Altijd maar vertraging
Donderdag 31 Mei 2007 om 00:52Gisterochtend zijn we rond 9.15 uur uit Heerenveen vertrokken met de trein en we waren tegen 14.45 uur in Kapelle. Snelle rekenaars zien dat we zegge en schrijve vijf en een half uur met de trein bezig zijn geweest om bij mijn vader te komen (ongeveer 280 km). We hebben ook altijd wat met die krengen. Zijn het geen vallende blaadjes, dan zijn het wel ongelukken op het spoor. Maar dit keer was het iets heel anders. De machinist was zo vriendelijk om het om te roepen. De internationale trein van Schiphol naar Brussel moest langzaam rijden omdat er een (te) zwaar beladen goederentrein voor reed die niet zo snel kon. Dan sla je als Nederlandse Spoorwegen toch een flater van hier tot ginder, als een goederentrein het internationale treinverkeer ophoudt. Wij stapten in Rotterdam op deze trein. In Dordrecht was er al 6 minuten vertraging. Toen wij in Roosendaal uitstapten was de trein 20 minuten te laat. Gevolg voor ons was, dat we de aansluiting op het boemeltje naar Vlissingen misten. We konden de intercity naar Vlissingen niet nemen, omdat deze niet in Kapelle/Biezelinge stopt. We moesten nu ruim 40 minuten wachten. Op de foto is te zien dat we nog 20 minuten voor de boeg hadden.
Het was lekker weer en we hebben toen maar lekker op het terrasje voor het stationsgebouw gezeten.
Toen wij weer naar het perron liepen, zagen we deze poster hangen.
Wij waren duidelijk pechvogels. Waren we maar met deze bus gegaan. Maar ja, hij ging niet naar Zeeland.
Ik snap niet waarom ze die goederentrein niet naar een ander spoor hebben geleid, om het normale treinverkeer niet te hinderen.
We kwamen dus een uur later bij mijn vader en zijn daarom ook een uur later dan gepland weer vertrokken. Terwijl we wachtten op de trein, zagen we dat Kapelle ook op moet stoten in de vaart der volkeren. Kapelle is het dorp waar Annie M.G. Schmidt is geboren en dat zal de reden zijn dat de nieuwe wijk zo zal gaan heten.
Maar als deze wijk gebouwd gaat worden, dan zal men dit uitzicht moeten gaan missen.
Langs het perron waren diverse struiken aan het bloeien. Maar dit keer heb ik iets anders gefotografeerd. Iets wat ook bij de natuur hoort.
Mijn vader is weer aardig opgekrabbeld. Hij heeft geaccepteerd dat hij meer verzorging krijgt en dat hij niet meer mobiel is. Hij is ineens wel een stuk ouder geworden en ook wat vergeetachtiger. Maar hij weet nog steeds wat er in de wereld om hem heen gebeurt en heeft daar nog steeds zijn eigen mening over, waar hij niet van af te brengen is. De oude spirit zit er wat dat betreft gelukkig nog in.
