Zaterdag 29 September 2007 om 00:00
De wijsheid die ik uit het doosje trok:
Na het gevlieg van donderdag (bloemschikken, sportmasseur, (computer)vriendin) was ik toe aan een dagje rustig aan doen. Het was er wel weer voor. Fietsen is niet zo plezierig in de regen. Wat rondstruinen onder een paraplu zou kunnen, maar mijn benen willen nog niet zo. Daarom lekker knus in huis een beetje rommelen.
Nu kan dat weer, want het huis is inmiddels helemaal dicht. Geen lekkages meer. Daarom hoef ik eigenlijk het volgende liedje niet mee te zingen, maar ik doe het toch, want ik vind het zo leker swingen.
(dubbelklikken dan start de muziek)
Chorus:
Oh, no, dont let the rain come down
Oh, no, dont let the rain come down
Oh, no, dont let the rain come down
My roofs got a hole in it and I might drown
Oh, yes, my roofs got a hole in it and I might drown.
There was a crooked man and he had a crooked smile
Had a crooked sixpence and he walked a crooked mile
Had a crooked cat and he had a crooked mouse
They all lived together in a crooked little house.
Chorus
Well, this crooked little man and his crooked little smile
Took his crooked sixpence and he walked a crooked mile
Bought some crooked nails and a crooked bat
Tried to fix his house with a rat-tat-tat-tat-tat.
Chorus
Now this crooked little man and his crooked cat and mouse
They all live together in a crooked little house
Has a crooked door with a crooked little latch
Has a crooked roof with a crooked little patch.
Chorus
In de tuin is er echter eentje, die als hij kon zingen, vast mee zou zingen. Want zijn huisje zit vol gaten. Maar mooi dat dat is. Zeker als het regent en donker is. Het lijkt wel kerst in plaats van herfst.
Vrijdag 28 September 2007 om 00:00
De wijsheid van vandaag:
Gisteren had ik een heel druk programma. De tijd ontbrak om ergens over te schrijven. Zoals de trouwe lezers begrepen hebben, ben ik weer aan het bloemschikken geweest. De resultaten van onze groep zijn te zien door op de link in de linkerkolom te klikken. De opdracht was:
Toeval bestaat niet, zeggen ze wel eens. Na de demonstratie met de paardenreddingboot vorige week op Ameland konden de toeschouwers dicht bij de paarden komen. Dat heb ik dus ook gedaan. Ik ben gek op paardenogen en kreeg er eentje in het vizier. Het was een beetje lastig om hem goed in mijn zoeker te krijgen, want het beest had het op Annemarie voorzien. Iedere keer weer zwaaide hij zijn hoofd naar haar. Maar toch kreeg ik een oog te pakken. Thuis zag ik hoe goed de foto gelukt was. Het is alsof ik wist wat het onderwerp van de Thursday Challenge zou zijn.
Kijk maar (klik →): 
Donderdag 27 September 2007 om 00:00
De wijsheid die ik uit het doosje heb getrokken is:
Gisteren moest ik op de snaaitoer. Er is een weggetje niet al te ver van ons huis, aan het eind van de bebouwde kom, waar altijd wel wat van mijn gading te vinden is.
Terwijl ik aan het zoeken was, kreeg ik een waar bombardement van eikels op mijn hoofd. Wat zijn er veel dit jaar. Je verwacht niet zo bekogeld te worden als je zo'n idyllisch plaatje voor je ziet.
Toen ik alles verzameld had wat ik kon gebruiken en terugging naar huis, kwam ik langs de hoek waar vorig jaar vliegenzwammen stonden. Ook dit jaar zijn ze er weer.
Mijn missie is geslaagd. Het snaai- en koopspul staat klaar. Vandaag mag ik weer los!
Woensdag 26 September 2007 om 00:00
De wijsheid van deze dag:
Vakantie houden is leuk. Het werk daarna iets minder. Hoewel, als je aan het strijken bent, heb je ruimschoots de tijd om alle beelden die je opgenomen hebt, nog eens de revue te laten passeren. Zoals bijvoorbeeld het appartementengebouw. Een modern gebouw dat eigenlijk niet in de omgeving past. Recht en hoekig. Binnen ziet het er wat anders uit. Nog wel strak, maar door de gebogen balkonnetjes wat sierlijker.
Op de begane grond was een tentoonstelling ingericht met foto's van Foppe.
Als je op een waddeneiland bent, zie je veel zee, strand en duin.
Op Ameland, in tegenstelling tot Schiermonnikoog, is niet veel bos. Zo hier een daar een klein perceeltje.
Wat we veel zagen tijdens onze fietstochten waren witte abelen. Het wit van de bladeren stak prachtig af tegen alle groene tinten die in de duinen te zien waren.
Paddenstoelen heb ik amper gezien. Ik ben geen kenner, maar ik denk dat er op Ameland ook niet veel paddenstoelen zullen zijn, omdat er weinig bos is en het zilte zeeklimaat. In de hal van het gebouw in een plantenbak stonden wat kleintjes. Toen ik ze wilde fotograferen waren ze al afgestorven. Onderweg heb ik 1 exemplaar van de loodgrijze bovist gezien.
Op een gegeven moment kwam ik een zeer vreemde vogel tegen. Deze soort was nieuw voor mij.
De foto hieronder heb ik al als postzegel gebruikt, maar ik vind hem zo goed gelukt, dat ik deze eend ook groter laat zien.
Veel vogels waren op Ameland niet te zien. Er vlogen uiteraard meeuwen. Er liepen wat kieviten in de wei. Bij het water scharrelden wat kleine vogeltjes rond. Maar de groepen ganzen, zoals op Schier, komen niet voor. Andere beesten des te meer. Veel schapen op de dijk en in de weiden. Een heel apart schaap zag ik in Nes.
Deze geit genoot duidelijk van het heerlijke herfstweer.
Als liefhebber van oude schuiten ben ik natuurlijk ook bij de jachthaven geweest. Het liep al tegen zonsondergang. Het vinkennet stak mooi af tegen de donkerwordende lucht.
Op Ameland heb ik mijn droomkasteel gevonden.
Een aantal dagen stond er een stevige bries uit het zuiden. Aan het noordstrand blies de wind prachtige staarten aan de aanrollende golven. Ik heb het opstuivende water al laten zien op een van de vakantiekaarten, maar de staarten aan de golven zijn op deze foto goed te zien. Wat de foto ontsiert, is natuurlijk de boortoren. Maar die staat daar en die verdwijnt niet zo maar even voor de foto.
Voordat de reddingboot te water wordt gelaten, gaat men eerst met 2 paarden "proefdraaien", nadat een persoon al heeft gepeild of er geen muien zijn. Hoe diep de paarden het water in worden gedreven, is hier goed te zien. Je kunt je dan ook een beetje voorstellen hoe het gaat als er ineens een mui is. De paarden gaan dan kopje onder.
Voordat ik vertrok, hoopte ik dat ik mooie zonsondergangen zou zien. Dat is niet helemaal gelukt. Want, hoewel het overdag schitterend weer was met veel zon en prachtige stapelwolken, trok de lucht 's avonds dicht. Een avond piepte de zon er een beetje tussendoor. En uiteraard stond ik klaar met mijn camera.
Al met al heb ik een plezierige middag gehad met herinneringen aan mooi Ameland.
Dinsdag 25 September 2007 om 00:00
De wijsheid die ik heb getrokken is:
Zaterdag vielen mij 2 krantenartikelen in de Leeuwarder Courant op. De eerste laat ik zien zonder commentaar mijnerzijds. Een ieder denke er het zijne/hare van.
Het tweede bericht betrof de Leeuwarder kunstenaar en origamist Marten Sale Brouwer, ook wel bekend als Manna Ori. Deze heeft vrijdag 21 september het wereldrecord kraanvogels vouwen verbeterd. In 1 uur, 33 minuten en 20 seconden heeft hij 100 vogeltjes gevouwen. Om je een voorstelling te maken wat hij gepresteerd heeft: voor 1 kraanvogel moeten 25 vouwen worden gemaakt en het papier moet zo af en toe uitgevouwen worden. Een aantal jaren geleden heb ik diverse cursussen origami gehad. Bij de basiscursus leer je deze kraanvogel vouwen.
De kraanvogel heeft een geschiedenis. In het cursusboek van de Origami Sociëteit Nederland staat het volgende geschreven:
De kraanvogel
De kraanvogel, in het Japans Tzuru, is een begrip aan het worden over de hele wereld. Als symbool van geluk en gezondheid was de kraanvogel in het oosten al vele eeuwen bekend. Volgens een legende zou de kraanvogel 1000 jaar leven. Wie een kraanvogel voor iemand vouwt en hem ten geschenke geeft, wenst hem of haar dan ook 1000 jaar geluk en gezondheid toe. Zoiets als bij ons "nog vele jaren". In het oosten spreekt men graag wat bloemrijk. Ook is het schenken van een kraanvogel een uiting van vriendschap en er is ook een verhaal dat de gever 1000 gebeden opzendt voor degene aan wie hij de kraanvogel schenkt.
Wie ziek is en 1000 kraanvogels vouwt, is weer beter, zo zegt men in Japan.
We zouden zo'n uitspraak natuurlijk als je reinste bijgeloof naast ons neer kunnen leggen, maar er wordt tegenwoordig in ziekenhuizen nogal wat aandacht besteed aan arbeidstherapie en bezigheidstherapie. In dat verband lijkt ons het vouwen van kraanvogels een afleidende en leuke bezigheid voor een zieke, die dan misschien tijdens het vouwen wat minder aan pijn en narigheid denkt. Dat zou best eens de genezing kunnen bevorderen. Hoewel 1000 kraanvogels vouwen natuurlijk een hele klus is.
Ook is de kraanvogel een symbool voor de vrede geworden. Over de hele wereld worden kraanvogels gevouwen als symbool voor de vrede en op vredesdemonstraties ziet men ze veel. Toen in 1945 de atoombom op Hirosjima was gevallen, werd een jong meisje, Sadako Suzaki, radioactief besmet. Hoewel het eerst leek of ze tot de gelukkigen (?) behoorde, die deze catastrofe goed hadden doorstaan, openbaarde zich later de ongeneeslijke stralingsziekte. Sadako wilde echter niet sterven en zij ging 1000 kraanvogels vouwen. Helaas haalde zij de 1000 niet en stierf, hoewel zij toen het grootste gedeelte klaar had. Haar vrienden, die al de tijd van haar ziekte met haar meegeleefd en meegeleden hadden, zaten verslagen bij elkaar, met misschien wel die hele berg kraanvogels voor zich.
Alles voor niets?
Of misschien toch niet?
Een ervan is toen op het idee gekomen om al die kraanvogels te verkopen en met het geld iets te doen voor de slachtoffers van Hirosjima.
Dat plan is uitgegroeid tot een wereldwijde verspreiding van de kraanvogel. Naar allerlei groepen mensen in de wereld werden brieven geschreven en diagrammen (werktekeningen met de vouwen) van kraanvogels bijgesloten met het verzoek om ook kraanvogels te verkopen voor de slachtoffers van Hirosjima. Dit gebeurde in de jaren '50-'60. Dat is al lang gelden, maar de kraanvogel heeft daarmee zijn intrede in de wereld gedaan, nu ook als symbool van de vrede.
Tot zover het verhaal in het cursusboek van de Origami Sociëteit Nederland.
Wereldrecordhouder Brouwer koos er bewust voor het record op 21 september, de Dag van de Vrede, te breken. Plannen voor de volgende Dag van de Vrede heeft de kunstenaar al. Hij wil nog graag eens duizend kraanvogels op één dag vouwen.
Wil je ook een kraanvogel vouwen, klik op deze link en je vindt een handleiding.
Maandag 24 September 2007 om 00:00
Vorig jaar gingen stemmen op in de familie om de verjaardagen van de volwassenen maar niet meer te vieren. Steeds maar weer cadeaus uitzoeken, terwijl iedereen alles al heeft. Steeds maar weer hapjes en drankjes inslaan, wat een aardige belasting is voor alle drukbezette vrouwen (want dit is toch iets dat meestal door de dames wordt gedaan). Steeds het idee hebben na een verjaardagsfeest dat je als feestvarken wel een heleboel mensen hebt gezien, maar eigenlijk niemand hebt gesproken, omdat je te druk bezig was het bezoek van een natje en droogje te voorzien. Daarom is het besluit genomen om eenmaal per jaar met de hele familie ergens naar toe te gaan en dit te financieren met geld dat anders aan cadeaus en etens- en drinkwaren zou zijn uitgegeven. Wat Jan en mij er niet van weerhoudt om even bij de jarigen op de thee of koffie te gaan om ze persoonlijk te feliciteren. Gisteren was onze eerste familieverjaardagsdag.
Maaaaarrrrr, gisteren was het ook stralend weer, wat vele families deed besluiten er op uit te gaan naar bossen, stranden en attractieparken. En laten wij nu net een hele tijd geleden besloten hebben onze eerste verjaardagsdag in Attractiepark Slagharen door te brengen. Je raadt het al, het was druk. Af en toe kon je bijna over de hoofden van alle bezoekers heen lopen.
Gevolg was dat voor iedere attractie enorme rijen stonden en dat het wachten, bijvoorbeeld voor 1 heel klein rondje met de achtbaan, meer dan een half uur duurde. Op de foto is een "slang" mensen te zien die wachten op een voorstelling van 20 minuten in het theater.
De foto hierboven heb ik gemaakt vanuit het reuzenrad. Dat is een van de weinige attracties waar ik in durf. De achtbaan is niets voor mij. Mijn maag heeft daar wat moeite mee en zit binnen de kortst mogelijke keren halverwege mijn nek. Voor mij is het daar alleen kijken geblazen naar de durfals van de familie.
Of wat te denken van de "spin". Daarin wordt je omhoog en omlaag, van links naar rechts gezwiept. Het alleen al kijken ernaar maakt dat mijn maag rare sprongen maakt. Maar de familie maalt daar niet om en heeft de grootste pret.
Een persoontje trok zich niets aan van de drukte en vierde het feestje op haar eigen manier. Geef haar eens ongelijk.
Iedereen heeft het naar zijn/haar zin gehad. Er was tijd om aandacht aan elkaar te besteden en samen iets te ondernemen. Volgend jaar zullen we het waarschijnlijk wat rustiger aan doen, door bijvoorbeeld naar een voorstelling van het een of ander te gaan. Maar dat zien we volgend jaar wel. Deze familieverjaardagsdag is, mede dankzij het stralende weer, goed verlopen maar is nu voorbij.
En dat brengt me bij de wijsheid uit het doosje.
Zondag 23 September 2007 om 00:00
De wijsheid die ik deze keer uit "het doosje" trok is:
Vroegere bewoners van ons pleintje hadden bij hun afscheid gezegd dat wij, alle pleinbewoners, een keer zouden worden uitgenodigd in hun nieuwe huis. En gisteren was het zover. Bijna iedereen was er. Met z'n allen hebben wij de nieuwe woning bewonderd. Een paradijsje hebben zij geschapen voor zowel de ouders als voor de kinderen.
Het kan ook anders. Hebben de vroegere buren heel bewust voor een nieuwe woning gekozen, in onze tuin is een woning waarschijnlijk zeer bruut en moorddadig gekraakt. Voor de vakantie ging ik regelmatig even op bezoek bij een kruisspin die met de dag dikker en dikker werd. Deze had een van de tuinstoelen als woning uitgezocht.
In de vakantie heeft Annemarie deze spin ook gefotografeerd en toen zag ik dat deze al weer gegroeid was.
Gisterochtend wilde ik gaan kijken hoe groot de spin inmiddels is. Maar de spin is verdwenen. Er voor in de plaats is een klein spinnetje gekomen. Geen kruisspin dit keer. Wat voor eentje dan wel, ik heb geen flauw idee.
Op een andere plek in de tuin ontdekte ik een net geweven web, dat prachtig schitterde in de zon.
De zon was fel en gaf de stapelwolken schitterend verlichte randen.
Het was warm in de zon. Heerlijk om in alle rust de gevangen prooi op te peuzelen, terwijl 2 andere wezens gewoon lekker loom aan het genieten zijn.
PS Als het goed is, heeft Annemarie nu foto's op haar log van de tewaterlating van de paardenreddingboot.
Zaterdag 22 September 2007 om 00:00
De wijsheid die ik voor deze log trok, is overbekend, neem ik aan. Iets dat van alle tijden is.
De vakantie zit er op. We zijn weer thuis. Niet van harte, maar het is niet anders. De kaarten zijn allemaal al verstuurd en hopelijk bij jullie aangekomen. De gewone log kan weer worden geschreven. De komende dagen zal ik iedereen bezoeken. Er is veel te lezen, dus misschien duurt het even voor ik bij je ben, maar ik kom echt.
De dag begon gisteren schitterend. Ochtendrood. Hoewel de meningen hierover verschillen, houd ik me aan de volgende regel: ochtendrood, water in de sloot (in tegenstelling tot: avondrood, zon in de boot). En het klopte weer. Nadat we onze spullen gelukkig droog in de auto hadden gelegd, betrok de lucht en begon het te regenen. De tocht over het wad was dan ook een grauwe bedoening. Een lichtpuntje was er. Dankzij de superscherpe ogen van Annemarie kreeg ik heel in de verte een groep robben in mijn zoeker. Ik ben al vaak op het wad geweest, maar ik had ze nog niet eerder tijdens een overtocht gezien. Mijn fototoestel heeft beperkte mogelijkheden en zeker geen telelens, maar de zeehonden staan echt op de foto. De streepjes halverwege.
We werden uitgeleide gedaan door de meeuwen. Die vlogen steeds een stukje mee. Rustten dan uit op de waterlijn. En haalden ons dan snel weer in. Een fascinerend gezicht zo'n groep vogels die dwars door elkaar vliegen en niet met elkaar in botsing komen.
De aankomst bij Holwerd was triest. De natuur huilde en ik huilde in gedachten een beetje mee. Een mooie vakantie was ten einde. Daar heb ik altijd wat moeite mee.
Gelukkig heb ik mijn foto's en die Annemarie gemaakt heeft, om nog lang van te genieten. Als ik het goed heb, plaatst Annemarie nog foto's van Ameland op haar log. Ik raad aan om even bij haar te buurten.
Vrijdag 21 September 2007 om 00:00
De wijsheid van vandaag heeft heel toevallig (of is dit geen toeval?) met paarden te maken. Paarden die we gisteren volop in actie hebben gezien.
Net zoals de afgelopen dagen kun je mijn vakantiebericht lezen door op de kaart te klikken. Omdat de tewaterlating van de reddingboot een voorgeschiedenis heeft, heb ik dit verhaal onder de kaart neergezet, met dank aan de KNRM.
De ramp op 14 augustus 1979
Op dinsdag 14 augustus 1979 werd de reddingbootbemanning van Hollum gealarmeerd in verband met een in nood verkerend zeiljacht op de Kofmansbult, de “Windspiel 4”. Toen de fluit van de walbaas had geklonken, trokken de acht paarden de wagen met de boot in zee. Omdat de paarden te snel gingen, werd er te ver doorgereden en bleven de paarden voor een voor de voerlui onzichtbare diepe geul staan. De reddingboot kwam echter vrij, zonder dat men de lanceertouwen hoefde te gebruiken. Schipper Gooi Visser gaf vol gas naar het gestrande jacht om te voorkomen dat de boot door de aankomende zee dwars op de wagen zou worden teruggezet. Op dat moment werden de sliphaken, waarmee de paarden aan de trekhaken waren vastgezet, bediend; daardoor zwenkte de paarden naar buiten, terug in de richting van het strand. Doordat de sliphaak weigerde los te schieten, begon de wagen in de diepte te glijden. De acht paarden die dus nog aan de trekbomen vastzaten werden meegesleurd de diepte in en verdronken.
De reddingbootbemanning, die dit droevige voorval niet had opgemerkt, voer door naar het in nood verkerende jacht en sleepte het naar de Ballumerbocht. Verbijsterd en verslagen waren de vele toeschouwers op het strand getuige van deze ramp. Wat een schouwspel had kunnen zijn, liep uit op een drama.
Grote verslagenheid heerste er op Ameland over de dood van de acht paarden. Sinds 1824 was er nog nooit iets verkeerd gegaan met de paarden. De stoffelijke overschotten werden begraven in het duin. Nu rest er alleen een mooie grafsteen die ons eraan herinnert hoe zij aan hun einde zijn gekomen.
Na de ramp werd er veel gediscussieerd of er nieuwe paarden opgeleid moesten worden om de reddingboot in zee te trekken. Vele mensen waren zeer verheugd toen bekend werd gemaakt dat er weer paarden gebruikt zouden worden. Na tien maanden oefenen met de nieuwe paarden was het station van Hollum weer operationeel. Maar er werd steeds minder vaak een beroep gedaan op de motorstrandreddingboot “Adriaan de Bruine”en steeds vaker op de motorreddingvlet “Cornelius Zwaan”. Zowel de rubberboot als de in het water liggende vlet, waren veel sneller en efficiënter. Dit betekende het einde van de traditionele paardentractie. Uiteindelijk besloot het gemeentebestuur de traditionele paardentractie als toeristische attractie te behouden.
bron: KNRM
Mijn Thursday Challenge (klik →): 
Donderdag 20 September 2007 om 00:00
De wijsheid van deze donderdag is me uit het hart gegrepen. Helaas geldt voor het onderwijs geloof ik: als het kalf verdronken is, dempt men de put. Laat de politiek eindelijk inzien dat er gelden beschikbaar moeten komen voor beter onderwijs, zodat de kwaliteit ten langen leste verbeterd kan worden.
De vakantie is nu bijna voorbij. Nog 1 dagje. Een heel apart dagje. Jan gaat mij verlaten, want hij wil graag naar de voetbalwedstrijd van Heerenveen voor de UEFA-cup. Hij wordt afgelost door Annemarie. Zij had plotsklaps een dagje vrij, zodat zij de overtocht kan maken en een dagje kan genieten en fotograferen op Ameland. Mijn vakantiebelevenissen van gisteren kun je lezen door op de kaart te klikken.
Woensdag 19 September 2007 om 00:00
Nu ik een weekje er tussenuit ben, klopt wat mij betreft de wijsheid voor vandaag. Alle problemen (zo die er al zouden zijn) waaien weg met de wind en geen verplichtingen tegenover wie of wat dan ook. "Wijs zijn" hoeft dan ook niet.
De boodschap vanaf het wondermooie Ameland op de achterkant van de kaart kun je lezen door op de kaart te klikken.
Dinsdag 18 September 2007 om 00:00
De afgelopen dagen kon ik internet niet op. En toch had ik de wijsheden van de dag uit het leuke "doosje vol wijsheid" op mijn log staan. Sommigen vroegen zich af hoe dat kon. Nu ik mijn eigen site heb, bestaat de mogelijkheid om logjes van te voren klaar te maken en die op een bepaald tijdstip op een bepaalde datum te plaatsen. Thuis had ik voor iedere dag dat ik weg ben al de wijsheden getrokken, bewerkt en opdracht gegeven ze op een bepaalde datum te plaatsen. De bedoeling was niet het alleen bij deze wijsheden te laten, maar daarbij iedere dag nog een vakantiekaart te sturen. Helaas had de dame van de receptie mijn fysiekadres (van de computer) verkeerd in haar computer gezet, waardoor ik geen toegang kreeg tot internet. Gisteren heb ik nogmaals geklaagd bij haar en (misschien omdat haar man zich ermee ging bemoeien) nu kwam ze tot de ontdekking dat ze een B in plaats van een 8 had getypt (dat kwam waarschijnlijk omdat ik niet al te mooi meer schrijf door mijn schouder). Ondertussen twijfelde ik wel aan mezelf. Wat deed ik fout. Niets dus. Het gekke was dat ik een andere vakantiegangster wel aan toegang had geholpen die ook problemen had. Dat versterkte mij in mijn idee dat de fout niet bij mij maar bij de receptie moest liggen. De problemen zijn gelukkig opgelost en ik kan iedere dag weer een kaart posten voor jullie. Dat is het enige dat ik doe de komende dagen. Ik heb nu al weer veel te veel geschreven.
De wijsheid voor vandaag is:
Klik op de kaart voor mijn vakantiegroet.
Maandag 17 September 2007 om 14:50
Op een eiland ben je afhankelijk van de veerboot wanneer iets gebracht of gehaald wordt. Als de postbode dan ook nog eens een fout maakt met de adressering, is het helemaal lastig om op tijd een bericht weg te krijgen. Gelukkig was de goedwillende vrouwelijke bezorger vandaag bij de les en kan ik nu mijn post met de boot meesturen. Inmiddels heb ik 3 vakantiekaarten voor mijn weglogvriend(inn)en. Hier zijn ze. Klik op de kaart om het bericht te lezen.
Maandag 17 September 2007 om 00:00
Zondag 16 September 2007 om 00:00
Zaterdag 15 September 2007 om 00:00
Vrijdag 14 September 2007 om 00:00
De wijsheid voor de laatste werkdag van de week:
Hier krijg ik zo'n kick van. Stampende motoren die schroeven aandrijven die hun sporen nalaten op het water. Vandaag kan ik daar van gaan genieten.
In zo'n omgeving te fietsen met veel frisse zeelucht om je heen, geeft een mens een enorme energie. In zo'n omgeving hoop ik mijn accu te kunnen opladen.
Op een plek als deze waaien alle muizenissen (zo je die al hebt) uit je hoofd. Ik hoop hierdoor met frisse moed aan de herfst/winter te beginnen.
Zo vrij als deze vogels, die fourageren voor zij naar het warme zuiden trekken, zo vrij hoop ik me daar te voelen.
Wat is nu een mooier moment van de dag, als de zon als een vuurrode bal in zee zinkt. Daar wordt je stil van. In deze hectische tijden waarin iedereen het maar druk druk druk heeft, hoop ik stil te kunnen zijn en te genieten van dit mooie schouwspel.
De foto's zijn niet op en bij het eiland gemaakt waar ik voor een week naar toe ga. Maar dat het er net zo mooi wordt, zou me niets verbazen. Want ook Ameland is mooi en daar ben ik de komende dagen.
Regelmatig zal ik van me laten horen. Want in het appartement waar we verblijven is het mogelijk om gratis draadloos met de buitenwereld in contact te komen. Ik hoop jullie te kunnen laten meegenieten van mijn genietmomenten. Jullie bezoeken doe ik waarschijnlijk niet, of het moet ontzettend slecht weer zijn. De vooruitzichten zijn redelijk. Het kan vriezen, het kan dooien. Ik hoop dat ik pas langs kom waaien over een week. Tot dan.
Mijn Thursday Challenge (klik →):
Donderdag 13 September 2007 om 00:02
De wijsheid voor vandaag:
Gisteren ben ik voor het eerst sinds lange tijd weer naar het zwembad gegaan om aan mijn conditie te werken. Met name die van mijn benen. Ik hoop dat er deze kerstvakantie weer genoeg sneeuw ligt om te kunnen skiën. Daarvoor moet hard gewerkt worden. Voordien ging ik altijd in Oosterwolde naar het zwembad, vanwege bepaalde connecties. Dit zwembad is echter in andere handen gekomen. Het was daarom beter om naar het zwembad in mijn eigen woonplaats te gaan. In Oosterwolde werd het eerste kwartier gewerkt in water tot heuphoogte en het laatste kwartier in diep water met de wetbelt (gordel) om. Nu moest ik echter een keus maken tussen een van deze 2 soorten. Het springen in halfhoog water vond en vind ik het leukste. De keus viel dus op aquafysic, zoals het hier wordt genoemd.
Uit de folder van het zwembad: Aquafysic is een prima vorm van bewegen op eigentijdse muziek in heupdiep water. Het is eigenlijk aerobics in het water. Een groot verschil met aerobics in de sportzaal is dat er veel minder sprongbelasting is vanwege de opwaartse druk van het water. De kans op blessures van de gewrichten en spieren is dus minder. Daarentegen zullen alle oefeningen die je onder water doet zwaarder zijn vanwege de grote weerstand van het water. Aquafysic heeft betrekking op een reeks activiteiten die de functies van hart en longen gedurende een bepaalde periode zodanig stimuleren, dat er een betere lichaamsconditie ontstaat. Door middel van Aquafysic zal er een verbetering optreden ten aanzien van soepelheid, kracht, snelheid, coördinatie en uithoudingsvermogen. Alle bewegingen worden uitgevoerd op het ritme van de muziek. Bij de oefeningen wordt er ook vaak verschillend materiaal gebruikt. Deze materialen kunnen de belasting nog meer verhogen. Te denken valt aan het gebruik van bv. dumbells, plankjes en foam staven. Ondanks de soms hoge inspanningen die geleverd worden, werkt Aquafysic ontspannend en relaxed. Het is daarom ook geschikt voor alle leeftijden. De lessen duren 30 minuten.
Het gekke is, dat zowel in Oosterwolde als hier het merendeel van de deelnemers bestaat uit wat rijpere vrouwen. Daar pas ik dus precies bij. Maar toch, ook voor heren (op leeftijd) is dit een heel aantrekkelijke manier van bewegen. En wat te denken van jongere dames. Er staat een flitsende badmeester voor de groep, die zich in het zweet werkt en alles (op het droge) voordoet en meedoet en de deelnemers opzweept op het ritme van de muziek. Nooit weg zo'n knappe jongeman. 
Ik kon zo snel niet een foto met een flitsende badmeester vinden, maar deze dame voor de groep mag er ook zijn. Misschien een aanmoediging voor de heren.
Gisteren was het al weer de 12e van de maand, dus tijd voor een tuinfoto. Omdat ik nu ook vergelijkingsmateriaal krijg met vorig jaar, heb ik de foto van gisteren naast die van vorig jaar gezet. Er zijn geen spectaculaire veranderingen te zien (afgezien van de boompjes die verwijderd zijn). Als je op de foto klikt, kun je alle tot nu toe gemaakte foto's van de tuin voorbij zien komen in een slideshow.
Het voorwerp dat ik zocht, is een kelnersmes (of sommeliersmes).
Een kurkentrekker en een multi tool reken ik ook goed. Maar een blikopener is toch een ander apparaat. Natazz, Sis en Zakina hebben het juiste antwoord gegeven.
Woensdag 12 September 2007 om 00:00
De wijsheid die ik dit keer getrokken heb:
Deze log gooi ik er met de pet naar. Nee, niet onze Pet, gewoon de pet.
Ik ben druk bezig geweest met strijken, wat mij niet genoeg inspiratie opleverde. Bovendien ben ik ook met een ander klusje bezig. Van mijn foto's van bloemschikken en van de maandelijkse tuinfoto's maakte ik een animatie (slideshow) via Photoshop. Deze wordt opgeslagen in GIF-formaat. De kwaliteit van de foto's gaat dan achteruit. In de JPG en GIF gids las ik over GIF: GIF (graphics interchange format): voor afbeeldingen met vlakken met elk dezelfde kleur. Het aantal kleuren is beperkt en de overgangen tussen de kleuren zijn scherp. In hetzelfde artikel wordt gezegd over JPG: JPG (joint photographic experts group): voor afbeeldingen met veel kleuren en weinig scherpe kleurovergangen. Gebruik voor foto's het jpg formaat.
Kortgeleden vertelde Annemarie mij (wie anders dan zij maakt mij attent op leuke dingen voor internet en mijn log) dat zij bij iemand die mooie slideshows plaatst op zijn log, zou informeren hoe hij dat doet. Die oplossing heb ik gekregen. En daarom ben ik al mijn animaties aan het omzetten. Dat kost best even tijd, maar het is wel de moeite waard. Ik ben er nog niet. De komende dagen ga ik er rustig meer door.
Reden om maar weer een hersenkraker van stal te halen. Ik kan niet goed inschatten of deze close-up gemakkelijk te raden is. Ik ben benieuwd.
Dinsdag 11 September 2007 om 00:00
De wijsheid voor deze dag is:
Gisteren mocht ik weer naar de orthomanueel arts, de veredelde timmerman. Hij heeft er wederom aardig op losgeslagen en geduwd en mijn wervels komen steeds rechter boven elkaar. We zijn er nog niet, maar er wordt even een pauze ingelast, zodat mijn lichaam wat kan recupereren (woord uit de wielersport en zeer toepasselijk in dit verband: "opnieuw op krachten komen na lichamelijke inspanning"). Nu moeten jullie niet denken dat ik gillend van de pijn op zijn tafel lig. Niets is minder waar. Okee, je voelt dat er geduwd en getimmerd wordt, maar echt pijnlijk is het niet. De dagen na de behandeling heb ik de ene keer redelijk wat spierpijn en een andere keer weinig, omdat er wervels ineens in een andere stand staan dan (lange) jaren hiervoor en de spieren hier aan moeten wennen. Voorlopig een week of 3 rust en dan gaan we verder. Wat ik wel hoop, is dat ik binnenkort weer een normale broek aan kan en niet meer in vormeloze joggingbroeken hoef te lopen (hoewel die best plezierig zitten).
Als ik naar deze arts toe ga, moet ik over een hele grote rotonde in de snelweg. Een reuzen obstakel. Regelmatig en zeker in het vakantieseizoen staan hier grote files. Er zijn wel bypasses aangebracht, maar daarmee zijn de problemen niet opgelost.
Wanneer ik klaar ben en weer naar huis ga, is het altijd de vraag of ik vanuit het dorp de rotonde op kan. Vaak staan er vele (vracht)auto's te wachten om de rotonde op te kunnen rijden, ook als ze alleen rechtsaf willen, want op dit punt ligt geen bypass. Gisteren had ik geluk. Er stond geen auto te wachten en ik hoefde maar 1 auto voorrang te geven.
Vlakbij de rotonde is een bushalte van de Q-liner (interliner). Daar rijden veel mensen met de fiets naar toe. Er is dan ook een redelijke fietsenstalling. Maar niet iedereen zal blij zijn als de fiets weer gebruikt moet worden. Je weet nooit of je fiets heelhuids uit de stalling komt.
De eigenaar van deze auto zal niet zo gelukkig zijn met de meeuw op zijn voertuig. Eigen schuld, dikke bult. Moet hij zijn auto maar niet zo dicht bij de Mac zetten, want daar is altijd wel wat te halen voor een meeuw en de auto is een prima uitkijkpost.
Als jullie goed gekeken hebben, weten jullie waar ik was. Het stond boven het wegwijzerbord. Daar waar je bij binnenrijden al uitgenodigd wordt voor een kopje koffie. Joure dus, waar in 1753 de eerste Douwe Egberts winkel werd geopend. Het kopje koffie is een overblijfsel van het 250-jarig jubileum.
Maandag 10 September 2007 om 00:00
De wijsheid voor vandaag:
Hoewel er gisteren een aardig windje stond en er ook wat donkere wolken te zien waren, hebben we toch onze fietsen gepakt om even een frisse neus te halen. Zo'n fietstochtje verloopt niet altijd even gladjes. Soms ligt de weg er plotsklaps uit en moet je over aangerold puin rijden.
Soms gaat het toch regenen, hoewel je er eigenlijk vanuit ging dat het droog zou blijven. Er moet dan geschuild worden, bijvoorbeeld onder deze eikenboom.
Gelukkig regende het niet hard, anders waren we toch nat geworden. Het voordeel van schuilen onder een boom, is wel dat je soms zo maar een kijkje in iemands tuin kunt nemen. Een kijkje in een doorkijkje.
Zondag 09 September 2007 om 00:00
De wijsheid is vandaag:
Gisterochtend: spanning en sensatie! Ik deed de achterdeur open om Petje binnen te laten (ja ja, ik weet het, ze kan zelf naar binnen met behulp van haar magneet, maar mevrouw heeft altijd wat moeite met het kattenluik door haar korte pootjes), toen mijn oog getrokken werd door iets vreemds. Er was iets aan onze muur dat er normaal niet was. Er was iets wits te zien. OK de muur is ook wit, maar dit was witter dan wit. Ik had mijn bril niet op en dacht een soort pakketje te zien. Niet normaal. Verdacht! Dit hoort daar niet. Wat moest ik doen? De politie bellen? De explosievenopruimingsdienst? Ik heb eerst Jan maar eens geroepen, mijn camera gehaald en de bril opgezet, zodat ik beter kon zien wat het was.
We hadden geen flauw idee wat het kon zijn. Zouden we het zelf weg kunnen halen? Zou er toch hulp van buiten moeten komen? Wat moet je doen in dit soort situaties? Jan heeft de stoute schoenen aangetrokken en het voorwerp voorzichtig van de muur afgehaald. Het leek op een kledingstuk. Maar wat kan er verborgen zijn in een kledingstuk? Waarom moet onze muur aangekleed worden? Wat zit er achter? We gingen voorzichtig verder op onderzoek uit. En toen zagen we dit:
We hebben smakelijk gelachen toen we het zagen. Onze zaterdag kon niet meer stuk. 
Zaterdag 08 September 2007 om 00:08
De wijsheid (een overbekende) voor vandaag:
Terwijl gistermiddag nieuwe wieltjes onder de nieuwe stoelen werden gezet, heb ik een tijdje in de tuin doorgebracht. Het was tenslotte heerlijk weer en daar moet nog van worden genoten zolang het nog kan, nietwaar. Ergens hing een reuzenspinnenweb. In een doorgang naar een paar stoelen en een tafel. Ik ben bang dat het web er niet zo lang zal hangen. Midden in dat web zat een reuzenkruisspin. Ik heb ze nog niet vaak zo groot gezien. Zij (want ik geloof dat vrouwtjesspinnen groter zijn dan mannetjes) was druk bezig met een prooi.
Toen ik haar ontdekte was de prooi al ingepakt. Blijkbaar niet genoeg want ze draaide er maar steeds omheen en overheen.
Op een gegeven moment nam ze de prooi tussen de voorpoten.
Binnen de kortste keren had ze haar bordje leeggeten. Dat ging zo snel, dat ik het amper gezien heb.
Ze gaat het nu druk krijgen met het repareren van haar web, terwijl de volgende maaltijd al ingepakt en wel klaarhangt.
Niet alleen deze spin had het druk met voedsel. De bijen vlogen af en aan en bezochten en masse de sedum.
Petje volgt me meestal als een schaduw als ik in de tuin loop. Zo ook gisteren. De bijen interesseerden haar in zoverre, dat ze alleen keek en niet toehapte. Gelukkig maar. Mijn fototoestel hapte wel toe.
Vrijdag 07 September 2007 om 00:00
Kort geleden kreeg ik een heel mooi doosje cadeau, "Een doosje vol Wijsheid". Dit doosje is gemaakt van handgeschept en in de zon gedroogd papier, afkomstig van de moerbeiboom. Bloemblaadjes, gras, blad en schors zijn duidelijk zichtbaar. Dit papier wordt vervaardigd in het Verre Oosten met behulp van eeuwenoude technieken zonder de boom om te hakken of het milieu te verstoren.
Het doosje bevat allemaal rolletjes papier met een wijsheid. Met een pincet kan een rolletje uit de doos worden genomen en zo kun je jezelf iedere dag met een nieuwe wijsheid verrassen en je laten inspireren door de gevonden wijsheid. Ik zal de wijsheid die ik trek iedere dag op mijn log plaatsen. Ieder voor zich weet wat wijs is voor zichzelf. De eerste die ik er uit nam was:
In de Prinsentuin die wij woensdag hebben bezocht, zag ik een paar mooie stokrozen. Wij hebben veel verschillende soorten in onze tuin bij het vorige huis gehad. Deze twee echter niet.
Toen ik thuis de gemaakte foto's bekeek, zag ik ineens een vriendje van mij 
op de foto. Ik ben geen liefhebber van dit soort, maar ik kan het niet laten deze toevalstreffer te laten zien.
Mijn Thursday Challenge (klik →):
Er is gevraagd waarom ik de link op vrijdag op mijn log zet. De foto's die je instuurt naar Thursday Challenge mogen pas na 03.00 uur geplaatst worden. Ik zet mijn log er meestal rond 00.00 uur op. Ook al ben ik een nachtmens, om tot drie uur te wachten voor mijn foto bij Thursday, is me te gortig. Meestal zet ik hem donderdags rond het middaguur op de site. En vervolgens dus vrijdags de link op mijn log.
Donderdag 06 September 2007 om 00:00
Al een tijd geleden was afgesproken dat Natazz bij ons zou logeren, om samen met Annemarie en mij een speciale gebeurtenis bij te wonen in Groningen. De speciale gebeurtenis ging om bepaalde redenen niet door, maar de logeerpartij wel. Zonder een speciale reden is Groningen ook een leuke stad om te bezoeken. Niet alleen om zijn historische gebouwen, maar ook door de vele leuke winkeltjes. En die hebben we gisterochtend onveilig gemaakt met ons bezoek.
Met Zakina, een medelogster uit de stad, hadden we afgesproken elkaar te treffen bij de Belg, om daar eens goed te "zondigen" door overheerlijke Belgische frietjes te eten. Laat nu uitgerekend alleen op deze woensdag de kraam niet in de stad zijn. We zijn daarom naar een croissanterie gegaan en hebben een overheerlijk broodje gegeten en wat gedronken.
"Verzadigd en verkwikt en aanmerkelijk aangedikt" konden wij onze tocht door Groningen voortzetten, maar dan meer cultuur-historisch. Annemarie had ons inmiddels verlaten voor andere verplichtingen, maar aan Zakina hadden wij een zeer goede gids. Zo liet zij ons onder andere de Prinsentuin zien, waar in de muur boven de ingang een prachtige zonnewijzer is.
Terwijl wij de tijd doodden op een dakterras tot de terugkomst van Annemarie, vond een stel duiven ons groepje blijkbaar gezellig en zij schoven daarom onuitgenodigd aan om een graantje mee te pikken.
We hebben als weblogvriendinnen een heel gezellige dag gehad. Zakina en Annemarie zijn inmiddels in het Brabantse land bij Natazz, waar zij gewoon doorgaan met dat waar ze in Groningen mee zijn begonnen. Onderstaande foto is speciaal voor Zakina.
Woensdag 05 September 2007 om 00:00
Dit keer een heel kort logje, want ik heb niet zo veel tijd. We hebben een logé en dat is knotsgezellig. Lekker kletsen. En dat teuten heeft gevolgen voor de log. Foto's spreken voor zich, dacht ik.
De logé wordt helemaal in beslag genomen door Petje.
En wat doet Petje als ze het naar haar zin heeft. Juist, ik heb er al vaker over geschreven. Speekselen. Puur genot voor haar dat ze bij Natazz, die een heleboel van jullie natuurlijk al herkend hadden, op schoot mag zitten.
Die blik alleen al van haar, die spreekt boekdelen.
Dinsdag 04 September 2007 om 00:00
27 jaar geleden toen ik Jan nog maar kort kende, moest hij voor een week op cursus naar België. Zij auto stond geparkeerd in de buurt van mijn huis. Na een dag of wat belde een overbuurvrouw aan, die heel voorzichtig vroeg of die auto bij mij hoorde. Toen ik haar vertelde dat dat het geval was, begon zij zich uitgebreid te verontschuldigen. Ik had geen flauw idee waarover het ging. Maar het bleek dat visite van haar bij het achteruit wegrijden van de parkeerplaasts tegen de auto van Jan was gereden, met schade tot gevolg. Kan gebeuren, nietwaar. De "dader" was bekend. Er was derhalve geen probleem. De verzekering zou de schade vergoeden.
Jan kwam weer terug uit België en we besloten een hapje te gaan eten in een naburig dorp. We gingen met mijn auto. Na een heerlijke maaltijd lopen we naar buiten. Op dat moment komen er 2 mannen naar binnen. Deze praten nogal druk met elkaar en ik meen op te vangen, dat ze het maar moeten laten omroepen, misschien dat de eigenaar in het restaurant zit. Uit de grap zeg ik tegen Jan, zul je zien dat mijn auto ook een deuk heeft en dat ze mij zoeken. Je raadt het al. We komen bij de auto en inderdaad een deuk. Wij naar binnen en contact gezocht met de mannen. De "daders" waren bekend. Geen probleem dus. Verzekering vergoedt de schade.
Gisterochtend was Jan bezig de voorruit van een auto schoon te maken. Ineens ziet hij een grote kras op het achterspatbord. Heel diep, tot op het ijzer.
Wel een probleem, want de "dader" is niet bekend. Jan heeft aangifte gedaan bij de politie, voor de verzekering. Omdat het zo'n ernstige toestand was, kreeg hij meteen slachtofferhulp aangeboden. Die hulp heeft hij niet aanvaard. Schade door baldadigheid is normaal niet verzekerd. Gelukkig hebben wij een no-claimbeschermer, waardoor wij de onkosten voor deze reparatie toch vergoed krijgen zonder te stijgen op de bonus-malusladder. Het schadebedrag kan oplopen tot zo'n € 400,--.
Eergisteren kwamen wij terug van de verjaardag van mijn schoonzus. Vlak voor de afslag van de snelweg naar ons huis reed ik rustig (en dat wil wat zeggen voor mij) achter een personenwagen met daarvoor een vrachtwagen. Ineens vliegt er ons van alles en nog wat om de oren auto. Grote knallen tegen de voorruit en een raam dat ineens helemaal vies wordt. En een behoorlijke benzine/dieselgeur om ons heen. Spuiten met de sproeier hielp niet direct. Het zicht bleef beperkt. Nadat ik de afslag opgedraaid was, ben ik gestopt op de vluchtstrook. Jan heeft de auto geïnspecteerd. Er waren gelukkig geen deuken te zien. Wel de smurrie op de voorruit. Gisterochtend bij nadere inspectie ontdekten we nog geen deuken, of krassen, of scheuren in de ruit. Alleen zitten her en der gore groenachtige plekken op de auto. Het spul is er makkelijk af te vegen, ondanks dat het vet is. Geen "dader" bekend, maar is ook niet erg, want de verzekering hoeft er niet aan te pas te komen.
Maandag 03 September 2007 om 00:00
Dit weekend werd het 17e Internationale Vliegerfestival gehouden, georganiseerd door Vliegervereniging Wynpûst (uit te spreken als wienpoest; dit betekent in het Nederlands: windstoot). Ik heb een neef die fanatiek vliegeraar is. Hij maakt zelfs kans om Nederlands kampioen te worden. Als hij moet vliegeren in ons dorp, gaan we altijd kijken om hem aan te moedigen. Helaas hadden we hem nog nooit in actie gezien, omdat het of te hard waaide, of te veel regende. Gisteren was het redelijk vliegerweer. De verwachting was dat de regen pas aan het eind van de middag zou komen. Gelukkig klopte de voorspelling.
Toen wij het vliegveld opkwamen, waar de wedstrijd gehouden werd, stonden er aardig wat vliegers in de lucht. Later hoorde ik dat er al een behoorlijk aantal was binnengehaald , omdat het redelijk hard ging waaien en niet iedere bijzondere vlieger daar tegen kan.
Het was gezellig druk met toeschouwers en met vliegeraars. Je moest oppassen als je daar rondliep, dat je niet gescalpeerd werd door de lijnen. Groot tot klein liet overal en nergens zijn vlieger op.
Ook was er een drietal personen die hun vliegers in formatie een soort anti-regendans lieten uitvoeren.
Dat heeft geholpen, want toen mijn neef aan de beurt was om zijn vliegerdans te showen, was het droog. Helaas wisselde de wind nogal van sterkte, waardoor het zeer lastig vliegeren was. Wij vonden het prachtig wat hij liet zien. Zijn vlieger danste op de muziek en beeldde heel goed uit wat bezongen werd. Als je zijn "kür" wilt zien, klik dan op de foto en dan kun je een YouTube filmpje zien dat gemaakt is tijdens een wedstrijd met betere weersomstandigheden. Op dat internationale toernooi is hij 3e geworden.Als je denkt dat vliegeren stilstaan is en turen naar je vlieger in de lucht, dan blijkt dat niet zo te zijn. Het is topsport. De afgebeelde vlieger, met gaten tegen de harde wind, gebruikte mijn neef voor zijn uitvoering.
Nadat hij uitgevliegerd was, zijn wij vertrokken naar een verjaardagsfeest van een schoonzuster die 80 jaar geworden is. De lucht was inmiddels nog donkerder geworden. Daar stak een reeks seriegeschakelde vliegers prachtig tegen af. En volgens de vliegergezichtjes kon het vriezen of dooien.
Later hoorden we dat de neef 3e was geworden en dat hij nog een theoretische kans heeft om kampioen te worden. We zullen hard voor hem duimen.
Zondag 02 September 2007 om 00:00
Zoals wel vaker zijn we naar het centrum geweest om een boodschap te doen. Er was deze zaterdag niet zo veel te beleven in het centrum in vergelijking met voorgaande zaterdagen. Eerlijk gezegd hebben wij het niet gemist. Want daar was de rotonde in het centrum. Het is een rotonde waar veel experts komen kijken hoe de voorrang is geregeld. De fietsers hebben voorrang. In mijn hele leven heb ik nog nooit zo veel fietsers gezien die hun arm uitsteken als ze linksom de rotonde willen volgen. Meestal gaat het wel goed en krijgen ze ook voorrang. Een heel enkele keer moet een automobilist een noodstop maken om niemand te raken. Maar de fietsers konden ons gestolen worden. Waar wij voor kwamen, was voor de bloemen en het water. Hoewel ik ook even naar boven keek. Er was een felblauwe lucht met mooie witte stapelwolken. Bij de rotonde staan veel hoge gebouwen. En een gebouw is wit. Doet een beetje buitenlands aan. Op het dak staat het een en ander. Kun je zien hoe afhankelijk we zijn van antennes, schotels etc. Maar ze steken wel prachtig af tegen de blauwe lucht.
De rotonde zelf heeft een wisselend aanzicht. In het vroege voorjaar crocusjes. Daarna verschillende bloemen in felle kleuren. Straks bloeit de herfststijlloos weer in grote getale (denk ik). Nu is de rotonde lila gekleurd. En ook die kleur steek geweldig mooi af tegen de lucht.
Rondom de rotonde staan ook veel fonteintjes. Ik heb er al eens eerder over geschreven en ze laten zien. Water blijft trekken en is een dankbaar onderwerp om te fotograferen. Zo ook nu. Op een gegeven moment liep Annemarie tussen de spuiters door en ze wilde ze wel omhelzen. Dat vroeg natuurlijk om een foto. Ze heeft de foto van mij gekregen, zodat ze hem op haar log kan zetten. Dat wilde ik zelf ook. Maar om niet dezelfde foto te hebben, ben ik wat aan het knutselen gegaan. Ooit had ik eens een bewerkte foto gezien en dat vond ik zo leuk gedaan, dat ik het ook wel eens wilde proberen. En ik geloof dat het wel gelukt is.
Zaterdag 01 September 2007 om 00:00
Het is een zeer oud geslacht dat aan het eind van de 18e eeuw vanuit China naar Europa gebracht is. Van oorsprong opgegroeid in Azië in bosachtige gebieden met een mild klimaat. In het koudere Europa eerst zorgvuldig opgekweekt voor in de kamer. Het duurde vrij lang voordat werd erkend dat ze buitenshuis ook goed kunnen aarden.
De wetenschappelijke naam is waarschijnlijk afgeleid uit het Latijn en kan de betekenis "waterkruik" hebben, een naam die een verbinding legt naar iets dat veel water nodig heeft. De oorsprong van de niet wetenschappelijke naam is onduidelijk en er zijn veel verklaringen voor gegeven, die niet allemaal op waarheid kunnen berusten.
Kijk je op verschillende sites om te zien waar de naam voor staat, dan krijg je verschillende verklaringen zoals:
* collectieve harmonie
* bedankt voor je begrip
* u bent koud
* de tuinier
* onstandvastigheid
* speelsheid
* verdrijft negatieve vibraties en zendt ze terug naar hun bron
Heel verschillend dus.
Waar ik het over heb? Over de hydrangea macrophylla, beter bekend als de hortensia. Een wonderbaarlijke struik, waar je heel lang van kunt genieten. Met een variatie aan kleuren waar je u tegen zegt. In onze tuin staan meerdere exemplaren. Maar eentje spant de kroon, door zijn talrijke bloemen en zijn verscheidenheid aan kleuren. Kijk en geniet samen met mij en bedenk daarbij dat de bloemen van een en dezelfde struik komen.
Prille bloei.
Hoogzomer.
Eind juli. De herfst lijkt zijn intrede al gedaan te hebben.
Half augustus. De bloemen gaan hard achteruit. Voordat ze helemaal bruin zijn, pluk ik een aantal om een krans mee te maken.
De krans toen hij net gemaakt was. Als je op de foto klikt, kun je de krans zien zoals hij nu is.
En gisteren zag ik dit na een felle regenbui. De achteruitgang is een beetje tot stilstand gekomen. De bloemen worden niet bruiner. Het ene gedeelte van de struik wordt steeds valer blauw.
Het andere gedeelte kleurt steeds roder.
En zelfs zijn er nog een fris ontloken bloemen te zien.
Wat een kleurenrijkdom kan 1 struik geven. Iets om van te genieten. "Het zijn de kleine dingen die het doen".
Weer werk aan de winkel.
