Omdat Jan niet bepaald fit was gisteren, ben ik alleen naar mijn oudste broer geweest voor zijn verjaardag. De reis is zeer voorspoedig verlopen. Lekker weer om te reizen. Onderweg op de A28 net voorbij Harderwijk baalde ik dat ik mijn fototoestel niet bij me had. In het randmeer zwommen honderden zwanen. Gigantisch veel. Voor zover ik het kon zien tijdens het rijden, had ik hier schitterende foto's kunnen maken. Zonnetje, blauwe lucht, spiegelend water en witte zwanen. Helaas pindakaas, het mocht niet zo zijn.
Omdat het grootste deel van de dag in beslag werd genomen door dit bezoekje, dat overigens heel gezellig was, heb ik mij niet in logland laten zien. Ook vanwege het feit dat ik heel hard met het ontwerpen van de kerstkaarten ben bezig geweest. Te zijner tijd zal ik hem op mijn log plaatsen.
Het afgelopen weekend kreeg ik van mijn (computer)vriendin een mail met haar eerste "werkstuk" dat zij gemaakt heeft met het fotobewerkingsprogramma. De opdracht was om tekst in een foto te plaatsen. Zij had hiernaar gevraagd omdat zij via e-mail foto's met tekst wil kunnen versturen. Dit was het resultaat.
Omdat ik vond dat zij een pluim heeft verdiend, heb ik haar een getuigschrift gestuurd.
Al met al een zeer geslaagd dagje.
Donderdag 30 November 2006 at 12:00 am
Gisteren ben ik druk bezig geweest met opruimen, boodschappen doen, op verjaardagsvisite en nog een keer boodschappen doen. Veel inspiratie voor een log heb ik niet opgedaan.
Wel ben ik druk bezig om alle foto's van het bloemschikken op een overzichtelijke wijze op mijn log te krijgen, zodat mijn medecursisten - die ook de resultaten van de verschillende cursusdagen willen bekijken - op een eenvoudige manier bij de foto's kunnen komen zonder de hele log door te moeten zoeken.
Vandaag ga ik alweer op verjaarsvisite. Dit keer naar het midden van het land waar mijn jarige oudste broer woont. Ik heb afgelopen weekend begrepen dat hij ook een trouwe lezer van mijn verhaaltjes is. Op deze plaats daarom alvast: Gefeliciteerd! En nog vele gezonde jaren! Hier een eerste cadeautje voor hem.
Een gezellige dag wens ik jullie allemaal!
Woensdag 29 November 2006 at 12:00 am
Na de drukte van de afgelopen week zou ik het rustig aan doen. Is gebeurd, maar toch heb ik genoeg gedaan en leuke dingen gezien.
Petje heeft weer het vertrouwen in ons hervonden. Hoewel zij me nog als een hondje naliep als ze wakker was, kon ze al rustig van het zonnetje in de kamer genieten, zonder gestresst rond te kijken of er wel iemand in de kamer was.
Bij mijn winkelcentrumpje in de buurt staan platanen. Toen ik in Amsterdam op 4 hoog (niet achter) woonde, keek ik uit op de kruinen van deze bomen. Dat was een prachtig gezicht. Mooie bladeren en mooie vruchten. Maar het allermooiste zag ik niet vanuit mijn kamer, maar wel als ik op straat liep. De stam die, doordat er stukken schors afvallen, verschillende kleuren bruin en groen oppervlak vertoont. En die zie ik dus weer regelmatig als ik hier naar de winkels ga. Daar kan ik van genieten.
Na het boodschappen doen, moest ik wat weggooien in de afvalbak. Toen ik buiten kwam, kwam ik helemaal in de Sinterklaassfeer.
Gisteravond zijn wij ook nog even in Groningen geweest. Wij reden door de Oude Kijk in 't Jatstraat. De wat? De straat heet echt Oude Kijk in 't Jatstraat. De geschiedenis hiervan is:
De Kijk in 't Jatstraat in Groningen
Toen in het jaar 1672 Bernard van Galen, de bisschop van Munster, de stad Groningen belegerde, waren de Staten van Stad en Land voorbereid. Zij hadden gelukkig tijdig voor een doorgewinterde veldheer gezorgd. Tegen een vergoeding van vierduizend rijksdaalders verdedigde Karel Rabenhaupt, Baron de Sucha, Erfheer in Lichtenberg en Fremisnich, Heer tot Grimbach, de roemrijke vesting.
Rabenhaupt was op zijn taak berekend, maar hij maakte zich zorgen over de voedselvoorziening. Het eten werd aangevoerd over het Rietdiep, en hij was bang dat deze toegangsweg over water geblokkeerd zou worden. Hij benoemde daarom een man op een post bij het Rietdiep, die erop moest toezien of de doorvaart ongehinderd verliep.
Niemand kent nu nog de naam van deze wachter, maar zijn gezicht kun je nog steeds bekijken: het staat afgebeeld op een steen midden in de stad Groningen. De man heeft een volle, krullende baard, en een vel dat bruin van kleur is. Hij heeft opvallende grote ogen die loensen. Misschien kwam dit wel van het voortdurend turen over het Rietdiep, dat ook wel het Jat werd genoemd.
De man zat iedere dag trouw op zijn eenzame wachtpost. Elke morgen reed Karel Rabenhaupt, Baron de Sucha, hem voorbij om te controleren of alles in orde was. De man kon vanuit zijn hoogte het Rietdiep overzien. Hij nam waar dat de schepen, die de leeftocht voor de benarde vesting vervoerden, ongehinderd konden doorvaren. Daarom riep hij elke morgen weer blij: "Ik kiek nog in 't Jat."
"Mooi!" riep Rabenhaupt, "van die kant dus geen gevaar!"
Maar na verloop van tijd vond de man met de krullende baard, die een man van weinig woorden was, dat de zin ook korter kon. Daarom riep hij voortaan, als hij de luitenant-generaal zag naderen: "Ik kiek nog in 't." En Rabenhaupt reed dan verder, om de andere posten te inspecteren, tot er de achtentwintigste augustus niks meer te inspecteren viel, omdat de vijand er vandoor was gegaan.
De Groningse raad vergaderde en men besloot dat voortaan de straat die uitkeek op het Rietdiep de Kijk in 't Jatstraat zou heten. Aan het einde van die straat liet men een steen plaatsen met een afbeelding van de kop van de man. Hij stond er niet al te scheel en met een keurig verzorgde baard op. Onder zijn kop beitelde men in de steen: "Ik kiek nog in 't."
De Groningers weten niet precies hoe ze de naam moeten uitspreken. Ze hebben het over de Kiekintjatstraat, en niet over de Kijk in 't Jatstraat. En aangezien er ook een nieuwe Kijk in 't Jatstraat is bijgekomen, zijn er nu een Nieuwe Kijk in 't Jatstraat en een Oude Kijk in 't Jatstraat, en weten ze het helemaal niet meer. Ze kunnen het bijna niet in een adem uitbrengen, zo'n mondvol is het. En dat danken ze aan de wachter die een man van weinig woorden was!
Bron: De mooiste Nederlandse Sagen en Legenden
ISBN: 90-5513-369-8
In deze straat kwam ik gisteravond nog meer in Sinterklaasstemming.
En als toetje hoorde ik op de tv dat 't Schaep met de 5 Pooten vanaf zondagavond 21.05 uur weer wordt uitgezonden. Indertijd heb ik hiervan genoten. Onder andere Piet Römer, Adèle Bloemendaal en Leen Jongewaard speelden en zongen. Bij tijd en wijle heel hilarisch. Ik ben zeer benieuwd of ik het weer zo leuk vind als toen. Als je op de link klikt, kun je alvast 5 liedjes beluisteren en bekijken.
Kortom een rustig dagje met leuke momenten.
Dinsdag 28 November 2006 at 12:00 am
Na een gezellig, maar voor mijn vader toch wel druk weekend, hebben wij afscheid van hem genomen en zijn naar huis gereden. Niet aan een stuk door, maar met 2 tussenstops.
Eerst zijn wij bij Natazz en Kees langs gegaan. Dit was heel gezellig. Annemarie had hen al vaker ontmoet, maar Jan en ik nog niet. Het is heel apart. Je kent mensen niet, maar toch weer wel door het loggebeuren. Als je ze dan ziet, is het heel vertrouwd en kun je zo een eind weg kletsen, omdat je al behoorlijk wat van elkaar weet via het wereldwijde webgebeuren.
Natazz en Kees, ik heb het heel gezellig gevonden. Bedankt dat we even bij jullie mochten buurten. Ook namens Jan, die het prima naar zijn zin heeft gehad.
Vervolgens zijn wij naar Steenwijk gereden, waar Annemarie moest zwemmen. Normaal zijn zwemwedstrijden altijd op zaterdag. De reden waarom het nu op zondag plaatsvond, weet ik niet. Maar hierdoor kon Annemarie ook zwemmen.
Ik heb al in eerdere logs geschreven over zwemwedstrijden. Met name over de organisatie voor en tijdens wedstrijden. Gisteren was ik weer eens toeschouwer en kon ik het zwemgebeuren zelf sinds lange tijd bekijken. Mijn camera had ik bij me, dus klikkerdeklik foto's en filmpjes gemaakt. Klik op de linkjes en de korte filmpjes van 16 seconden zijn te zien.
Het eerste programmanummer was de 4x100 m vrije slag estafette. Ze kon dus meteen aan de bak en wel als startzwemster. De kwaliteit van het filmpje is niet zo goed, maar goed genoeg om te zien hoe de eerste wissel ging. Nadat ze uit het water is geklommen, staat ze naar de verrichtingen van de 2e zwemster te kijken, terwijl nr. 3 "in de startblokken" staat en nr. 4 zich aan het voorbereiden is.
Bij estafettes leeft de hele zwemploeg mee en staat luidkeels de zwemmers vooruit te schreeuwen.
Het tweede onderdeel dat Annemarie moest zwemmen, was de 200 m vrije slag. Niet direct haar specialiteit, want haar afstanden zijn de korte afstanden. Haar trainer had niet haar juiste starttijd (= haar snelste tijd) doorgegeven, waardoor zij in een langzame serie zwom. Ze lag dan ook ver voor op de anderen. Dat is te zien op het filmpje van haar keerpunt op de 150m. Na afloop van een race moet er altijd even met de trainer nagepraat worden over hoe het ging.
Als laatste afstand moest zij 100 m rugslag zwemmen. Deze heeft zij freewheelend afgelegd. De vermoeienissen van het afgelopen feestweekend eisten hun tol. Van dit onderdeel heb ik de start en een keerpunt gefilmd.
Nadat wij rond 5 uur bij het zwembad aankwamen, konden wij ongeveer kwart voor negen vertrekken, traditiegetrouw na het zwemmen richting de Mac. Tegen tienen waren wij eindelijk thuis. Ik weet wel dat ik morgen, terwijl de wasmachine draait, een rustdag houd. Even helemaal niets doen.
Fijne week iedereen!
Maandag 27 November 2006 at 12:00 am
Het uitzicht uit de woonkamer van mijn vader is weer veranderd. De bomen hebben inmiddels al hun blad verloren.
Na een avond en nacht feestvieren is Annemarie per trein naar Kapelle gekomen. Tijdens de reis heeft ze wat slaap in kunnen halen, waardoor ze redelijk opgewekt uitstapte. Klaar voor het feest van opa.
En toen was het tijd om te vertrekken naar Vlissingen. Aan de boulevard in een hotel was een ruimte beschikbaar, waar mijn vader bijna zijn hele familie heeft ontvangen. Bij binnenkomst stond de stoel voor de jarige al klaar.
De jongste van het gezelschap feliciteerde de jarige op haar eigen wijze terwijl zij op zijn schoot zat.
Het was gezellig voor mijn vader om bijna de gehele familie weer eens bij elkaar te zien. Het was wel druk voor hem en hij kon niet altijd volgen wat er werd gezegd, maar hij heeft veel plezier aan de feestelijke bijeenkomst beleefd. Hij kan de komende tijd vele uren door brengen met het lezen van de ontvangen boeken, onder het genot van de eveneens gekregen wijn of borrel.
Vanuit de ruimte waar wij ieder jaar de verjaardag vieren, heb je een prachtig uitzicht op de Westerschelde. De schepen varen heel dicht bij de boulevard.
De prachtige zonsondergang gaf een extra dimensie aan deze gedenkwaardige verjaardag.
Wil je meer foto's zien, bezoek dan de log van Annemarie, want ik denk dat zij ook een aantal foto's heeft geplaats. Als ze tenminste niet in slaap is gevallen.
Vandaag weer terug naar huis. De reis gaat met tussenstops. Eerst bij Natazz en Kees langs en daarna naar Steenwijk waar Annemarie moet zwemmen. Dus het duurt even voor we Petje weer zien, die wel zeer verontwaardigd zal zijn dat we haar zo lang alleen hebben gelaten.
Zondag 26 November 2006 at 12:00 am
Het was weer vrijdag en ik mocht weer naar bloemschikken. Altijd een groot uitje voor me. We moesten dit keer een hoge smalle vaas meebrengen en 10 à 15 niet al te grote roosjes. Verder voor het maken van een slinger bladeren, herfstmateriaal of stokjes. Ik had gekozen voor stokjes en die heb ik donderdag geknipt uit grotere.
Het is iedere keer weer verbazingwekken hoe een zelfde opdracht heel verschillende bloemstukken oplevert. Als je op de foto klikt, zijn alle "kunstwerken" te zien.
Inmiddels ben ik weer in Zeeland en maak weer stieken gebruik van een open draadloos netwerk, zodat ik dit logje kan plaatsen. Morgen feest, maar daarover de volgende keer meer.
Zaterdag 25 November 2006 at 12:00 am
Een stukje historie (met dank aan Wikepedia):
Piet de Gruyter begon in 1818 in 's-Hertogenbosch; met een zogeheten paardengrutmolen, een bedrijf voor de verwerking van peulvruchten, zaden, en granen. Toen zijn zoon Louis de onderneming overnam, werd ook gestart met het branden van koffie(bonen). De klantenkring bestond vooral uit boeren in de omgeving van 's-Hertogenbosch.
Aan het einde van de 19e eeuw werd aan de verwerkingsbedrijven een retailorganisatie toegevoegd. Het bedrijf De Gruyter was tussentijds in handen gekomen van een derde generatie; de zonen Lambert en Jacques.
De winkels waren meestal op een hoek gevestigd en hadden een opvallende architectuuwinkel van De Gruyter kenmerkte zich door een luxueus interieur waarbij gebruik werd gemaakt van koper, tegeltableaus, kristallen kroonluchters en houten vo
orraadbakken. De winkels waren meestal op een hoek gevestigd en hadden een opvallende architectuur, waardoor sommige voormalige winkels nog steeds te herkennen zijn.
Een belangrijk element in de verkooppolitiek was het geven van 10% korting bij inlevering van de kassabonnen. De slogan van De Gruyter luidde dan ook En betere waar èn tien procent, alleen de Gruyter. Hierdoor werden trouwe klanten beloond en had men een extra middel om de filiaalchefs te controleren. Omdat De Gruyter alleen producten van eigen merk verkocht waren de bruto prijzen toch niet te vergelijken met die van anderen.
In 1913 gaat in Nederland de 44ste winkel open, waarvan de meesten gevestigd waren in de vier grote steden.
In de jaren zestig bereikte het De Gruyter-concern zijn hoogtepunt. In 's-Hertogenbosch waren inmiddels grote productievestigingen ontstaan. Het concern had levensmiddelenwinkels door het hele land verspreid.
De neergang kwam toen De Gruyter de omslag naar de moderne supermarkt volledig miste. Te lang hield het bedrijf vast aan zijn eigen merken en winkelconcept. Het Unilever-concern probeerde De Gruyter nog een reddende hand toe te steken. Maar de omschakeling naar een modern supermarktbedrijf kwam te laat.
In 1971 nam SHV, destijds bekend van de Makro-vestigingen het noodlijdende De Gruyter over. In dat jaar rapporteerde De Gruyter een verlies van ruim 40 miljoen gulden (ruim 18 miljoen euro).
Vijf jaar later kwamen de resterende onderdelen van De Gruyter in handen van de winkelketen De Spar. De winkels van De Gruyter zijn daarna geleidelijk uit het straatbeeld verdwenen, net als de winkels van de Vana en van Simon de Wit.
Als klantenbinder gaf de Gruyter elke week een klein cadeautje weg voor kinderen - het Snoepje van de week. Een langdurige actie hierbij was de wekelijkse uitgave van kartonnen bouwplaten van huizen en gebouwen (op te vullen met lege luciferdoosjes) om zo een compleet dorp op H0 schaal te bouwen, passend bij de modeltreintafels die in de jaren '60 populair waren.
De Gruyter had algemeen de bijnaam Piet de dief, mogelijk vanwege het idee dat men de 10% korting zelf moest betalen, maar volgens een voormalige bezorger omdat een kilopak suiker door het zware papier iets minder dan 1 kg woog.
Mijn moeder deed haar boodschappen bij de buurtwinkels. Als zij voor bijzondere gelegenheden iets speciaals nodig had, ging zij naar De Gruyter. Het was een feest als wij kinderen mee mochten. Zo'n grote winkel, waar altijd van alles en nog wat te beleven was. In die tijd bestonden nog geen grote supermarkten en delicatessenzaakjes.
De Gruyter had een eigen krantje (voorloper van Allerhande?). Vaak werd er een recept in geplaatst. Een van die recepten heeft mijn moeder uitgeknipt. Het recept van een appeltaart. Het werd het favoriete gebak bij ons thuis. Altijd was het het feest als zij hem bakte. Helaas is zo'n taart snel op in een gezin met 4 kinderen en konden we eigenlijk niet wachten tot mijn moeder weer een nieuwe maakte.
Toen ik mijn eigen huis kreeg en daar ook een oven had, heb ik het recept gekopieerd en als ik visite of logees kreeg, kregen ze traditiegetrouw de zelfgemaakte appeltaart voorgeschoteld.
Zo ook Jan. Hij kreeg de smaak van de taart te pakken en als deze weer eens moest worden gebakken, nam hij die taak op zich. Jan is dus mijn koekenbakker appeltaartenbakker geworden.
Op Zuid Beveland waar mijn vader woont, zijn heel veel fruittelers. Als we bij hem zijn met de auto, gaan we altijd naar een teler toe en kopen dan een grote doos handappels en stoofperen. Vers van het land (of uit het koelhuis). Heerlijk. De laatste keer had mijn vader een doos voor ons gehaald waar ook goudreinetten bij waren. Deze waren nog niet gebruikt en het verjaardagsfeest van mijn vader leek ons een goede gelegenheid om voor hem een taart te bakken. Niet voor het grote feest zaterdag, maar bij hem thuis bij een kopje koffie/thee.
Gisteren rook het dientengevolge heerlijk in huis. De appeltaart nemen we vandaag mee. Een stukje nostalgie past wel bij zo'n speciale verjaardag. Ter gelegenheid daarvan heeft Jan het baksel speciaal opgemaakt met de cijfers 95 erop. Nogmaals proficiat en eet smakelijk (schoon)pa!
Als ik nog ongemerkt mee kan surfen met het draadloze netwerk in de buurt van mijn vader, dan blijven jullie van me horen. En anders wordt het pas zondagnacht.
Werk ze vandaag en alvast een heel fijn weekend!
Vrijdag 24 November 2006 at 12:00 am
Na de drukte van de afgelopen dagen was het gisteren even pas op de plaats. Lekker rustig opstaan met het krantje en het puzzeltje. Wat kleine klusjes in huis doen. En toen: uitwaaien op de fiets en zuurstof happen. In het appartement van mijn vader is het warm en vaak heb ik het idee dat er wat zuurstoftekort heerst, doordat alle deuren en ramen hermetisch gesloten zijn. Dat zuurstofgebrek moest worden aangevuld. Ik had een boodschap te doen aan het andere eind van het dorp. Heerlijk zo'n 6 km tegen de wind in beuken. Toen ik bij de Intratuin kwam, zwommen daar 2 zwanen rond. Het mannetje had overduidelijk de lentekriebels. Hij probeerde indruk te maken op zijn vrouwtje met een dikke nek.
Ging eens uitgebreid zijn imposante vleugels uitzetten en schudden.
Vervolgens met een rotgang naar zijn vrouwtje zwemmen.
Op het allerlaatste moment gas terug nemen en de kop deemoedig buigen.
Heel verleidelijk om haar heen zwemmen.
Als zij wegzwemt haar slaafs volgen.
Zichzelf even helemaal uitstrekken om te laten zien dat hij heel wat waard is.
Als ze niet reageert nog maar even de veren schudden.
Om dan heel verontwaardigd maar heel waardig weg te zwemmen.
Het zal duidelijk zijn dat ik heb genoten van het schouwspel.
Wat ik ook heel leuk vond gisteren, was een verrassende uitnodiging van Annemarie om bij haar te eten. Na een aantal dagen zorgen, was het heel leuk dat er voor me gezorgd werd. Ik heb heerlijk gegeten.
Als ik bij Annemarie kom, moet ik natuurlijk altijd even naar de vissen kijken. Die zijn inmiddels behoorlijk gegroeid. De een meer dan de ander. Het lijkt er op dat een van de vrouwtjes ook al in verwachting is. Wordt helemaal dikke pret in die kom, als er weer zo'n stuk of 50 bijkomen. Het is er al zo vol. Als je op de foto klikt, zijn ze zwemmend te zien.
In september heb ik ze ook al eens gefilmd. Als je dat filmpje vergelijkt met nu, lijkt het of ze niet zo gegroeid zijn. Maar toch is het verschil behoorlijk.
Het slotdebat gaat nu beginnen. Ik ben zeer benieuwd wat er voor kabinet gevormd gaat worden de komende dagen/weken. Voorlopig zijn we op tv nog niet van de politici af.
Donderdag 23 November 2006 at 12:00 am
Gisterochtend heb ik voor korte tijd afscheid genomen van mijn vader. Vrijdag mag ik weer naar hem toe voor het grote feest. Gelukkig gaan we dan met de auto, want ik heb nu echt mijn buik vol van treinen.
Om op reis te mogen gaan met de trein, moest ik eerst mijn kaartje afstempelen. Dat deed ik bij dezelfde automaat als in oktober. Er zaten nog steeds lieveheersbeestjes op. Wel minder dan ik in mijn logje over de kilometervreter liet zien.
De trein kwam nu gelukkig op tijd. Ik belde Jan even om te zeggen dat ik onderweg was en van hem hoorde ik dat er dit keer bij Arnhem 2 treinen op elkaar waren gebotst. En laat het nu net de bedoeling zijn dat ik daar langs zou gaan. Want via Rotterdam was geen optie, vanwege de botsing van maandag.
Gevolg was dat ik, in plaats van 2 keer overstappen, nu 4 keer van trein moest veranderen en dus 4 keer moest wachten. De stations van Roosendaal, 's Hertogenbosch, Utrecht en Amersfoort ken ik hierdoor redelijk goed. In Utrecht had ik de meeste tijd. Daar heb ik mijn camera maar weer gepakt om de tijd te doden. Hieronder een van de foto's.
Onderweg in zowel Brabant als in Friesland heb ik mooie regenbogen gezien. Vanuit een rijdende trein fotograferen is niet alles, maar toch staan ze er op (op de eerste foto aan de rechterkant).
Ondanks alle ellende met de extra overstappen en de vertraging, heb ik toch wel zitten genieten van al het moois dat de natuur bood. De bomen, die nog niet alle blad verloren hadden de afgelopen dagen, mooi met hun herfstkleuren. De weilanden nog fris groen. De kale akkers. De spiegelende rivieren. En de prachtige Hollandse luchten. Wat is ons landje toch mooi. Vanuit de trein kun je dat beter zien dan vanuit de auto. Maar toch ben ik blij dat ik vrijdag met de auto naar Zeeland rijd.
GEBRUIK JE DEMOCRATISCHE RECHT EN VERGEET NIET TE STEMMEN VANDAAG!
Woensdag 22 November 2006 at 12:00 am
LANG ZAL HIJ LEVEN IN DE GLORIA!!!!!
Mijn vader is vandaag 95 jaar geworden. Zijn verjaardag viert hij a.s. zaterdag met (schoon)zusters, ((achter)klein)kinderen en vriendinnen. Toen hij laatst bij ons logeerde, heb ik hem gevraagd of er op de dag zelf ook visite zou komen. Hij dacht van niet. Omdat ik vond dat je op je 95e verjaardag niet alleen thuis moet zitten, ben ik naar Zeeland gegaan. Ik heb hem mooi kunnen helpen met koffie en gebak, want er kwam wel visite, een delegatie van zijn koersbalclub. Zij waren niet de enigen die kwamen feliciteren, want mijn zus die in Wassenaar woont, is ook geweest. Dit bezoekersaantal is al meer dan genoeg voor hem. Op een gegeven moment merkte ik dat zijn stem het zo ongeveer begaf. Als je weinig tot niets praat, dan is je stem niet meer getraind en wordt het moeilijker om te praten als er bezoek is.
Tussen de regenbuien door ben ik tweemaal naar het dorp geweest om mijn vader even rust te geven, om lekker uit te waaien en om boodschappen te doen. Kapelle is niet echt een mooi dorp. Het mooiste is het pleintje rond de kerk. De toren is de afgelopen jaren gerestaureerd en ziet er weer prachtig uit.
Aan het pleintje staat het geboortehuis van Annie M.G. Schmidt (klik op de foto om het huis te zien).
Onderweg kwam ik langs een fraai opgeknapte typische Zeeuwse boerderij met een zwart geteerde schuur. Op de voormalige Zeeuwse eilanden staan veel zwartgeteerde houten boerderijen met witte randen rond de deuren en ramen. De teer bood bescherming tegen het zilte klimaat en de witte lijsten laten in het donker de plaats van de deur beter zien.
Mijn vader woont nog zelfstandig in een "aanleun"appartement. Het complex bestaat uit 5 gebouwen. Hij woont beneden met een fraai uitzicht op een grote tuin met oude bomen. Dit is het voormalige kerkhof van Kapelle.
De 5 gebouwen zijn geschakeld door glazen gangen.
Bij een van die gangen is een kleine uitstulping gebouwd. Dit is bedoeld voor de (achter)kleinkinderen van de bewoners, die zich hier kunnen uitleven zonder dat de ouderen er last van hebben. Prima oplossing.
Mijn vader woont hier goed. Mocht het nodig zijn, dan is hulp dichtbij voorhanden. Alleen hij vertikt het om de pieper voor hulp om zijn nek te dragen en dat baart ons wel eens zorgen. Want het is al meerdere keren voorgekomen dat hij in huis gevallen is. En als er dan iets mis gaat, kan hij niemand waarschuwen. Maar hij is en blijft eigenwijs.
Uiteraard krijgt een jarige ook post. Veel post was al zaterdag binnengekomen, maar vandaag haalde ik ook nog een aantal kaarten uit zijn brievenbus
Afgelopen nacht heeft het hier gestormd en flink geregend. Daardoor zijn ineens een hele hoop bladeren van de boom gewaaid en is het uitzicht vanuit de woonkamer van mijn vader veranderd.
Morgen reis ik weer terug naar Friesland. Ik hoop een ding en dat is dat de treinen geen last hebben van herfstblaadjes. Maar ik vrees het ergste. Dan ben ik een paar dagen thuis en ga ik vrijdag weer naar het zuiden voor het grote verjaardagsfeest zaterdag in Vlissingen. Ik hoef dan niet voor doorglijdende treinen bang te zijn, want dit keer gaan we met de auto. Heerlijk!
Maandag 20 November 2006 at 12:00 am
Omdat ik merk dat ik bij mijn vader stiekem draadloos het wereldwijde web op kan en omdat ik niet weet hoe lang dat mogelijk is, nu al vast mijn logje.
Ik ben dus inmiddels in Zeeland na veel oponthoud. Het begon al goed in Heerenveen. De trein kwam daar al 5 minuten te laat aan. In Amersfoort zou ik 4 minuten hebben om over te stappen. Ik dacht het misschien net te kunnen redden.
Mis. Door de herfstblaadjes moest de trein ieder station heel langzaam naderen, omdat hij anders het station voorbij zou schieten. Dat leverde dus bij ieder station extra vertraging op. Gevolg was dat ik in Amersfoort 14 minuten later dan gepland aankwam.
Ondertussen werd er steeds omgeroepen dat het treinverkeer rond Woerden door de politie verboden was. Het thuisfront meldde mij dat er een verdacht pakketje gevonden was en dat iedereen uit die trein had moeten stappen. Gelukkig hoefde ik daar niet naar toe. Maar wel werd het steeds moeilijker met de treinen. Er liep er geen een op tijd door de blaadjes. Door alle vertragingen moesten ze op andere perrons stoppen. Daarom moest ik in Amersfoort ook nog gauw naar een ander perron lopen om de trein naar Utrecht te krijgen.
In Utrecht aangekomen reed de trein naar Den Bosch net weg. Ik was niet van plan via Den Bosch te rijden, maar de rechtstreekse internationale trein naar Roosendaal te nemen. Deze rijdt normaal niet op dit traject, maar vanwege werkzaamheden aan het spoor vandaag wel. Ik was daarvoor dus te laat en zou daarom via Den Bosch en daar overstappen naar Roosendaal. Omdat hij dus net voor mijn neus wegreed had ik de keus:
of de volgende naar Den Bosch (20 minuten wachten) en daarover stappen naar Roosendaal
of de volgende internationale trein naar Roosendaal (40 minuten wachten).
De laatste heb ik gekozen. Heb in de stationshal een lekkere kop koffie gedronken en de benen even gestrekt.
Het voordeel van de internationale trein was dat hij niet hoefde te stoppen in andere plaatsen, zodat hij door kon denderen en dus op tijd reed. Maar in Roosendaal had ook de trein naar Vlissingen vertraging. Gelukkig voor mij reden er vandaag geen intercity's, waardoor het niet uitmaakte welke trein ik pakte om in Kapelle-Biezelinge uit te kunnen stappen.
Vanmorgen een paar minuten voor elf vertrok ik van Heerenveen en een paar minuten voor vier had ik mijn eindbestemming bereikt. Als ik dan bedenk dat ik er met de auto 3 uur over had gedaan, dan blijf ik er bij dat ik met de trein reizen toch niet zo prettig vind. Maar het is niet anders.
Mijn vader was blij dat ik er was en na een kop thee was het leed al snel weer vergeten. De foto hieronder laat zien wat het uizicht uit zijn woonkamer is.
Hopelijk kan ik morgen ook weer draadloos het net op. Is wel makkelijk. Dan gedenk ik met mijn vader zijn 95e verjaardag. Het grote feest is pas a.s. zaterdag. Maar ik vond het niet leuk dat er op de dag zelf niemand op visite zou komen en daarom ben ik een paar daagjes bij hem.
Jullie allemaal een heel goede week toegewenst!
Zondag 19 November 2006 at 11:00 pm
Vandaag ga ik voor een paar dagen naar Zeeland. Dat hield in dat ik als een speer aan het wassen en strijken was, zodat Annemarie alles mee kan nemen naar Groningen. Bovendien was ik druk bezig met mijn computer. Ik had zo de smaak te pakken gekregen van het opnieuw installeren (maar niet heus), dat ik de mijne ook maar onder handen heb genomen. En daar gaat veel wachttijd in zitten, wat dus goed te combineren was met de was.
Toch heb ik even tijd gemaakt om het dorp in te gaan om te kijken of we een glimp van de Sint konden opvangen. En dat is gelukt! Hij is dus echt in Nederland. Dat was te merken ook, want toen wij 's avonds gingen eten, stonden er ineens pakjes op tafel. Dat was een hele vroege Sint dit jaar. Nu doen we er normaal niet veel meer aan nu Annemarie geen klein kind meer is, maar dit jaar komt het er verder ook niet meer van door drukke werkzaamheden en feestjes in de komende weekenden. Daarom was het hier vandaag al wat feest. Jan en ik zijn verwend met ingrediënten voor 2 overheerlijke Granny's wereldberoemde appeltaarten en met een dienblad vol met leuke kaarsjes. Wij kunnen nu de winter door met sfeerlichten en lekkers.
Hieronder een kleine impressie van Sint en zijn Pieten in het centrum van ons dorp.
Toen wij weer naar huis zouden fietsen, kwamen we diverse promotieteams tegen van verschillende politieke partijen. Daarbij was een bekende van mij. Een oud collega, Lutz Jacobi, die haar werk vaarwel zegt en de politiek in gaat. Van haar kregen Annemarie en ik een roos en tevens gaf ze ons er eentje meer voor Jan. Het was leuk om haar weer eens te zien. We hebben in het verleden veel meegemaakt en nooit gedacht dat zij de functie zou verdienen die ze nu heeft.
Wanneer ik weer een log kan plaatsen en wanneer ik jullie weer kan bezoeken weet ik niet. Ik zie wel of ik via de telefoon van mijn vader het net op kan. In ieder geval hoop ik dinsdag weer thuis te zijn en dan kom ik zeker weer langs.
Tot dan!
Zondag 19 November 2006 at 12:00 am
Vroeger als je je neus moest snuiten gebruikte je grote katoenen lappen. De dames en heren van standing hadden keurige witte zakdoekjes, al dan niet met kantrandjes of geborduurde monogrammen van de meest fijne katoen. De "gewone" mensen hadden ze wat minder fijn, met strepen, ruiten of helemaal gekleurd. De mensen op het platteland gebruikten vaak rode boerenzakdoeken van een grovere katoen.
Vroeger, toen de wasmachine nog niet uitgevonden was, moesten de zakdoeken met de hand worden gewassen. Als ik mijn moeder "mocht" helpen met de was, "mocht" ik de zakdoeken wassen. Niets dat ik viezer vond dan dat. Zat je met je handen in het sop en graaide je naar katoenen lapjes vol snot. Glibberig dat dat was. Sinds die tijd heb ik een afschuwelijke hekel aan katoenen zakdoeken. Toen de wasmachine in ons huis in gebruik werd genomen, was ik verlost van het wassen van die snotdoeken.
Stoffen zakdoeken zijn niet plezierig in het gebruik. Want als je de lappen stof gebruikte voor het snuiten, was na een keer de doek al nat. Die moest dan in je broek-, jaszak of tas. Daar werd alles vochtig. En de zakdoek steeds vochtiger. Bij een volgende snuitbeurt was er niets meer droog. Gevolg was dat de neus geïrriteerd raakte, soms tot bloedens toe als je een flinke langdurige verkoudheid had. En de bacillen tierden welig in deze vochtige omgeving.
Mijn vader had altijd 2 zakdoeken in zijn broekzakken zitten. Een voor eigen gebruik en een schone voor noodgevallen. Als een van ons in tranen was, kregen we altijd de schone zakdoek van hem aangeboden om ze te weg te vegen. Soms was het wel eens moeilijk voor hem, als meerdere kinderen tegelijk een huilbui hadden. Hoe hij dat oploste weet ik helaas niet meer.
Toen de tissue uitgevonden werd, was dat een enorme verbetering voor het arme reukorgaan en voor de diverse zakken. Deze papieren zakdoekjes kun je niet al te langdurig gebruiken. Worden ze te vochtig, dan scheuren ze en kun je niet goed meer snuiten. Zelf gebruik ik ze meestal niet, maar stukken keukenrol. Werkt net zo goed en de tegenwoordige keukenrollen zijn ongeveer net zo zacht als tissues. Na een keer snuiten gooi ik ze weg en heb dan nooit natte zakken en krijg ook geen kapotte neus.
De tissues kun je in vele soorten en maten verkrijgen. Ook geuren worden soms aan toegevoegd, bijvoorbeeld kamille. Ze worden verpakt in dozen voor eenmalig gebruik. Handig in bijvoorbeeld de badkamer. Voor vele doeleinden te gebruiken. De iets sterkere zijn verpakt in pakjes, die je gemakkelijk bij je kunt steken. Je hebt grote pakjes en wat kleinere. Het verschil is dat de tissues in de kleinere verpakking iets efficiënter gevouwen zijn, waardoor ze compacter in kunnen worden verpakt.
Deze laatste soort wordt door Jan gebruikt. Overal en nergens heeft hij wel een pakje zitten, zodat hij nooit verlegen zit om een papieren "doekje". Lekker niet al te groot in de zak. Er blijft ruimte over om andere zaken in op te bergen. En het valt niet zo op dat je zo'n pakje in je broekzak hebt.
Nu is er echter 1 ding dat ik me afvraag. Wat heeft nu deze afbeelding op het pakje met tissues te maken?
Zijn jullie net zo gespannen als ik? Vandaag komt Sint in ons land in de mooie plaats Middelburg. Moeten we de komende weken op onze tellen passen, maar mogen we ook onze schoen zetten. En hopelijk hoeven we niet in de zak mee naar Spanje.
Gezellig weekend iedereen!
Zaterdag 18 November 2006 at 12:00 am
Gisteren hebben wij bezoek gehad van een moeder en dochter uit Enschede. Deze dames hebben wij in 1994 leren kennen op Ibiza. Zowel zij als wij hadden deze reis te danken aan zegeltjes plakken bij De Boer (tegenwoordig Super De Boer). Ons appartementenhuis stond aan het strand. Iedere ochtend zaten de dames daar en de jongste was er meestal aan het aquarelleren. Annemarie vond dat reuze interessant en wilde ook graag schilderen. Iedere ochtend vertrok zij daarom ook naar het strand met een onthoofde fles met water en haar verfdoosje. Er zijn toen heel wat kunstwerken ontstaan. Op ons verzoek heeft Ineke een aquarel gemaakt van het uitzicht dat wij hadden op ons plekje aan het strand. Klik op de voorstudie en je ziet wat wij zagen.
Uit gesprekken die we met de dames hadden, bleek dat zij wel eens op een huis hadden gepast in de vakantie. Dat was voor hen een mogelijkheid om eens ergens te komen, aangezien hun portemonnee niet groot genoeg was om "normaal" op vakantie te gaan. Wij hebben aangeboden dat zij ook op ons huis konden passen. Dat aanbod werd dankbaar aangenomen. Voor ons was het een geruststellende gedachte dat er tijdens onze aanwezigheid mensen in huis waren. Het lag redelijk afgelegen, waardoor buren niet zo gauw in de gaten konden hebben als er eens iets gebeurde. Wij hebben gevraagd of Ineke een schilderij van ons huis wilde maken tijdens een van de vakanties. Klik op het uleboard en je ziet de achterkant van ons vorige huis.
Ineke is een van de getroffenen van de ramp in Enschede. Zij was niet thuis toen de grote knal kwam. Er was niets over van haar huis en van al haar schilderijen, beeldhouwwerken en andere persoonlijke bezittingen. Een schilderij hing echter in de etalage van een winkel en is gered. Dit schilderij hebben wij van haar gekocht. Dit heeft de Jan Cremerprijs gewonnen en wij zijn er trots op dat dit bij ons thuis hangt. Het stelt de tempel van Mammon voor. Klik op de afbeelding en je kunt het hele schilderij zien.
Zowel Ineke als haar moeder Marietje zijn spraakwatervallen. Ze kwebbelen continu door. In principe zou je de kamer uit kunnen gaan en zij praten nog met elkaar. Is wel gezellig maar ook vermoeiend. We zijn in ieder geval weer bijgepraat en kunnen weer even vooruit.
Zoals ik in mijn vorige log al zei, is door het paprikapoeder de foto van de maand de mist ingegaan. Vandaag heb ik de schade ingehaald en is er weer een update van de tuin. Klik op de vogeltjes en de animatie start.
Morgen laatste dag van de werkweek. Sterkte daarmee en dan op naar het weekend!
Vrijdag 17 November 2006 at 12:00 am
De dag begon gisteren goed. Terwijl ik naar de kapper fietste was het prachtig weer. Omdat ik veel te vroeg was en ik de camera bij me had, ben ik aardig wat aan het schieten geweest.
Op de terugweg zag ik ineens op een hoekje een heleboel rood met witte stippen-paddenstoelen. Mijn dag kon niet meer stuk (dacht ik).
Na de kapper en na de koffie zijn Jan en ik naar het dorp geweest om wat boodschappen te halen. Toen we klaar waren en naar huis zouden gaan, kwam de regen met bakken tegelijk uit de hemel. Omdat er geen zicht op was dat het zou opklaren, hebben we even diep ademgehaald en zijn als een speer naar huis gefietst. Drijf- en drijfnat waren. Je kon ons uitwringen.
Als wij niet thuis zijn, staan de kamerdeuren op een kiertje zodat Petje altijd naar buiten kan. Gisteren dus ook. Nadat ik me in de garage uit mijn z**knatte kleren hadden geworsteld (dan hoefde ik niet een klein duimpjespoor achter te laten in huis), liep ik op blote voeten met brilleglazen vol regendruppels en regendruppels in mijn ooghoeken naar de slaapkamer om droge kleren te pakken. Vergat ik dat er een deurstop lag en knal er tegenaan met een teen. Ik geloof niet dat hij gebroken is, dat moet ik na het slapen maar eens goed onderzoeken. Wel werd hij al snel pimpelpaars. Schoenen aan is op dit moment niet het allerleukste wat bestaat.
De teen heeft me er niet van weerhouden om verder te gaan met mijn verwendagje. Dus heb ik heerlijk genoten bij de pedicure (die heel voorzichtig is omgesprongen met het gekwetste lichaamsdeel) annex schoonheidsspecialiste. Ik ben weer wat gefatsoeneerd, maar zal nooit een schoonheid worden (heb ik ook geen behoefte aan).
Daarna heb ik zo gelachen. Er was weer eens wat te beleven op ons pleintje. Ik stond in de keuken een pan vol goulash klaar te maken voor vandaag (we krijgen 2 dames op visite), toen er ineens een groep dames en een heer in een kring gingen staan. Nieuwsgierig als ik ben, heb ik de goulash de goulash gelaten en heb eens bekeken wat zij daar deden. Ineens begonnen de dames zich linksom rond de parkeerplaatsen te bewegen. Het was geen rennen, het was geen wandelen, maar het leek een beetje op snelwandelen. Dat deden ze een paar rondjes en daarna gingen ze een paar rondjes rechtsom. En weer linksom en weer rechtsom en weer ..... Natuurlijk heb ik dit gefotografeerd. Dat zoiets op een trimbaan of zo gebeurt, kan ik me voorstellen. Maar op ons pleintje! Een giller. Ik ben benieuwd of dit nu voortaan iedere week gaat gebeuren.
Door de toestand rond het paprikapoeder afgelopen zondag ben ik helemaal vergeten een updatefoto van de tuin te maken. Zal het vandaag doen. Er is wel het een en ander veranderd vergeleken bij vorige maand.
Morgen een druk dagje. Bezoek van 2 dames, een moeder en dochter, uit Enschede. Het is al een aardig tijdje geleden dat ze hier geweest zijn. Ze zullen dus heel wat te vertellen hebben. En kwebbelen kunnen ze als de beste. Mijn oren zullen nog lang nagalmen als ze weer naar huis zijn. Ik vind het gezellig dat ze komen, dus die galmende oren heb ik er graag voor over.
Donderdag 16 November 2006 at 12:00 am
Tijdens de afgelopen zomermaanden is een aantal familieleden jarig geweest. Maar omdat Jan en ik kinkhoestachtige verschijnselen hadden, zijn wij niet op visite geweest. Het werd tijd dat we iedereen weer eens zagen en daarom hebben wij gisteren de schade ingehaald, een zogenaamde "tour de famille". Vorige week hadden wij al een bezoek gebracht aan een schoonzuster (zij is de weduwe van de een na oudste broer van Jan) in Groningen. Gisteren de rest van de familie van Jan.
Als eerste hebben wij zijn jongste broer bezocht. Deze woont met zijn vriendin in Nieuw Buinen. Deze familie heeft zeer veel meegemaakt de afgelopen jaren met ernstige ziekten. Gelukkig is de situatie nu iets gestabiliseerd. Maar het blijft afwachten of en hoe lang het duurt voor het weer mis is. Om bij hen te komen moesten wij 81,82 km rijden. Dat is een aardig eindje weg voor een kopje koffie.
De volgende in de rij was de oudste broer en zijn vrouw, die ook in Nieuw Buinen wonen. Deze had gisteren een redelijk heldere dag. Hij gaat zich meer en meer terugtrekken in zijn eigen wereld. Vaak kun je niet meer een zinnig gesprek met hem hebben. Maar dit keer ging het redelijk. Beide broers wonen 3,25 km uit elkaar. De soep smaakte hier heerlijk.
Daarna hebben we Jan zijn zuster en haar man bezocht. Deze zijn 3 weken geleden verhuisd in Stadskanaal. Dat is voor een jong iemand al vrij heftig. Maar als je 85 en 88 jaar bent, dan is het heftiger dan heftig. Zeker als alles in 3 weken tijd is besloten en uitgevoerd. Zij waren nu nog steeds aan het uitpuffen. Zij hebben een mooie aanleunwoning in een park. Ik zal daar vast wel eens foto's gaan nemen. De tafel was al uitgebreid gedekt en na 2,94 km rijden ging het brood er best wel in.
Tot slot zijn wij naar Groningen gereden (50,57 km). Niet om familie op te zoeken, maar om wat uit te zoeken voor familie. Wij zijn naar de Makro geweest om een "feest"pakket te kopen voor de (klein)kinderen. Als je voor iedereen apart een cadeautje moeten kopen voor sint of kerst, dan ben je behoorlijk lang bezig (3 kinderen, 3 schoondochters/zoons en 8 kleinkinderen) en dat is me eigenlijk wat teveel. Dus zoeken we de laatste jaren een leuk pakket uit met zo min mogelijk etenswaren maar met iets leuks voor het hele gezin. Wat het dit jaar geworden is, verklap ik niet, want er lezen nieuwsgierige oogjes mee.
De middag was al weer voor een groot deel voorbij toen we thuiskwamen na 42,81 km. De tour de famille was dus 181, 39 km.
Gisteravond ben ik nog even wezen aquahuppen. Dat was ook nog eens heen en terug 61, 60 km. Dat maakt dat ik gisteren in totaal 232,99 km gereden heb. En als dit de enige km's zouden zijn deze week, dan zou het meevallen. Maar zondag ga ik 300 km treinen. Daar vertel ik later meer over.
In de reacties op mijn vorige log werden veel opmerkingen gemaakt over de sprankelende belletjes die mijn vriendin steeds bij het typen kreeg. Dat is een instelling in Word en dus niet aparte software. Wat zij precies gedaan heeft om dit standaard op haar computer te krijgen, weet ik niet, maar ik kon absoluut niets vinden om het te verwijderen. Als je wilt zien wat zij steeds zag, klik dan in Word, als je de getypte tekst hebt geselecteerd, op de knop Opmaak, Lettertype..., tabblad Teksteffecten en klik daar op Sprankelende tekst. De belletjes verschijnen dan vanzelf. Ze verdwijnen ook weer als je het documentje niet opslaat.
Woensdag 15 November 2006 at 12:00 am
Zondagavond was het zover dat de computer van mijn vriendin weer normaal kon draaien en dat de software van de printer ook geïnstalleerd was zonder een crash te veroorzaken. Waarom ik na het vastlopen geen systeemherstel kon uitvoeren, is mij nog steeds een raadsel.
Gisterochtend heb ik nog een fotobewerkingsprogramma op de computer gezet, zodat ze wat kan gaan spelen met foto's. Want dat is iets waar ze enorm veel zin in heeft. Als ze haar eerste foto heeft bewerkt, zal ik hem hier laten zien.
Nadat ik nog alle tijdelijke mappen had geleegd en een defragmentatie heb uitgevoerd, was het tijd om hem naar haar toe te brengen.
Helaas, helaas, had ik de camera niet bij me. Onderweg heb ik zoveel mooie plaatjes gezien, die ik graag op de foto had gezet. Met name in Bakkeveen, waar ik door reed, in de buurt van de Slotplaats. Prachtige herfstkleuren en bomen die zich spiegelden in het water van de Compagnonsvaart. Jammer, volgende keer beter. Klik op het plaatje voor meer informatie over de Slotplaats en het bijbehorende bos dat door Natuurmonumenten in oude glorie wordt hersteld.
Bij mijn vriendin heb ik de puntjes op de i gezet. De internetverbinding aangesloten, e-mailaccount weer aangemaakt en haar typecursus geïnstalleerd. Zij kan er weer volop tegenaan deze winter met een snelwerkende computer. Maar nu zonder zogenoemde "sprankelende tekst". Op de een of andere manier was er in haar computer iets zo aangepast, dat alles wat zij typte voorzien werd voor allerlei knipperende belletjes. Wat we ook geprobeerd hebben om dit uit te schakelen via onder andere "Opmaak" en "Teksteffecten", de belletjes bleven sprankelen. Zelfs als zij in Outlook een e-mail ging typen, dan kreeg zij een sprankelende mail. Leuk voor even, maar daarna geweldig irritant.
Toen ik weer thuis was, heb ik gewoon even niks gedaan. Nou ja gekookt uiteraard, maar daarna gewoon krantje lezen en voor de tv hangen. Mijn serie is gisteravond weer begonnen: Keyzer en De Boer. Komende maandagen ben ik van 22.00 tot 23.00 voor de buis te vinden. Voor informatie kan weer geklikt worden op het plaatje.
Na dit gepruts met de computer van de afgelopen dagen, heb ik er even de buik van vol. Vandaag kan ik afkicken, want ik ben op rondrit. Maar daarover de volgende keer meer.
Dinsdag 14 November 2006 at 12:00 am
PAPRIKAPOEDER
Capsicum tetragonum
Algemeen
Paprikapoeder wordt gemaakt van gedroogde, gemalen puntpaprika’s. Idealiter is dat het enige bestanddeel. Paprikapoeder heeft meer smaak -enigszins pikant en nogal zoet- en is veel minder heet dan cayennepeper. Het is direct herkenbaar aan de helderrode kleur en is een belangrijk ingrediënt in goulash en andere gerechten uit Hongarije. Paprikapoeder is een kleurrijke toevoeging aan verschillende soorten voedsel, waaronder vleesgerechten, groente en specerijenmengsels. Het zit onder meer in cajunkruiden.
Herkomst en eigenschappen
Veel mensen denken dat Hongarije het land van herkomst van paprikapoeder is, maar eigenlijk hebben de Turken het daar geïntroduceerd. Paprika is een Hongaars woord en paprikapoeder wordt in Hongarije met bijna religieuze eerbied behandeld. Het wordt gemaakt van uitsluitend rode paprika’s. Paprikapoeder buiten Hongarije is nogal flauw van smaak. De bitterheid ervan is afhankelijk van de hoeveelheid zaadjes die het poeder bevat. Het is eigenlijk het beste om alleen het gedroogde vruchtvlees te gebruiken. Hoe lichter van kleur de paprika’s zijn, hoe beter het poeder.
Culinaire toepassingen
Paprikapoeder wordt in heel Europa gebruikt, vooral in Portugal en Spanje, maar de Hongaren spannen de kroon. Het is geschikt in tal van gerechten: soepen, groente, kip-, vlees- en visschotels. Zijn internationale bekendheid dankt paprikapoeder aan de Hongaarse goulash, een stoofgerecht van rundvlees. Je kan het ook als garnering gebruiken of in sauzen bij schelpdieren of garnalen. Het smaakt ook lekker bij kreeft en krab. Omdat paprikapoeder niet lang houdbaar is, kan je het beste kleine hoeveelheden kopen.
Medicinale toepassingen
In 1926 maakte een Hongaarse scheikundige voor het eerst vitamine C vrij uit paprikapoeder. Ironisch, als we bedenken dat de zeelieden die op de specerijenroutes voeren scheurbuik kregen, dat wordt veroorzaakt door vitamine C gebrek. Ze hadden gewoon paprika’s kunnen eten. De verwarmende eigenschappen van paprikapoeder bieden uitkomst bij verkoudheid. Omdat paprikapoeder rijk is aan vitamine C, lijkt het een perfect anti-griepmiddel.
0-0-0-0-0-0-0-0-0-0-0-0-0-0-0-0-0-0-0-0-0-0-0-0-0-0-0-0-0-0-0-0-0
Wat doet een armlastige vogel die gevlogen is als zij:
- haar favoriete recept wil klaarmaken
- iemand op bezoek krijgt die mee komt eten
- vergeten is paprikapoeder (een essentieel onderdeel) te kopen
- een OV-kaart heeft alleen voor door de week
- niet veel tijd heeft omdat zij hard aan het werk is
- geen winkel in de buurt heeft die open is op zondag?
Goed geraden: zij belt haar ouders of die wat paprikapoeder willen komen brengen.
En wat doen die ouders? Zij:
- pakken wat wasgoed dat voor haar klaarligt
- pakken vaasje dat nog thuis staat
- pakken wat post die er ligt
- pakken een potje paprikapoeder
- pakken de auto
- trotseren forse regen- en hagelbuien
- overwinnen harde windvlagen
- rijden 41,02 km heen
- leveren het potje paprikapoeder af
- rijden weer 41,02 km terug.
Zijn zij gek, of zijn zij gek?!
Maandag 13 November 2006 at 12:00 am
Sint Maarten is gebaseerd op een legende. Maarten werd geboren in het jaar 316 in het huidige Hongarije. Ging in dienst bij de Romeinen en klom op tot officier. Hij werd door de keizer tot ridder geslagen.
Op een zeer koude dag in de winter zag Maarten een arme man zonder jas in de sneeuw zitten. Hij stapte van zijn paard af en sneed met zijn zwaard zijn eigen mantel doormidden en gaf de arme man een helft tegen de kou.
Het feest is een echt 'lichtfeest' voor kinderen. De traditie is dat kinderen zelf een lantaarntje (lampion) maken van papier, karton, een uitgeholde suikerbiet of pompoen met een kaarsje erin. Hiermee gaan ze 's avonds als het donker is in optocht langs de huizen. Aan de deur zingen ze een aantal liedjes. In ruil hiervoor krijgen ze een kleine attentie, net zoals Sint Maarten die de helft van zijn mantel aan de arme man gaf.
Helaas werd het gisteravond toen de kinderen net op stap waren hondenweer. Het donderde, het goot (hagelstenen) en het stormde. Erger kon het niet zijn voor de kindertjes. Van hun lampionnen was niets meer over. Hun zakken/tassen zullen dit jaar niet goed gevuld zijn. Hiep hoi voor de tanden! Maar wel sneu. En ze hadden nog wel zo mooi gezongen:
Alf novimber is de dei
Dat myn ljochtsje
Dat myn ljochtsje
Alf novimber is de dei
Dat myn ljochtsje brâne mei
Vandaag had Petje een luie dag. Het enige dat ze deed was slapen en tv-kijken en dan met name het schaatsen. Ze kreeg er echter op een gegeven moment genoeg van toen ze maar steeds naar die zwoele blikken die Ria en Bart voor elkaar hadden moest kijken. Daar kon ze echt niet meer tegen. Ze wilde zelf ook best wel eens kunnen lonken naar een leuke kater. Maar hier in de buurt zijn het zulke chagrijnen, daar kan ze niet zo veel mee.
Zo erg als het buiten donderde, was het hier binnen nog net niet. Het kwam wel een beetje in de buurt. Ik was bijna klaar met het installeren van alle programma's op de pc van mijn vriendin. Als laatste zou ik het printerprogramma er op zetten. En toen ging het mis. Hij liep volledig vast. Daarom na enkele, binnensmondse, krachttermen ben ik weer helemaal op het punt 0 begonnen. Hij is nu 66 updates van Microsoft aan het ophalen. Nog eventjes volhouden en hij is weer klaar.
Een hele fijne zondag!
Zondag 12 November 2006 at 12:00 am
Gisterochtend mocht ik weer naar bloemschikken. Dit keer moesten we een klein boeketje bloemen meebrengen, wat groot blad en opvulmateriaal zoals besjes, pluimpjes, klimopbladeren en een grote schaal van ongeveer 20 tot 30 centimer. Ik vond het moeilijk om alles goed te schikken. Maar gelukkig heeft onze lerares Lippie Graafstra enorm goede ideeën. Daardoor is het, wat mij betreft tenminste, toch een aanvaardbaar stuk geworden.
Nadat onze brouwsels klaar waren, begon de grote versiertruc. Lippie had allemaal van die gekleurde stokken en twijgen die momenteel zo in de mode zijn meegebracht en die heeft ze overal in gestoken, waardoor alles ineens een heel andere uitstraling kreeg. Je moet maar op het idee komen. En zij heeft er zoveel. Daar leren we iedere keer weer van. Al met al was het een heel geslaagde ochtend.
Als je op de foto klikt, dan verschijnt weer een animatie met alle gemaakte stukken in tweevoud: eerst zoals wij het hadden gemaakt en daarna zoals het er uitzag na de "ingreep" van Lippie, met daarvoor een klein onderdeeltje uit het bloemstuk.
Verder heb ik mijn dag besteed aan het weer draaiende krijgen van de computer van mijn vriendin. Met behulp van Annemarie is dat gelukt. Vandaag moet ik nog even haar bestandjes van onze externe schijf halen en dan kan ze er weer tegenaan. Hij start 10x sneller. De vervelende foutmelding die vanaf het allereerste begin steeds tevoorschijn kwam na het opstarten, is dankzij Annemarie verdwenen, terwijl ik met dat probleempje toch ook al bij de winkel was geweest. WAT IS ZIJ TOCH GOED!!!!! (dat wil ze graag horen).
Gisteren was ik in een opperbeste stemming. Hoe dat ongeveer was, kun je horen. Ik ben iemand die eigenlijk nooit zo op woorden let, maar meestal alleen op de muziek. En die is bij dit liedje zo goed, vind ik. Er lopen 2 melodietjes door elkaar. In het algemeen verdraagt mijn hoofd geen harde muziek, maar hierbij gaat de volumeknop voluit open.
(dubbelklikken dan start de muziek)
Een heel gezellig weekend!
Zaterdag 11 November 2006 at 12:00 am
Gistermiddag ben ik naar de sportmasseur/magnetiseur geweest. Hij constateerde dat ik sinds februari dit jaar niet zo vast had gezeten en dat het daarom begrijpelijk was dat ik behoorlijke hoofdpijn (heb ge)had. Hij heeft behoorlijk wat duw- en knijpwerk verricht, zodat de knopen (verzuringen) in de nek, schouders en schouderbladen wat oplosten.
Toen ik bij hem wegreed, voelde ik me een stuk vrijer. Ik "hing niet meer zo erg in mijn harnas", zoals ik het meestal noem. De komende dagen moet de zaak zich gaan stabiliseren en ben ik hopelijk van de ergste problemen af.
Zoals gewoonlijk, na een bezoek aan mijn onderhoudsmonteur, ben ik ook nog bij mijn (computer)vriendin langs geweest. We hebben eerst eens bijgekletst over de stand van zaken rond het huisje. Het is nog niet verkocht. Wel is er een gegadigde, maar het bod dat deze heeft uitgebracht, is nog te laag. Er wordt in het dorp een actie tot behoud opgezet. Binnenkort krijgt iedere bewoner een brief in de bus met de vraag of men het huisje wil bewaren en zo ja, wat men er dan voor over heeft. Ik ben benieuwd wat hier uitkomt.
Er moest natuurlijk ook nog wat gewerkt worden. Zij had een aantal vragen en daar kon ik gelukkig antwoord op geven. Waar ze op dit moment de meeste problemen mee heeft, is dat ze vergeet te selecteren als ze iets wil veranderen. De volgende keer als ik naar haar toe ga zal ik een stuk karton meenemen met daarop in koeienletters SELECTEREN, dat ze voor haar neus op kan hangen.
Haar computer is in de loop der tijd heel traag geworden. Daarom heb ik hem mee naar huis genomen en zal ik alles opnieuw installeren voor haar. Hij staat aardig te stampen op dit moment. Vandaag hoop ik alles er weer op te hebben.
Vandaag is het ook weer bloemetjesdag voor mij. Ik verheug me er enorm op weer eventjes lekker met wat anders bezig te zijn dan met lichamelijke zaken. De foto's komen wel weer op de volgende log te staan.
Gisteren ben ik dus weer redelijk actief geweest. Het wordt steeds leger en lichter in mijn hoofd!
Fijne vrijdag allemaal!
Vrijdag 10 November 2006 at 12:00 am
Iedereen heel hartelijk bedankt voor het medeleven en de goede wensen. Gelukkig gaat het inmiddels een beetje beter. Wat het nu was en hoe het ooit gekomen is, zal ik nu een keertje vertellen en daarna nooit meer. Het is misschien een lang verhaal, maar onderaan zal ik het kort samenvatten. Dus wil je het niet lezen, scroll dan naar beneden.
In 1967 heb ik een aanrijdinkje gehad met een voetganger. Ik reed namelijk met mijn Solex langs een tramremise, waar net een tram naar buiten reed en moest een bocht naar links maken omdat de weg hier een bocht had. De tram ging in het midden van de weg rijden (zoals ze meestal doen). Ik nam gas terug en wilde achter de tram weer full speed verder rijden. Maar helaas liep daar een voetganger op de weg, die ik van te voren niet kon zien. Daar knalde ik tegenaan. Met mijn rechterarm heb ik mijn val gebroken. De voetganger had niets. Ik reed door naar mijn werk in het ziekenhuis. Collega's hebben foto's van de schouder gemaakt. Niets aan de hand. De tijd daarna had ik wel af en toe pijn.
Een jaar later was ik op zeilkamp. Op een dag moesten wij bomen (in die tijd hadden zeilkampen geen buitenboordmotoren tot hun beschikking en moest er geboomd worden bij windstilte). Ik was niet helemaal slim bezig, want ik had mijn schoenen uitgedaan vanwege het lekkere weer. Door bomen krijg je altijd wel water aan boord. En ik gleed uit in de kuip. Mijn arm klapte op de kuiprand en deed zeer. Maar verder niets bijzonders aan de hand (dacht ik). Die zomer had ik steeds last met zwemmen. Dan kreeg ik pijn in mijn schouder. Zou wel weer overgaan (dacht ik).
Na de vakantie gewoon aan het werk. Het vreemde was, dat als ik bijvoorbeeld een tafel schoonmaakte, ik pijn kreeg aan mijn schouder. Ach, iedereen heeft wel eens een pijntje (dacht ik). Maar op een gegeven moment bleef de pijn aanhouden. Ik greep naar mijn schouder en voelde dat het daar niet goed zat. Een put waar een kop hoort te zitten. Ik gaf een ruk aan mijn elleboog en de kop schoot weer in het gewricht. Dit hoort niet, maar met wat rust zou het wel goed komen (dacht ik). Niet dus. Het werd erger en erger en de schouder schoot steeds vaker uit de kom. En iedere keer kreeg ik hem er weer in. De rest van de dag had ik dan wel een lamlendig gevoel in de arm, maar zou wel beter worden (dacht ik).
Op een gegeven moment schoot mijn schouder er wel 2 keer per dag uit. Dat werd me toch iets te gortig en ben toen maar eens naar een orthopeed gegaan. Die geloofde mij niet. Vroeg waar de kop dan zat. Ik wees hem de plek aan en (hoera) het was de goede plek. Hij probeerde de kop uit de kom te trekken, maar Hanny was niet gek, die verzette zich onwillekeurig toch. Het lukte hem dus niet. Hij wilde me wel geloven, zei hij, maar moest het zeker weten. Daarom was zijn voorstel dat ik onder narcose zou gaan en dat hij het dan zou controleren. Maar dan moest hij meteen wel toestemming hebben om te opereren. Die gaf ik grif, want het was behoorlijk irritant zo'n schouderkop die maar niet blijft zitten waar hij hoort te zitten. Alleen moest ik eerst even verhuizen naar een nieuwe kamer.
Heel wat gesjouwd op de verhuisdag. Toen alles boven was (4 hoog in Amsterdam, puf puf), ging ik eerst maar eens mijn bed op maken. De rest zou ik later wel uitpakken. Mijn moeder was in de buurt. Ik zou een laken instoppen en pang, ineens zat de schouder er weer naast. Wat doe je, vroeg mijn moeder. Nou, dat was mijn schouder. Zij had het nog nooit gezien en gehoord (net als vele anderen) en had zo haar twijfels bij mijn verhaal gehad.
Na de verhuizing ben ik dus het ziekenhuis ingedraaid. Het was inmiddels voorjaar 1969. Toen ik bijkwam uit de narcose, stond toevallig de orthopeed naast mijn bed. Nou dame, zei hij, je had ook geen dag later moeten komen, want het was een grote puinhoop. Een grote scheur in het kapsel, haast al het kraakbeen kapot en uitgerekte spieren. Hij heeft veel kraakbeen moeten verwijderen, het kapsel gerepareerd en een spier onder het sleutelbeen ingekort en vastgezet met schroeven op de bovenarm, waardoor de schouder niet meer naar voren zou kunnen komen. De schroeven zouden na een jaar eruitgehaald kunnen worden.
De orthopeed had het niet zo op met fysiotherapeuten (dat kwam in die tijd wel vaker voor) en heeft me bepaalde oefeningen voorgeschreven, zoals bijvoorbeeld naar boven "lopen" met de arm tegen een muur. Heb ik trouw gedaan. Maar er was meteen een bewegingsbeperking van mijn arm.
Na verloop van tijd kreeg ik last van de schroeven. Iedere keer voelde het alsof de spieren erachter bleven hangen. Het ging dan van plok, plok. Ook kreeg ik de indruk, na een stoeipartijtje met een vriendje, dat het niet helemaal goed zat in de arm. Op naar de orthopeed. Hij zou de schroeven eruit halen en meteen de situatie bekijken. Als ik gelijk had, dat het niet helemaal goed zat, dan zou ik weer in het gips zitten als ik wakker werd. En ik zat weer in het gips.
Deze keer heeft hij wat geknutseld met het ravenbekuitsteeksel (onderdeel van het schouderblad). Hij heeft dit wat verplaatst, zodat de kop niet meer naar voren kan. Ook heeft hij, met de matrassteek zoals hij het noemde, de spier verder ingekort. Gevolg dat er nog meer bewegingsbeperking was. Zo kon ik absoluut geen soep meer eten met mijn rechterhand. Ook een kopje of glaasje naar mijn mond brengen, lukte niet. De linkerhand werd dus meer ingeschakeld.
In 1979 kreeg ik last van hoofdpijn. De huisarts stelde 2 dingen voor: of medicijnen of naar de fysiotherapeut. Nu heb ik het niet zo op medicijnen, dus ik ben naar de fysio gegaan. Die ontdekte dat ik hoofdpijn had doordat de spieren in die schouder veel te gespannen waren door het niet goed meer kunnen bewegen van het gewricht. Aantal beurtjes gehad. Hoofdpijn was weg. En Hanny leefde weer vrolijk verder.
Een jaar later weer hoofdpijn. Weer fysio. Weer aantal beurtjes. Dat ging zo door tot 1986. Toen hielpen zo af en toe wat beurtjes niet meer en kwam het zover dat ik 2x per week bij de fysio zat. Best een grote belasting, maar alles voor het goede doel.
Inmiddels had ik zoveel hoofdpijn, dat mijn werk eronder ging lijden. Annemarie was net geboren en ik was van plan te stoppen, maar mijn baas had me nog nodig in verband met een fusie. Daarom werkte ik door en ging Annemarie mee naar de dienst, waar ze prinsheerlijk in de kinderwagen lag te slapen en waar ze vertroeteld werd door schoolartsen, schoolverpleegkundigen, logopedisten en overige medewerk(st)ers. Omdat de dienst ging verhuizen, was besloten dat ik tijdens de verhuizing thuis zou werken. En toen klapte ik volledig in elkaar van de hoofdpijn.
Ik heb nooit meer gewerkt (behalve een paar dagen op therapeutische basis) en heb een lang traject bewandeld (12 jaar) voordat ik uiteindelijk (na tussenkomst van de rechter) volledig ben afgekeurd. Wat je in zo'n periode meemaakt, is met geen pen te beschrijven. Ik zal een voorbeeld geven. Na een half jaar kwam er een ABP-arts bij ons thuis. Het was lekker weer, Annemarie speelde buiten in de zandbak en hij heeft, onder het genot van een kopje thee, een half uurtje met mij gesproken. Heeft niet gevraagd of hij de arm eens mocht zien. Zijn conclusie was, dat mijn toestand verergerd was door de geboorte van de dochter. Daar is mijn bedrijfsarts direct tegenin gegaan, want dat mocht hij er niet bij betrekken. Nou dan was ik dwangneurotisch, was zijn oordeel. Pats, dan krijg je meteen een stempel.
Ik ben door vele artsen in vele ziekenhuizen gekeurd. Onder andere door een psychiater/neuroloog. Eerst neurologisch onderzocht. Was prima in orde. Gelukkig maar. Nadat ik me had aangekleed, moest ik nog even bij zijn bureau komen zitten. Ja, zei hij, hij las nog iets in een brief die hij voor zich had. Ik begon meteen te grijnzen. Oh zei ik, daar staat zeker dat ik dwangneurotisch ben. Klopt, zei hij, bent u dat ook? Moet u aan mijn man vragen, was mijn antwoord. Is uw vrouw dwangneurotisch, vroeg hij toen aan Jan, die me altijd vergezeld heeft bij alle onderzoeken. Niet dat ik weet, reageerde Jan. Die indruk heb ik ook niet, zei de arts. Waarop ik vroeg, of hij dan aub heel snel dat woord uit mijn dossier wilde schrappen, want ik wilde absoluut niet met een stempeltje door het leven gaan, terwijl ik in principe zo gezond ben als ik weet niet wat.
Het probeem is nu, dat mijn arm niet goed meer kan bewegen, doordat de kop hartstikke vast zit. Bij iedere beweging die ik maak, schuift mijn schouderblad mee. Een normaal mens kan zijn arm loodrecht omhoog brengen. Ik kom niet verder dan in een hoek van ca. 100 graden. Een normaal mens kan met zijn arm op de rug komen. Ik kom niet verder dan de zijnaad van mijn kleding. Een normaal mens kan met zijn hand op zijn hoofd komen. Ik kom met pijn en moeite tot net onder mijn oor. Een normaal mens kan, als hij zijn arm gebogen voor zich heeft, de onderarm zover naar buiten draaien dat deze gelijk staat met de bovenarm. Mijn onderarm blijft halverwege mijn bovenlijf staan. Dit alles maakt dat ik me niet normaal kan bewegen, waardoor de spieren, constant overbelast worden. Dit geeft veel knobbels. En de meeste knobbels zitten in de hoek van nek en schouder en halverwege de nek. Dat veroorzaakt spierspanning en die spanning trekt door van achter mijn oor over mijn hoofd naar de voorkant tot in de wortels van mijn gebit.
Iedere dag heb ik hoofdpijn. De ene dag meer dan de andere. In de eerste tijd greep ik regelmatig naar de paracetamolletjes. Maar ik heb geen zin om maagpatient te worden. Dus heb ik geleerd om me zo veel mogelijk te ontspannen. Bovendien ga je je grenzen verleggen en kun je steeds meer hebben, waardoor je minder snel naar pijnstillers grijpt.
De conditie van de schouder is inmiddels (ondanks de fysio) slecht. Er zit niet zo veel spierweefsel meer op. De doorbloeding is slecht, waardoor hij heel vaak koud is. Als je Hanny ziet, zie je meestal ook een bodywarmer, een vest of een shawl om hem warm te houden.
Waarom ik nu maandag en dinsdag zo'n ontzettende hoofdpijn had, weet ik niet. Ik vermoed wel dat het met het weer te maken had. Hoewel ik een echt wintermens ben, is mijn schouder eigenlijk een zomergewricht. En omdat het toch een stuk kouder is geworden, zou het kunnen zijn dat dat invloed heeft gehad. Enorme knobbels had ik en alles stond strak. Ik ben dan ook regelmatig bezig geweest om te draaien met de schouder (alleen de schouder, niet de hele arm, want dat is veel te belastend) en met de nek. Door het oprekken van de spieren kunnen de knobbels verminderen. Dat draaien doe ik uiteraard iedere dag al, het liefst onder de douche, maar nu heb ik het wat vaker gedaan.
Er is gesuggereerd om eens lekker uit te waaien. Maar wandelen is niet een optie met deze schouder. Als je wandelt, dan zwaai je met de armen. Daardoor wrijft mijn schouderblad weer meer en dat geeft dan weer problemen. Zwaai je niet met je armen, dan krijg je last van dikke armen tijdens het wandelen. Ook fietsen gaat in zo'n slechte periode niet. Mijn stuur staat al heel dicht bij het zadel, zodat ik amper op het zadel kan komen. Maar toch rek ik nog te veel naar voren.
Daarom heb ik stilletjes wat aan de tafel gezeten. Af en toe een stukje uit de krant gelezen. Af en toe een stukje van een sudoku opgelost. Af en toe internet op en logjes lezen. Af en toe een stukje van een lesje gemaakt. Want ik moest wel iets blijven doen, anders zit je jezelf in de weg en ga je het nog veel erger voor jezelf maken. Iets doen, leidt je gedachten af van de pijn.
Gelukkig was gisterochtend bij het opstaan een stuk spanning uit de spieren verdwenen. Dat was meteen te merken aan het hoofd. Het is nog wel zwaar nu, maar de pijn is een stuk minder.
De kraan naar mijn hoofd toe is bijna dichtgedraaid en de spanning kan naar beneden wegvloeien.
Kort samengevat, Hanny had last van hevige hoofdpijn door een vastzittende schouder en nek (vergelijk het met een stijve nek door tocht). Gelukkig is de ergste pijn voorbij en gelukkig kan ik vandaag naar mijn "onderhoudsmonteur", die genoeg zal hebben te sleutelen, waardoor ik me vanavond nog weer beter zal voelen.
PS Voor een ieder die ruimschoots van te voren in kerststemming wil komen, las ik vandaag dat met ingang van 20 november op
www.kersthits.nl 24 uur per dag kerstmuziek wordt gedraaid. Er is keus uit enkele honderden titels.
Naar mijn idee kun je het woord kerst niet meer horen tegen de tijd dat het echt kerst is. Hoe kunnen ze zoiets verzinnen.
Donderdag 09 November 2006 at 12:00 am
Mijn hoofd is vol.
Nóg voller dan vol.
Het wordt gevuld via een pijpleiding.
Die komt uit een knooppunt in de nek.
Loopt achter het oor langs.
Naar boven.
Weer naar beneden.
Naar de wortels van mijn gebit.
De toevoer moet worden gestopt.
De kraan moet dicht.
Draaien, steeds maar weer draaien.
Woensdag 08 November 2006 at 12:00 am
Mijn hoofd is vol.
Voller dan vol.
Het wil er niet uit.
Hoe graag ik dat ook wil.
Daarom alleen een foto.
.
Dinsdag 07 November 2006 at 12:00 am
Gisteren kregen wij bezoek van een "jarige" met haar moeder, vader en broertje. Op de kop af 4 maanden geleden werd zij geboren en wat is zij in de tussentijd gegroeid. Een heel helder meisje, dat oog heeft voor alles wat om haar heen gebeurt. Een genot om weer zo'n klein ukkie te zien opgroeien. Haar broertje was tot nu toe het jongste kleinkind en hij wordt in februari al weer 8.
Wat heeft Jennéh nu met "Rood met witte stippen" te maken? Niets. Waarom heeft deze log dan deze titel? De herfst zou voor mij geen herfst zijn, als ik geen vliegenzwammen, de rode paddenstoel met witte stippen, zou hebben gezien. Dat was tot nu toe nog niet gebeurd. Toen ik zaterdagavond naar huis reed, dacht ik vlak bij huis in het schijnsel van mijn koplampen deze paddenstoelen te zien. Reden genoeg om gistermiddag samen met Annemarie en gewapend met de camera naar het grasveldje te lopen waar ik dacht ze gezien te hebben. Mijn vermoeden was juist. Onder een aantal berken stonden verschillende exemplaren.
Het grasveldje leek trouwens net de radiosterrenwacht te Westerbork. Met 20 schotels wordt hier de ruimte afgespeurd. Deze radiosterrenwacht is de grootste van Europa.
Als je wat beter keek en dan met name laag bij de grond, leken er allemaal ufo's te zijn geland.
Een paddenstoel is dus niet alleen mooi van bovenaf gezien, maar zeker ook aan de onderkant.
Annemarie en ik hadden regelmatig gezelschap van een zeer nieuwsgierige poes. Een zeer druk en beweeglijk beestje, waardoor het moeilijk was om haar op de foto te zetten. Ik denk dat Annemarie haar uiteindelijk wel goed voor de lens heeft gehad en dat zij vast een foto op haar log zal zetten, zodra zij tenminste de software voor haar camera ook op haar geresette computer heeft staan.
De nieuwe week staat weer op het punt van beginnen. De feestdagen komen steeds dichterbij. Het jaar 2006 is ook al weer bijna ten einde. Wat gaat de tijd toch snel. Gebruik hem wel!
Maandag 06 November 2006 at 12:00 am
Als ik mijn ogen dichtdoe (maar dat doe ik nu niet want ik wil dit logje schrijven), zie ik nog steeds cijfertjes. Cijfertjes met punten. Veel cijfertjes met nullen. Cijfertjes tot honderdsten achter de laatste punt. Ik krijg er bijna een punthoofd van. En dat allemaal na een avondje cijfers intypen en controleren, controleren en nog eens controleren.
Er hadden zich 304 zwemmers ingeschreven. Daarvan hadden zich er zo'n 6 ziek gemeld, waarvan er 2 werden vervangen door anderen. Betekent dus dat er 2 x 300 tijden (want iedere zwemmer zwemt 2 afstanden) zijn ingetypt plus nog eens 10 tijden voor de estafettes. Totaal dus 610 tijden met voorloopnullen, punten, en tot op de honderdste exact. Cijfers, cijfers en nog eens cijfers.
Uiteraard heb ik het nu over de zwemwedstrijd waarbij ik als schaduwuitslagverwerker ook achter een computer zat. Voor het geval het mis zou gaan met het invoeren door iemand die nog nooit een wedstrijd achter de schermen had meegemaakt. Het ging gelukkig zeer voorspoedig. De wedstrijd begon 17.00 uur en eindigde 19.00 uur. Eigenlijk heel vlot dus. Maar ik ben op de een of andere manier dit keer wel gaar.
Daarna heb ik gisteravond niet veel meer gedaan, behalve alle logjes lezen, omdat ik toen eindelijk weer op web-log kon komen ggggrrrrr. Was gezellig, met veel leuke verhalen/gedichten/foto's. Genieten.
Waar ik ook van genoot was de maan, toen ik Petje naar buiten liet. Tussen de schapenwolkjes was een schitterende volle maan te zien met een hele kleurige ring er omheen. Helaas heb ik geen spiegelreflex, want dan zou de foto veel mooier zijn geworden. Toch laat ik hem zien, want het geeft toch een beetje de sfeer weer.
Hopelijk hebben jullie geen last voor het inslapen van deze volle maan. Welterusten!
Zondag 05 November 2006 at 12:00 am
Zoals ik al vaker heb verteld, ben ik een wintermens. Niet alleen vanwege de lagere temperaturen en eventueel sneeuw, maar ook omdat je in de winter zo heerlijk kunt eten. Stampot boerenkool of zuurkool, hutspot, hachee, jachtschotel en wat al niet meer. Daar geniet ik van. Daarom heb ik gisteren een lekkere pan hachee gemaakt nu het weer wat meer winters is.
Af en toe hadden we gisteren felle buien terwijl de zon bleef schijnen. Gaf schitterende luchten en mooie regenbogen.
Het werd ook weer tijd om voor de vogels te gaan zorgen. Dus heb ik een voederkrans gekocht met van alles en nog wat erop. Er is op dit moment nog genoeg te vinden in de natuur, maar een beetje lokken kan nooit kwaad. Misschien vinden ze het zo gezellig op deze tafel, dat ze vaak terugkomen deze winter.
Ik vond nog een stille getuige van een paar stormachtige dagen.
Petje vond die felle buien van gisteren nu niet bepaald plezierig. Maar op een gegeven moment werd de nood zo hoog, dat ze toch naar buiten ging. Nadat ze de tuin met een bezoekje had vereerd, kwam ze gauw dicht tegen huis aan zitten om zich schoon te likken, want regendruppels vindt ze niet bepaald plezierig op haar vacht. Nadat alles was afgedroogd, ging ze zich uitgebreid zitten bewonderen in het raam. Hoe ijdel kan een poes zijn?
Vandaag kan ik het zweethokje weer in. Het maakt dan niet uit of ik buiten in de regen loop of binnen ben, nat worden doe ik toch, zo warm is het in de badmeesterskamer. En geen raam dat open kan. Ik zou bijna medelijden krijgen met mezelf. Maar ik doe het mezelf aan. De laatste keer ! (Hoewel ik beloofd heb nog wel te helpen in het begin.)
Wij waren gisteravond op bezoek bij vrienden van ons en dat is de oorzaak dat dit logje later dan normaal is geplaatst.
Ik hoop dat jullie allemaal een fijn ontspannen weekend hebben, zodat je weer energie opdoet voor de volgende week!
Zaterdag 04 November 2006 at 12:00 am
In mijn log over een middagje zweten heb ik al eens iets verteld over de organisatie van zwemwedstrijden en dan met name het "papieren gedeelte" daarvan. Gisteren was het weer zover en "moest" ik aan de bak voor de vorige zwemclub van Annemarie. VOOR DE LAATSTE KEER!! Zaterdag wordt een zogenaamde vijfkamp wedstrijd gehouden. Dat is een wedstrijd met 5 kleinere clubs (de meeste trainen 's zomers in hun buitenbad en 's winters binnen). De club die na die 5 wedstrijden de minste punten heeft, is de winnaar van het betreffende seizoen.
Omdat de vorige club nu over een laptop beschikt en omdat er volgend jaar een ander computerprogramma komt voor de wedstrijden, is dit de laatste wedstrijd die ik nog klaarmaak met het oude programma. Zaterdag na afloop geef ik het stokje over.
Gisteren heb ik het dus behoorlijk druk gehad. Eerst moest ik vanmorgen als een speer alle bijlagen bij de e-mails van de deelnemende clubs downloaden, voordat ons internet uit de lucht zou gaan voor werkzaamheden. Dat lukte gelukkig op tijd. Daarna heb ik alle gegevens ingelezen die de clubs hadden aangeleverd en vervolgens gecontroleerd of ze juist waren ingeleverd. Dat betekende 304 namen controleren en kijken of de zwemmers in de juiste series zijn ingedeeld.
Na de lunch ben ik bij de printer gaan zitten en ben ik begonnen met het printen van de programma's. Voor de juryleden, de clubleiding en aanverwante personen worden de programma's op 1 zijde van een A4 geprint. Dat waren 33 programma's van 11 bladzijden, is dus 363 vellen. Daarna heb ik 25 stuks dubbelzijdig geprint voor 25 toeschouwers (niet iedere toeschouwer koopt een programma), dus 150 vellen. Daarna waren de zogenaamde startkaarten aan de beurt. Voor iedere deelnemer wordt voor ieder programmanummer waaraan hij/zij meedoet een papiertje geprint dat aan de klokker bij zijn/haar baan wordt gegeven. Er gaan 4 namen op een A4 dus 76 vellen. Vandaag moet ik nog kaartjes in een afwijkende kleur voor de scheidsrechter printen voor iedere serie die gezwommen wordt. Hiervan gaan er ook weer 4 op een A4. Er zijn 59 series, dus 15 vellen. Terwijl de printer draaide, had ik alle tijd om de logjes van iedereen te bekijken. Dat was wel leuk, het gaf wat afleiding.
Jan ging in de loop van de middag naar Heerenveen (met 2-0 verloren), dus ik kon in alle rust productie blijven draaien. Dacht ik, maar Annemarie kwam naar huis. Ik kon dus niet een magnetronmaaltijd voor mezelf klaarmaken, maar moest koken. Na het eten verdween Annemarie naar het zwembad in Oosterwolde en kon ik weer rustig doorwerken.
En nu, terwijl ik deze log zit te schrijven moet ik eigenlijk A4'tjes snijden en sorteren op programma-, serie- en baannummer. Dat is best uitkijken geblazen, omdat als je gaat snijden, de serie- en baannummers dwars door elkaar komen te liggen. Koppie erbij houden dus. En de programma's moeten ook nog aan elkaar geniet worden. Totaal 58 programma' sorteren met óf 11 bladzijden óf 6 pagina's en dan 58 maal een nietje er in slaan. Als dit logje geplaatst is, ga ik vrolijk verder, zodat ik vandaag een rustige dag heb in de wetenschap dat het papierwerk klaar ligt voor zaterdag.
Slaap lekker allemaal, ik ben nog even bezig.
Vrijdag 03 November 2006 at 12:00 am
Mijn dag begon gisteren goed. Nadat ik was opgestaan en in de kamer kwam, viel mijn oog als eerste op een prachtig schouwspel. Prachtig geel verkleurde bomen tegen een intens donkere lucht. Een beter begin kon ik me niet wensen.
De herfst is nu echt begonnen en lijkt al snel weer voorbij te gaan. Hier en daar zijn al behoorlijke hagelbuien gevallen. De verwachting is dat er ook al nachtvorst kan komen. Rare wereld leven we toch. Een week of wat geleden nog zeer hoge temperaturen en nu zo maar ineens kou. Vind ik wel prima. Dan leef ik weer op. Want die warmte is niets voor mij.
Het kwam goed uit dat we een aantal weken geleden al een afspraak met de garage hadden gemaakt voor montage van de winterbanden. We gaan ieder jaar in de winter naar de sneeuw. Dan is het wel zo prettig om deze banden om te hebben. Niet alleen is het prettig om in de sneeuw houvast te hebben zonder de sneeuwkettingen te hoeven gebruiken, maar ook onderweg rijd je een stuk veiliger met deze banden door de betere grip die je op de weg hebt. Daarbij komt dat je in een aantal landen aansprakelijk kunt worden gesteld als je bij een ongeluk betrokken bent en je op zomerbanden rijdt. Gisteren was de dag voor de omwisseling.
Tot nu toe hadden wij de banden zelf bij huis liggen. Maar gelukkig kunnen ze voortaan in de garage blijven. Scheelt weer ruimte hier. Nadat de banden in de auto's waren gelegd, konden we vertrekken.
Voor 1 set banden hadden we al extra velgen. De andere set banden werd vandaag ook op extra velgen gezet. Dat betekent dat voortaan het wisselen veel sneller gaat en dat er minder risico is op beschadiging van de velgen. Voordat de banden gemonteerd kunnen worden, moeten ze op die velgen komen en moeten ze worden gebalanceerd.
Dat balanceren gaat tegenwoordig wel heel eenvoudig met behulp van de computer. Deze geeft precies aan hoeveel lood er geplakt moet worden en waar.
Na deze voorbereidingen konden de zomerbanden van de auto worden gehaald en de winterbanden geplaatst.
Na het vervangen werden de banden op een vorkheftruck geplaatst, die ze naar hun opslagplekje bracht.
Dus laat de winter nu maar komen, wij zijn er klaar voor.
Donderdag 02 November 2006 at 12:00 am
De herfst is nu echt begonnen en ik geloof dat we ook al snel met winterse omstandigheden te maken gaan krijgen, als ik tenminste de weerberichten moet geloven. Gisteren heeft het behoorlijk geregend en ook was er veel wind. Gevolg daarvan was, dat veel bomen ineens een stuk kaler geworden zijn. En dat is jammer, want hun blad was nog niet eens verkleurd. Een echt mooie herfst is het niet hier in de buurt.
Er zijn wel wat verkleurde bomen, maar het zijn er niet veel.
Het merendeel is nog groen.
En veel bomen zijn al kaal, zonder dat hun bladeren verkleurd waren.
In mijn dorp staan veel bomen. Het is echt een groen dorp. Door de bomen zie je de huizen niet meer. Gevolg is wel dat er vrij veel "bladeroverlast" is voor de inwoners. De gemeente plaatst daarom veel zogenaamde bladkooien. Daar kan iedereen zijn bladeren ingooien. Eens per week worden deze bladkooien leeggezogen in een grote tank. De bladkooien zijn alleen bestemd voor blad. Ander groenafval, zoals gesnoeide takken en gerooide planten, kan iedere week meegegeven worden aan de vuilniswagen.
Blijkbaar is het met het leesonderwijs in onze gemeente niet zo goed gesteld, want in haast alle bladkooien in het dorp is van alles en nog wat te vinden aan takken en planten en soms amper bladafval. Misschien moet de gemeente maar eens bijlessen lezen gaan geven voor onaangepaste inwoners.
Ik hoop dat de mensen hier in het noorden vannacht niet hun bed uitwaaien en rustig kunnen slapen. Iedereen een goede nacht gewenst en hopelijk een prachtige herfstdag vandaag!
Woensdag 01 November 2006 at 12:00 am
