hier en daar wat foto's te maken.
Terwijl wij fietsten kwam nog steeds de beloofde zon niet door en was er een gevoelsmatige temperatuur van ongeveer 10 graden, mede dankzij het vocht in de lucht. Dit leverde wat mysterieuze foto's op.
Het was weliswaar geen springtij meer zoals vorig weekend, waardoor er hier en daar wat problemen waren met ondergelopen stukjes land, maar er was toch nog een enorm groot strand bij eb. We zijn daarom maar niet gaan pootje baden, want het was zeer winderig en koud op het strand zo zonder zon.
Was er nog wel iets vrolijks te zien op het eiland? Jazeker. Er waren genoeg rozenbottels en duindoornbessen in overvloed, in tegenstelling tot de zon.
Onderweg kwamen wij in een weiland een zeer grote groep brandganzen tegen. Waren zij zich aan het verzamelen om naar het zuiden te vliegen? Ik geef ze groot gelijk, want het was koud, winderig en er was geen zon.
We hebben getracht eerder naar huis te gaan (ook al omdat Annemarie niet helemaal fris was, maar dat paste wel bij het weer), maar helaas vertrok er vroeg in de middag geen boot naar het vasteland. En omdat het inmiddels vloed werd, was het ook niet mogelijk al wadlopend over te steken. Hahaha, dacht je nu echt dat we dat gedaan zouden hebben? Welnee, daarvoor was het te koud, winderig en zonloos. Watervogels trekken zich echter niets aan van kou en wind en genieten in de geultjes onder de dijk. Een mooi gezicht zo bij het afscheid van Schier.
Op de boot hebben wij de verzamelplaats maar opgezocht, want stel je voor dat de boot panne zou krijgen onderweg in die kou met die gevoelstemperatuur van 10 graden Celsius. Dan zaten wij in ieder geval dicht bij het vuur. Het voordeel van deze plaats was ook, dat er een luchtuitlaat was, die lekker warme lucht blies, zodat onze vingers warm bleven en we goed konden fotograferen.
Hebben we dan helemaal geen blauwe lucht gezien? Toch wel hoor. Ineens was daar een plekje blauw. Heel kort, maar we hebben het wel gezien.
En de zon, hoe zat het daarmee? Nee, die hebben we niet gezien. Wel zagen we de zon achter de wolken en door de wolken heen.
Dat gaf schitterende effecten op het water en dat maakte onze koude, winderige en zonloze tocht naar Schier weer goed.
Zeker, toen wij ook nog uitgeleide werden gedaan door een "treintje" meeuwen.
Was dit nu een verloren dag? Voor mij in ieder geval niet. Ik had geen last van de kou, de wind en het gebrek aan zon. Ik heb genoten. Ten eerste van een gezellige dag met mijn dochter. En ten tweede dat ik voor het eerst dit jaar weer eens heerlijk zeelucht heb kunnen snuiven. Hier kan ik weer een tijdje op teren.
Fijne week wens ik jullie allemaal!
PS
Annemarie vroeg mij, vlak voordat ik dit verhaal zou opslaan, of ik de foto van het paardenoog op deze log had gezet. Niet dus, want het is haar foto. Omdat zij haar log al klaar heeft en verwijst naar deze log, hieronder dus het "paardenoog", omdat paardenogen zo lief zijn.
Maandag 16 Oktober 2006 at 12:00 am
Als je kind bij een sportvereniging is en als je je gezicht veel laat zien bij trainingen en wedstrijden, dan ontkom je er eigenlijk niet aan dat ze binnen de kortst mogelijke keren vragen of je actief wilt worden binnen de vereniging. Bij de vorige zwemclub van mijn dochter heb ik het automatiseringsgedeelte van de wedstrijduitslagen ter hand genomen. Alles gebeurde nog met het handje, waardoor we soms heel erg lang op uitslagen moesten wachten. Dat vond ik verschrikkelijk, want de wedstrijden zelf duren al zo lang. Het was (en is) een kleine vereniging met niet zoveel leden. Het geld lag daarom niet voor het oprapen, waardoor ze niet het computerprogramma van de KNZB aan konden schaffen. Ik ben toen wat gaan knutselen met Excel en stapje voor stapje kreeg ik een goed programma voor elkaar. Dat hield niet alleen in het invoeren van de tijden en de berekening wie de winnaar was, maar tevens - via een koppeling aan de namen van de zwemmers - het klaarmaken van de programma's en de startkaarten, die de zwemmers moeten inleveren bij de klokker voordat ze het water ingaan. De klokkers schrijven hierop de gezwommen tijden. Resultaat van mijn inspanning was: tevreden bestuursleden en tevreden ouders, omdat men niet meer hoefde te wachten na de wedstrijd.
Toen Annemarie switchte naar haar huidige vereniging, heb ik het een jaar aangekeken. Dit is een grote club met veel vrijwillig(st)ers op semi-professionele basis gestoeld. Hier en daar had ik wat vraagtekens bij hoe bepaalde dingen gebeurden en ik vond dat ik dat aan het bestuur moest voorleggen. Daarbij rekeninghoudend met het feit dat men zou zeggen, zie je wel, daar heb je weer zo iemand die commentaar heeft en zelf niet de handen uit de mouwen steekt. Dus heb ik meteen aangegeven in de brief die ik geschreven heb, dat ik best mee wilde helpen bij de club. Dat meehelpen zou wel zijn beperkingen hebben. Geen lichamelijke "arbeid" zoals helpen in de kantine, geen bestuurstaken vanwege mijn hoofd. Wel wilde ik helpen op computergebied. Dat heeft men bij deze club goed voor elkaar. Zij gebruiken het programma van de KNZB (wat overigens af en toe kuren heeft). Nu vraagt men mij regelmatig een ochtend of een middag de tijden in te voeren. En gistermiddag was het weer eens zover. Ik kon opdraven. Zou eigenlijk best plezierig wezen, dacht ik van te voren, want in het kamertje waar de jury zit, is airco. Dat is nooit slecht in een warm zwembad. Helaas, helaas, hij deed het niet. Zodoende zat Hanny op een redelijk warme oktoberdag behoorlijk te zweten. Een vochtige lucht gecombineerd met warmte is niets voor haar.
Het zwembad beschikt over een electronische tijdwaarneming. Deze is gekoppeld aan een computer en via deze computer wordt een diskette aangeleverd aan de jury, samen met de startkaarten en het briefje van de scheidsrechter met de aankomstvolgorde (voor het geval de stopwatches en de electronische tijdwaarneming het begeven). Die diskette hoef ik alleen maar in de andere computer te stoppen, op een paar knopjes te klikken en de tijden worden ingelezen. Als er een diskwalificatie is, mag je achter de tijd nog een code invoeren, dan kan de computer verwerken dat een zwemmer straftijd krijgt. Als alle series van een programmaonderdeel zijn gezwommen, kan de uitslag van dat onderdeel worden geprint. Dit moet het liefst zo snel mogelijk gebeuren, want daar zitten alle zwemmers en hun coaches op te wachten.
Maar soms gaat het fout.
* Als er wijzigingen zijn in het programma. Niet door ziekte, maar bijvoorbeeld doordat series worden samengevoegd. Dat kun je in het programma niet goed aanpassen, dan komen er rare resultaten uit. Dan moet je met de hand de tijden invoeren.
* Als er fouten worden gemaakt met de indeling, zoals vanmiddag het geval was. Er waren jongens in meisjesseries ingedeeld. Gevolg: weer met de hand invoeren.
* Als de computer de diskettes niet meer wil lezen, terwijl het bestandje echt op de diskette staat. Dus ouderwets met het handje invoeren.
Hierdoor had ik deze middag meer te doen dan anders en dat in het hete kamertje. Maar het was voor het goede doel, hield ik mezelf voor.
Annemarie heeft niet denderend gezwommen. Maar wat wil je met een minimale training. Wel heeft ze de Friese limiet gehaald op de 100 m vrije slag (lees borstcrawl), zodat ze in ieder geval dit nummer kan zwemmen op de Friese kampioenschappen. Geen verloren middag voor haar.
Hieronder een impressie van een middagje zweten in het juryhok.
Ik heb geprobeerd om Annemarie tijdens het zwemmen te fotograferen, maar daarvoor is mijn toestel te langzaam. Daarom een foto van toen ze net had aangetikt (baan 3).
Achter glas, op een verhoging in de jurykamer, zit de speaker (rechts) en de man van de tijdwaarneming (links) met daarnaast een helper voor noodgevallen.
De man van de tijdwaarneming heeft 2 computers tot zijn beschikking (een echte luxe voor een zwemvereniging) en zit voor een open raam waardoor hij contact heeft met de scheidsrechter in de zwemzaal zelf, die hij de computeruitdraai met de tijden geeft om te tekenen.
De starter met het startpistool (komt haast niet voor bij andere verenigingen hier in het noorden, daar wordt het aloude fluitje gebruikt of een toeter) staat pal voor het raam, zodat we in de jurykamer iedere keer schrikken als er weer een knal komt.
En tot slot de tafel met de jury (de dames in het wit). Zij houden alles nauwkeurig in de gaten. Of alle tijden wel kloppen. Of er iemand gediskwalificeerd is. Of iedereen wel start die op de lijst staat (niet gestart zonder ziekmelding is boete voor de club). Mijn plekje is rechts achteraan bij de computer en de printer.
Ik was blij toen ik weer buiten stond en frisse lucht kon ademen. Vandaag haal ik wat dat betreft de schade in. Lucht, zon en water staan er op het programma, oftewel SCHIER(monnikoog)! Lekker even uitwaaien en fotograferen samen met Annemarie. Jan heeft niet zoveel zin om mee te gaan met 2 van die Japanners. Jammer, maar het is niet anders.
Als laatste nog een foto van ons Petje. Zij had het zeer naar haar zin toen Annemarie weer thuis was na het zwemmen. Haar plekje had ze snel gevonden.
Van de week zag ik de eerste formatie ganzen richting het zuiden vliegen. Geniet daarom maar vandaag met het voorspelde zonnetje en de nog redelijke hoge temperatuur, want dat betekent dat er kouder weer aan komt. Van mij mag het, want voor mij geldt: hoe kouder hoe beter!
Zondag 15 Oktober 2006 at 12:00 am
Gisteren was een heel drukke dag, maar wel een heel gezellige. Ondanks het feit dat er heel wat te doen was, valt er niet zo veel over te vertellen. Want wat is er nu interessant aan boodschappen doen. Ok, hier in ons winkelcentrumpje was een bepaald artikel niet aanwezig, waardoor ik naar het centrum moest om het daar te halen. Niks bijzonders dus. En dat Annemarie thuiskwam (is niet bijzonder, maar wel heel leuk) en naar het zwembad moest, is ook niet ongewoon. Wel dat ze niet ging zwemmen, maar geld moest inleveren voor de door haar gekochte loten van de Grote Clubactie (ze denkt dat ze gaat winnen hahaha). Maar om daar nu over te schrijven?! Dat ik eten heb gekookt (pasta, want vandaag is er weer eens een wedstrijd), de krant heb gelezen en tv gekeken, is ook niet om direct over naar huis te schrijven. Kortom, het is allemaal niet de moeite van het vertellen waard.
Ook over het bloemschikken is niet zo veel te vertellen. We moesten veel uit de natuur meenemen en daar een (eventueel doorgesneden) krans mee vol steken. Daar kun je bladzijden over uitwijden, maar dat is niet voor iedereen wetenswaardig. Daarom laat ik de foto's maar spreken.
Het enige dat misschien toch wel leuk is om te weten, is dat de schikking op meerdere manieren gebruikt kan worden doordat de krans doormidden is gesneden. Op de kleine foto's is te zien hoe dat kan. De foto-animatie laat alle gemaakte stukken zien van mijn medecursisten.
Klik maar op de foto hieronder, dan zijn alle werkstukken te zien.
Hoewel het vandaag mooi weer belooft te worden, zal ik daar niet veel van merken. De (hele) middag zit ik in het zwembad opgesloten achter de computer tijdens een zwemwedstrijd. Gelukkig is er airco in het kamertje, zodat het er wel uit te houden is. Maar dan zondag! De weersvoorspelling zegt: een stralende zon! Schier wij (Annemarie en ik) komen eraan!
Iedereen een stralend weekend toegewenst!
Zaterdag 14 Oktober 2006 at 12:00 am
Eigenlijk kan ik het met niet voorstellen, maar het is toch zo. Ik ben al 2 maanden actief op loggebied. De tijd vliegt inderdaad snel voorbij. Het bevalt me nog steeds prima. Ik vind het gezellig om even bij iedereen te buurten en ook vind ik het leuk als men even bij mij rondsnuffelt. Nooit gedacht dat je zulke leuke contacten opdoet. Dus als jullie het niet erg vinden, dan blijf ik hier nog een tijdje mee doorgaan.
Omdat het 2 maanden geleden is dat ik begon, plaats ik vandaag weer een foto van de tuin. Erg veel is er niet veranderd in die maand. Zeker niet, omdat de herfst eigenlijk nog niet begonnen is. Als je op de foto klikt, komt er een (nu nog kleine) animatie van de tuinfoto's.
Er is geloof ik wel een klein drama gebeurd in de tuin. Ik zie mijn huisspin niet meer. Of dat nu komt door de regen van een tijdje terug -waardoor hij verdronken is -, of dat hij opgegeten is door een of ander beest, ik heb geen flauw idee. Daarom is hier ter nagedachtenis aan onze huisspin het gedicht van Annie M.G. Schmidt over:
De spin Sebastiaan
Dit is de spin Sebastiaan
Het is niet goed met hem gegaan
Luister!
Hij zei tot alle and're spinnen:
Vreemd ik weet niet wat ik heb,
maar ik krijg zo'n drang van binnen
tot het weven van een web.
Zeiden alle and're spinnen:
O, Sebastiaan, nee Sebastiaan
kom, Sebastiaan, laat dat nou,
wou je aan een web beginnen
in die vreselijke kou??
Zei Sebastiaan tot de spinnen:
't web hoeft niet zo groot te zijn,
't hoeft niet buiten, 't kan ook binnen
ergens achter een gordijn
Zeiden alle and're spinnen:
O, Sebastiaan, nee Sebastiaan,
toe, Sebastiaan, toom je in!
Het is zò gevaarlijk binnen,
zò gevaarlijk voor een spin.
Zei Sebastiaan eigenzinnig:
Nee, de drang is mij te groot.
Zeiden alle and'ren innig:
Sebastiaan, dit wordt je dood!
O, o, o, Sebastiaan...
Het is niet goed met hem gegaan...
Door het raam klom hij naar binnen.
Eigenzinnig! En niet bang!
Zeiden alle and're spinnen:
Kijk, daar gaat hij met zijn drang!
Na een poosje werd toen even
dit berichtje doorgegeven:
Binnen werd een moord gepleegd.
Sebastiaan is opgeveegd.
Vandaag vrijdag de 13e. Doe alsjeblieft voorzichtig, zodat je gezond het weekend in kunt gaan!
Vrijdag 13 Oktober 2006 at 12:00 am
Een aantal weken geleden zouden wij een avondje bij vrienden van ons (de vriendin help ik met de computer) op bezoek gaan, maar dat hebben we afgezegd wegens ons hoesten. Vorige week heb ik afgesproken dat wij gisteren langs zouden komen, maar dan niet op de avond maar 's middags. De reden was, dat ik een aantal foto's zou komen maken in een oud huisje dat bij hen op het erf staat. Dit is zijn geboortehuis. Toen zij trouwden, hebben zij een groter huis er naast gebouwd.
Omdat het onderhoud van het huisje zo langzamerhand wel wat veel werd voor hen (het staat al zo'n 30 jaar leeg) en omdat zij het wat rustiger aan willen gaan doen in verband met hun leeftijd, hadden zij het plan opgevat om eventueel het huisje met wat grond te verkopen. Zij willen hun eigen huis wat aanpassen, opdat zij tot in lengte van jaren daar kunnen blijven wonen.
Er is lang gedubd dit te doen. Er is overleg met de gemeente geweest. Alle voordelen en nadelen zijn afgewogen. En uiteindelijk is de knoop doorgehakt: verkopen.
Omdat er veel herinneringen opgeborgen liggen in het huisje, willen zij graag wat foto's hebben, zodat zij nog iets tastbaars hebben, als het huisje eventueel tegen de vlakte gaat. Zo gezegd, zo gedaan. Het was mooi weer vandaag, dus ik kon goed fotograferen.
Vervolgens hebben we nog een heel gezellige middag gehad en heerlijk bijgekletst over het wel en wee in het dorp, waar wij zo lang hebben gewoond.
Wie schetst onze verbazing toen wij de krant opensloegen bij thuiskomst: een groot artikel over het huisje. Is dit toeval of niet?! Blijkt dat zij eergisteren benaderd zijn door de krant voor een paar foto's en een interview. Zij wisten niet dat het vandaag al gepubliceerd zou worden. Als je op de afbeelding klikt, kun deze in een groter formaat zien en lezen.
Een heel fijne donderdag en ik hoop dat iedereen die problemen heeft met zijn gezondheid op dit moment (en dat zijn er nogal wat als ik zo de diverse logjes lees) gauw weer opknapt!
Donderdag 12 Oktober 2006 at 12:00 am
Nadat we waren opgestaan, hebben we eerst de schade aan het laminaat en de strijkpers bij daglicht maar eens goed bekeken. De pers doet het gelukkig normaal en met die scheur aan de achterkant van de behuizing valt goed te leven. Het laminaat zal moeten worden vernieuwd op de plek van de grote deuk - 2 planken - , want repareren is niet mogelijk. Dat betekent dat een zogenaamde "meidenkast" leeg moet worden gehaald (borden, glazen en wat dies meer zij), een boekenkast moet worden verschoven (eventueel eerst leeghalen), een soort dressoir moet worden verschoven (eventueel eerst leegruimen) en last but not least de piano moet worden verschoven. Gelukkig staat deze laatste op onderzetters waar viltjes onder zijn geplakt, dus met een beetje duw- en trekwerk zal het wel lukken om hem van zijn plek te krijgen. Zo niet, dan plaatsen wij een oproep voor sterke mannen (of vrouwen, om niet te discrimineren). Jan heeft navraag gedaan bij de firma die vorig jaar alles keurig heeft gelegd en zij denken dat een goede "legger" dat in een uurtje kan fixen. Ongekend zo'n service! Betekent een uurtje arbeidsloon en dat bedrag is lager dan het eigen risico dat we hebben. Reden om de verzekering niet in te schakelen.
Conclusie: Het valt allemaal wel mee. Dank voor jullie medeleven!
Bevrijd van alle kopzorgen (voor zover wij die hadden) zijn we 's middags weer op onze stalen rossen gekropen voor een heerlijk tochtje. Ditmaal niet langs weilanden en vaarten, maar in het bos. Nu ben ik eigenlijk geen liefhebber van bos (als watermens), maar vandaag viel het me alleszins mee. Er hing een heel apart sfeertje. Als de zon uitbundig schijnt, zie je in het bos van die mooie stralen tussen de bomen door. Maar vandaag ging de zon schuil achter de nevel. De lucht was wel licht, maar niet helder. En dat was tussen al die bomen een mooi gezicht. Wat echter het meeste opviel, was het ontbreken van herfstkleuren. Het leek wel of het lente was. Geen verkleurd eikenblad nog en de beuken leken wel net nieuwe blaadjes te hebben. Heel apart op 10 oktober.
Gelukkig was er in het bos ook een vijver, zodat ik wat water betreft toch nog aan mijn trekken kwam.
Het enige waaraan je kon zien dat het herfst is, waren de braamstruiken. Barstensvol met bramen.
Al met al is het gisteren een heel plezierige dag geworden, zeker ook omdat als toetje mijn wekelijkse aqua-uitstapje (of is het aquauitstapje) werd geserveerd. De badmeester had de vaart er goed in met opzwepende muziek. Mijn spieren zijn weer wat soepeler geworden, dus de vooruitzichten op een swingende skivakantie worden steeds gunstiger. Nog 72 nachtjes slapen.
Welterusten! Of als je dit wat later leest: goedemorgen (-middag of -navond).
Woensdag 11 Oktober 2006 at 12:00 am
Balen deed ik niet gisterochtend vroeg, want de wekker liep niet om 5.15 uur af, maar 2 uur later. Er werd niet gezwommen vanwege ziekte. Ik moest dus een tikkeltje sneller het vouw- en strijkwerk klaarmaken voor de uitwonende studente. Dat is gelukt, zodat ze met een zware tas en een flinke verkoudheid richting haar appartement kon vertrekken. Na een paar overheerlijke koppen koffie, met eenvoudige biscuitjes, heb ik wat huishoudelijke karweitjes verricht die normaal zijn na het weekend, zoals daar zijn: kamers opruimen (het "kuisen" gebeurt aan het eind van de week) en de toiletten en een douche schoonmaken. Nog geen reden voor het balen.
Omdat het geweldig goed weer was, zijn we na het middageten (en het dutje van mijn wederhelft) op de fiets gestapt om een lekker eindje om te gaan, nu de weergoden ons zo goed gezind zijn. Ongelooflijk maar waar: er waren boeren die (nu echt voor de laatste keer?) hun gemaaide gras aan het binnenhalen waren. En dat op 9 oktober!
Toen we bijna weer thuis waren, kwamen we langs het slootje waar ik al eens een familie zwaan op de foto heb gezet. Ze zwommen er weer. Dus gauw het toestel gepakt en weer lustig er op losgeknipt. Terwijl ik bezig was, viel het me op dat het water in dat onooglijke slootje ontzettend helder was. Als ze hapten naar voedsel, was de kop een heel eind onder water te volgen. Ook de poten waren heel goed te zien. Vandaar de volgende foto's.
De familie gedijt daar blijkbaar goed in dat kleine slootje. De jonge zwaan die al bijna wit was, is ondertussen nog witter geworden en de 4 grijze een stuk lichter.
Het fietstochtje en de zwanen waren ook nog geen reden tot balen.
Na het fietsen heb ik de was van Jan en mij gevouwen en gestreken. Nog steeds geen reden om te balen.
En toen kwam het moment. BALEN!
Ik was bezig alle was op te ruimen en ook de strijkpers. En hoe het kwam, weet ik niet, maar dat tamelijk zware apparaat glipte uit mijn vingers en donderde op de grond. BBAALLEENN!!
Een diepe deuk in de vloer en een scheurtje aan de achterkant van de pers. BBBAAALLLEEENNN!!!
De strijkpers kan nog wel aan en uit worden gezet. Hoe hij strijkt, weet ik nog niet. De vloer zal, neem ik aan, gerepareerd moeten worden, want de put zit op een zeer opzichtige plek. Misschien is er iets te regelen met de verzekering. Ik houd jullie op de hoogte.
Ik baal nu tijdens het typen trouwens ook, want ik kan geen kleur aan letters geven. Deze functie, bovenaan dit venster, weigert alle dienst. Dan zou ik het wel in HTML kunnen doen, maar daar ben ik nog geen held mee en moet ik me meer in verdiepen.
Een dag die zo goed begon, is helaas als een baaldag geëindigd. Maar ik laat me niet kisten. Vandaag is er een nieuwe dag, met als ik het goed heb begrepen weer stralend weer. Lekker uitwaaien en alle muizenissen vergeten. Hoop dat jullie ook een heerlijke dag hebben.
Dinsdag 10 Oktober 2006 at 12:00 am
Gisteren werden de verjaarden gevierd van onze oudste dochter en (onze)haar oudste (klein)dochter. Moeder was al jarig geweest in augustus, maar was toen met vakantie. En 4 oktober was een gedenkwaardige dag in haar gezin. Niet vanwege dierendag, maar de verjaardag van haar oudste. Groot feest dus, want de hele familie was bij elkaar (nou ja, niet helemaal helaas).
Ik neem aan dat de meesten van jullie wel weten hoe dit soort samenkomsten zijn en daarom doe ik hier geen uitgebreid verslag van, maar laat ik wat foto's zien, voor zover ze geschikt zijn om te plaatsen, met wat commentaar.
Omdat mijn hoofd niet helemaal wilde zoals ik het wilde, ben ik op een gegeven moment de tuin ingegaan. Ook omdat daar weer het nodige gebietst moest worden voor komende vrijdag, als ik weer naar bloemschikken kan. En in hun tuin is ook altijd wel wat te fotograferen.
Als jullie op de foto's klikken, dan verschijnt dezelfde foto in groter formaat.
Als eerste onze kleinkinderen, met jarig Jetje als eerste. Helaas heb ik van het mannelijke gedeelte van de tweeling geen aparte foto kunnen maken. Nou ja, had wel gekund, maar zodra hij ziet dat er een fototoestel op hem is gericht, gaat hij "poseren" en de "bekken" die hij dan trekt, zijn niet leuk voor een foto. Daarom staat hij samen met de andere helft van de tweeling op de foto.
Bij onze dochter in huis wonen ook 2 katten: Nala en Karel. De laatste hebben ze nog niet zo lang. Hij is nog maar een maand of 8. Een ontzettende schooier en vreselijk nieuwsgierig. Wil overal bij zijn. Echt een kolfje naar de hand van Annemarie. (Deze laatstgenoemde had uiteraard ook haar fototoestel bij zich en heeft ook veel leuke foto's gemaakt. Ik ben benieuwd straks op haar log te zien welke zij plaatst. ) Met de visite kwam nog een hele liever labrador retriever mee. Een schat van een beest. Daarom nu wat dierenfoto's, waarbij ik meteen maar opmerk dat ik mijn dochter niet als een dier beschouw, hoewel ze wel op de foto's figureert.
De tuin komt steeds meer in herfsttooi, met de vruchten die bij deze tijd van het jaar horen. Ook staan er nog diverse bloemen in bloei.
Er staan zoveel appel- en perenbomen in de tuin en er hangen dit jaar zoveel vruchten aan, dat er niet tegen te eten is en dat er nog veel overblijft als familie en vrienden grote plastic zakken meenemen. Wat overblijft blijft liggen en is al aardig aan het rotten. Volgend jaar is er genoeg compost om weer een overvloedige oogst te krijgen.
De boot is uit het water gehaald en ligt te wachten op een nieuw vaarseizoen. Nog even en al het blad in de vijver is afgestorven en hij is klaar voor de winter met hopelijk ijs.
Veel plezier de komende week!
Maandag 09 Oktober 2006 at 12:00 am
Dit keer maar een kort logje. Gisteren was het te druk met boodschappen doen met Annemarie, met wassen en met tv kijken (voetbal en schaatsen), zodat er geen tijd overbleef om iets fatsoenlijks in elkaar te draaien. Daarom laat ik het bij foto's van het eerste beeld (1973) van Kees Verkade dat bij ons in het dorp "staat" (in mijn log van 1 oktober staan foto's van het tweede beeld van deze kunstenaar uit 1975). Nou ja, eigenlijk zitten ze, de "kwebbelende vrouwtjes", onder een grote plataan. Ze zitten te kletsen op het "Franse pleintje" in ons centrum. Je kunt er zo bij aanschuiven, wat regelmatig gebeurt. Men eet wel ijsjes of patat naast hen, want de automatiek is vlakbij. En vandaag zaten er mensen rondom hen om te schuilen voor een regenbuitje.
Hierbij laat ik het voor deze keer. Slaap lekker voor straks en een heel fijne zondag!
Zondag 08 Oktober 2006 at 12:00 am
In mijn vorige log schreef ik over onze afkomst. Daarop wil ik een beetje voortborduren.
Als je in een stad of provincie woont, wordt vaak gezegd dat je een (als voorbeeld) Gouwenaar of Limburger bent. Maar is dat ook zo?Als voorbeeld zal ik ons gezin nemen.
De ouders van Jan zijn geboren in de provincie Drenthe, in de gemeente Borger/Odoorn (tegen de grens met Groningen) en daar is hij ook geboren. Hij heeft vervolgens in Stadskanaal (Groningen), De Wijk en Meppel (Drenthe)gewoond.
Mijn ouders zijn geboren op Walcheren, gemeente Middelburg (Zeeland). Na hun trouwen zijn zij verhuisd naar de provincie Zuid Holland, de gemeente 's Gravenhage. Daar ben ik geboren en vervolgens heb ik in de gemeenten Amstelveen, Amsterdam (Noord Holland) en Weststellingwerf (Friesland) gewoond.
Jan en ik hebben elkaar ontmoet in het kleine dorpje Wanneperveen (Overijssel) aan de Belterwiede. Jan heeft zijn huis in Meppel verlaten en is bij mij in Weststellingwerf komen wonen.
Wij zijn een keer verhuisd in de gemeente Weststellingwerf en vervolgens gaan wonen in de gemeente Ooststellingwerf (Friesland).
Annemarie is niet in Ooststellingwerf geboren, maar in de gemeente Smallingerland (Friesland)en na een paar dagen in het ziekenhuis kwam ze thuis in de gemeente Ooststellingwerf.
Vorig jaar zijn wij verhuisd naar Smallingerland.
Deze zomer is Annemarie verhuisd naar de gemeente Groningen (Groningen).
Zijn Jan en ik nu Friezen en is Annemarie een Groningse?
Naar mijn idee zijn wij Nederlanders, die trots zijn op hun land en zich overal thuis voelen. Ook houden wij er niet van om onszelf anders (beter of minder) te voelen dan mensen in andere plaatsen en provincies. Wij laten iedereen in zijn/haar waarde. Iedereen is voor ons gelijk.
De Friezen kennen een spreuk:
Boter, brood, en groene kaas;
wie dat niet kan zeggen, is geen oprechte Fries
Wij kunnen dat niet goed uitspreken, dus zijn wij geen oprechte Friezen, ook al wonen wij sinds jaar en dag in Friesland.
Iedereen, waar je ook woont en wie je ook bent, een heel gezellig weekend!
Zaterdag 07 Oktober 2006 at 12:00 am
In Nederland zijn asielzoekers en illegalen vaak onderwerp van gesprek. Ik wil me niet in de discussie mengen, maar wel vertellen wat er van asielzoekers en illegalen kan worden.
Mijn moeder stamt af van de Hugenoten (Franse aanhangers van Calvijn). Ondanks de vrijheid van geloof werd het niet echt veilig voor de Hugenoten in Frankrijk, rond 1660 besloten steeds meer Hugenoten Frankrijk te ontvluchten. Zo ook de voorvader van mijn moeder. Hij was dus een asielzoeker (vluchteling). Zij had dan ook een Franse achternaam, die eindigde op ..ttel, wat je uit moest spreken als tèl. Als een van haar kinderen ging trouwen, hadden wij altijd voorpretjes, want de ambtenaren van de burgerlijke stand zeiden altijd: zoon/dochter van Maatje ..ttul.
Mijn vader stamt uit een echte Hollandse kaaskoppenfamilie. Helaas is zijn achternaam niet zo mooi als die van mijn moeder. Toen zij kinderen kregen, was het nog niet mogelijk om de kinderen de naam van de moeder te geven, dus moeten wij het met zijn naam doen.
Maar wat zijn hun kinderen: half asielzoeker/half Nederlands?
De voorvader van de moeder van Jan was een illegaal uit Italië. Ergens uit de driehoek Nice - Aosta - Genua. Hij was geboren 10-10-1818. Op 17-12-1859 is hij geregistreerd als Nederlander omdat hij wilde trouwen met een Nederlands meisje. Hij had een prachtige Italiaanse achternaam. De vraag is nog steeds of de naam komt van een berg die zich in dat gebied bevindt, of dat die berg naar de familie is vernoemd.
De geschiedenis van de voorvaderen van Jan gaat terug tot 1166 in Zwitserland. Zij waren ambtenaar op ministerie, baron (vrijheer), ridder, landvoogd, slotbezitter, domheer, burgemeester, schout, landeigenaar, leenheer, boer, handwerker en arbeider. In 1711 is een groep doopsgezinden vertrokken (was eigenlijk deportatie) per boot uit Zwitserland (na godsdienstperikelen) en gestrand in Nederland. Zij waren van plan naar Amerika te gaan, maar kwamen niet verder dan Amsterdam. Vandaaruit is de groep gesplitst over het noorden van het land. De voorvader van Jan, die uit Frutigen kwam, is terechtgekomen in Sappemeer. Hij was dus ook een asielzoeker (vluchteling).
Wat zijn hun kinderen: half asielzoeker/half illegaal?
En dan kom ik bij mijn dochter. Zij heeft dus Frans, Italiaans, Zwitsers en Nederlands bloed?
Maar wat is zij eigenlijk: half asielzoeker/kwart illegaal/kwart Nederlands?
Volgens mij is zij wereldburger, die de wereld om haar heen graag verkent.
Als dochter van haar vader mag zij het onderstaande familiewapen gebruiken. Het grote is het normale wapen en het kleine kan gebruikt worden voor zegelringen.
Dit verhaal lijkt wel een sprookje dat hopelijk eindigt met: En zij leefden nog lang en gelukkig!
Slaap lekker voor straks en een hele fijne laatste werkdag van de week! Nog even en het is weer weekend!
Vrijdag 06 Oktober 2006 at 12:00 am
Wat gisteren zo'n mooie dag had moeten worden voor mij (dierendag) is een grote flop geworden. Mijn vrouwtje was bijna de hele dag weg. Oh ja, ik kreeg wel een knuffel van haar, maar is dat nou dierendag. Dan verwacht je toch dat er eens lekker met je gekroeld wordt, dat er fijn met je gespeeld wordt en dat je lekkere hapjes krijgt. Nou niets van dat alles. ZE WAS BIJNA DE HELE DAG WEG!!!!
En wat het ergste was, toen ze een keertje thuiskwam om snel snel snel te eten voordat ze weer weg moest (gelukkig kon ik wel haar vlabakje leeg lebberen), kreeg ik een strik om!!! Nou vraag ik je. Is dat dierendag? Dat is dierenplagerij. Ik hou m'n ogen dan ook maar dicht, want ik wil dat ding helemaal niet zien. Het idee, een rasechte buitenkat met een strik! Hoe verzint ze het.
Het enige leuke van die strik was, dat ik een speeltje had toen ze hem eindelijk eens een keer had afgedaan. Dus een ietsiebietsie dierendaggevoel.
Maar ja, eigenlijk had ik ook niet zo veel lol in het spelen met dat gekke ding, want ik wilde aandacht van mijn vrouwtje, of van het andere knuffel/slaapvrouwtje. Maar die zie ik bijna nooit meer. Daarom vind ik mezelf zielig en ga maar lekker slapen en dromen dat ze wel thuis zijn en me eens heel goed verwennen.
Maar zo'n rare strik mogen ze me nooit meer om doen. Daar voel ik me als buitenkat helemaal niet happy bij. En ik eis van mijn vrouwtje dat ze volgend jaar met dierendag wel tijd voor mij heeft en niet steeds de deur uitgaat. Ze moet dat nu alvast maar op de kalender zetten.
Omdat ik jullie veel aardiger vind dan mijn vrouwtjes, geef ik jullie allemaal een kopje. Tot miauws!
Donderdag 05 Oktober 2006 at 12:00 am
Al sinds 28 juni loop ik rond met 2 zeer gevoelige kiezen. Op genoemde datum zijn oude vullingen verwijderd en nieuwe aangebracht. Hierna werden die kiezen zo warm- en kougevoelig, dat ik constant kiespijn had en uitgerekend natuurlijk aan die kant van mijn hoofd waar ik altijd hoofdpijn heb door mijn schouder. Al driemaal heeft de tandarts (mijn allergrootste vriend, maar niet heus) een laagje op de kiezen gelegd, waardoor de gevoeligheid zou moeten verminderen. Dat aanbrengen van die laagjes was geen punt, want er hoefde niet geboord te worden. Het droogmaken met de koude lucht was wel altijd vervelend, maar was zo voorbij. De laatste keer dat dit gedaan werd, was 31 augustus. Omdat de kinkhoestachtige hoestbuien en de uitwendige oorontsteking (uiteraard ook aan mijn gevoelige kant) er tussendoor fietsten, heb ik de tandarts toen maar even op een laag pitje gezet. Vorige week besloot ik maar weer eens een afspraak te maken, omdat hoesten en oorontsteking zo goed als genezen zijn, maar de kiezen nog steeds niet tegen warmte en koude kunnen.
Gisteren was het dan weer zover. Nou ik heb het geweten. De tandarts zei dat hij nog een keer een laagje zou aanbrengen. Ik gaf me vol vertrouwen aan hem over. Wel zette ik me even schrap om de koude lucht te weerstaan. Dat lukte redelijk. Maar wat toen volgde, was met geen pen te beschrijven zo'n zeer deed het. Ik heb een hele hoge pijngrens, maar blijkbaar niet voor mijn gebit. De tranen rolden over mijn wangen, mijn lippen trilden en het snot kwam uit mijn neus. En als het nu bij 1 laagje was gebleven, nee het werden er in totaal 3.
De tandarts excuseerde zich na afloop. Hij wist dat het zeer ging doen, maar hij had geen verdoving kunnen geven, want dan had hij niet kunnen controleren hoe de reactie was. Nou mijn reactie was duidelijk. Wat de tandarts had gedaan, was een etsvloeistof aanbrengen, die op het tandbeen moest inwerken en vervolgens op de zenuw. Nou, mijn zenuwen zijn behoorlijk geëtst. Dit wens je je ergste vijand niet toe.
Nu hoop ik een ding, dat deze foltering helpt, want anders moet het aan het eind van de week een zenuwbehandeling worden. En daar zit ik echt niet op te wachten. Ja, zei de tandarts, dan krijg je natuurlijk een verdoving. Maar ik ben niet zo happig op een zenuwbehandeling, want dat is niet bepaald bevorderlijk voor het behoud van de kiezen. Als de zenuw eruit is, gaat de kies achteruit en breekt vaak af na verloop van tijd. Dan krijg je weer gezeur met kronen. Nu is het afwachten de komende dagen of ik weer koud en warm kan verdragen.
Bij thuiskomst heb ik maar even troost gezocht bij Petje die heerlijk in het zonnetje (binnen vanwege de lagere temperatuur) lag te soezen.
Slaap lekker allemaal en straks zonder pijn weer op!
Woensdag 04 Oktober 2006 at 12:00 am
Gisteren kregen we, zoals de meesten van jullie denk ik, de eerste herfstbuien over ons heen. De regen viel in bakken uit de hemel. De wind beukte rond het huis en kegelde tuinstoelen en plantenbakken omver. Eén mooie blauwe pot overleefde het niet: in duizend stukjes. Heel spijtig, want ik was er wel aan gehecht. Ik kreeg niet de gelegenheid om de ravage op de foto te zetten, want Jan had alles al opgeruimd voordat ik er erg in had.
Wat een contrast met gisteren toen we nog in ons t-shirtje winkeltjes aan het bekijken waren. Wat zijn in Nederland de verschillen dan groot. Maar dat maakt ons klimaat ook zo interessant. Als je dag in dag uit hetzelfde weer hebt, is dat naar mijn idee maar saai. Nu is er tenminste afwisseling, hoewel niet iedere weersoort even plezierig is om buiten te zijn.
Om nog even het zomergevoel vast te houden en omdat bloemen van mensen houden, schenk ik iedereen een digitale roos!.
Prettige dinsdag met hopelijk wat minder regen!
Dinsdag 03 Oktober 2006 at 12:00 am
Jan was gistermiddag weer eens naar het stadion voor de voetbalwedstrijd van Heerenveen tegen PSV. Deze middag werd ook afscheid genomen van Riemer v.d. Velde, de man die een grote inbreng gehad heeft in het groot maken van de club en het stadion. Waar in het land vind je een stadion waar net zoveel toeschouwers in kunnen als het aantal inwoners van de gemeente. Juist ja, alleen in Heerenveen. Het afscheid was groots, het eindresultaat van de wedstrijd minder: 0-0.
Annemarie en ik hadden dus alle tijd aan onszelf. Er moest nog een stellingkastje naar haar appartement worden gebracht en dat hebben we meteen gekoppeld aan shoppen, want er was koopzondag. Eerst hebben we de spullen bij haar thuis afgeleverd. Er was geen parkeerruimte bij haar in de straat en daarom zijn we naar Ikea gereden, hebben daar de auto geparkeerd en zijn met de citybus weer naar het centrum gereden (een retour voor € 2,-- waarmee 5 personen kunnen reizen). Dit is veel voordeliger dan de auto in het centrum in een parkeergarage stallen. Ben je zo maar € 6,50 kwijt voor nog geen 3 uur.
Toen we weer in het centrum waren, sloeg de geeuwhonger toe. Zeker toen we de kraam van de Belgische frieten zagen. Lekkerder frieten bestaan niet. Op de website van Het Parool van 13-07-2006 is men dezelfde mening toegedaan:
Waar in Nederland eet je nu de allerlekkerste frieten? We vragen het aan Ubel Zuiderveld, die in talloze proefpanels en snackjury's zat. Hij kan moeilijk kiezen. ''Het is afhankelijk van zoveel omstandigheden, maar de lekkerste Vlaamse, en dus zelfgesneden en voorgebakken friet at ik ooit aan de kar van Bram Ladage bij de Lijnbaan in Rotterdam en bij de frietwagen van de familie Waterloo in Groningen.''
Nadat onze magen goed waren gevuld, zijn we het centrum gaan afstruinen. Kleine winkeltjes met leuke hebbedingetjes zijn we in geweest en in grotere warenhuizen. Annemarie was op zoek naar een bepaald t-shirt, maar helaas dat hebben we niet gevonden.
Nadat we in het centrum uitgekeken waren, hebben we weer de citybus naar Ikea gepakt. Daar heeft Annemarie nog inkopen gedaan voor zichzelf en voor haar zus en nichtje, die volgend weekend hun beider verjaardag vieren. Ikzelf heb de hand op de knip gehouden en niets gekocht (slaat zichzelf op de borst). Wel heb ik ons tweeën getrakteerd op heerlijke Zweedse gehaktballetjes en een ijsje.
Al met al een gezellig dagje als meiden onder elkaar, maar wel vermoeiend. Straks maar gauw horizontaal, dan ben ik over een paar uurtjes weer klaar voor de strijd.
Een hele goede nacht en een prettige maandag!
Maandag 02 Oktober 2006 at 12:00 am
Voordat sporters een topprestatie kunnen leveren, eten ze eerst een koolhydraatrijke maaltijd, meestal pasta's. Zo ook Annemarie. Gisteren had ze de eerste zwemwedstrijd van het nieuwe seizoen, in Emmen dit keer.
Tussen de middag heb ik haar lievelingsgerecht klaargemaakt: tagliatelle met paprika-roomsaus. In de saus doe ik geen paprika in tegenstelling tot het recept. Hier kan ze borden vol van eten. Dus is het dankbaar werk om dit klaar te maken.
Het is wat met zwemmen. 's Middags om 14.00 uur vertrok ze en ze was 's avonds om 21.30 uur weer thuis. Dat is dus zeven en een half uur voor ongeveer 4 minuten en 30 seconden zwemmen, verdeeld over 2 afstanden (kan nog erger, komt wel eens voor dat ze maar ongeveer 2 minuten 30 seconden zwemt). Ik ben blij dat ze de laatste jaren zelf rijdt, zodat ik niet iedere keer mee hoef. Het is best leuk om een zwemwedstrijd bij te wonen, mits je een stopwatch bij je hebt, zodat je zelf tijden kunt opnemen en vergelijken. Daarmee heb je wat te doen tijdens de vele uren die zo'n wedstrijd duurt.
Ondanks het feit dat Annemarie niet super veel heeft getraind, zijn haar tijden niet tegengevallen. De pasta heeft dus misschien geholpen.
Op 27 september zag ik op de log van Zakina foto's van een beeld van Kees Verkade: "vader leert zoon fietsen". Ik reageerde daarop en zei dat in mijn woonplaats ook een soortgelijk beeld van deze kunstenaar staat: "moeder die haar kind leert zwemmen" en beloofde dat ik foto's daarvan zou maken. Op deze dag leek het mij geschikt om ze te plaatsen. Hier zijn ze. Dit bronzen beeld is in 1975 gemaakt.
Toen ik daar was om deze foto's te maken, zag ik weer eens een koppeltje zwanen en kon het niet laten deze ook te fotograferen.
Het weer gaat minder worden, dus wordt het tijd voor de verwarming en lekker wegduiken onder het dekbed op de elektrieke deken. Slaap lekker en een gezellige zondag!
Zondag 01 Oktober 2006 at 12:00 am
