Bijna aan het eind

Dit is het een na laatste bericht op "de vogel is gevlogen". Morgen wordt deze log afgesloten.

De problemen met mijn kopfoto zijn gelukkig opgelost. Ik sla mijn foto's voor de log op in Photobucket. Toen ik daarin foto's aan het opslaan was, viel mijn oog ineens op een klein zinnetje: Max image size (800x600). Oeps. Dat wist ik wel. Maar in het heetst van de strijd had ik daar nooit meer aan gedacht. Wederom bracht mijn dochter uitkomst. Zij slaat haar foto's op dezelfde manier op en zij heeft wel een kopfoto van 900x300. Zij kon me precies vertellen hoe ik grotere foto's kan opslaan en daarmee samenhangend hoe ik een grotere kopfoto kan plaatsen. Het resultaat is morgen te zien.

Graag wil ik iedereen bedanken die mij van tips heeft voorzien. De logfamilie is toch een grote familie die elkaar helpt. Hartverwarmend.

Een beetje weemoedig word ik wel nu ik ga stoppen met "de vogel". De vogel is inderdaad gevlogen, maar keert nog wel regelmatig naar het oude nest terug. Zij leidt haar eigen leven en daar hoeft in deze log niet meer over geschreven te worden. Natuurlijk zal ze regelmatig langs komen vliegen, maar dan wel op mijn eigen log.

Vandaag ga ik weer een dagje treinen naar Zeeland naar mijn vader. Ik ben zeer benieuwd hoe het met hem is. Het verlies van zijn auto, dus het niet meer kunnen gaan en staan waar hij wil, heeft hem zeer geraakt. Hij is niet meer de oude en of hij dat nog zal worden???

Nog 40 dagen

Het is vandaag 27 februari en over 40 dagen is het Pasen. Dat betekent
* dat ik nog 40 dagen sterk moet zijn
* dat ik nog 40 dagen mijn handen thuis moet houden
* dat ik nog 40 dagen matig moet zijn
* dat ik nog 40 dagen er niet aan moet denken
* dat nog 40 dagen het water in mijn mond loopt
* dat ik nog 40 dagen niet graag naar bepaalde winkels ga
* dat ik nog 40 dagen op mezelf loop te mopperen omdat ik er toch niet af kan blijven.

Want ze zijn zo lekker. Veel te lekker. Vooral de melk met crispy. Ik ben er best wel aan verslaafd.

Ik kan 40 dagen (en misschien nog wel langer) niet afblijven van:

Regendag

Gisteren was het een grauwe dag. Tenminste buiten. Het regende en het regende. Binnen scheen de zon op het verjaardagsfeestje van de jongste kleinzoon. Knotsgezellig was het.

Toen het partijtje afgelopen was, ben ik even heen en weer geweest naar Groningen. Het regende nog steeds. Het was grijs. Normaal wordt je bij Groningen vrolijk verwelkomd door het gebouw van de Gasunie. Maar dat was dit keer ook saai.

Dit gebouw is ontworpen door de architecten Alberts en Van Huut. Het is een voorbeeld van Organisch bouwen. Eigenschappen van deze stroming zijn een plastische vormgeving, het gebruik van natuurlijke materialen, zoals baksteen en hout, aan de natuur ontleende vormen, milieubewust bouwen en integratie met de omgeving. Er wordt onder meer gebruik gemaakt van de Gulden Snede (formule: Breedte/Lengte=Lengte/(Breedte+Lengte)). De vijfhoek is een veel gebruikte vorm. In de projecten worden de reeks regenboogkleuren, dus geen zwart, grijs en wit, toegepast. In het ontwerpproces boetseren sommige architecten, soms met de opdrachtgevers, maquettes van klei.

Het is mogelijk om een kijkje binnen en buiten nemen. Klik daarvoor hier.

De Gasunie heeft dit gebouw mogen bouwen in het Stadspark. Er zijn indertijd dan ook veel bezwaren gemaakt tegen de bouw in dit stukje natuur. Naar verluidt heeft de gemeente toestemming verleend, nadat zij 25 miljoen gulden ontvangen had van de Gasunie voor de bouw van het Groninger museum.

Op de terugweg was het echt een somber landschap, zoals veel mensen denken dat het Groninger land er uitziet.

Groningen is echter een prachtige provincie met zijn vlakke land. Net zoals Friesland en Drente ook schitterend zijn, met ieder zijn eigen karakteristieken. De moeite waard om er eens rond te kijken. Om alvast wat Gronings te leren, kun je hier naar een liedje van de, te vroeg gestorven, Groningse zanger Ede Staal luisteren.

Ik bin hier geboren, ik proat din ook plat.
Mor t lezen en schrieven, ja dat is mie ja wat.
Ik heb dat noeit leerd, dus dat is niks veur mie.
Ie waiten hou t gaait, ja din blift t ter voak bie.

Refr.:
Is t puutoal mit oa of sums mit ao.
Ie kieken noar de regel, din wait je dat zo.
En loat dizze raais nou de moud es nait zakken,
As je ainmoal begunnen, hej' de smoak zo te pakken.

Ie waiten dat de mainsten wel Grunnegers kinnen.
En nou waiten ie ook dat doar regels veur binnen.
Dij helpen joe bie t proaten, bie t schrieven en lezen.
t Het veuls te laank duurd, dus t mout nou mor wezen.

Refr.

Helpt klòkje of klokje t maist tegen de kol'.
n Podje het broek vol da's aans wat as vòl.
n Lichoam, n lief, n pokkel of n pens.
Wie zeggen Godlinze, mor doar zegt men Glins.

Refr.

Plastic zakken

Een goede kennis van ons spaart al jaren plastic zakken. Gebruikte, ongebruikte, grote, kleine, heel gewone of heel aparte. Hij heeft er inmiddels geloof ik zo'n 20.000. Deze zomer is hij van plan ze precies te gaan tellen en dan te proberen hiermee in het Guinness Book te komen. Na afloop is hij van plan iets met de zakken te gaan doen voor het een of andere goede doel.

Mijn vraag is of jullie hem willen helpen. Jullie wonen overal en nergens in Nederland. In jullie woonplaats zijn misschien winkels die elders niet gevestigd zijn. Als jullie hiervan plastic zakken hebben die jullie kunnen missen, willen jullie deze dan naar hem sturen. Het kost misschien wel wat van jullie tijd om te versturen, maar het verzenden is gratis (antwoordnummer). Hij zal jullie zeer dankbaar zijn. Het adres is:

De gangbare zakken van bijvoorbeeld V & D, Hema, Blokker, Marskramer, Praxis etc. etc. heeft hij reeds. Het gaat echt om de meer bijzondere.

Als dank schenk ik jullie een bloemetje.

Mosballen en takken

Gisteren was voor mij weer het hoogtepunt van de week: bloemschikken. We wisten dat we mosballen zouden gaan maken (maar niemand had enig idee hoe die eruit zagen) en dat we een tak zouden gaan opsieren. We moesten daarvoor meenemen:

Een eigenschap van mos is, dat het goed vocht vast houdt. Daarom gebruikten de bloemisten vroeger mos voor hun stukjes, toen er nog geen oasis bestond. Daarvoor werden mosballen gedraaid, waar de bloemen ingestoken werden. Wij gingen vandaag terug in de tijd en moesten (mochten) ook van die ballen draaien. Pluk mos nemen, goed aandrukken - alsof het gehakt is - vastzetten met draad, weer mos nemen en vastzetten. Net zo lang door tot de bal de gewenste grootte had. Hoe de bal(len) gebruikt werd(en) moest ieder voor zich weten. Het was echter niet de bedoeling om ze helemaal vol te steken met bloemen. De mosbal moest zichtbaar blijven. Met behulp van takjes, draad en ander materiaal kon het stuk verder worden aangekleed. Klik op het bloemetje in de linkerkolom om alle gemaakte stukken te zien.

Toen iedereen zijn mosballen klaar had en de koffie op, zijn we aan de slag gegaan met de tak. Hieraan werden de reageerbuisjes vastgezet met draad. Om het uiteinde van het reageerbuisje en de tak werd aspedistrablad gewikkeld. Hoe, dat mocht iedereen weer op haar eigen wijze doen. Strak eromheen. Of lussen maken met het blad dat doormidden gedeeld was. Nadat de lelies in de buisjes gedaan waren, werd met draad, touw en ander materiaal het geheel nog versierd. Klik op het bloemetje in de linkerkolom om alle takken te zien.

Zo hebben we met niet al te veel materiaal toch weer mooie stukken gemaakt, dankzij Lippie.

Webloghandleiding

Nog steeds ben ik druk bezig om mijn nieuwe log in te richten. Maar oh oh oh wat is het soms lastig. Ik kijk regelmatig bij HELP hoe iets moet. Maar die helppagina's zijn niet bepaald voor "eenvoudige huisvrouwen" geschreven. Er wordt met termen gegooid waar een "normaal" mens nog nooit van heeft gehoord. De zinnen zijn zo ingewikkeld geschreven, dat je wel 10 keer moet lezen om te begrijpen wat er precies staat. Ik dacht dat web streepje log voor iedereen is. Dat je daarvoor geen kennis van HTML en dergelijke nodig hebt. Dat je niet zelf een website hoeft te bouwen, maar dat je op eenvoudige manier iets kunt maken. Mijn conclusie is dat, als je van toeten nog blazen weet op internet- en loggebied, het vreselijk moeilijk is om een weblog te starten. Eigenlijk zou een "leek" een handleiding moeten schrijven. Een stap voor stap handleiding. Een duidelijke handleiding. Niet een handleiding die constant maar weer via linken naar andere pagina's verwijst.

Soms gaat het ook niet goed omdat ik zelf niet goed gekeken heb. Dan heb ik iets over het hoofd gezien in de veelheid van zaken die ingevuld moeten worden. Gelukkig heeft mijn dochter geduld met mij en zet zij me op het juiste spoor. Ik ben haar "eeuwig dankbaar".

Het probleem met mijn kopfoto is nog niet opgelost. Ik heb naar het weblogteam gemaild en kreeg (heel snel, dat wel) als antwoord terug dat ze het probleem niet snapten. Blijkbaar ben ik aangestoken door het onduidelijkheidsvirus en heb de vraag niet goed gesteld. Dus heb ik mijn "probleem" uitgebreider beschreven. Ik ben benieuwd wat ik te horen krijg. Iemand opperde om het forum op te gaan. Daar heb ik eens gekeken, maar dat is ook niet voor leken weggelegd. De moeilijkheid is, dat wanneer je als onervaren weblogster iets vraagt, de ervaren mensen die antwoord geven even snel snel snel iets doorgeven in cryptische taal. Ze snappen geloof ik niet goed dat je als beginneling moeite hebt om in de hoeveelheid zaken die rond zo'n weblog spelen de juiste weg te vinden. Die niet goed snappen waarom jij moeite hebt om bijvoorbeeld een kopfoto goed geplaatst te krijgen, zonder dat hij automatisch verkleint. Voor hen is het een fluitje van een cent om logs in te richten en daarom weten ze niet zo goed om te gaan met jouw probleem.

Nu zijn er zogenaamde testlogs, waar je informatie op kunt halen en die alle mogelijke voorbeelden laten zien van leuke dingen. Allemaal HTML-code die je moet plaatsen op je log. Maar zeg ik als leek, wáár moet ik die codes plaatsen. Moet alles in een typelist gezet worden, of moet het ergens op een pagina geplaatst worden. Geef duidelijke informatie. Niet alleen "deskundigen" vinden het leuk om dingen te testen en op hun log te zetten, maar ook beginnelingen.

Alle begin is moeilijk. Ik weet het. Oefening baart kunst. Dat weet ik ook. Daarom ga ik rustig door met ademhalen en zal alles op zijn pootjes terecht komen.

Zo, ik heb mijn hart even gelucht over mijn ervaringen met het inrichten van een nieuwe log. Het overzetten van de berichten en reacties neemt meer tijd in beslag dan ik verwachtte. Mijn streven is om bij het begin van de meteorologische lente te starten, ook al is nog niet alles overgezet. Er moet toch eens een begin worden gemaakt.

En dan nu de detailfoto van gisteren. Ik had het wel moeilijk gemaakt, geloof ik. Niemand die het geraden heeft. Zou datgene wat ik hierboven geschreven heb ook op mij van toepassing zijn? Voortaan duidelijker details en een goede handleiding erbij, Hanny! *grinnik* Er moet wat te raden blijven, dus ik denk niet dat dat gebeurt. De oplossing is:

De steentjes en stukjes glas die onderin dit handzeeppompje zitten, komen van het strand op Quiberon. Een schiereiland in Zuid Bretagne, waar we vele jaren onze zomervakantie hebben doorgebracht.

Doe een gok 1

Gisteren heb ik buiten de normale woensdagse boodschappen inkopen gedaan voor a.s. vrijdag. De vaas had ik vorige week van bezoek gekregen en die kan ik heel goed gebruiken. Wat ik meeneem naar bloemschikken is:

De rest "krijgen" we op de ochtend zelf. Ik ben met name benieuwd wat er op de schaal moet komen. Grote verrassing.

Verder ben ik heel druk bezig geweest met de layout van de nieuwe log. Ik heb alleen een probleem. Misschien zijn er onder jullie mensen die veel verstand van weblog hebben. Je kopfoto mag 900 pixels breed zijn. Dat wil ik ook graag, want ik maak de middenkolom 500 pixels en daarbij 2 zijkolommen van 200 pixels. Als ik goed kan rekenen (en dat is soms problematisch voor mij) is dat samen 900 pixels. Als ik nu mijn kopfoto van 900 pixels plaats via een link in een typeList (met dank aan Annemarie) dan wordt de afbeelding automatisch verkleind naar ongeveer 800 pixels. Ra ra hoe kan dat en wat is daar aan te doen?

Omdat ik zo druk aan het rotzooien ben geweest met mijn log, heb ik eigenlijk niets voor mijn log. Ik was van plan om op de nieuwe log een keer in de zoveel tijd een detail te laten zien van iets dat gebruikt wordt in en om huis. Mooie reden om daar deze log al mee te beginnen. Hier is de eerste, een stukje van een gebruiksvoorwerp. Doe een gok!

Fout op fout

Gisterochtend werden wij gebeld. Waar we woonden want, zoals de dag ervoor telefonisch zou zijn doorgegeven, er zouden 3 nieuwe ramen worden geplaatst.

Ten eerste hebben wij hierover maandag geen telefoontje ontvangen. Ten tweede waren de cijfers van ons huisnummer omgedraaid op zijn werkbriefje, zodat de monteur ons huis niet kon vinden. Het huisnummer dat hij zocht, bestaat helemaal niet. Gelukkig waren wij thuis en kon hij langs komen.

Op de bovenverdieping hebben wij Velux-ramen. In een van die ramen was spontaan een barst gekomen.

Het is thermopane glas. In dit raam (en in nog 2 andere) zit vocht tussen beide ruiten. Dit was de gelegenheid om meteen alle drie de ramen te vernieuwen. Het was niet nodig om de maat te nemen. Op ieder Velux-raam staat een code. Aan de hand van die code kan men zien welk formaat glas er in moet.

De ramen in de ene kamer zijn groter dan het raam in de douche, dus we hebben 2 verschillende codes doorgegeven.

Toen de monteur eindelijk bij ons voor de deur stond, had hij maar 2 ruiten bij zich, 1 grote en 1 kleine. Schoot lekker op dus. Hij begon het klusje, dat volgens zijn zeggen maar 10 minuten per raam zou duren, met het vervangen van de gebarsten ruit. Alle schroeven losgedraaid en het kapotte raam verwijderd. Hup snel even de nieuwe erin. Niet dus. De maat klopte niet. De oude gebarsten ruit zit er daarom voorlopig weer in. Wel zo, dat de barst nu aan de buitenzijde is. Mocht het raam helemaal stuk gaan, dan vallen er geen scherven in de kamer. Gelukkig paste het andere exemplaar wel in het doucheraam.

Nu zullen we weer een paar weken moet wachten op, hopelijk dit keer juiste, nieuwe ramen.

Gevangenis of paardenruif

Bijna 2 jaar geleden zijn wij verhuisd. De meest noodzakelijke veranderingen zijn aangebracht, zoals nieuwe dakpannen, een nieuwe verwarmingsketel en hier en daar een nieuw verfje. Voordat we verdere aanpassingen zouden doen, wilden we er eerst een tijdje wonen. Het huis door en door leren kennen en bekijken wat we graag anders willen.

Een van de redenen om voor dit huis te kiezen was het feit dat er een slaap- en badkamer op de begane grond zijn. Dit met het oog op de toekomst. We willen hier graag nog lang blijven wonen, ook als we wat problemen zouden krijgen met traplopen. Deze kamers zijn aan de voorkant van het huis. Daarmee bedoel ik dat ze gesitueerd zijn aan het trottoir annex fietspad en een doodlopend stuk van de straat.

Er komen dus regelmatig mensen langsgelopen of -gefietst. Daar hebben we totaal geen last van. Maar het houdt wel in, dat als wij 's nachts met open raam willen slapen, iedereen die langskomt de open ramen ziet. Ook diegenen die graag binnenkomen in woningen waar zij niets te zoeken hebben. Het enige dat het ongenode bezoek afschrikt, is de lantarenpaal vlak voor het huis. Maar een lamp is snel kapot te maken.

Bijna 2 jaar hebben wij rondgekeken wat ons een heerlijke frisse nachtrust kan geven. De kozijnen zouden veranderd kunnen worden. In plaats van naar buiten openen met een uitzetijzertje aan de onderkant, zouden we van die tuimelramen kunnen nemen die naar binnen vallen. Daarvoor moeten de gordijnen aangepast worden en er moeten dan horren aan de buitenkant komen. Een andere mogelijkheid is het aanbrengen van rolluiken. Daar zitten wel ontluchtingsgaatjes in, maar echt veel frisse lucht komt niet binnen.

Op een gegeven moment werd er geopperd om een hekwerk voor de ramen te maken. Het gaat er dan wel een beetje uitzien als een gevangenis. Het kan geen strak hekwerk zijn, want er moet rekening mee worden gehouden dat de ramen naar buiten opengaan. Het hekwerk moet daarom een ronding hebben, zodat de ramen de ruimte krijgen. Op internet vond ik bij een siersmederij deze foto. Het idee was wel aardig, maar toch niet wat wij wilden. Echt te veel een gevangenis.

Deze zomer zagen wij in Leiden een ander hekwerk. Dit vonden wij er al veel beter uitzien. Niet het hele raam wordt bedekt. Daardoor ziet het er minder uit als gevangenistralies. Het lijkt nu meer op een paardenruif. En waar kun je nu beter slapen: in de gevangenis of in een paardenstal. Duidelijk denk ik.

De hele winter heeft het idee liggen sudderen. En gisteren was eindelijk de dag dat we naar een siersmederij zijn geweest om iets soortgelijks te bestellen. De smid heeft gezegd wat de (on)mogelijkheden zijn en meteen een offerte uitgebracht.

We hebben ja gezegd en over ongeveer 6 weken kunnen wij beveiligd onze schoonheidsslaapjes houden.

Welterusten!

Experimenteren

Gistermiddag wilde Annemarie buiten wat experimenteren met haar nieuwe lens. Jan was naar voetballen en daarom ben ik, gewapend met mijn camera, met haar mee gegaan. Eigenlijk had ik een videocamera bij me moeten hebben om te registreren in welke standjes zij haar foto's maakte. Op een gegeven moment lag ze languit op haar buik in het natte gras. Jammer genoeg zag ik dat te laat. Heel bewust heb ik geen foto gemaakt toen ze eruit zag als een echte bouwvakker met afgezakte broek. De foto hieronder is heel netjes daarbij vergeleken.

Diverse mensen kwamen mij vragen of er iets mis was. Waren we misschien wat verloren? Was er iets te zien? Sommigen schudden hun hoofd als ze zagen wat Annemarie aan het doen was. Ze konden niet begrijpen dat je voor het maken van foto's in een nat grasveld op de knieën gaat zitten, of erger languit gaat liggen. Maar ik moet zeggen, ze heeft prachtige foto's gemaakt. Zo'n macrolens is geweldig. Ik neem aan dat ze diverse opnamen op haar log plaatst. Ik raad jullie aan om bij haar te kijken.

Zelf heb ik ook wat geschoten. Niet zittend of liggend in het natte gras. Wel knielend op een trottoirrand. De voorbijgangers zullen vast gedacht hebben dat wij niet helemaal goed bij ons hoofd waren (en misschien zijn we dat ook wel niet).

De nieuwe week ligt weer blanco voor ons. Maak er wat van!

Wie kent ze nog?

Gisteren maakte de wasmachine weer overuren. Op een gegeven moment bedacht ik wat een bofkont ik toch ben dat ik in de huidige tijd moet wassen. Wat hebben onze moeders vroeger niet staan zweten om de was schoon te krijgen in de wastobbe met wasbord. Terwijl ik wat wasmiddel in de machine doe, moesten zij eerst zeep kloppen. De zeepklopper heb ik niet. Maar nog wel een stuk zeep.

Bovendien zijn wij verwend met optische witmakers. Vroeger werd aan het laatste spoelwater een zakje Reckits Blauw toegevoegd, om de witte was te laten stralen.

Toen ik deze spullen opzocht, kwam ik nog andere zaken uit het verleden tegen. Zoals bijvoorbeeld een (leeg) potje Oost Indische inkt. Wie heeft met de kroontjespen en deze inkt nog getekend? En maar spatten. Als het per ongeluk op je kleren spatte, ging dat er eigenlijk niet meer uit, hoe de moeders ook hun best deden.

Iets anders dat tegenwoordig echt niet meer gebruikt wordt, is een haakje om knooplaarsjes dicht te maken. Met het haakje werden de knopen door de knoopsgaten getrokken. Knooplaarsjes zie je niet meer. Er zijn nu veters of ritssluitingen.

Als laatste kwam ik een elpen (foei Hanny) priempje tegen, bedoeld om nestelgaatjes mee te maken. Wie maakt er tegenwoordig nog nestelgaatjes? Weet men nog wat een nestelgaatje is (een heel klein gaatje in een kledingstuk of gordijnen ter versiering, of om er een koordje door te kunnen trekken)? Omdat het gaatje in stof gemaakt moest worden, werd geen stalen priem gebruikt. Dan zou de stof beschadigen. Vandaar het zachtere materiaal.

Waar een dag wassen al niet toe kan leiden. Pure nostalgie.

4 (6) B's

Mijn agenda leek de afgelopen dagen een beetje op die van mijn dochter Annemarie. Overvol. Weinig tijd dus. Weinig tijd om andere bloggers te bezoeken en reacties achter te laten. Ik hoop dat ik het vanaf vandaag weer wat rustiger krijgt, zodat ik de schade kan gaan inhalen.

Gisteren stond in het teken van de 4 B's.

B1: Boenen.
Het was hoog tijd dat er hier en daar enig boenwerk werd verricht. Zeker gezien het feit dat we tweemaal bezoek zouden krijgen.

B2: Boodschappen doen.
De normale weekendboodschappen moesten worden gehaald, maar ook extra (lekkere) dingen voor het bezoek.

B3: Eerste bezoek.
De jongste zoon van Jan en diens jongste dochter kwamen even langs. Hun vrouw/moeder was met haar moeder naar de Huishoudbeurs, dus kwamen zij even bij ons buurten. Dat was gezellig en ik kon weer mooie plaatjes schieten van de jonge blom (eigenlijk dus de 5e B).

B4: Tweede bezoek.
Volgende week mag ik weer naar bloemschikken. We gaan dan iets maken met een dikke flinke tak met een splitsing. Voor deze tak moeten we een geschikte vaas meenemen. Laten we nu van ons bezoek een mooie vaas krijgen die daarvoor uitermate geschikt is. De foto's daarvan komen volgende week wel. Daarom nu een foto van een bloempje (de 6e B dus).

Ik wens jullie allen ook een weekend met veel B's!

Ik haat het!

Ik haat het, want het lijkt net of ik in een zweefmolen zit. Ik draai in het rond en rond en rond en ..... En mijn maag draait rond. Ik kan er niet uit, want de molen blijft draaien. Ik heb geen houvast. Er lijkt geen einde aan te komen. Ik zie alles niet zo helder meer. En mijn maag blijft draaien.




Ik haat het, want het lijkt net of ik op een schip in zware zee zit. Ik schommel heen en weer en heen en weer en ..... En mijn maag schommelt mee. Ik kan niet van het schip af, want het blijft varen. Ik zie geen horizon, dus heb ik geen houvast. Wanneer zien we vaste wal. Het ziet me rood en groen voor de ogen. En mijn maag blijft schommelen.

Ik haat het, want het lijkt of ik in de grootste achtbaan ter wereld zit. Ik ga omhoog en omlaag en omhoog en omlaag en ..... En mijn maag vliegt mee omhoog en omlaag. Ik kan niet uitstappen, want de wagentjes blijven maar rijden. Ik weet niet meer wat onder en boven is, dus ik heb geen houvast. Wanneer stoppen de wagentjes. Ik zie alles wazig. En mijn maag blijft op en neer gaan.

Ik haat het als mijn ogen moeten worden opgemeten als ik zo nodig een nieuwe bril wil hebben. Alles draait om heen. Niets zie ik helder. Hoe moet er ooit goed kunnen worden bepaald welke sterkte mijn glazen moeten hebben. Ik moet bij mijn positieven blijven en door de zure appel heenbijten.

Toch nog rode rozen

Gisteren ben ik heel druk bezig geweest. Daarom had ik niet veel tijd om over een logje na te denken en er eentje te schrijven. Wel ben ik tussen de bedrijven door bij de meesten van mijn medeloggers op bezoek geweest. Het viel me op dat het merendeel van de loggers iets in het kader van Valentijn had gemaakt. Ook ik had me daaraan "bezondigd".

Zoals ik schreef, heb ik niets met Valentijn. Dat bestond in mijn jeugd nog niet in Nederland. Maar al had het bestaan, dan weet ik nog niet of ik er iets mee zou doen. Ik vind het veel belangrijker om mijn genegenheid of liefde niet alleen op 1 bepaalde dag te tonen. Ik doe dat wanneer ik het wil. En niet wanneer de commercie mij dat voorschrijft.

En nu wil ik jullie vandaag een bosje rozen geven. Gewoon omdat mijn gevoel zegt dat te doen. En gewoon omdat er mensen zijn die op dit moment een bloemetje heel goed kunnen gebruiken.

Ik wens jullie een heel gelukkige dag vandaag!

Krachtig, sterk, gezond

De betekenis van de naam Valentijn is: krachtig, sterk, gezond.

Toen ik jong was, werd er niets aan Valentijn gedaan. Menigeen wist niet eens wie dat was, of wat het (Amerikaanse) gebruik voorstelde. Ik heb daarom nooit een Valentijns kaart gekregen noch verzonden. Inmiddels is Valentijnsdag haast niet meer weg te denken. Jonge mensen omarmen deze dag om anoniem kaarten of sms'jes te sturen aan iemand waar zij (heimelijk) verliefd op zijn. En zijn niet bij de brievenbus weg te slaan of zij ook een kaartje van een onbekende aanbidder ontvangen.

Een stukje geschiedenis over Valentijnsdag (met dank aan Wikepedia):

Het is niet duidelijk waar de Valentijnsdag op gebaseerd is. Er bestaan twee heiligen met de naam Sint Valentijn. De een was priester in Rome, de ander was bisschop van Ternis. Beiden werden in de 3e eeuw op 14 februari gedood. Mogelijk gaat het hier zelfs om één persoon. Hun levensgeschiedenissen geven geen aanknopingspunt met het liefdesleven van jonge mensen.

Volgens de legende was Valentijn tevens arts. Als mensen hem om raad vroegen, gaf hij hen een bloem. Na zijn dood ontving een blind meisje een brief van hem, waaruit een bloem viel: ze kon meteen zien. Het bloemen-geven op Valentijnsdag zou op deze legende gebaseerd zijn. De detailhandel heeft vervolgens de "middeleeuwse monnik" Valentijn bedacht, die in zijn Italiaanse kloostertuin bloemen kweekte om ze aan verliefde stelletjes te geven.

Rond de 14e eeuw werd 14 februari een feestdag van verloofden, die al voor hun huwelijk elkaar trouw beloofden. De huidige cultus rond Valentijnsdag is begonnen in de Verenigde Staten van Amerika. Critici noemen Valentijnsdag enkel een methode om enorme sommen geld op te brengen, terwijl aanhangers van de feestdag het een prachtig symbool vinden. Deze reputatie kan vergeleken worden met die van moederdag.

Zelf heb ik niets met Valentijnsdag. Vind het eigenlijk wat overdreven gedoe. Maar, net zoals met moeder/vaderdag, je wordt overstelpt met reclame in het teken van deze dag. Je kunt niet meer om deze dag heen. En dat was voor mij de reden om voor al mijn (anonieme) lezers en lezeressen een Valentijnskaart te maken. Niet dat ik ze anoniem aanbid, maar gewoon als blijk van waardering voor het lezen van mijn schrijfsels. Ik weet met Valentijn geef je bloemen, maar die laat ik al zo vaak zien. Daarom een speciaal "hart".

Toen ik naast de wasmachine (of all places) foto's zou gaan maken van mijn "hart" voor jullie, zag ik ineens op dat apparaat een mooie weerspiegeling. Vandaar dat ik die gefotografeerd heb. Ik heb er een klein stukje uitgehaald en jullie gevraagd heb wat dat zou kunnen zijn. Geraden is het niet, maar daar had ik ook niet op gerekend. Want wie denkt er nu aan lichtjes op een wasmachine.

Wat ik fotografeerde was dit:

Vlammetjes, ik ben er gek op. Ik kan er uren naar kijken, niet alleen van theelichtjes of kaarsen, maar ook vlammen in een open haard. Vroeger was ik bij onze kolenkachel ook niet weg te slaan. Bij de vlammen achter de micaruitjes kon ik uren dromen over de knullen waar ik gek op was, maar die ik dat niet kenbaar kon maken, omdat we geen Valentijnsdag kenden.

Dit was een lang verhaal om bij mijn kaart voor jullie te komen. Ik wens iedereen een hele goede Valentijnsdag toe met onverwachte kaarten of sms'jes en veel liefde!

Raden maar

Ra ra ra, wat is dit?

Ontknoping rond 12 uur vannacht.

Rotonde

Voordat ik op de rotonde kom wil ik eerst een verhaaltje vertellen. Mijn man heeft een rond hoofd. De omtrek van zijn hoofd is zeer groot. Daardoor heeft hij problemen om een passende muts, pet of hoed te vinden. Al deze hoofddeksels zitten hem te strak. Hij kan niet zonder hoofdbedekking. 's Winters is het te koud zonder, vanwege een gebrek aan haar. En 's zomers moet hij ook absoluut iets op zijn hoofd hebben, anders verbrandt hij levend (ook vanwege het tekort aan lokken). Ooit had ik eens een muts uit een graaibak bij de Marskramer gevist, die hem paste. Maar wat heb ik een spijt gehad dat ik ooit die graai had gedaan. Geen gezicht. Die muts kroop steeds maar weer omhoog en dan loopt Jan met een toeter op zijn kop. Je schaamt je als je naast hem moet lopen. Voor de zomer heeft Annemarie ooit eens voor hem in een boulevardwinkeltje in Frankrijk een rood (dames)hoedje gekocht, dat perfect op zijn ronde schedel past. Eigenlijk is dat ook geen gezicht, maar minder erg dan de muts.

Afgelopen december zijn we in München geweest. In een soort outletwinkel hingen mutsen in alle soorten, maten en kleuren. En daar heeft Jan voor zegge en schrijven € 0,99 een grijze muts gekocht, passend op zijn hoofd en passend bij zijn ski-jas. Iedereen tevreden. De muts past hem goed, staat hem goed, zodat ik weer zonder mij te schamen naast hem durf lopen.

Nu kom ik toe aan de rotonde. Wij wonen vlakbij een rotonde. Deze rotonde speelt een belangrijke rol in ons leven.

Zoals ik in een eerdere log schreef, heeft een buurvrouw bij deze rotonde mijn gouden ketting gevonden die ik verloren was. Ik ben haar nog steeds zielsdankbaar.

Afgelopen zaterdag is Jan naar het voetballen in Heerenveen geweest. Hij wordt altijd opgehaald door een vroegere buurman en vriend, die hem ook weer thuisbrengt. Zo ook zaterdag. Zondag komt Jan tot de ontdekking dat hij zijn nieuwe muts mist. Hij heeft onze vriend opgebeld en die heeft zijn auto nagekeken, maar geen muts gevonden. De hele zondag heeft Jan lopen denken wat hij precies heeft uitgevoerd met het hoofddeksel. Maar hij kwam er niet uit. In de nacht van zondag op maandag speelde het hem nog steeds door zijn hoofd. En gisterochtend zei hij bij het ontbijt: wij ontmoetten nog iemand bij de auto vlak voor we instapten, waar we een tijdje mee hebben gepraat. Toen heb ik mijn muts afgedaan en in mijn zak gestopt. Ik ben in de auto gaan zitten en misschien is hij toen uit mijn zak gegleden. Dus hij zal wel op de parkeerplaats liggen. Heerenveen is te ver weg om te gaan zoeken naar een onnozele muts. Daarmee was het hoofdstuk muts eigenlijk afgesloten. Opeens zei, maar hij kan natuurlijk ook uit de auto gevallen zijn toen ik uitstapte op de rotonde. Ik ga even op de rotonde kijken. Zaterdag verloren en dan op maandag op de rotonde kijken. Hoe verzin je het. Maar hij deed het. En jullie raden het natuurlijk al. Breed lachend kwam hij thuis met een drijfnatte muts in zijn handen. Gevonden op de rijweg van de rotonde.

Deze rotonde hebben wij dus in ons hart gesloten. Hij brengt ons geluk.

Bij de blauwe pijl was mijn ketting gevonden en bij de groene de muts.

Kraantje lek

Afgelopen vrijdag ben ik naar bloemschikken geweest, zoals ik verteld heb. We moesten met ranken op een hoge vaas werken. Sommige ranken zijn diep in de vaas gezet. Andere zijn rondgebogen en met beide uiteinden in de vaas geplaatst om stevigheid te krijgen. Tussen de ranken door zijn de bloemen gevlochten en de krokusbolletjes zijn er op bevestigd.

Ook al zijn de ranken doods, blijkbaar functioneren de watertransportkanaaltjes nog goed. Er ligt steeds een plasje water onder het uiteinde van een rank. We hebben dus een kraantje lek in huis.

Ik hoop dat het deze week alleen binnen blijft druppelen en buiten niet, zodat alle joggers, wandelaars en fietsers droog hun ronde kunnen doen en de automobilisten niet bang hoeven te zijn voor aquaplaning. Werk ze, ontspan ze en blijf goed gezond!

Lekker lui

Poezen zijn best slim, maar hier snap ik niets van. Dan is mijn vla/slaapmaatje er en dan is ze weer weg. Ik kan geen hoogte meer van haar krijgen.  Ik weet niet meer wanneer ik beneden of boven moet slapen. Dat is best frustrerend voor een poes zoals ik.

Gisteren was ze er weer. Ik zag mijn kans schoon en legde meteen beslag op haar schoot.

Het beviel me daar prima. Jammer is alleen dat ze me af en toe toch aan het plagen is. Want het is zo'n lekker plekje. Samen met haar naar het kastje kijken.

Zo heel af en toe moet ik van haar schoot af. Dan moet ik mij buiten even terugtrekken. Dat viel gisteren niet mee. Ik ging wel naar buiten, maar ik was ook snel weer binnen. Er lag allemaal witte troep. En ik dacht nog wel dat we daar vanaf waren. Maar ineens lag het er weer. Ik heb mijn huisgenoten er wel over horen praten, eergisteren. Er was nogal wat opwinding over ontstaan. Het schijnt dat mensen die wat van dat witte spul af weten gezegd hadden dat het gevaarlijk buiten kon worden. Waarom heb ik ze daar gisteren niet over gehoord. Er was weer van dat koude witte spul. Dat vind ik niet lekker. Het is zo nat en koud als ik een kuiltje moet graven. Daarom ben ik maar niet de tuin in gegaan. Dat komt later op de avond wel eens een keer. Ik hoop dat die vieze koude natte troep dan weg is.

Ik zal blij zijn als ik weer gewoon lekker naar buiten kan.

Feestelijke dag

Gisteren was een zeer feestelijke dag. 's Morgens mocht ik weer naar bloemschikken. De winterslaap was voorbij en we konden weer aan de slag. De opdracht was om op en rond een hoge vaas een schikking te maken. We moesten meenemen:

Dat was de reden dat ik eerder deze week met een takkenbos achter mijn fiets door het dorp fietste. Ik kon in mijn familie- of kennissenkring niemand vinden die clematis, kamperfoelie of wat daarop lijkt in de tuin heeft. Gelukkig waren er in de boomwallen in ons dorp genoeg wilde slingerplanten te vinden.

De foto's van het bloemschikken kunnen bekeken worden, door op het bloemetje onder "BLOEMSCHIKKEN'  in de linkerkolom te klikken. Er wordt dan een pagina geopend, waar alle foto's van de bloemstukken van mij en mijn medecursisten staan. Helaas is deze keer 1 foto wat wazig uitgevallen. Het spijt mij voor degene die het bloemstuk heeft gemaakt. Het is moeilijk de bloemstukken goed op de foto te zetten in het lokaal. Een rommelige achtergrond. Stukken die tegen het licht in gefotografeerd moeten worden. Een eenvoudige camera. Ik doe mijn best, maar soms gaat het mis, zoals deze keer.

Aan het eind van de middag hebben Jan, Annemarie en ik onze "beste kleren" aangetrokken en zijn naar het centrum vertrokken. Tegenover de schouwburg zit een uitstekend chinees restaurant. Daar hebben we als voorproefje voor de avond heerlijk gegeten. Dit restaurant zit op een strategisch punt zo tegenover de toneeltempel. Iedere avond komen er veel mensen die daarna naar een uitvoering gaan. Het eten is er prima. Geen gooi- en smijtwerk. Maar met zorg bereid en leuk opgediend. Ons voorafje was zeer geslaagd.

En tegen achten konden we dan eindelijk met z'n drieën de verjaardag van Jan vieren bij het optreden van Stef Bos. Een gedenkwaardige avond. Deze man schrijft geweldige teksten. Een krachtige stem. Een goed orkest erbij. En je hebt een avond waar je nog lang over kunt nadenken. Jan heeft genoten. En dat was de bedoeling van Annemarie en mij. Het was gelukkig een geslaagd verjaardagscadeau.

Nu op naar het weekend. Vandaag wordt er druk gesport door mijn medehuisgenoten. Actief en passief. En ik? Ik zal me bezighouden met de was. Is altijd weer een sport om die op tijd gewassen en gestreken te hebben.

Een goed en gezellig weekend voor iedereen!

(Sneeuw)dag in de tuin

Het weeralarm zal vast en zeker nuttig geweest zijn, maar dan niet voor het noorden. Ok, het heeft hier wat gesneeuwd. Maar niet veel. In mijn woonplaats begon het pas tegen drieën, toen het zuiden al weer opklaringen had.

Omdat er zulke alarmerende berichten waren, had ik mij voorgenomen ieder uur een foto in de tuin te maken, om zo de groeiende sneeuwlaag te vereeuwigen. Heb ik ook gedaan. Maar sneeuwlaag? Nee, die is er niet gekomen. Het is maar bij een vliesje gebleven. Als je op de foto klikt, kun je zien hoe"veel" sneeuw er gevallen is bij ons.

Terwijl het in het zuiden al stevig aan het sneeuwen was, hadden wij hier 's morgens een heel lichte bewolking. De zon wilde zelfs door de wolken heen piepen.

En wat deed ons tuinbeertje? Dat bleef de hele dag lachen, dat had het erg naar zijn zin.

Van mij had er hier meer sneeuw mogen vallen. Maar ja, wie ben ik om dat te willen?

Druk, druk, druk

Gisteren ben ik zo druk bezig geweest met van alles en nog wat, dat ik geen tijd had om iets te bedenken voor deze log.

's Morgens heb ik, nadat ik me tegen mijn gewoonte in vroeg had gedoucht, snel snel boodschappen gedaan. Dit was noodzakelijk omdat er geen blikvoer in huis was voor Petje. Die was dus behoorlijk chagrijnig.

En 's middags ben ik bezig geweest met het installeren van een kastje voor digitale tv, dat we gratis op proef hebben van UPC. Omdat er toch gerommeld moest worden aan alle aansluitingen voor tv en dvd-speler, heb ik meteen de opstelling veranderd, waardoor alle kabels los moesten. Een heel klein foutje heb ik maar gemaakt bij het weer aansluiten. De kabel voor de tv en de radio heb ik omgewisseld. Die fout was gelukkig snel hersteld. En daar zitten we dan nu met zo'n stuk of 120 zenders, terwijl we eigenlijk niet meer dan naar zo'n 3 of 4 kijken.

Daarna ben ik achter de computer gaan zitten en heb ik een aantal lesjes gemaakt voor mijn (computer)vriendin. Daar was ik vorige week geweest. We hadden elkaar een tijdje niet gezien en hebben eerst maar eens bijgekletst. Natuurlijk over het huisje, waarover ik eerder een log schreef. Het voorlopige koopcontract is vorige week getekend. Het wordt niet gekocht door iemand uit het dorp. De koper gooit het plat en gaat op die plek een nieuw huis bouwen. Toen we uitgekletst waren, had zij nog een aantal vragen op computergebied. Die hebben we ook nog behandeld. Maar die vragen moesten ook nog worden uitgewerkt in lesjes. En die heb ik vandaag zitten maken. De handleiding schrijven duurt niet het langst. Maar de afbeeldingen er bij plaatsen, dat vraagt behoorlijk wat tijd. Ik geloof dat ik de lesjes weer aardig en duidelijk heb gemaakt, zodat ze weer volop aan de gang kan.

Daarom maar een klein logje dit keer. Misschien dat er morgen weer meer te vertellen valt. Zoals het nu lijkt, zal er aardig wat sneeuw gaan vallen. Maar ik heb ook gehoord dat het hier in het noorden pas aan het eind van de middag verwacht wordt en dat het dan ook snel gaat regenen. We zullen dus waarschijnlijk niet lang van het witte goedje kunnen genieten.

Veel plezier allemaal. Ik hoop dat iedereen die op pad moet, heelhuids op zijn/haar bestemming komt.

Straatveger

Onze straten worden verontreinigd door van alles en nog wat. Dit vuil komt aanwaaien, wordt weggeworpen of wordt geproduceerd door huisdieren. Dit was vroeger zo en zal altijd blijven. De mens heeft daarom middelen bedacht om de straten schoon te houden.

Vroeger ging het met een eenvoudige bezem.

Later kregen de straatvegers de beschikking over meer materiaal.

Tegenwoordig gebeurt het reinigen zonder menskracht, maar met behulp van een machine.

Gisteren was in mijn woonplaats de nieuwste manier van straatvegen te bewonderen. Of het effectief gebeurde, ik heb geen flauw idee want ik heb niet omgekeken.

Omdat wij het gisteren zonder sneeuw moesten doen, heb ik - om toch wat "sneeuw" op mijn log te hebben - het sneeuwklokje maar weer op de foto gezet. Met macrofoto's heeft mijn toestel wat moeite, maar het geeft toch een beetje een idee hoeveel sneeuw er bij ons was.

Witte Garfield?

Gisteren liep ik met mijn fototoestel rond in de tuin en Petje liep met me mee. Op een gegeven moment ging ze zitten en keek me heel lodderig aan. Knip zijn mijn toestel. Toen ik de foto op de computer bekeek, leek het net of Garfield me aan zat te kijken. Alleen dan een Garfield met witte haren. Maar het is echt onze eigen Pet.

Ik was trouwens in de tuin om het allereerste bloeiende sneeuwklokje op de foto te zetten. In onze tuin komt de lente er dus ook aan.

De paden op, de lanen in .....

Gistermiddag hebben wij een ontspannende wandeling gemaakt in het Nationaal Park Drents-Friese Wold. Onze start- en finishplaats was het bezoekerscentrum te Appelscha.

Wat mij opviel was dat Staatsbosbeheer de informatieborden over het gebied en zijn bewoners aan het begin van de route ook in braille heeft uitgevoerd.

We hebben gewandeld met de oudste dochter van Jan, haar man en 3 van hun 4 kinderen. De lanen op, de paden in ......

Onderweg waren de sporen van de storm nog goed te zien.

Op een gegeven moment wilde de zon wat door de wolken breken. Het duurde maar even, maar net lang genoeg om het licht te vangen op de foto.

De route loopt door het gebied van heideschapen. De staarten van deze schapen zijn gelukkig niet gecoupeerd.

Tot onze grote verrassing liep er al een lammetje bij de kudde.

Overal en nergens waren in het bos versteende zwammen te zien.

Van wandelen word je moe en zeker als je voet/enkel niet helemaal in orde zijn. Een ree biedt een uitstekende rustplaats.

De calorieën die we verbruikt hebben tijdens de wandeling, werden na afloop in het bezoekerscentrum meteen weer ingenomen.

Dat wil ik ook (niet)

In mijn dorp is een verkeerseducatiecentrum. Een verkeerscentrum waar theoretische en praktische verkeersopleidingen en trainingen worden gegeven en examens worden afgenomen. Het VEC richt zich hierbij op het algemene publiek, de overheid, het bedrijfsleven, de rijscholen, de vervoersbranche en op organisaties op het gebied van verkeersveiligheid in Noord-Nederland.

Gisteren reden wij er langs tijdens een fietstochtje. Er waren 2 vrachtwagens met aanhangers aan het oefenen. Van een afstand zagen we 1 van de aanhangwagens scharen. Ha fijn dacht ik, kan ik mooie foto's maken. Maar toen wij dichterbij waren gekomen, hadden de chauffeurs het slippen redelijk onder de knie en schaarden de aanhangers niet meer. Wel konden we aan de wielen van de aanhanger zien, dat er behoorlijk tegenstuur gegeven moest worden om op de baan te blijven.

Op de eerste foto is de permanente beregeningsinstallatie te zien en op de volgende foto's de vrachtwagens met de verschillende standen van de voorste wielen van de aanhanger. De aanhanger kwam weliswaar niet meer haaks op de vrachtwagen te staan, maar het kostte toch nog moeite om de bocht te nemen. Het hek kwam griezelig dichtbij.

Zo'n slipcursus zou ik best wel eens willen doen. Nee niet in een vrachtwagen, gewoon met de auto. Ik ben wel eens geslipt en ik kreeg gelukkig de auto weer onder controle. Maar ik zou van een expert wel eens willen horen hoe het precies moet.

Wat ik absoluut niet wil, is een virus op mijn computer. Klik op de link en je ziet wat er met je beeldscherm kan gebeuren als je in de greep gekomen bent van een virus.

Wij gaan heerlijk aan de wandel vandaag met fototoestel uiteraard! Wat gaan jullie doen?
Prettige zondag.

Primula

Gisteren ben ik voor de derde keer deze week naar de Intratuin geweest. Dit keer had ik mijn fototoestel bij me. Aangezien het niet druk was en er niet veel personeel rondliep, kon ik rustig hier en daar wat foto's maken. De primula's heb ik het meeste gefotografeerd. Door hun felle kleuren vielen ze op en het leek of ze vroegen: zet mij op de foto. Samen met wat andere kiekjes heb ik de verschillende soorten in een collage gezet.

Wat voor soort plantje is een primula eigenlijk.

De naam Primula betekent niet voor niets eersteling. Vooral soorten van de groep Aurikel (die op de foto's staan) bloeien al heel vroeg. Wat in het voorjaar in stalletjes aan primula wordt aangeboden is de laag groeiende Primula auricula. Ze zijn er in wit, roze, Bordeauxrood, felgeel, licht- en donkerblauw. Aan een uitstalling van al die felle kleuren kun je eigenlijk niet voorbijgaan.

De Nederlandse naam is sleutelbloem. In Nederland is de betekenis: schildering en in Engeland: painting; wealth is not always happiness. Als hier een primula gegeven wordt, wil de gever daarmee zeggen: Ik heb nooit iemand anders bemind dan jou.

Het plantje heeft ook een minder leuke kant. Het kan aanleiding geven tot allergische reacties van de huid. Deze allergie wordt veroorzaakt door het primine in de plant en wordt vooral gezien bij bloemisten. De huid verkleurt rood en jeukt zoals bij urticaria (galbulten of netelroos). Er kunnen ook zwelling en blaren ontstaan. Blootstelling aan de zon kan de ernst van de allergische reacties verhogen. Het eenvoudig aanraken van de plant volstaat om deze huidreacties uit te lokken. Raakt men daarna met de vingers het gelaat, dan kunnen ook daar letsels ontstaan. Deze allergische reacties zouden minder hevig zijn bij contact met de wilde sleutelbloemen.

Waarom doet dit laatste me toch denken aan een andere plant, de potloodventerplant? Mochten jullie je afvragen hoe mijn gezicht er momenteel uitziet, dan kan ik vertellen dat alle uitslag en oedeem verdwenen zijn en dat ik daarom niet meer hoef te overwegen om plastische hulp in te roepen. Mijn rimpels zijn me lief, dus daar komt niemand aan.

Terug in de tijd

Toen ik woensdag bij de Intratuin was, lag daar een grote hoeveelheid narcissen heel uitnodigend te wachten om meegenomen te worden. Die verleiding kon ik niet weerstaan en ik heb een paar bosjes gekocht. Maar wat ook klaar stond om aangeschaft te worden, waren kastanjetakken. Deze deden mij in gedachten zo teruggaan naar mijn jeugd, dat ik ook die niet kon laten staan.

Mijn vader had altijd een mesje op zak. Dat gebruikte hij om appels mee te schillen. Maar ook voor het snijden van takken en wilde bloemen die hij op zijn vele wandelingen of fietstochten zag. Het gevolg was dat er bij ons in huis vaak heel vroeg al uitbottende takken stonden. Wilgenkatjes, elzenproppen, maar ook kastanjetakken. En deze laatste vond ik altijd speciaal. Lekker plakkerig. Het leek wel stroop. Maar de smaak was niet zo zoet. Een aparte kleur. Geen lentekleur. Maar mooi en lenteachtig als ze open gingen.

Daarom kon ik het niet laten die kastanjetakken te kopen. Even waan ik mij weer in mijn geboortehuis.

Frankrijk? Friesland?

Tussen de buien door ben ik gisteren naar Intratuin gereden voor een kleine boodschap (gewoon een heel normale boodschap). Heen en terug 10 km. Lekker windje. Op de heenreis heerlijk in de rug. Was goed fris, dus ik had de handschoenen aan. Op een gegeven moment twijfelde ik of ik wel goed gereden was. Was ik wel in Friesland?

Ik was, bleek even verderop, toch niet verdwaald, want ik zag een fierljepper. Dat kan niet missen, dat moet in Friesland zijn.

Voor de niet-Friezen: een fierljepper is een polsstokverspringer. Samen met kaatsen een veel beoefende sport in deze provincie. De afgebeelde fierljepper maakt zich klaar voor zijn sprong over een drukke weg. Hij staat tussen de gebouwen in van een vestiging van "een grote gloeilampenfabriek uit het zuiden des lands". De ontstaansgeschiedenis wordt in een folder van deze fabriek als volgt beschreven:

Aan de ........weg in ....... staat sinds 7 oktober 1995 een uniek kunstwerk, ontworpen door de Groninger kunstenaar Hans Mes. Het kunstwerk verbeeldt een fierljepper, een polsstokverspringer. Het idee voor het kunstwerk "fierljepper" is ontstaan tijdens de voorbereiding van de Philips Customer Day in januari 1995. Het thema van deze dag was "het overbruggen van de kloof tussen klant en bedrijf". Met deze fierljepper krijgt dit thema, het overbruggen van een kloof, op een typisch Friese manier gestalte.

Tevens staat de polsstokverspringer voor het voortdurend streven van Philips naar verbeteren. Dit verbeteren vereist een enorm vakmanschap. En over dit vakmanschap beschikt elke Philips medewerker. Om dit vakmanschap zichtbaar te maken, is aan de medewerkers op Customer Day gevraagd om op symbolische wijze, in een tekening, hun eigen vakmanschap weer te geven. Alle merktekens, en dat zijn er ruim duizend, zijn in de "huid" van de polsstokverspringer uitgesneden.

Het beeld is tevens een dankbetuiging van Philips, aan de gemeenschap van ..... en aan allen die het succes van Philishave mogelijk hebben gemaakt.

technische gegevens:
- hoogte: 15 m
- breedte: 8 m
- gewicht: 4 ton
- materiaal: gegalvaniseerd staal
- coating: 2 componenten coating, kleuraccenten

Voor alle duidelijkheid, dit zijn niet mijn woorden. Sommige uitspraken komen mij wel erg boud over.

Toen ik weer thuis was, ben ik wat gaan snuffelen op internet. Ik kwam op een site terecht met wonderschone foto's. Klik op de foto en verbaas je erover hoe iets simpels als het vallen van een melkdruppel er uit kan zien.

Nu ik weet wat een prachtig effect zo'n vallende melkdruppel heeft, zal ik voortaan nog meer van mijn kopje koffie genieten dan tot nu toe.