Donderdag 21 December 2006 om 00:00
Dit is zo maar een foto van een paar bomen bij ons in de buurt. Als je langs het straatje rijdt, ziet het er heel romatisch uit. Ik denk steeds dat daar sneeuw ligt. Zo'n sfeertje hangt er.
Over een paar uurtjes vertrekken wij voor onze vakantie in Oostenrijk. Ik weet dat ik in een zeer bevoorrechte positie ben om daar de kerstdagen en oud en nieuw door te mogen brengen. Daar ben ik zeer dankbaar voor.
Waarschijnlijk is dit mijn laatste logje in het jaar 2006. Als er een mogelijkheid is om op internet te komen, zal ik wel wat van me laten horen. Het betekent ook dat ik jullie (haast) niet zal bezoeken. In het nieuwe jaar zal ik de schade inhalen.
Ik wens jullie allen hele fijne en gezellige kerstdagen en een knallende jaarwisseling. Waar jullie ook zijn en met wie jullie ook zijn, veel plezier deze dagen.
Als afsluiting stuur ik jullie mijn "unieke" kerstkaart. De kaart waar Annemarie zoveel ophef over heeft gemaakt, nadat een neef ontdekt had dat er een schrijffoutje in stond. Duidelijk dus een eigengemaakte kaart.
Woensdag 20 December 2006 om 00:00
Voor deze log kon ik niet zo veel bedenken. De hele dag ben ik aan het rommelen geweest. Hier een paar jassen weggeplukt. Daar een paar sneeuwschoenen (voor de sneeuw die er niet ligt). Wat kratjes van zolder gehaald en de versiering voor het kerstboompje. Wat laatste boodschappen gedaan. Even genoten van het heerlijke heldere frisse weer tijdens een rustig fietstochtje.
Wat wel heel apart was, was het aquajoggen. De badmeester die normaal de lessen verzorgt, was er gisteravond niet. Zijn vervangster had een heel speciaal kerstprogramma voorbereid. Langs de rand van het bad stonden wel 50 schaaltjes met waxinelichtjes. We begonnen met het grote licht aan in het ondiepe gedeelte. Even de spieren losmaken. Na een kwartiertje mochten we met de gordels naar het diepe. Iedereen moest een plankje meenemen met daarop een schaaltje met waxinelichtje. Het grote licht ging uit. Wij moesten toen allemaal verschillende oefeningen doen, zoals een sprintje trekken, hele grote langlaufpassen maken, op de rug liggend met de armen als stuwmiddel het plankje met waxinelichte verplaatsen met de voeten, de plankjes doorgeven aan elkaar in een kleine kring en nog wat meer. Het lijkt eenvoudig, maar was het absoluut niet. De beenspieren werden aardig getraind. Ik vond het jammer dat ik mijn fototoestel niet bij me had, want dan had iemand voor mij leuke filmpjes kunnen maken. Ik zag namelijk de groep na ons aan het werk en het zag er schitterend uit al die bewegende lichtjes op het water. Het knappe was dat niemands lichtje in het water viel.
Gisteravond was de zonsondergang schitterend. Een fel rode lucht. Zo fel heb ik het nog niet vaak gezien. Ik heb er wat foto's van gemaakt, maar deze benaderen de werkelijkheid niet helemaal. En de tweede is ook nog wat bewogen. Helaas, maar het was zo mooi rood. Avondrood, zon in de boot. Dus vandaag weer zulk weer!
Een lekker rommelig dagje is het geworden. Wel een dagje vol voorpret. We zijn bijna klaar om te vertrekken!
Dinsdag 19 December 2006 om 00:00
Gisteren bracht de postbode 14 kerstkaarten. Wow. Wat een hoeveelheid!
Er was er ook een bij van een medelogster. Hartstikke leuk. Maar van webloggers weet je meestal geen adressen, dus hoe kan ik een kaart terugsturen. Gelukkig heb ik hulptroepen achter de hand. Mijn probleem is opgelost.
Later kregen we van 2 buurfamilies ook nog een kaart in de bus. En bij een viel mij wat op. De kaart ziet er aan de voorkant als volgt uit:
Leuk dacht ik, een eigengemaakte kaart. Die hebben bij mij altijd een streepje voor. Of het nu geknipt is, of geschilderd, of een eigengemaakte foto, of gecomponeerd op de computer. Het maakt niet uit. Als iemand er tijd en energie in heeft gestoken om iets zelf te maken, vind ik dat geweldig.
Bij het opendoen zag ik het volgende:
Hanny zou Hanny niet zijn als ze heel benieuwd was waarom er nu een inlegvelletje (dat groter is dan de kaart) met alleen de namen erop geplakt is in een kaart waarop je toch ook de namen kunt schrijven. Nieuwsgierig als ik ben en omdat ik bepaalde vermoedens had, pullekte ik het velletje los. En inderdaad mijn vermoeden werd bevestigd. Eronder stonden andere namen (vanwege de privacy heb ik uiteraard de namen waziger gemaakt).
Nu vraag ik me af: Is deze kaart hergebruikt vanuit een milieustandpunt (minder papierafval). Of vindt men de kaart zo mooi en wil men daarmee de blitz maken. Pronken met andermans veren dus. Ik weet het niet. Netjes vind ik het in ieder geval niet.
Dochterlief had in het weekend heel lief gevraagd of ik alsjeblieft op maandag de boodschappen voor de rest van de week wilde doen. De C1000 verstrekt namelijk bij een bepaald besteed bedrag een gratis CD: Kerst met de Toppers.
Mijn dochter is gek op Nederlandse artiesten. Ze vindt altijd de meest vreemde liedjes, die ze helemaal grijs draait. Omdat het zo lief gevraagd werd, kon ik niet weigeren. De CD ligt hier thuis op haar te wachten. Opdat zij alvast in de stemming komt, hieronder 1 van de liedjes.
(dubbelklikken dan start de muziek)
Maandag 18 December 2006 om 00:00
Het dametje heeft het zaterdagnacht gepresteerd om tot half vier te huilen. Ik heb een aantal keren geprobeerd haar in bed te leggen. Het ging dan even goed, maar binnen de kortste keren was het weer helemaal mis. Dan haalde ik haar er maar weer uit, voordat Jan ook wakker zou worden (zij sliep bij ons in de kamer).
Omdat de speen niet goed op de fles had gezeten bij haar laatste voeding en er vrij veel melk uitgelopen was, dacht ik rond half twee 's nachts haar nog maar wat te geven, omdat ze misschien honger had. Maar hoewel ze de fles in noodtempo leegdronk, het hielp niet. Krijsen. Enorme last had ze van boeren. Aardig wat luiers volgep**pt. En niet tot bedaren te brengen.
Rond kwart over drie was Jan toch wakker geworden en kwam me bijstaan. Of het geholpen heeft, weet ik niet, maar rond half vier viel onze Jennéh eindelijk in slaap. En zelf tolde ik rond kwart voor vier in bed.
Gisterochtend om half zes meldde ze zich weer. Speen opgezocht en haar gegeven. Maar het hielp niet. Ze bleef jammeren. Omdat ik toch nog wel wat wilde slapen, heb ik haar toen maar bij ons in bed gelegd. En jawel, ze viel na even pruttelen toch weer in slaap. En ik heb toen ook nog wat uurtjes de ogen dicht gehad.
Rond een uur of acht hoorde ik de andere kinderen. Jan was er inmiddels uit en die heeft hun ontbijt verzorgd. Om half negen ben ik er zelf ook maar uitgegaan, want rond 10 uur zouden we naar de "jarige" kleindochter gaan. En om alles weer in te pakken hadden we wel wat tijd nodig. Tegen negen uur ben ik de kleine maar eens wakker gaan maken. Want ook zij moest weer netjes in het pak voor de verjaarsvisite.
Het was verbazingwekkend om te zien, hoe lang ze wakker bleef bij de "jarige" na die ook voor haar hele korte nacht. Maar ja, dat is de jeugd, denk ik dan maar. Gelukkig ben ik zelf een nachtmens. Dus problemen met vermoeidheid had ik gisteren niet en ik heb me dan ook prima vermaakt op de verjaardag.
En de andere kinderen dan, hoor ik jullie denken. Die zijn eigenlijk een beetje ondergesneeuwd. Ze wilden liedjes leren spelen op de piano. Is er niet van gekomen. Maar ze waren geweldig! Ze hebben zichzelf prima vermaakt door mooie kerstboekjes te maken. Dat wil zeggen, een hoop papier aan elkaar nieten en dan mooie tekeningen van kerststalletjes, ballen en sterren in het boekje maken, hier en daar afgewisseld met wat tekst. Ook hebben we toch nog de tijd gehad om gezellig spelletjes te spelen. Wel hebben we afgesproken dat ze snel weer eens komen logeren zonder de kleine meid, zodat we alle tijd hebben om de piano te mishandelen. En de grote kleindochter heeft als grootste wens om eens samen te gaan shoppen. Dat moet binnenkort ook maar eens gebeuren.
Toen wij 's avonds na het verjaardagspartijtje thuiskwamen was er eentje ontzettend blij dat wij er weer waren en dat er geen gehuil meer was. Want als er iets is waar ze niet tegen kan, dan is het huilen. Ze weet niet goed wat ze dan moet doen. Naar buiten gaan of niet. Op je schoot zitten of niet. In de buurt van het huilende kind zijn en kopjes geven of niet. Ze wilde dan ook de hele tijd vlakbij me zijn, niet gehinderd door een, voor haar vreemd, persoontje dat de meest hartverscheurende uithalen uit haar lichaampje perst.
Gisteren hebben wij ook het laatste "decemberpakket" weggegeven. Ieder jaar vind ik het weer lastig om iets leuks te vinden voor de verschillende families. We zoeken dan iets bij groothandels waar zo min mogelijk etenswaren inzitten (want niet iedereen vind alles lekker wat er in zit), maar wel een leuk ding waar de hele familie wat aan kan hebben. Als dat iets is wat voor de kinderen minder geschikt is, zoeken we er dan nog een familiespel bij.
Dit jaar was er niet super veel keus. Er kwam eigenlijk maar 1 pakket in aanmerking. Dat was het pakket met de elektrische poffetjespan. Alle kleinkinderen (en hun ouders) vinden poffertjes lekker. Ze hebben wel een poffertjesplaat, maar niet elektrisch . Daarom hebben wij deze pakketten gekocht. Voor Annemarie hebben we een losse elektrische poffertjesplaat gekocht, en een handmixer, waar ze meer aan heeft dan aan de restinhoud van het pakket.
Ik geloof dat iedereen wel enthousiast was over het geschenk. Hoewel Annemarie eigenlijk liever een gourmetstel zou hebben gekregen. Maar wat niet is, kan altijd nog komen (eventueel lenen). Misschien is het ook mogelijk om de poffertjespan als grillplaat te gebruiken. In ieder kuiltje kun vast wel wat lekkers grillen.
Nog een week en dan is het kerst. Laat het een gezellige week zijn in harmonie met je omgeving.
Zondag 17 December 2006 om 00:00
Gisteren kregen we drie logeetjes. De 2 oudsten liggen op het moment dat ik dit schrijf al lang te slapen. Maar de jongste van het stel is nog steeds aan het donderjagen. Het ziet er niet naar uit dat ze voorlopig in slaap zal vallen. En breng haar maar eens aan het verstand dat ze voor haar eigen bestwil beter kan slapen. Ze ligt nu naast me met een bijtring te spelen. Leg ik haar in bed, dan brult ze het hele huis bij elkaar. Dan maar even zo.
Vandaag zal ze waarschijnlijk zo'n beetje de hele dag slapen. En dat terwijl ze op visite moet bij haar een na oudste nicht, die vandaag haar verjaardag viert. Ze is pas later in december jarig. Maar omdat wij dan in Oostenrijk zitten, wordt het feest vandaag gehouden.
We hadden nog goudreinetten. Ter verhoging van de feestvreugde heeft Jan weer een "ouderwetse" appeltaart gebakken in overleg met de moeder van het feestvarken.
Ik ga nu Jennéh maar troosten, want inmiddels huilt ze heel zielig. Ze zit beslist niet goed in haar vel. Zal haar ouders wel missen.
Iedereen een heel gezellige zondag!
Zaterdag 16 December 2006 om 00:00
Gisterochtend zou ik de uitslagen invoeren bij de Nederlandse Kampioenschappen Zwemmen Korte Baan. Maar toen ik aankwam, zaten er 2 dames achter 2 computers. Ik stelde me netjes voor. Zij vroegen mij wat ik daar kwam doen. Achter de computer, zei ik. Maar dat was niet de bedoeling, dat zouden zij doen. De voorzitter van de zwemclub was daarbij aanwezig en zei dat hij het zou vragen aan degene die de hulptroepen had georganiseerd. Ondertussen kwam er een dame binnen van de KNZB. De ene mevrouw achter de computer zei tegen haar: Hier is een mevrouwtje dat zegt dat zij met de computer komt werken. Wat moeten we daarmee. Ook zij ging weg om het aan de coördinerende dame te vragen. Ik ben ook weggegaan uit dat kamertje. Want zo'n opmerking als "mevrouwtje" op een bepaalde toon uitgesproken, schiet mij dan een beetje in het verkeerde keelgat. Gelukkig zag ik de regeldame en het bleek dat ik overbodig was. Pas 's middags zou er een beroep op iemand van de zwemclub worden gedaan voor het printen van diploma's. Maar dat was 's ochtends nog niet nodig. Voor mij geen probleem. Kon ik lekker thuis met Jan koffie gaan drinken en op zoek naar de verdwenen foto's. In ieder geval heb ik er een t-shirt aan overgehouden.
Het zwembad was aardig verbouwd voor de kampioenschappen. Voor het verwachte publiek was over een gedeelte van het bad een tribune gebouwd..
Zoals gewoon is bij een kortebaan wedstrijd (betekent in een 25 m bad), is er een brug in het water gelegd (omdat dit een 50 m bad is) waar de keerpuntcomissarissen kunnen controleren of de keerpunten goed gaan.
Zoals gezegd had ik ineens tijd over. Na de koffie ben ik meteen mijn computer ingedoken en na heel veel zoeken, vond ik ergens op de bodem de verdwenen foto's. Zonder hulp! Ik ben dus gewoon goed! ahum ahum. Als jullie de foto's van het bloemschikken van donderdag willen zien, kun je klikken op het bloemetje in de linkerkolom. De foto's zijn weer toegevoegd aan de speciale bloemschikpagina.
Nadat ik de foto's gevonden had, wachtte het volgende klusje. Tommetje moest in orde worden gemaakt. Deze week was namelijk voor de 2e maal een nieuw geheugenkaartje gearriveerd. We hadden afgesproken dat ik samen met het helpcenter de updates zou ophalen, waarbij het de vorige keren steeds fout ging. Het lukte niet om ze op te halen. Na wat heen en weer geklets, bleek dat ik een oude cd bij een splinternieuw apparaat had gekregen. Dat veroorzaakte de prolemen. Na tips hoe ik de nieuwe versie kon downloaden, kon ik updates ophalen. Toen dat klaar was, heb ik het apparaat aan de stroom gelegd, zodat hij ons optimaal de weg kan wijzen. Helaas, aan het eind van de avond heb ik hem losgekoppeld en geprobeerd te starten. Lauw loene, wat betekent dat hij niet wil starten. Conclusie: maandag maar weer aan de telefoon hangen. We moeten ons dus blijven "behelpen" met de papieren versie (wat bij ons tot nu toe altijd prima heeft gefunctioneerd).
Na een opmerking van Emmelinda ben ik ook gaan proberen om het gedicht "liefde" rond te breien. Dat is gelukt met het volgende resultaat:
Naar mijn idee heb ik mijn extra tijd gisteren aardig goed besteed. Vandaag komt er een grote invasie. Drie logeetjes, waaronder het allerjongste kleinkind. Heel gezellig. Maar ik zal dus niet zo veel kunnen doen. En daarom was het achteraf gezien prima die extra tijd gisteren.
Vrijdag 15 December 2006 om 17:30
Vanmorgen had ik ineens zomaar tijd over. Die heb ik besteed om heel diep mijn computer in te duiken. Het gevolg was dat ik de verdwenen foto's heb gevonden! En dat zonder hulp van buiten. Wat ben ik knap! ahum Vanavondnacht zal ik de animatie op mijn log plaatsen. Nog even geduld dus!
Vrijdag 15 December 2006 om 00:00
Wat me nog nooit is overkomen, is gisteravond wel gebeurd. Ik was druk bezig de foto's van bloemschikken te bewerken. Ik had een nieuwe afbeelding gemaakt en die beviel me niet. Daarom wilde ik hem verwijderen. Dat doe ik meestal met shift + del, dan is alles in een keer weg. Nou alle foto's zijn weg en die ene staat nog in mijn map. Goede les voor Hanny, voortaan toch maar naar de prullenbak verplaatsen, zodat ze weer gered kunnen worden als er iets mis gaat. Mijn enige hoop is nog gevestigd op een goede vriend van Annemarie. Daar heb ik een noodkreet naar gemaild. Hopelijk kan hij me helpen met het terugvinden van de foto's. Lukt het, dan plaats ik ze alsnog, ook al vallen de mussen van de daken en is kerstmis dan allang voorbij.
Ik vind het sneu voor mijn medecursisten van gisteren. Dit was een andere groep dan waar ik normaal mee aan het schikken ben. Dit keer moesten we een kerststuk maken. Daarvoor gebruikten we 2 bakjes, de een wat groter dan de ander. Iedereen had een prachtig stuk gemaakt. Allemaal heel verschillend. Het blijft frappant hoeveel variaties er zijn op 1 thema. Ik had iedereen gezegd dat de foto's op mijn log komen. Iedereen de link gegeven. En nu kijken ze voor niets. Het spijt me. Een heel klein beetje als vergoeding dan maar een foto van mijn eigen kerststuk die ik thuis heb gemaakt en die ik in een andere map had geplaatst. Nogmaals SORRY!
Van de cursusleidster kregen we de data voor de nieuwe lessen die in februari van start gaan, met de opdracht voor de eerste les. Een heel uitdagende opdracht. Ik ben zeer benieuwd hoe iedereen daar mee omgaat. Spannend. Bij het briefje was ook een kerstkaart gevoegd. Daar staat een gedicht op dat mij zeer aanspreekt. Vooral de manier hoe het in elkaar steekt. Het gaat als volgt:
Liefde geeft liefde
liefde geeft leven
leven geeft verdriet
verdriet geeft zorg
zorg geeft risico
risico geeft geloof
geloof geeft hoop
hoop geeft leven
leven geeft liefde
liefde geeft liefde
Gistermiddag ben ik naar mijn (computer)vriendin geweest. Ik dacht dat het huisje verkocht was, want het bord was uit de tuin verdwenen. Het is nog niet verkocht, maar (waarschijnlijk) jongelui uit het dorp hebben het bord uit de tuin ontvreemd. Haar hoofd stond er niet helemaal naar om echt met de computer aan de gang te gaan. Gisteravond zouden de makelaar en nog wat andere mensen op bezoek komen om te praten over het huisje. Bovendien zijn er sterfgevallen in haar naaste familie. Allemaal niet ideaal om rustig digitaal bezig te zijn. We hebben het daarom heel rustig aan gedaan. Maar uiteraard wel veel gekletst. Het is geen aangenomen werk, dus dat moet kunnen. Toen ik wegging was het al donker en was de feestverlichting op het huisje aan. Dus foto!
Onderweg zag ik mooie kerstverlichting boven het water. Wederom foto!
En dan even iets heel anders.
Gisteren is Robert Long overleden. Ik ben altijd een liefhebber van zijn teksten geweest. Zijn teksten logen er nooit om. Hij schopte in de jaren 70 vele heilige huisjes om. Hij heeft zelf zijn afscheidslied geschreven dat ik ter herinnering aan hem laat horen.
(dubbelklikken dan start de muziek)
Voor als ik (er niet meer ben)
Dit is een liedje voor als ik er niet meer ben
Voor als er afscheid van mijn resten wordt genomen
Ik hoop tenminste dat de vrienden die ik ken
Ook inderdaad die laatste keer nog willen komen
En dat ik ook voldoende stof heb nagelaten
Voor wat verhalen die je glimlachend vertelt
En dat je toch met liefde over me kunt praten
Al heb ik jullie soms dan ook teleurgesteld
Dit is een liedje voor de aula bij m’n kist
Voordat ik weggedragen word door de suppoosten
En voor de koffie en de cake wordt opgedist
Het is bedoeld om wie er achterblijft te troosten
Nou ja je mag natuurlijk best een traantje laten
Dat vind ik ergens ook wel weer een compliment
Maar niet te lang dan, want je weet dat zal niet baten
Wie overleden is die blijft dat tot het end
Dit is een liedje voor het feest dat achteraf nog
Wordt gevierd door alle vrienden en vriendinnen
Die nog wat aarde en wat bloemen op m’n graf
Hebben gestrooid en daarna kan het feest beginnen
Dus vul de glazen en bespreek m’n fouten mild
Denk aan me terug met wat vertedering en weemoed
Mijn laatste feest dus lach en dans hoe veel je wilt
Een maf idee, jouw feest waaraan je zelf niet meedoet
Dit is een liedje voor wanneer ik ben vergaan
Voor als m’n grafsteen overwoekerd en verzakt is
Als er geen enkel klein boeketje meer zal staan
Omdat de laatste nabestaande te verzwakt is
Dit is een liedje dat uiteindelijk verstomt
Maar altijd zullen er weer nieuwe liedjes komen
Zoals er altijd ook weer nieuwe vreugde komt
En nieuwe liefde, nieuwe hoop en nieuwe dromen
Ondanks de tranen, ondanks dood en ondanks pijn
Dit is een liedje voor nu jullie er nog zijn
Ja ondanks tranen, ondanks dood en ondanks pijn
Dank jullie wel dat je m’n vrienden wilden zijn
Ik geloof dat ik dit lied bij mijn eigen begrafenis wil laten draaien. Hopelijk duurt het nog jaren voor het zover is.
Donderdag 14 December 2006 om 00:00
Gisteren ben ik naar een groot tuincentrum geweest, want ik moest wat spulletjes halen voor het bloemschikken waar ik vandaag weer naar toe mag. Ik had mijn fototoestel bij me en heb wat kerstballen gefotografeerd. Ooit heb ik ergens eens een collage gezien van verschillende soorten kerstversiering. Dat vond ik een leuk idee. Vandaar dat ik vandaag ook bezig ben geweest met knippen en plakken. Die andere was heel mooi. Maar naar mijn idee is deze ook wel aardig geslaagd.
Op de terugweg moest ik boodschappen doen bij ons in het winkelcentrumpje. Daar wordt druk gewerkt aan nieuwe winkels met appartementen daarboven. Het gevolg is dat hier en daar bomen moeten worden gekapt. Helaas, helaas, de mooie platanen waarvan ik al eens een foto heb laten zien, waren allemaal omgezaagd. Dit is wat er van over was.
Dinsdag was het alweer 4 maanden geleden dat ik met deze weblog begon. Toen ik 1 maand bezig was, heb ik een foto van de tuin gemaakt en ik was van plan dat iedere maand de 12e te doen. Mijn vorige log was al zo lang, dat ik die animatie maar niet geplaatst heb. Daarom deze keer. Klik op de vogeltjes en de tuin komt in beeld.
Tot slot nog even dit. Zijn jullie nog op zoek naar een speciaal cadeautje, kijk dan eens op deze site. Is weer eens wat anders om te geven (of te krijgen).
http://www.geefeenster.nl/kado.php
Deze keer dus echt een allegaartje aan onderwerpen. Morgen weer BLOEMEN!
Woensdag 13 December 2006 om 00:00
20 jaar geleden werkte ik als directie-secretaresse bij een DGD (een districtsgezondheidsdienst). Een DGD is te vergelijken met een GGD. Wij hadden echter geen ambulancedienst (is in Friesland geprivatiseerd) en geen afdeling GGZ (geestelijke gezondheidszorg). In die tijd zaten we middenin een fusieproces. Hoewel ik wilde stoppen met werken nadat de baby (Annemarie) was geboren, besloot ik na aandringen van mijn baas nog geen ontslag te nemen, omdat hij nog niet zo lang in dienst was en ik van alle ins en outs van de dienst op de hoogte was. Mijn voorwaarde was wel dat ik de baby mee zou nemen naar kantoor en haar daar zou voeden.
Zo gezegd, zo gedaan. Annemarie lag prinsheerlijk beneden in de koffiekamer te slapen. Ik had een babyfoon boven naast mijn bureau staan en kon haar op die manier in de gaten houden. Gelukkig was zij een heel rustige baby (als je haar nu ziet en hoort zou je dat niet geloven) en hoefde ik nooit naar haar toe buiten het voeden om. We dronken altijd gezamenlijk koffie. Als ik al eens wat later ging koffiedrinken, dan was er altijd wel iemand die haar uit de wagen haalde en eventueel verschoonde.
Op die dag 20 jaar geleden, was ik mijn boeltje aan het opruimen. De week daarna zou de dienst verhuizen naar mijn huidige woonplaats en samengaan met de dienst in deze plaats. Omdat het kantoorgebouw te klein was om zo in te trekken bij de andere dienst, kregen we de beschikking over een "nieuw" gebouw, een voormalig klooster. Ik was zeer nauw betrokken geweest bij de inrichting van dit gebouw. Dit is uiteraard gebeurd met inspraak van de medewerkers van beide te fuseren diensten. Was niet altijd even gemakkelijk. De ene dienst had een wens zus en de andere een wens zo. Maar we waren er in goede harmonie uitgekomen.
Omdat mijn baas het voor mij met de kleine wat te druk vond om de verhuizing zelf mee te maken, hadden we afgesproken dat ik thuis zou werken. Het beschrijvende jaarverslag moest nog steeds worden gemaakt, wat door alle fusieperikelen bij de verschillende afdelingen niet bepaald voortvarend ter hand was genomen. Uiteindelijk waren alle verslagen bij mij binnengekomen en kon het grote verslag worden gecomponeerd. En dat zou ik dus thuis gaan doen.
Vandaar dat ik die dag 20 jaar geleden al mijn persoonlijke bezittingen verzamelde en opborg, zodat ik die in het nieuwe gebouw gemakkelijk terug kon vinden. Verder moesten de laatste puntjes op de i worden gezet om de verhuizing soepel te laten verlopen. Al met al een zeer drukke dag.
En of de donder er mee speelde, zat Annemarie die dag niet lekker in haar vel. Veel huilen. En iedereen was zo druk bezig, dat ze niet veel getroost werd. Ze zal wel gevoeld hebben dat iedereen met een lichte stress rondliep en op deze manier aandacht hebben gevraagd. Lastig, maar ik liet haar op een gegeven moment maar even lekker huilen.
Om 5 uur werd de dienst altijd gesloten. Toen iedereen naar huis was, ben ik nog een tijdje doorgegaan om de laatste restjes te organiseren. Ik wist dat ik om 19.00 uur bij de fysiotherapeut moest zijn. Het was een half uur rijden naar huis. Na de fysiotherapeut moesten we naar een donateursavond van onze plaatselijke voetbalvereniging en daarna moesten we ook nog naar een boerenbruiloft van een voormalige hulp in huis. Dus ik moest voor de fysiotherapeut wat eten naar binnen zien te krijgen. Om 18.15 ben ik met een blèrende dochter in de auto gestapt. Jan was al op de hoogte dat ik laat zou zijn en had het eten klaargemaakt. Bij thuiskomst schoof ik meteen achter mijn bord. Jan bekommerde zich om Annemarie. En hij was het die de telefoon opnam toen deze rinkelde.
Mijn moeder aan de lijn die mij wilde spreken. Jan vroeg of ik haar de dag daarop terug kon bellen omdat ik in tijdnood zat. Nee, ze wilde me per se die avond spreken. Hoe hij haar ook probeerde op andere gedachten te brengen, ze ging niet overstag. Met volle mond nam ik toen de hoorn over. En wat zei mijn moeder:
Ik had geen flauw idee waarmee ze me wilde feliciteren. Opeens schoot door mijn hoofd dat mijn jongste broer jarig was. Maar om mij daar speciaal voor te storen, snapte ik niet. Nee dat bedoelde ze niet. Ze feliciteerde mij met mijn 6e huwelijksverjaardag.
Oeps, noch Jan noch ik hadden ook maar een moment aan deze speciale dag gedacht. Foutje! Zeg maar gerust een heeeeeeeele grote fout.
Ik heb mijn moeder heel hartelijk bedankt voor haar felicitatie en gezegd dat ik haar de dag erna nog wel even zou bellen. Ik haalde nog net op tijd de fysio. Ook 's avonds hebben wij ons prima vermaakt. Maar in mijn achterhoofd bleef het toch knagen. Hoe had ik in vredesnaam deze dag kunnen vergeten. Ik had echter mijn lesje geleerd en de jaren daarna is het ook nooit meer voorgekomen.
Ook gisteren niet. Jan en ik waren met zijn tweetjes en we hebben ons eigen feestje gevierd. We zijn niet van die personen die altijd zo nodig alles met de hele familie moeten vieren. Zeker niet als het niet een bijzondere verjaardag is, zoals een 25e of zo. Daarom hebben we geen slapende honden wakker gemaakt en deze voor ons speciale dag afgesloten met een dinertje voor twee.
De hele dag spookte er een liedje door mijn hoofd. Toen wij elkaar in 1980 leerden kennen, was dat dé zomerhit. Als je dan met kriebels in je buik rondloopt, blijft zo'n liedje je bij, ook al wisten wij beiden precies HOE!
(dubbelklikken dan start de muziek)
PS Waar echte liefde toe kan leiden is te zien op dit
filmpje!
Dinsdag 12 December 2006 om 00:00
Terwijl het buiten regende en waaide zijn we gisteren bezig geweest het huis weer schoon en opgeruimd te krijgen. Prima weer daarvoor. Regelmatig keek ik even naar buiten om te zien of het al droog werd. Maar het bleef regenen.
Met een klein beetje weemoed dacht ik aan zondag terug toen de zon stralend aan de hemel stond en wij een heerlijke wandeling hebben gemaakt. Ik heb me er over verbaasd dat er nog paddestoelen te zien waren. Dat die niet te lijden hebben gehad van de nachtvorst. Maar sommige stonden heel beschut tegen een boomstam en andere waren halfverscholen onder een dikke laag bladeren. Ik heb ze gefotografeerd, want het zouden wel eens de laatste paddestoelen van de herfst kunnen zijn geweest. Ook heb ik een polletje mos op de foto gezet. De grijze kleur contrasteerde mooi met de omgeving.
De regen zal zeer beslist eens ophouden. Dan kan ik weer naar buiten en om me heen kijken of ik weer mooie plaatjes kan schieten.
Maandag 11 December 2006 om 00:00
Gisterochtend wist ik niet wat ik zag toen ik de kamer binnenkwam en naar buiten keek. Het had gevroren! En dat terwijl het nog steeds te warm voor de tijd van het jaar is. Een grote verrassing. De auto's op het pleintje hadden bevroren ramen. En de planten in de tuin waren bedekt met een laagje rijp.
Het was stralend weer en daarom heb ik voorgesteld om een eindje te gaan wandelen bij ons in de buurt op het terrein van een grote instelling voor geestelijk gehandicapten. In mijn achterhoofd had ik om hier en daar wat van bomen en struiken te snoeien voor het bloemschikken van donderdag a.s. Ik vond genoeg om (onzichtbaar) wat groen en bessen te verwijderen.
Mijn fototoestel had ik natuurlijk ook paraat. In tegenstelling tot de rijp, leek het nu wel voorjaar. Bloemetjes aan een struik. Zij hadden zich niets aangetrokken van de nachtvorst en waren nog niet verkleurd. En ook al is het bijna winter, de knoppen voor volgend jaar hebben zich ook al gevormd, maar zullen toch echt nog even moeten wachten met uitlopen.
Dit weekend heb ik veel op de website van het skigebied gekeken waar wij volgende week naar toe gaan. Tot zaterdag was alles nog groen. Gelukkig is daar wat verandering ingekomen en is het wat gaan sneeuwen. Weliswaar is er geen enkele garantie dat deze sneeuw er volgende week ook nog ligt. Maar het geeft wel reden tot optimisme. De beelden van gistermiddag zagen er al heel sfeervol uit.
Wat jullie komende week ook zullen doen, doe het met plezier in deze sfeervolle tijd.
Zondag 10 December 2006 om 00:00
Heel veel mensen hebben foto's van hun kerstboom op hun log laten zien. Dat kan ik niet, want wij nemen er hier geen. De reden daarvoor is dat wij met kerst en oud en nieuw niet thuis zijn. Waar wij zijn krijgen wij de 24e altijd een boom(pje). Hartstikke lief van de huiseigenaresse en haar man. De versiering nemen wijzelf mee. Onbreekbaar uiteraard. Dus geen mooie glazen ballen, pegels, vogeltjes, klokjes, huisjes en wat dies meer zij. In de loop der jaren is onze boom met verschillende opsmuk versierd. Zelfgemaakte origami"balletjes", houten figuurtjes en onbreekbare plastic glimballetjes. Vorig jaar hadden wij voor het eerst vilten figuren meegenomen. Deze kunnen gemakkelijk tussen de kledingstukken ingepakt worden en nemen niet veel ruimte in beslag. Dit jaar hangen wij ze weer in de boom. Als ik op ons vakantieadres internet op kan, zal ik ook een foto van onze boom laten zien.
Aan de ene kant vind ik het wel jammer dat we hier geen boom hebben. Maar het zij zo. En daarom vind ik het zo leuk om bij deze en gene hun boom te zien. Verder stel ik me tevreden met de zeer speciale kerstboom van mijn dorp.
In mijn log van 17 september over "oud" en nieuw heb ik een van de nieuwe fietsbruggen in ons dorp laten zien. De "wigwam" die op de rotonde staat is 's avonds verlicht en lijkt dan op een grote kerstboom.
Als ik op het plateau boven de rotonde sta en naar boven kijk, lijkt de hemel verlicht door een reuzenster.
De kleine "Erasmusbrug" lijkt op een kerstboom die al zijn naalden al heeft laten vallen en van ellende bijna omvalt. Rijp voor de kerstboomverbranding.
Aan het begin van de fietsbrug lijkt het of vuurwerk wordt afgestoken, met een prachtige weerspiegeling in het water.
Jammer vinden dat we geen boom in huis hebben, hoeft dus totaal niet, want het alternatief voor de kerstboom is dichtbij.
Allemaal een heel gezellige zondag gewenst, met of zonder kerstversiering.
PS Mijn dochter plaatst neem ik aan een log over een fout die ik gemaakt zou hebben met onze kerstkaarten. Daarbij geloof ik dat ze weer een super charmante foto erbij zet. Ze heeft niet door dat ik een unieke kaart gemaakt heb. Door de zogenaamde fout kan iedereen zien dat het een zelfgemaakte is en niet eentje van elf uit een dozijn. Met recht UNIEK! Tegen de tijd dat wij met vakantie gaan, zal ik hem jullie ook geven op deze log. Nog even geduld dus.
Zaterdag 09 December 2006 om 00:00
In 1961 zijn wij ter gelegenheid van de 50e verjaardag van mijn vader met het hele gezin naar Carré te Amsterdam geweest voor de musical My Fair Lady. De hoofdrollen werden gespeeld door Wim Sonneveld als professor Higgins, Paul Storm als kolonel Pickering, Johan Kaart als Alfred Doolittle en Margriet de Groot als Eliza Doolittle. Dat was voor het eerst dat ik in een groot theater kwam en ik vond het geweldig. Goed gespeeld en gezongen in prachtige decors.
In 1964 heb ik de filmversie gezien met in de hoofdrollen Rex Harrison, Wilfrid Hyde-White, Stanley Holloway en Audrey Hepburn. En weer genoot ik. Nu gefilmd op prachtige locaties.
In 1995 ter gelegenheid van een bijzondere verjaardag bij ons in het gezin hebben Jan, Annemarie en ik de musical gezien in theater Carré te Amsterdam. Nu werden de hoofdrollen gespeeld door Paul van Vliet, Huib Rooymans, Hans Boskamp (deze deelde de rol met Piet Bambergen) en Vera de Mann. Ik vond deze uitvoering minder mooi dan die met Wim Sonneveld. De decors waren minimaal. Ze gaven een illusie van hoe het er uit zou kunnen zien. Bovendien vond ik Paul van Vliet minder als professor Higgins en Vera de Mann ook niet zo'n goede Eliza. Toch heb ik weer genoten van het in principe onwaarschijnlijke verhaal.
En gisteren zijn Annemarie en ik naar Martini Plaza te Groningen geweest voor weer een andere uitvoering van My Fair Lady. De hoofdrollen werden vertolkt door Thom Hofman, Hugo Haenen, Bob Fosko en Céline Purcell. En weer heb ik een geweldige avond gehad. Thom Hofman verbaasde me met zijn zang (hij zou niet kunnen zingen, werd gezegd) en Céline was een prima Eliza. De decors waren nog niet zo goed als mijn allereerste voorstelling, maar heel geraffineerd werd een illusie geschapen van de omgeving.
Zoals ik gisteren verwachtte, heb ik een geweldige dag en avond gehad.
Heel prettig weekend allemaal!
Vrijdag 08 December 2006 om 00:00
Gisteren was echt een dag om binnenshuis in alle rust van alles en nog wat te doen. Wat ik precies gedaan heb, weet ik niet eens meer. Gewoon wat lekker aanrommelen. Buiten gierde de wind, donderde en goot het. Maar binnen was het lekker knus. Hoewel ik niet buiten ben geweest, lijkt het of de wind mijn hoofd heeft leeggewaaid, want veel inspiratie om een log te schrijven heb ik niet.
Daarom maar een kort logje, dat ik afsluit met iets om over na te denken.
Ik hoop dat jullie vandaag net zo'n geweldige dag zullen hebben als ik verwacht te krijgen.
Donderdag 07 December 2006 om 00:00
Een heleboel mensen moeten de dag na Sinterklaas van alles en nog wat ruilen wat niet naar wens was van de cadeaus die men kreeg. De winkels hebben het er druk mee. Gelukkig hoefde ik niets te ruilen. Wel kon ik een bon verzilveren die ik niet van Sinterklaas had gekregen, maar van Canon. Ooit hebben wij een all-in-one printer van deze firma gekocht. Je kon lid worden van de Canonclub en dan zou je op de hoogte gehouden worden van alle nieuwtjes en je zou aanbiedingen krijgen. Nou dat laatste klopt echt. Zo is Annemarie dus een keer met Natazz en Kees naar het Dolfinarium geweest. En nu kregen we een forse kortingsbon op Canonartikelen. Aangezien mijn kleurencartridge na het printen van de kerstkaarten leeg was, was het een leuk decembercadeautje om bijna gratis een nieuwe te kunnen halen.
De dag na Sinterklaas gebruik ik ook altijd om de kerstkaarten op de bus te gooien. Vroeg, dat is waar. Maar dan ben ik ze kwijt en kan ik mijn aandacht gaan richten op de komende vakantie. Bovendien kunnen ze door de post voor de allergrootste drukte worden verwerkt, waardoor de kaarten op tijd aankomen en niet hoeven te gelden voor kerst volgend jaar. Alleen de kaarten voor de bewoners van ons pleintje hou ik nog even achter. Die doe ik deze week zelf bij hen in de bus.
Meestal ontvangen wij ook veel kaarten. Daarom gebruik ik de dag na Sinterklaas ook om de hal in te richten voor het ophangen van alle goede kerst- en nieuwjaarswensen. Dan is dat ook maar vast gebeurd.
Het enige dat ik dit jaar niet de dag na Sinterklaas heb gedaan, is het ophangen van de kerstster voor het raam. Zondag was de eerste adventszondag. Dan hang ik hem op. Het huis komt dus al in kerstsfeer. Een gezellige tijd en daar geniet ik van.
Woensdag 06 December 2006 om 00:00
Nu ik weer in mijn beheerpagina kan komen, wil ik toch nog iets over mijn maandagmorgen vertellen. De rustige zondag was voorbij. Er moest weer gewerkt worden. Het plan was dus na de koffie te douchen (ik weet het, dat zou eerder kunnen) en de handen daarna flink te laten wapperen. Het mocht niet zo zijn (en daar was ik niet rouwig om).
Het eerste telefoontje kwam binnen tijdens de koffie. Mijn (computer)vriendin. Ze wilde wat aanwijzingen om een probleempje met een bepaalde bewerking op te lossen. Dat was niet moeilijk om te verhelpen. Ze was heel dankbaar, want ze had echt geworsteld om het op te lossen en had haast niet gedurfd mij te bellen.
Uiteraard hebben we vervolgens uitgebreid de toestand rond het huisje en andere wetenswaardigheden uit onze vorige woonplaats besproken. We waren echt op de kletstoer. Toen ik eindelijk de knop "einde gesprek" indrukte, was het ook hoog tijd om te douchen.
Maar toen kwam het tweede telefoontje binnen. Er werd gevraagd: spreek ik met Hanny ....... die getrouwd is met Jan........ Je zegt ja, maar ondertussen vraag je jezelf af wat je met zo'n opening moet. Wil men je iets aansmeren, wil men op een slinkse manier iets van je te weten komen. Maar ping, ineens herkende ik de stem. En toen de naam werd genoemd, bleek ik het juist te hebben. Iemand die ik veel gezien heb in mijn jeugd in Den Haag.
Het leven hangt van toevalligheden aan elkaar. Bij het verjaardagsfeest van mijn vader heeft mijn oudste broer een tafelspeech gehouden, waarin hij onder andere herinneringen ophaalde aan onze jeugd. Zo sprak hij onder andere over onze (verplichte) zondagse wandelingen in het Haagse Bos met de kinderen van een vriendin van mijn ouders en de hond Tiras. Door met haar kinderen en de hond te wandelen, kon zij eens doen waar zij zelf behoefte aan had, omdat ze het als weduwe niet gemakkelijk had met 3 kinderen. Met z'n allen stonden wij niet te springen om deze "gedwongen" lichaamsbeweging op de zondag. Maar vaders wil was wet, in die tijd, dus wij liepen met hem mee. Tiras (of misschien was het Tyras) had altijd het meeste plezier in de wekelijkse wandeling. En vooral het water, daar genoot hij het meeste van, waterrat die hij was.
De oudste zoon was het die mij had opgezocht in de digitale telefoongids om een praatje met mij te maken. Uiteraard vroeg hij naar mijn vader en hij was zeer verbaasd dat hij nog steeds leefde. Hij is zeer beslist van plan binnenkort eens bij hem op bezoek te gaan. Ook wilde hij alles weten over mijn broers en zuster. Uiteraard hebben we het ook over zijn familie gehad. Een broer van hem woont vlakbij mij. Tot mijn schande moet ik erkennen dat ik deze nog nooit heb opgezocht. Wordt misschien toch eens tijd. Zelf is hij in zijn werkzame leven loods geweest. En nu hij gepensioneerd is, vaart hij een aantal maanden per jaar in de wateren rond Turkije. Daar is niets mis mee, naar mijn idee.
Een heel onverwacht telefoontje, maar wel erg leuk om jeugdherinneringen op te halen.
Eindelijk kon ik mij gaan douchen. Jan ging een eindje wandelen. Dus toen de telefoon weer ging, moest ik hem wel opnemen ondanks het feit dat ik met een mond vol tandpasta stond.
Iemand zocht naar de heer J. ...... Ik ben zijn vrouw, zei ik, zegt u het maar. Nou het was een dame van een bepaald goed doel, of ik even tijd had en dat zij een onbescheiden vraag had, zoals ze zelf zei. Mijn haren gingen al recht overeind staan. Of wij niet genegen waren ons donatiebedrag te verhogen. Als je met je mond vol staat, heb je daar niet zo veel zin in. Bovendien hou ik er niet van om hierover gebeld te worden. Ik heb haar dus op een aardige manier afgewimpeld. Er zijn zoveel goede doelen. Vele steunen we. Indien er iemand met een bus rondgaat, geven op deze manier. Zo niet, dan via een overschrijving. Maar ergens ligt een grens en wij bepalen zelf waar de grens ligt en welke bedragen we geven. Als er dan om telefonisch om gevraagd wordt, word ik een beetje kriebelig. Maar aan de andere kant is het blijkbaar nodig om op deze manier fondsen te werven.
Het werd laat dat ik eindelijk heerlijk kon douchen. Maar het was een heel gezellige maandagmorgen.
Dinsdag 05 December 2006 om 22:00
Klop mezelf toch een beetje op de borst, want het is me gelukt weer op mijn beheerpagina te komen.
Wat was er nu aan de hand. Toen ik me voor het eerst in logland begaf in augustus, zocht ik een naam. Ik was beroerd van het hoesten, het was heet en ik moest me heel rustig zien te vermaken. Omdat Annemarie een verwoed logster was en ik een trouwe bezoekster, leek het mij wel leuk om ook zoiets te beginnen. Maar dan moet je een titel verzinnen, terwijl je eigenlijk helemaal geen weet hebt wat pakkend is en of de lading gedekt wordt. We waren druk bezig om Annemarie te installeren op haar nieuwe kamer. En zo kwam ik op het idee de log "de vogel is gevlogen" te noemen.
Aangezien de vogel inmiddels echt weggevlogen is, past de naam totaal niet meer bij de log, ondanks het feit dat de naam Annemarie nog regelmatig valt. Web-log raadt niet aan om de naam te veranderen, omdat linken etc. niet meer werken. Zodoende vond ik het nodig een nieuwe aan te maken. Had een naam gevonden die nog vrij was, had een nieuw e-mailadres en de nieuwe log was gemaakt. Ik was van plan alle oude berichten over te zetten. Dat zou ik heel rustig aan doen, zonder de log al openbaar te maken.
Echter, toen ik naar "de vogel" wilde gaan, kon ik niet meer bij de beheerpagina komen. Wel opende de beheerpagina van de nieuwe log. Probleem aan web-log voorgelegd, geen reactie. Nog vaak geprobeerd, maar het lukte niet. Annemarie kon er wel op komen en op Jan zijn pc lukte het me ook. Ook dit weer aan web-log doorgegeven. Geen reactie.
Ik had niet zoveel zin om lijdzaam af te wachten. Ik heb de nieuwe log daarom verwijderd, in de hoop gewoon weer op de beheerpagina te komen. Niets was minder waar. Foutmelding. Deze aan web-log doorgegeven. Geen reactie. Ik heb systeemherstel uitgevoerd. Beheerpagina nog niet toegankelijk.
Na een nachtje slapen het opnieuw geprobeerd. Foutmelding. En geen bericht van web-log. Gezien jullie reacties kan dat nog een tijdje duren. Sommigen opperden Firefox te installeren. Heb ik gedaan. Geen oplossing. Toen heb ik een gewone e-mail naar web-log gestuurd en het probleem nog een keer voorgelegd. Wel een reactie, dat zij de mail ontvangen hadden.
Ik was het spuugzat. Daarom ben ik de pc maar eens goed gaan schoonmaken, want daar was het zo langzamerhand ook tijd voor geworden. Schijfopruiming, defragmentatie, Firefox er weer af.
En toen: toen kreeg ik een helder idee. Ik heb al mijn tijdelijke bestandjes en cookies eraf gegooid. En ja hoor, ik kon weer in mijn beheerpagina komen.
Wil in de toekomst toch een nieuwe log beginnen. Dat wordt de komende tijd dus puzzelen hoe ik dat het beste kan doen. Maar eerst maar even rust op dit front. Want er speelt nog een andere zaak.
In september kregen wij bij de nieuwe telefoon van Annemarie een Tommetje. Die geeft ook problemen, om updates op te halen. De kaart wordt dan leeggetrokken. Gisteren kregen we een nieuwe in huis. Alles weer geïnstalleerd en backup gemaakt. Toen zou ik weer updates ophalen: kaartfout. De kaart is weer leeg. Een paar keer met TomTom gebeld. Uiteindelijk moest ik de kaart formatteren. En dat lukte niet. Er kwam een foutmelding. Gevolg van dit alles is, dat de kaart weer leeg is. Morgen gaat hij weer weg. Als er weer een nieuwe is, heb ik afgesproken dat ik samen met de helpdesk alles er op ga zetten, zodat zij kunnen controleren wanneer en waar het fout gaat.
We zullen dus tot die tijd gewoon op de ouderwetse manier onze weg moeten zien te vinden. Dat is altijd gelukt en zal dus nu ook lukken.
Het waren dus weer een paar heftige dagen met de computers. Want ook die van Jan heb ik eens goed schoongemaakt, omdat het starten bijna een half uur duurde. Maar deze werkt ook weer uitstekend.
Wat computers betreft kan ik de dag goed afsluiten. Tommetje zal ook wel goed komen.
Dinsdag 05 December 2006 om 00:00
Helaas kan ik op mijn eigen laptop niet op de beheerpagina van mijn log komen. Ik heb weblog inmiddels een aantal mails gestuurd, maar tot nu toe heb ik nog geen antwoord gekregen. Dit berichtje is nu de wereld ingestuurd via de pc van Jan.
Wel kan ik jullie logs bezoeken en daarop reageren. Maar als jullie bij mij reageren (mijn log kan ik normaal openen en lezen), lees ik die reacties wel, maar ik kan er pas op reageren als ik weer de andere computer gebruik. Mijn reactie kan daarom wat later zijn dan normaal.
Hopelijk is het probleem vandaag opgelost. Ik zal jullie op de hoogte houden.
Maandag 04 December 2006 om 00:00
Na een paar zondagen reizen en bezoekjes afleggen was het gisteren weer eens een ouderwetse zondag. Dat houdt in: lekker uitslapen, rustig opstaan, ontbijt met uitgebreid de krant lezen, koffie met, lichte lunch, schoondochter en kleinzoon op bezoek, Annemarie uitzwaaien, sport, Spoed en 't Schaep kijken en dan ook nog wat computeren. Weliswaar weinig lichaamsbeweging, maar een heerlijke dag. We kunnen de nieuwe week weer aan.
De eerste twee decemberpakketten zijn overhandigd. Wat er in zit, blijft nog even geheim. Dit logje wordt gelezen door mensen die nog niet hoeven te weten wat de inhoud is.
Om nog even op de verjaardag van mijn vader terug te komen. Op zijn feestje heeft hij altijd enveloppen bij zich met wat geld er in voor de achterkleinkinderen. De kleinzoon die vandaag bij ons was, kon er niet bij zijn in Vlissingen. Wij hebben hem de enveloppe gegeven. Het was een zeer tevreden mannetje toen hij ons verliet, dat met de inhoud van de enveloppe vast en zeker een uitbreiding voor zijn al zeer grote verzameling Lego gaat kopen.
De foto's die in dit logje staan, zijn gemaakt van een boeketje dat de schoondochter gisteren meebracht. Een prachtige versiering voor onze tafel en dit logje.
Gezellige week allemaal!
Zondag 03 December 2006 om 00:00
De nacht van donderdag op vrijdag heb ik heel weinig slaap gehad. Het begon rond 3 uur. De telefoon ging. Annemarie belde vanaf haar kamer boven (wij slapen beneden). Zij was erg misselijk. Dus bed uit, voorzorgsmaatregelen genomen en terug naar bed. Half uur later weer telefoon. Het was er van gekomen: vomeren (verklaring staat in Van Dale). Opruimen en naar bed. Anderhalf uur later: idem dito. Weer anderhalf uur later: hetzelfde verhaal. En nog eens anderhalf uur later: van hetzelfde laken een pak. Goede rekenaars hebben het inmiddels uitgerekend: het was toen rond 8 uur en ik ben maar niet meer naar bed teruggegaan.
Achteraf gezien is het een goede beslissing van Annemarie geweest om, nadat zij haar kerstboom had gekocht en naar haar kamer had gebracht en nadat zij de auto weer bij huis had gezet, hier te blijven slapen. Anders had zij in haar eentje gemodderd in Groningen. Nu kon mamsie haar lekker vertroetelen.
De vrijdag verliep door haar onpasselijkheid zeer onregelmatig. Nog diverse malen was het mis. Ik ben heel wat keertjes de trap op en af gelopen. Maar dat is goed voor de lijn, denk ik maar zo. Zodra er even een gaatje kwam, heb ik snel wat boodschappen gehaald. Aan het eind van de middag op tijd het eten voor Jan en mij klaargemaakt, want om 18.45 zouden we worden opgehaald door vrienden om naar Groningen te gaan.
Dit zijn vroegere buren van ons. Hij heeft een skybox in het stadion van FC Heerenveen en Jan gaat altijd met hem naar voetbal. Om iets terug te doen, gaan we regelmatig op stap met zijn vieren. Soms naar een voorstelling in bijvoorbeeld Carré te Amsterdam, een dagje fietsen op een van de waddeneilanden of een bezoek aan de Batavia, het museum en Bataviastad te Lelystad. Dit keer is de keus gevallen op een voorstelling van Holiday on Ice. Zij hadden nog nooit een voorstelling hiervan bijgewoond en wisten niet precies wat ze moesten verwachten. Ze dachten dat het zich zou afspelen op een ijshockeybaan. Maar in Martini Plaza te Groningen wordt een ijsvloer gelegd in de basketbalhal, met daaromheen tribunes.
De show die gebracht werd was Fantasy.
Holiday on Ice prijst deze show als volgt aan:
De gloednieuwe show FANTASY neemt u mee naar een wereld vol fantasie en dromen op het ijs. Van een romantisch klein café in Parijs gaat het naar de woelige jaren zestig en de flowerpower. Van de schitterende, bedwelmende en kleurrijke wereld van de Indische paleizen duiken we naar de onmetelijke dieptes van het bijgeloof.
De dromen en fantasieën van het publiek worden werkelijkheid in een adembenemende mix van dans, glitterkostuums en mooie muziek. U krijgt het "Good Vibrations"-gevoel van de Beach Boys en raakt bekoord door een unieke versmelting van traditionele Indische muziek en "Salaam Bombay" van Britney Spears.
We hebben genoten van het spektakel op het ijs. Knap zoals al die danseressen en dansers constant maar costuums moeten wisselen en tijden op het ijs bezig zijn. Zij moeten een ijzeren conditie hebben om dit avond aan avond vol te houden. Topsporters. Hieronder een aantal momentopnamen uit de show (niet door mijzelf gemaakt).
Omdat Annemarie een beetje zielig was, zet ik er ook nog een paar foto's van haar favoriet bij. Ik had een fototoestelletje bij me, maar ik heb "hem" niet zien rondlopen na afloop en kon "hem" zelf niet fotograferen. Maar ook hier bracht internet uitkomst.
Na afloop hebben we bij ons thuis nog heel gezellig nageborreld. Het was zo gezellig dat we niet in de gaten hadden hoe laat het was. Laat dus. Vandaar dat ik gisternacht geen logje had en overdag kwam het er ook niet van. De "schade" heb ik, naar ik aanneem, nu ingehaald.
Allemaal een heel gezellige zondag toegewenst. Geniet er van, voordat de plicht maandag weer roept.
Vrijdag 01 December 2006 om 00:00
Omdat ik de laatste dagen niets anders doe dan wassen en strijken (dat krijg je als je veel op stap bent geweest), beleef ik niet zo veel spannende zaken waarover wat te vertellen valt. Daarom laat ik maar weer eens een beeld uit ons dorp zien. Een koperen beeld.
Koper is op dit moment roofgoed. Bijvoorbeeld in de provincie Groningen hebben koperdieven het voorzien op koperen zonnewijzers. De afgelopen maanden zijn er uit tuinen in Groningen zeker achttien staande zonnewijzers ontvreemd. Ook de NS heeft last van kopervandalen.
Het verbaast me daarom met al dat vandalisme dat bij ons in het dorp dat koperen beeld nog niet is verdonkeremaand. Het is een beeld van 2,60 meter hoog en 1,50 meter breed, voorstellende een man/twee mannen die zich op twee bieten door het landschap beweegt.
Een beeld van de kunstenaar Theo Schepens, deels woonachtig en werkend in het Friese Wierum en Amsterdam. De opdracht voor Schepens luidde: maak een beeld dat de entree van een bepaalde wijk accentueert en dat ook een relatie legt met de ecologische bouw en aanleg van deze woonwijk.
In het beeld dat Theo Schepens heeft ontworpen valt een aantal zaken op: het formaat is zo dat het in volume wel opvalt tussen allerlei verkeersborden, elektriciteitskastje en de zendmast erachter. Het beeld is echter niet te groot om afstandelijk te worden voor passanten en beschouwers, het maakt deel uit van z’n omgeving.
Rood koper is een materiaal dat niet veel wordt gebruikt in de beeldende kunst. Theo Schepens hecht vooral aan de energie-overdracht die via koper optimaal plaatsvindt. Electrische energie, maar ook warmte die ontstaat tussen toeschouwers, beeld en omgeving. Optimale energie-overdracht, net als binnen het ecologische bouwen wordt nagestreefd. En zo past het beeld goed in de filosofie van de wijk.
De twee mensfiguren staan op bieten; voedsel voor zowel mens als dier en grondstof voor ecologische energiewinning. De figuren zijn als het ware spiegels voor de toeschouwer. Eén lichaam loopt op aarde en is in actie, het zwevende lichaam neemt waar en beoordeelt van afstand. Beide lichamen vullen elkaar aan, zijn krachtig en gaan hun eigen richting op; het is een team.
Hopelijk zien de koperdieven dit beeld over het hoofd in hun jacht op het dure spul. Hopelijk blijven ze überhaupt van de spullen van anderen af.
Voor velen de laatste werkdag van de week. Voor sommigen de eerste dag van een nieuw arbeidsloos bestaan. In beide gevallen: Maak er wat van!
