Mijn draai gevonden

Het weer van de afgelopen dagen zorgde ervoor dat ik redelijk veel buiten was in onze tuin. De wasmachine draaide wel als ik hem gevuld had, waardoor ik buiten kon acclimatiseren en mijn draai vinden. Het liep zo goed met wassen en ik had er zoveel zin in (nou ja) dat ik meteen maar de winterjassen gewassen heb. Sneller dan met dit weer, zon en wind, kunnen ze niet drogen. Ze liggen klaar om opgeborgen te worden. Klaar voor een nieuwe winter, zo die nog ooit komt.

Hoewel ik hier in de tuin niet de zee hoor ruisen, heb ik toch genoten. Zo langzamerhand staat alles in bloei. Deze tijd van het jaar vind ik qua bloemen en planten de mooiste tijd. Maar het gaat allemaal zo hard door de warmte, dat die mooiste tijd snel voorbij is. Gelukkig zijn er nog foto's en kunnen we daar nog lang van genieten.

Bijvoorbeeld van de azalea.

Of de akelei.

Waar ik iets minder blij mee ben, is dat de jonkies in de toren in De Mortel moeilijke tijden doormaken. Hun moeder is verjaagd (gedood?) door een Belgische indringster. De vader moet nu in zijn eentje de kuikens voeden, terwijl de indringster ook een graantje mee wil pikken van de prooi die hij vangt. Inmiddels is 1 jonkie overleden. Wil je meer weten, kijk dan naar de beelden en berichten over de slechtvalkenfamilie in het Brabantse land.

Om helemaal mijn dagelijkse draai weer te vinden, moet ik nu echt afscheid nemen van Walcheren en dat doe ik met een laatste foto van de zon die bijna helemaal onder is - er is nog een heel klein streepje rood aan de horizon te zien - bij Zoutelande.

Vandaag ga ik weer over tot de orde van de dag. Hoewel, het is koninginnedag. Ik weet nog niet precies wat we gaan doen, maar het zal vast een gezellige dag worden. Wel weet ik zeker dat ik verder ga met bijlezen. Ik ben gevorderd tot de logs die met een "R" beginnen. Het eind is dus in zicht. Ik hoop dat jullie koninginnedag ook heel plezierig zal zijn.

Wennen

Ook al zijn Jan en ik maar een kort weekje weggeweest, het lijkt veel langer. Ik had dan ook moeite om in het dagelijkse ritme te komen. Is me eigenlijk ook niet gelukt. Ik had moeite om de geweldige dagen los te laten die we hebben gehad. Daarom nog maar een paar foto's.

Toen wij naar Middelburg fietsten, kwamen wij langs het geboortehuis van mijn vader. Een neef, die het onlangs van zijn broer gekocht heeft, is het helemaal aan het verbouwen. Toch krijg ik nog heel plezierige herinneringen als ik de oprijlaan met vruchtbomen zie. Ik heb er vaak gelogeerd. Ik heb voor mijn oom, die daar een tuinderij had, sperziebonen geplukt, samen met een heel stel neven en nichten. De grootste lol hadden we, ondanks het zeer rugbelastende werk. En veel hebben we gezongen tijdens het plukken. Liedjes zoals "Mijn wieggie was een stijfselkissie...", "Ketelbinkie", "Patsy" en nog veel andere smartlappen. Geweldige herinneringen komen boven als ik het huis en de oprit zie.

Het strand van Walcheren wordt beheerst door palen, de golfbrekers. De palen zijn interessant om te zien. Iedere paal heeft zijn eigen verhaal. Aangekoekt met zeewier. Gebarsten, maar nog niet ten onder gegaan, door de invloed van het water. Schatbewaarder. Ik heb er een paar verzameld.

De boulevard van Zoutelande is afgeschermd van het strand door palen. Zo hier en daar is op een van de palen een schoen vastgespijkerd. En zo nu en dan hebben mensen zich daar op uitgeleefd en een schoen versierd.

Bij Veere zijn ook palen. Palen bij de ingang van de haven, weerspiegeld door het water.

Zo'n rij palen vraagt erom om deze ook vanuit een ander gezichtspunt te bekijken.

Aan de kust (en niet in de binnensteden) horen meeuwen thuis. De meeuwen weten dat waar mensen zijn, meestal ook iets voor hen te halen is. Zo ook deze kokmeeuw. Hij zat bijna op mijn schoen terwijl ik een broodje aan het eten was.

Ik schreef in mijn vorige log dat ik niet wist welke bloemen in het "bollenveld" stonden. Er is geopperd dat het misschien violieren zijn. Naar mijn idee is dat niet zo. Misschien weet iemand welke bloemen het zijn aan de hand van deze foto.

Als dagafsluiting, het wordt misschien wat eentonig, laat ik nog eenmaal een mooie avondlucht zien. Een van de vele mooie luchten waar we van hebben genoten.

Ik hoop vandaag wat meer in mijn ritme te komen en het normale leven weer op te pakken. Ik wens jullie een heel fijne zondag.

Weer thuis

Na een heerlijk weekje zijn we gisteren weer thuis gekomen. Is wel weer even wennen. Na niets doen, weer iets doen, vergt enige aanpassing. We zijn heerlijk verzorgd in ons hotelletje in Zoutelande. Vanaf de dijk kon je het zien liggen. Waar het raam open staat, is onze kamer.

En vanuit onze kamer zagen we regelmatig gedeeltes van langsvarende schepen boven de dijk uitkomen.

Alleen bij dit gedeelte van Zoutelande is een dijk. Verder zijn er alleen maar duinen.

Het weer was schitterend. Weliswaar scheen de zon niet iedere dag volop en was het regelmatig heiig. Donderdag was het zelfs aan de frisse kant met temperaturen tussen de 15-17 graden en een zeer stevige bries uit het noorden. Maar beter weer konden wij ons niet wensen. We hebben dan ook veel gefietst. Dat kan op Walcheren zeer goed. Overal liggen fietspaden naast de wegen. Het is een zeer wisselend landschap. Veel akkers waren nog niet ingezaaid. Boeren waren zeer druk bezig om de zeer droge harde klei de baas te worden, zodat het poot- en/of zaaigoed de grond in kan. We kwamen onderweg koolzaad tegen met daarboven de Lange Jan, de toren van Middelburg.

Soms waanden we ons bij de bollenvelden. Alleen waren dit geen bollen, maar andere planten. Welke, daar ben ik nog steeds niet achter. Het lijken leeuwebekken van een afstand, maar het zijn er geen.

Ook bloeiden sommige fruitbomen nog, hoewel het mooie er al wat vanaf was.

We hebben niet alleen genoten van het natuurschoon. Ook hebben we verschillende plaatsen bezocht. Middelburg heb ik in mijn leven al vele malen gezien, maar nog nooit vanaf het water. Dat was een leuke tocht, zeker door de zeer enthousiaste gids die we hadden. Ook vanaf het water kun je de schitterende oude gebouwen die de stad heeft, goed bewonderen. Zoals de Kloveniersdoelen.

Na de rondvaart zijn we het oude centrum ingegaan. Daar kun je helaas met de boot niet komen. Tijdens het nuttigen van een kleine versnapering op de markt, hebben we volop genoten van het prachtige voormalige stadhuis. Dit prachtige gebouw wordt helaas niet meer als stadhuis gebruikt. Er is nu een conservertorium gevestigd. Men heeft een nieuw stadhuis aan de rand van de stad gebouwd. Maar dat kan niet tippen aan het oude gebouw (is mijn bescheiden mening). Oordeel zelf.

Alles overheersend in Middelburg is de Lange Jan. De toren bij het abdijcomplex. Al van verre kun je hem zien. Als kind was het voor ons de sport om, wanneer wij naar Zeeland reden, als eerste de toren te zien. Tijdens onze fietstochten deze week hebben wij hem vaak aan de horizon zien liggen.

Een andere pleisterplaats deze week was Veere. Daar staan ook veel prachtige gebouwen. Maar de Kampveerse Toren is het helemaal voor mij door zijn ligging aan het water.

Net zoals Middelburg is Veere een plaats met een rijke geschiedenis als handelsstad. Een plaats met een heel andere geschiedenis is Westkapelle. Bij Westkapelle is, net als bij 3 andere plaatsen, in 1944 de dijk door de geallieerden gebombardeerd voor de zogenaamde innundatie van Walcheren, om het schiereiland te kunnen bevrijden van de Duitsers. Maandenlang heeft de zee vrij spel gehad en de gevolgen daarvan zijn nog steeds te zien. Zo is er een grote kreek ontstaan. Prachtig om te zien. Veel van de oudere inwoners zullen deze plek echter met gemengde gevoelens bekijken. Bij de dijk is in het Polderhuis een dijk- en oorlogsmuseum. Daar wordt de geschiedenis van dit dijkdorp getoond. Heel interessant om te zien. Er wordt ook een kijkje gegeven van de dagelijkse bezigheden van de bevolking in vroeger jaren. Op een gegeven moment dacht ik mijn oma te zien, bezig met haar was in haar achtertuintje.

Zeeland zou geen zeeland zijn zonder de zee. Die hebben we de afgelopen week ook veel gezien en gehoord. Bruisend tussen de strandpalen.

Rustig kabbelend in de vroege avond.

Het leuke van Zoutelande, en trouwens meer plaatsen op Walcheren, is dat de vaargeul vlak langs het strand loopt. Er komen daarom regelmatig schepen langs gevaren, van zeer klein tot behoorlijk groot. Dat is een extraatje bij het strandbezoek. En bij het strand waren we regelmatig te vinden. Lopend, maar ook vaak zo maar op een bankje, genietend van zon en zee. Zeker 's avonds, als de zon onder ging. Helaas hebben we de zon nooit in de zee zien zakken. Daarvoor was het steeds te heiig. Maar toch was het iedere avond spectaculair.

Als afsluiting heb ik nog wat golven. Daar kan ik eindeloos naar kijken. Ze vervelen me nooit. Op een gegeven moment heb ik mijn camera een serie achter elkaar laten maken en die foto's heb ik in een animatie gezet. Kan ik nog een tijdje van het rollen genieten en jullie met mij, hoop ik.

Samenvattend, we hebben een geweldig weekje gehad. Is voor herhaling vatbaar. Zeker omdat we mijn vader verschillende malen hebben kunnen bezoeken. Met z'n tweeën, maar ook hebben we zijn zuster een keer meegenomen. Het was fijn om te zien dat hij in iets rustiger vaarwater is gekomen. Hij is kwetsbaar en niet meer de oude. Maar het is niet meer het zielige vogeltje van een paar maanden geleden.

Een van de dagen dat we bij mijn vader waren, ben ik even op internet geweest, omdat ik voor een lesje voor mijn (computer)vriendin een plaatje van internet nodig had. Ja, ik weet het, ik had vakantie. Maar 's avonds als Jan al sliep, prutste ik wat met de pc. Bij mijn vader heb ik toen ik even het vorige logje geplaatst. Donderdag was ik weer wat aan het prutsen en ik probeerde voor de gein het wachtwoord van de draadloze internetverbinding van het hotel te kraken. En dat lukte. Ik heb toen op mijn log voor Thursday Challenge, mijn foto geplaatst voor het thema van deze donderdag: Fun. Ik zag zo'n schattig tafereeltje op het strand. Een moeder die met een kleintje zandtaartjes aan het bakken was en de vader die met een zoontje aan het frisbeeën was. Dat vond ik fun. Als je hem wilt zien, klik dan in de linkerkolom op de ondergaande zon en je komt op de andere log.

De komende dagen ga ik op mijn gemak lezen wat jullie allemaal geschreven hebben. Dat zal vast niet in 1 dag kunnen gebeuren. Maar langskomen doe ik zeker.

Dubbel genieten!!!

Even een levensteken van mij. Beter kun je het niet krijgen als je er een weekje tussenuit bent. Fantastisch weer, mooie omgeving, lekkere zee(lucht) en heerlijk fietsen op de eigen fiets.

Tot zaterdag.

Eventjes weg

Vandaag gaan we naar Zeeland. Het is de hoogste tijd om mijn vader weer te bezoeken. Omdat in 1 dag heen en weer reizen best wel vermoeiend is (ruim 8 uur in de trein), doen we het dit keer anders. We maken er een korte vakantieweek van. Vrijdag komen we weer terug. Daardoor kunnen we mijn vader een paar keer bezoeken. En tussendoor kunnen we genieten van zon, zee en strand. Maar ook heerlijk fietsen. We logeren in een hotelletje pal achter de duinen van Zoutelande (op Walcheren) aan het enige zuidstrand van Nederland, zoals het wordt aangeprezen in de toeristische folders.

De dag voordat je weggaat, is meestal een rommelige dag. Je wilt het huis netjes achterlaten. Er moet nog gewassen en gestreken worden. De tas moet worden ingepakt. Een laatste boodschap wordt nog gehaald. De planten water gegeven. En een voorlopig laatste blik op de tuin geworpen. Nog even genieten van de bloemetjes:

* een bodembedekker (ik weet de naam niet)

* Scilla non-scripta (boshyacint)

* Dicentra spectabilis (gebroken hartje)

* Rhododendron wardii var. puralbum

En natuurlijk heb ik Petje lekker geknuffeld. Ze heeft nog geen idee wat haar boven het hoofd hangt, maar ze komt deze dagen wel door zonder ons. Tenslotte wordt ze door een heel lieve buurvrouw verzorgd, die iedere dag even de tijd neemt om haar op schoot te nemen en met haar te kroelen.

Als jullie me zoeken de komende dagen, dan ben ik hier te vinden.

Ik weet niet of er in het hotel een mogelijkheid tot internetten is. Zo ja, dan zullen jullie vast en zeker wat van me horen. Zo nee, dan kom ik vrijdag (of zaterdag) weer langswapperen. Tot dan.

Klaar

We zijn klaar met onze zoektocht. We hebben een passende fietsendrager, waar mijn fiets goed en stevig vervoerd kan worden over een langere afstand met hoge snelheid.

Achteraf gezien zijn we "een beetje dom" geweest. We hebben op internet overal gezocht, maar niet op de enig juiste site, namelijk die van Gazelle zelf. Daar staat als advies:
Uw fietsen altijd veilig mee op reis dankzij de Multa fietsdragers.
Hadden we daar meteen gekeken, dan had ons dat een hoop kopzorgen bespaard.

Wat ik nog steeds niet begrijp, is dat de fietsenzaak (een zeer grote zaak en de 2e beste fietsenzaak van Nederland, tenminste daar adverteren ze mee) waar we mijn fiets hebben gekocht, niet weet dat de Easy Glider van Gazelle alleen op een Multa fietsendrager veilig en betrouwbaar vervoerd kan worden. We kunnen dus met onze fietsen zondag naar Zoutelande rijden en op onze eigen fietsen op het mooie Walcheren rondritjes maken. Ik verheug me er nu al op.

Wat betreft de visjes valt het volgende te melden. Annemarie heeft water uit haar nieuw gevulde bak meegenomen en we hebben het in de vissenwinkel laten testen. Dat is goed. Dus klaar. Bij de buurman hebben we weer een paar guppy's gehaald. Drie daarvan neemt ze mee en zwemmen tot die tijd in een aparte bak rond. En eentje hebben we hier in de bak bij de rode man gedaan. Hij was zo zielig alleen, want ook het hele kleintje heeft het niet gehaald. Wel een beetje zielig om een visje als proefdiertje te gebruiken, maar dat is de enige manier om uit te vinden of de rode vis helemaal gezond is. We wachten af.

Helaas was het gisteren de laatste keer bloemschikken van dit seizoen. Klaar dus voor dit seizoen. We hoefden niet veel mee te nemen.

De bedoeling was dat we een strakke schikking zouden maken, met laagjes blad als dakpannetjes over elkaar heen en hier en daar wat opgerolde blaadjes, opgevrolijkt met roosjes. De meesten hadden 2 bakken (een grote en een kleine). Ze zijn weer schitterend opgemaakt naar mijn mening. Als toetje mochten we een cadeautje voor onszelf maken. Er was nog wat oasis over en dat hebben we ook ingepakt in blad. Een leuke afsluiting van deze voorjaarscursus 2007.

Lippie, heel erg bedankt voor alle leuke lessen. We hebben weer veel van je geleerd en veel leuke ideeën opgedaan. Hopelijk tot september.

De bloemstukken kunnen weer bekeken worden, door te klikken op het bloemetje in de linkerkolom.

Vissen en een fiets

Toen ik naar bed ging na mijn logrondje, waren er nog maar 3 vissen in leven. Die ene rode en 2 kleine ienemiene visjes, die vorige week ter wereld waren gekomen. Bij het opstaan was er weer een kleintje overleden. Bij het ter perse gaan van deze logeditie leven zowel de rode als de kleine. Dit zijn blijkbaar sterke broeders.

Met de rode ben ik bij de vissenspeciaalzaak geweest. Volgens de expert ziet hij er gezond en levenslustig uit. Hij dacht niet dat de rode de oorzaak is geweest van de vissterfte. Of er was iets fout met het water, of het was gewoon domme pech. Hij wilde het water uit de vissenbak wel testen. Annemarie komt vandaag naar huis en zal wat water uit haar nieuwgevulde bak meebrengen. Ik ben benieuwd wat daar uitkomt. Lijkt dat goed, dan heb ik met de buurman afgesproken dat ze 2 visjes meekrijgt en dat ze dan bekijkt hoe het gaat. Gaat het goed, dan kan ze weer meer guppy's krijgen van hem. Ook ik krijg een gup. Deze laat ik los in de kom met de rode en het kleintje en ook deze moeten laten zien dat ze echter overlevers zijn. Duimen jullie voor Annemarie dat het goed gaat?!

Onze zoektocht naar een goede fietsendrager voor mijn fiets hebben we gisteren voortgezet. Het probleem blijft de plaats van de accu, waardoor het achterwiel 10 cm verder naar achteren staat dan bij een normale fiets.

We hebben aardig wat tijd besteed aan het surfen op internet. Uiteindelijk vond een van ons, na het intypen van een juiste zoekopdracht, het goede model. Op een fotootje erbij stond er zelfs een afgebeeld met 2 fietsen zoals de mijne.

Jan is daarop naar de fietsenzaak gegaan, om te overleggen of zij deze voor ons konden leveren. Maar hij werd niet bepaald vriendelijk ontvangen (wat een service en dat voor de 2e beste fietsenzaak van Nederland). Ze wilden niet praten en hebben het bedrag, dat wij betaald hadden voor het niet juiste exemplaar voor mijn fiets, teruggegeven. Vandaag gaan wij de goede halen. Hier bij ons in het dorp, want daar blijkt een dealer van het merk Multa te zijn.

De reden dat we zo op jacht zijn geweest, is dat we zondag naar Zeeland vertrekken en daar een kleine week blijven. De bedoeling is dat we een paar keer op visite gaan bij mijn vader. En verder gaan we heerlijk de toerist uithangen. Wat fietsen, wandelen (langs het strand!!!), stadjes bezoeken en alles wat een toerist nog meer doet. Ik heb er zin in! En zeker als ik mijn eigen fiets kan gebruiken.

Voordat we vertrekken, moet er nog wel het een en ander gebeuren. Zoals bijvoorbeeld iets moois maken met deze ingrediënten. Ook daar heb ik zin in!

Gisteren heb ik weer een foto op mijn andere log "uitdaging" gezet. Het onderwerp was dit keer WILDLIFE (of zoals ze aangaven in het Nederlands WILDE DIEREN). Ze gaven als voorbeelden erbij: (Insecten, Vogels, Vis, Vissen, Beren, Wolven, Flora en Fauna,...). Ik ben niet kortgeleden op safari geweest, ook niet in de dierentuin, en ook niet ergens in de bush bush. Dus echt iets wilds had ik niet. Wel had ik nog een foto met een vlieg en een bij, die samen op een wilde struik in onze tuin, gebroederlijk op zoek waren naar nectar. Die foto heb ik dus geplaatst. Als je hem wilt zien, klik dan op de zonsondergang en je komt op mijn andere log.

Continuing story

Het gaat niet goed met de guppy's. En ook de fietsendrager is problematisch.

Toen ik gisternacht ging slapen, hadden 7 visjes - grote en kleinere - het niet gehaald. Nu, op het moment van publiceren van deze log, waren dat er nog eens 13. Naar mijn idee ligt het niet aan de waterkwaliteit, maar aan 1 vis. Annemarie heeft een aantal weken geleden nieuwe mannelijke visjes gekocht met mooi gekleurde staarten. Op een na behoren deze ook tot de slachtoffers. Alle grote guppen hebben het loodje gelegd, alleen deze ene niet.

Het is een mooi mannetje. Hij pronkt graag met zijn staart. Maar ik verdenk hem er toch van de aanstichter te zijn van alle ellende. Ik heb hem zijn eigen kom gegeven, in de hoop de overgebleven beestjes nog te redden. Dat zijn er op dit moment 5. Allemaal jonkies, die vorige week in Groningen zijn geboren. Maar ik heb weinig hoop. Het enige lichtpuntje voor Annemarie is dat de buurman honderden guppy's heeft en blij zal zijn als hij er weer een aantal weg kan geven. Als ze dus allemaal een zeemansgraf hebben gekregen, kan de kom worden ontsmet en een nieuwe start worden gemaakt.

Zowel gisterochtend als gistermiddag zijn we op stap geweest voor een fietsendrager waar mijn fiets op past. De fietsenzaak zou ons uitsluitsel geven voor 12.0 uur. Dat is gebeurd. Wij krijgen de nieuwe Spinder, die over 2 weken op de markt komt. Wij blij. Toch hebben we 's middags verder gesnuffeld. Eerst op internet. Daar is de nieuwe drager al te zien. Wij hebben onze twijfels gekregen over de afmetingen en de vastzetklauwen. Bij diverse andere fietsenzaken hebben wij ons laten voorlichten. Maar overal hetzelfde verhaal. Het achterwiel staat te ver naar achter, waardoor het amper in de houders past en ook is er geen goede gewichtsverdeling op de drager. Bovendien denken wij dat het frame te compact is om hem met de grijper goed vast te kunnen zetten. Wij wachten op de nieuwe drager. Maar wel hebben wij een mail naar Gazelle gestuurd en onze problemen voorgelegd. Of zij, de ontwerpers en fabrikant van de fiets, een oplossing hebben.

Het vervelendst van dit alles vind ik het, dat wij dit weekend de fiets niet mee kunnen nemen als wij een paar daagjes uitvliegen. Dan moet ik een fiets huren en dan is het maar de vraag wat voor een je kunt krijgen. Helaas pindakaas, het is niet anders. Ik moet niet zeuren en rustig afwachten. Er komt vanzelf een oplossing. Eventueel via de smid.

Karretje op de zandweg .....

We moesten gisteren op stap naar Harkema. Daar zijn we geen van beiden bekend. Om de straat snel te kunnen vinden, hebben we Tommetje meegenomen (ja ja, hij doet het nog steeds). Dit keer hebben we hem maar eens de kortste weg laten zoeken en niet de snelste zoals de vorige keren.

Hoe we op de snelste manier in Harkema kunnen komen, weten we wel. We waren stomverbaasd dat we een hele andere weg zouden moeten rijden. We zijn eigenwijs geweest en reden het eerste stuk de ons bekende weg. Dan past Tommetje zich aan en stippelt een nieuwe route uit. Op een gegeven moment, een dorp voor Harkema, hebben we ons naar zijn wil gevoegd. Hij stuurde ons het dorp Rottevalle in. Dat vonden we vreemd, want we reden op de N369 en die loopt buiten het dorp om naar Harkema. Omdat we niet precies wisten waar het adres in Harkema was, hebben we Tommetje maar gevolgd. Hij leidde ons naar een zandpad met een lengte van meer dan 3 km. Op de foto hieronder staat de rode pijl bij het zandpad en de blauwe pijl hoort bij de N369. Bij het gele kruisje moesten wij zijn (bleek achteraf).

We hebben dus ruim 3 km gehobbeld over een zandweg. Al die tijd had ik het oude liedje in mijn hoofd: "Een karretje op een zandweg reed ...."

Na ruim 3 km naderden wij een kruising. Een verharde weg. Tommetje wees ons de weg recht vooruit. De weg recht vooruit was echter geen zandpad meer, maar een karrenspoor. Dat vonden wij toch een beetje te gortig worden en zijn afgeslagen, de verharde weg op. Tommetje vond dat niet grappig en riep ons steeds maar toe: probeer om te keren, probeer ..... We zijn eigenwijs gebleven en zijn uiteindelijk de N369 opgedraaid en op onze manier naar Harkema gereden. Daar heeft Tommetje ons prima naar het juiste adres geleid.

In Harkema is namelijk de firma Spinder. Deze firma maakt onder andere fietsendragers. Een aantal weken geleden hebben wij er eentje aangeschaft bij de fietsenzaak, waar ook mijn fiets (met trapondersteuning) is gekocht. Omdat deze fiets (ook zonder accu) nogal zwaar is, adviseerde men ons een fietsendrager van Spinder te nemen, omdat deze de beste zou zijn voor een zware fiets. Wat men zich niet gerealiseerd heeft, is dat mijn achterwiel 10 cm verder naar achter staat dan bij een normale fiets vanwege de accu.

Het gevolg is dat het achterwiel niet goed wordt ondersteund, omdat de arm met de houder niet verder uitgetrokken kan worden. Het zwaarste gedeelte van de fiets (zonder accu) is de naaf. En deze valt buiten de steun, waardoor de fiets de neiging heeft te gaan kiepen. We hebben telefonisch contact gehad met de firma over dit probleem en afgesproken dat wij langs zouden komen om overleg te plegen. Het probleem was bekend, maar men wist niet dat het wiel zo slecht werd ondersteund. De enige oplossing zou zijn, een andere drager aan te schaffen, die over 2 weken op de markt komt. Zij stelden voor om met de fietsenzaak te overleggen en te onderhandelen over een ander rek.

Wij zijn dus bij de fietsenzaak geweest en morgen voor 12 uur hebben zij een oplossing, hebben ze beloofd. Ik hoop het, want zondag gaan wij een lange rit met de auto maken en hopen de fietsen mee te kunnen nemen. Maar op deze manier is dat niet vertrouwd. Wordt vervolgd.

Momenteel is ons huis ingericht als ziekenboeg voor zieke vissen. Wij hebben de guppies van Annemarie geëvacueerd, want bij haar is het niet gezond. Massale sterfte. Alle mogelijke oorzaken heeft zij onderzocht. Maar niets bijzonders kunnen vinden. Misschien ligt het probleem bij het leidingwater. Daarom hebben wij met een schone kom met schoon water een reddingsactie uitgevoerd. Helaas hebben inmiddels hier ook al 6 visjes de geest gegeven, maar deze kunnen al zo zwak geweest zijn, dat schoon water te laat kwam. Ook dit wordt vervolgd.

Gelukt? Mislukt! Verrukt!!!

Het wachten duurde lang. Gelukkig had de regen medelijden met ons en bleef weg. Gisteren is eindelijk voor de tweede keer een poging gewaagd om het lekke dak te dichten. Nu wachten wij op regen en pas daarna weten wij zeker of het is GELUKT.

Hebben jullie dat ook? Sinds de digitale camera zijn intrede heeft gedaan, is fotograferen een stuk gemakkelijker geworden. Je schiet maar en schiet maar. Het maakt niet uit hoeveel. Je bekijkt de foto's toch op de pc en gooit weg wat niet naar je zin is. Ik gooi soms meer dan de helft weg van wat ik gefotografeerd heb. Nooit meer schrik bij de fotograaf als blijkt dat de afgedrukte foto's van een abominabele kwaliteit zijn en je voor niets een hoop geld hebt neergeteld (hoewel je slechte foto's wel terug kan geven). Maar soms is het zonde om mislukte foto's weg te gooien, want het kunnen op een bepaalde manier toch grappige, kunstzinnige of mooie foto's zijn. Daarom is de HEMA nu op zoek naar de misluktste foto van Nederland. Je kunt je mislukte foto's insturen. Ik heb inmiddels de foto van Karel geplaatst, de kater die zijn kop ronddraaide terwijl ik hem trachtte te fotograferen. Stuur ook je foto op en laat beoordelen of die echt is MISLUKT.

Ze blonken mij tegemoet. Ze nodigden mij uit. Ze vroegen er om dat ik ze meenam. Ze waren van Nederlandse bodem. Ze zorgden er voor dat het water me in de mond liep. Ze zagen er zo goed uit dat ik ze op een doodnormale doordeweekse dag niet kon laten liggen. Ze hebben ons voor de eerste keer dit seizoen VERRUKT.

Het witte goud ligt weer in de winkel en we zijn er beiden dol op. Gewoon op de ouderwetse manier bereid met ham, ei en botersaus. Smullen!

Schier 2

Graag wil ik jullie meenemen op onze fietstocht over Schiermonnikoog.

Deze route hebben wij gefietst.

Wat we gefietst hebben, is maar een klein stukje van het eiland. Als je naar het meest oostelijke puntje wilt, kun je niet fietsen. Aangezien Annemarie en ik niet zulke lopers zijn, hebben we ons beperkt tot het westelijke deel van het eiland. Zoals te zien is, hebben we op een gegeven moment een rondje gefietst. We wilden bij de eendenkooi kijken. Blijkbaar is deze niet toegankelijk voor publiek (misschien alleen op aanvraag), maar we hebben de ingang niet kunnen vinden. Waar kruisjes staan, hebben we voor korte of langere tijd een pauze genomen.

De eerst pauze was bij het Baken Kobbeduin. Dit is een baken van de Rijksdriehoekmeting.

Dit soort bouwwerken spreken mij aan. Hoe ziet het er van binnen uit. Ik wilde dat wel in het centrum fotograferen, maar ik kon niet op het muurtje komen waar het op staat, omdat ik me met mijn arm niet kan opdrukken. Annemarie heeft toen voor mij foto's gemaakt loodrecht naar boven. Maar ik laat het liefst eigen foto's zien en op de foto die ik gemaakt heb, komt het lijnenspel van de balken ook wel goed tot zijn recht.

Onze volgende pauze was bij een strandtent om wat te eten. Hoe druk het daar was en hoeveel fietsen er daarom stonden, heb ik in Schier 1 al laten zien. De eigenaars zijn druk bezig geweest hun tent pico bello in orde te krijgen aan het begin van het seizoen. Het is niet helemaal gelukt, getuige dit bord.

Nederlands is en blijft een moeilijke taal.

Na het eten zijn wij het strand opgegaan. Toen we naar het eiland voeren, was het afgaand tij. Helaas was het water nog te hoog om banken (met zeehonden) te kunnen zien. Maar toen wij het strand opgingen, had het water zo ongeveer zijn laagste punt bereikt. Een immens strand lag voor ons en we moesten een heel eind lopen om bij het water te komen. Gelukkig hoef je je nooit te vervelen op het strand. Er is altijd wel wat te zien. Zoals schelpjes die rechtop staan, waardoor er een soort maanlandschap ontstaat. Of het ontstaan van nieuwe duintjes door zand dat door de wind achter alles wat uitsteekt wordt neergelegd.

Ook waren er sporen op het harde zand, die ons leken uit te nodigen naar het einde van de horizon te lopen.

De zee kwam steeds dichter bij en was zeer kalm, ondanks de toch wel stevige wind.

Eenmaal bij zee gekomen en deze vanuit een laag standpunt bekeken, lijken de rollers aardig groot te zijn. Maar schijn bedriegt.

Zoals ik in de vorige log vertelde, waren er - afgezien van madeliefjes en paardenbloemen, nog niet veel bloemen te zien op het eiland. Zo hier en daar zagen we laag bij de grond wat kleur.

Tijdens ons bezoek in oktober ontmoetten we een paard met de meest prachtige wimpers die je maar kunt bedenken. We zagen het weer. Het is het meest rechtse paard. Wat we ook probeerden, het wilde dit keer niet dichterbij komen. We hadden de indruk dat ze met z'n allen hun middagdutje deden. Gedurende de gehele fietstocht hoorden we de fazanten roepen en diverse mannetjes zijn ons pad gekruist. Stapten we af om ze op de foto vast te leggen, dan renden ze steeds weg. Eentje was wat minder bang en bleef een tijdje rustig aan de gang zijn maaltje bij elkaar te scharrelen. Tot Annemarie hem te dicht naderde en hij er vandoor ging.

Ons een na laatste rustpunt was bij de "jachthaven". Bij laagwater kun je goed zien dat alleen bij hoogwater schepen binnen kunnen lopen en dan minimaal op het volgende hoogwater pas weer uit kunnen varen. Platbodems hebben wat langer de tijd om binnen te komen.

De geul naar de haven is een stakenroute zoals je meer ziet op de waddenzee. Er is te weinig diepgang om bakens uit te zetten. De geulen worden daarom aangegeven met staken.

Aan het einde van de strekdam voel je je echt helemaal op het wad. Het was inmiddels weer opkomend tij, maar hier was het water nog niet gekomen. De vogels waren nog druk in de weer.

De sfeer van het wad komt het beste tot uiting op de volgende foto. Smurrie, waar vogels hun kostje proberen bij elkaar te scharrelen.

Hoe licht ze ook zijn, in de blubber laten ze allemaal hun sporen na.

Bij de veerdam aangekomen en wachtend op de boot die ons terug zou brengen naar het vasteland, heb ik nog eventjes de zeegeur opgesnoven en de sfeer van het wad in mij opgenomen. Met een paar laatste foto's heb ik afscheid genomen van het wad.

Het is een zeer grote log geworden met veel foto's. Ik hoop dat ik jullie niet verveeld heb, maar dat jullie een beetje meegenoten hebben van ons fietstochtje op het mooie waddeneiland Schiermonnikoog.

Dank je wel Annemarie voor deze heerlijke en gezellige dag op Schier. Het was met recht een zeer geslaagd verjaardagscadeau!

Schier 1

Gisteren heb ik weer mijn verjaardag gevierd. Dit keer met Annemarie. Zij had mij een tegoedbon voor een uitstapje naar Schiermonnikoog gegeven. We zijn vorig jaar oktober daar ook samen een dagje geweest. Maar ondanks dat alle weervoorspellers ons beloofden dat het goed weer zou zijn, was het koud en nevelig. We zouden het een keer over doen, maar dan met beter weer. En gisteren was die dag.

De voorspellers hadden dit keer gelijk. Het was heerlijk weer. Op de boot was het nog wat fris, maar in ieder geval niet nevelig. En bij het fietsen hadden we af en toe een stevig fris windje tegen, maar met de wind in de rug was het genieten geblazen. Bedankt Annemarie, voor deze prachtige en gezellige dag!

Het genieten begon al op de boot. Allemaal water om me heen. Water is nooit hetzelfde. Het blijft een boeiend schouwspel om daar naar te kijken.

Als de reddingboot op volle snelheid tijdens een oefening is langsgevaren, is het ook een prachtig gezicht het kolkende water.

We waren niet de enigen die een dag op Schier fietsten.

Ondanks dat het in oktober koud en nevelig was, waren er nog veel bloemen en bessen. Dat was nu wel minder. Wel madeliefjes en paardenbloemen. Maar nog geen orchideetjes bijvoorbeeld. (Dan nog maar eens gaan in juli/augustus/september?) Tijdens een korte stop zag ik wel prachtige uitgebloeide "sigaren" in het tegenlicht.

Als je op Schiermonnikoog bent, waan je je in een andere wereld. Het is er stil. Heel stil. Geen geluid van auto's. Het enige dat je hoort, zijn de geluiden van vogels. Pieppiep, gekgek, prrrrr, toktok, gakgak, tjilptjilp. Van alles en nog wat aan deuntjes en gekrijs is er te horen. En waar je niet om heen kunt, zijn de brandganzen. Duizenden vliegen er rond of staan in grote groepen in de weilanden. Vaak zijn ze rustig aan het grazen. En dan, zomaar ineens, vliegt er een aantal onder luid kabaal op en strijkt op een ander plekje neer.

Morgen zal ik meer foto's laten zien en dan met name foto's van het strand en de zee.

Gisteren liet ik een krantenartikeltje zien over een te bouwen vuurtoren van bierkratten. Deze toren hebben we gezien. Het zal wel knap zijn wat de studenten hebben gemaakt, maar ik was er niet van onder de indruk.

Geef mij dan de echte vuurtoren maar.

Toen ik weer thuis was en op nu.nl keek wat voor nieuws er was, zag ik op de openingspagina een foto van twee voeten. Toevallig had ik ook een foto van de voeten van Annemarie gemaakt. Welke zouden nu toch van haar zijn?

En toen ik nog even bij de slechtvalken langsging, las ik dat gisteren het eerste kuiken uit het ei is gekropen. Ik heb het kleintje nog niet gezien, want die zit nog veilig onder moeders vleugels. Vandaag ga ik zeker weer in de kraamkamer een kijkje nemen. Hopelijk strekt moeder dan even de poten en wordt het jong zichtbaar.

Nog 1 nachtje slapen

Leuke verhaaltjes heb ik niet. Spannende dingen heb ik niet meegemaakt. Veel te vertellen heb ik dus niet.

Petje genoot gisteren van het heerlijke weer. Ze ging weer midden tussen alle planten liggen en wentelde zich regelmatig. Ze is nu ook meer een grijze dan een witte poes.

Zo af en toe had ze genoeg van onze tuin en ging ze even buurten bij de buren. Daar is het toch altijd beter en leuker!

Donderdag stond er in de Leeuwarder Courant een klein artikeltje:

Laat ik nu morgen samen met Annemarie naar Schier gaan! Nog een verjaardagscadeau van haar. Misschien staat die toren nog overeind als wij er komen. Duimen jullie met me mee dat het deze keer niet koud en nevelig is?! Alsjeblieft!

Nog 1 nachtje slapen en het is zo ver! De wekker rinkelt om 6 uur. Hoogste tijd om te gaan slapen. Hopelijk hebben jullie net zo'n leuke dag als ik ongetwijfeld zal hebben.

Gekooid

Sommige mensen laten zich vrijwillig opsluiten in een gouden kooi, in de hoop veel geld te winnen. Niets voor mij om dat te doen. Ik moet er niet aan denken huis en haard voor onbepaalde tijd te verlaten. Voor vakanties dat wel. Hoe langer hoe liever. Maar niet voor zo'n programma, wetende dat anderen mij het leven zuur zullen maken, in de hoop dat ik opgeef. Eerlijk gezegd heb ik er nog nooit naar gekeken, dus ik weet niet hoe het leven in de villa is. Daar heb ik ook absoluut geen behoefte aan om dat te weten.

Toch hebben we ons laten "opsluiten". Niet in een gouden kooi, maar in een verzinkte. We weten onszelf nu redelijk beveiligd achter een hekwerk en kunnen voortaan rustig slapen. Zoals mijn trouwe lezers begrijpen, is gisteren het hekwerk (de paardenruif) gearriveerd.

Eerst moesten de plaatsen van de bouten worden bepaald.

Daarna moesten er hier en daar nog wat worden afgezaagd.

Terwijl het chemisch anker, waarin de bouten zijn vastgezet in de muur, droogde, was er even tijd om iets te drinken in de tuin. Onderwijl werden de plannen voor verdere verfraaiing van tuin en dak besproken met de siersmid en welke rol hij daarin eventueel zou kunnen spelen.

En dit is het geworden. Hierachter slapen wij in alle rust (hopelijk).

De ramen kunnen openblijven, zodat we genoeg zuurstof binnenkrijgen tijdens de slaap.

Gisteren was het de 12e van de maand. Tijd weer voor het maken van de maandelijkse foto van de tuin en die toe te voegen aan de animatie. Klik op de beer en alle foto's komen weer voorbij. Wat een verschil is het toch als het zonnetje schijnt. De foto wordt er een stuk vrolijker van.

Trouwens, vorige week donderdag was mijn jongste broer op visite voor mijn verjaardag. Hij heeft de oorzaak van de kortsluiting gevonden. Een muurlamp veroorzaakte die. De leidingen liggen dus prima in de grond en zijn goed aangesloten. Jan heeft ze dus voor niets blootgelegd. Maar de lamp was de boosdoener. Ik had er nog nooit van gehoord dat een lamp kortsluiting kan geven. Nu dit probleem is opgelost, hoop ik dat de andere problemen (lekkage en ramen) nu ook snel verholpen zullen zijn.

Thursday Challange

Vorige week merkte ik dat sommigen mijn normale log niet gezien hadden, maar alleen de foto voor Thursday Challange. Omdat mijn oude log (de vogel) nog bestond, ga ik deze maar gebruiken voor de foto's van de uitdaging.

Deze week is de uitdaging: CIRKEL. Ik vind dat best een moeilijk onderwerp. Er waren wel een paar foto's in mijn verzameling te vinden met ronde dingen. Maar de een - een reddingboei - vond ik saai. Op een andere was de cirkel niet helemaal in het midden. Volgens mijn dochter niet goed om te tonen. (Als ik naar de andere foto's kijk die zijn ingezonden, had deze foto niet misstaan.)

Ik ben gisteren wat aan het experimenteren geweest. De foto van de rietjes heb ik al in mijn log laten zien. Een andere foto, die ik maakte was van een ying yang bal.

En deze is het geworden voor de uitdaging. De Challange-foto's zijn voortaan te vinden op de oude log, die nu als titel heeft: uitdaging. Klik op deze link en de log opent.

We zijn er klaar voor

Tweede paasdag is Jan vroeg op stap gegaan naar een doe-het-zelf-zaak. Onze hogedrukspuit functioneerde niet meer zoals het hoort. Die zaak had ze in de aanbieding, inclusief een terrasreiniger. Jan is op de fiets gegaan. Dat was maar goed ook. Het was op de vroege ochtend al zo druk met auto's, dat er eigenlijk een verkeersregelaar had moeten staan. Jan had er geen last van. Hij fietste overal tussen door.

Gisteren werd de hogedrukspuit voor het eerst echt gebruikt, samen met de terrasreiniger. Ladingen zwart werden weggespoten van de stenen. Ons terras en het gangetje zien er weer spic en span uit. Laat de warmte maar komen. Wij zijn er klaar voor.

In de tuin komt steeds meer kleur. Het gebroken hartje (Dicentra spectabilis) ontvouwt zijn bloemetjes ook al. Normaal bloeit deze plant van mei tot juni. Is dit jaar dus heel vroeg.

Vandaag is het weer tijd voor de Thursday Challange. Ik vond het thema best moeilijk: CIRKEL (Cirkelvormig, Rond, Klok, Cylinder, Blikje, Bol, Maan, Bal, ...). Ik kon zo gauw niet een foto bedenken die bij dit thema paste. Daarom ben ik wat aan het experimenteren geweest, want de uitdaging wil ik niet uit de weg gaan. Mijn oog viel op een doos met allemaal rietjes. Ronde dingen dus. Het werden best wel grappige foto's, waarvan dit er eentje is.

Deze wordt het niet bij de Challange. Een andere vond ik toch beter bij het onderwerp passen. In de loop van de dag zal ik hem plaatsen.

Wat ook rond is en ronddraait is een pizzasnijder. Twee mensen hebben goed gegokt.

Vandaag hebben we werklui over de vloer. Maar daarover vertel ik morgen. Tot dan!

Doe een gok 5

Gisteren was het weer tijd om de winterbanden te verwisselen voor de zomerbanden. Dat had eigenlijk vorige week al zullen gebeuren. Maar toen we bij de garage arriveerden, wist men van niets. En met duizend excuses en een nieuwe afspraak zijn we afgedropen.

Dit keer waren ze op ons voorbereid. De banden werden van zolder gehaald.

We hadden gevraagd om de zomerbanden nog eens uit te balanceren, want vorige zomer hebben we veel problemen gehad met een trillend stuur en het naar rechts trekken van de auto. In het verleden is het vaker voorgekomen, ook met onze vorige wagen, dat na de wisseling de auto niet goed wilde sporen. Toen bleek tweemaal de bandenspanning niet goed te zijn van sommige banden. Dat was vorige zomer absoluut niet het geval. Wel driemaal is er opnieuw gecontroleerd (volgens zeggen ook bij een speciaal bedrijf voor 4-wiel aangedreven wagens), maar iedere keer werd er gezegd: het is goed. Nou niet dus. Annemarie en ik bleven problemen met de wagen houden. Of we serieus genomen zijn, ik weet het niet. Maar naar ons gevoel reed de auto niet lekker. Daarom gisteren voor alle zekerheid een controle op het "uitbalanceerapparaat".

En wat bleek: geen van de 4 wielen was goed uitgebalanceerd! Misschien dat 1 van de wielen uit balans geraakt is doordat de stoeprand is geraakt. Maar 4 wielen niet goed! Ik weet niet welke prutsers vorig jaar gekeken hebben, maar ik zet grote vraagtekens bij hun vakmanschap.

Wielen zijn rond. Het thema van Thursday Challange is cirkel. Ik geloof niet dat ik daar een geschikte foto voor heb, dus ik zal waarschijnlijk mijn beurt over laten gaan. Voor de "doe een gok" heb ik wel wat ronds. Ik ben benieuwd of jullie weer weten wat dit is.

Morgen komt de uitslag en tot die tijd blijven mijn lippen (nou ja vingers) verzegeld.

Afkicken

Op 27 februari schreef ik dat ik het nog 40 dagen duurde voordat het pasen zou zijn. Die 40 dagen zijn voorbij en nu kan ik gaan afkicken. Ik heb mezelf alvast wat geholpen door niet meer de melk met crispy te kopen, maar witte. En van witte houd ik helemaal niet.

Vandaag kan ik er nog een paar nemen, maar dan is het echt afgelopen. Een klein jaartje pauze en dan moet ik weer vechten tegen mijn verslaving.

Moe

Nu ben ik moe en daarom doe ik vandaag niets, behalve een eindje fietsen! Oh zo.

Is niet zo verwonderlijk toch. Woensdag voor 6 dagen boodschappen gedaan. Donderdag verjaardagsvisite. Vrijdag op en eigen verjaardagsvisite. Zaterdag eters en bezoek. En gisteren verjaardagswandeling met de (klein)kinderen.

Dus zoek je me vandaag. Ik ben even een eindje fietsen.

Gisteren zijn we met z'n zeventienen ter gelegenheid van mijn verjaardag op stap geweest in het Dwingelderveld. We begonnen bij het bezoekerscentrum en hebben route 11 gelopen. Het was heel gezellig. Iedereen, van jong tot ouder heeft zich vermaakt tijdens de wandeling. Hetzij met voetballen, tikkertje, pootje haken en wat dies meer zij (de jongsten), hetzij met een goed gesprek (de ouderen). Gezellig om zo met de hele familie aan de wandel te zijn. Is zeker voor herhaling vatbaar.

We begonnen tussen de open velden. De wind had daar vrij spel en de jassen/vesten moesten echt aan.

De jongste van het stel had al gauw genoeg van haar buggy en wilde meer zien. Zij kreeg een riante plaats met goed uitzicht.

Veel foto's heb ik niet gemaakt. Maar dit vennetje op de heide (helaas wat overwoekerd door het  pijpjesstro) kon ik niet zo maar voorbij lopen.

Vlak voordat we bij de auto's terugkeerden, zagen we de kudde Drentse heideschapen. Prachtige beesten zijn dit.

Vooral de horens van de mannen zijn indrukwekkend.

Bij het afscheid kregen we nog een big smile van Jennéh. Een beter afscheid kun je niet wensen.

Al met al een geslaagde eerste paasmiddag, maar wel vermoeiend. Morgen dus RUST!

Vervolg blauw

Vrijdagochtend toen ik in het centrum gebak ging halen voor het verjaardagspartijtje, zag ik dat niet alleen een blauwe streep werd getrokken, maar dat men nog iets ludieks geplaatst had, waardoor het nog meer leek dat de vaart weer uitgegraven was. Men had namelijk een auto zo neergezet, dat het net lijkt of hij van de kade af  het water induikt. Ik had mijn camera niet bij me en besloot zaterdag foto's te maken. Deze foto stond zaterdagochtend in de krant.

Zo gezegd, zo gedaan. Onderweg naar de auto heb ik de letters, die inmiddels ook op het wegdek staan, vastgelegd.

De dieren in het dierenparkje verblikten noch verbloosden van alle gedoe om hen heen.

Toen ik bij de duikende auto kwam, was het er een drukte van belang. Er waren 2 mannen aan het werk die veel bekijks hadden. Wat bleek. De ramen van de auto waren ingegooid. En het glas moest worden opgeruimd, voordat er ongelukken mee konden gebeuren. De mannen sloopten eerst alle vensterresten en zogen vervolgens de auto schoon.

Na de schoonmaakbeurt ziet de auto er zo uit:

Het commentaar van de omstanders was niet van de lucht. De een vindt het leuk. De ander vindt dat er veel te veel geld is uitgegeven. En dit opruimklusje maakt het kunstwerk ook weer duurder. De meningen blijven zeer verdeeld. Maar de werknemers van de plaatselijke fabriek waar rubber transportbanden worden gemaakt, zien er de lol wel van in en gooien hun hengeltje uit tijdens een werkpauze.

Druk, maar toch stil

Gistermiddag hebben we niet alleen mijn verjaardag gevierd met de broers en zuster van Jan en hun echtgenoten, ook de verjaardag van zijn oudste broer. Hij is gisteren 87 jaar geworden. Helaas gaat hij steeds meer in zijn eigen wereld leven en heeft hij het moeilijk met veranderingen in zijn woonomgeving. Hij was dan ook regelmatig de kluts kwijt gistermiddag, toen een grote groep mensen op visite was. Zo'n proces van afglijden uit de realiteit heb ik eerder meegemaakt. Het maakt je stil. Het maakt je angstig. Het maakt je verdrietig. Hij staat op de wachtlijst voor een goed verzorgingsplekje. Dat is moeilijk. Of, zoals mijn schoonzuster zegt, ze moet tweemaal afscheid van hem nemen. Ik wens haar alle sterkte toe die zij nodig heeft om hem op te vangen en er zelf niet aan onderdoor te gaan.

Het is een gezellige middag geweest. Daardoor had ik er minder moeite mee dat ik 's middags niet naar de Matthäus Passion op tv kon kijken en luisteren. Volgend jaar maar weer. Goede Vrijdag is dan op 21 maart en dan hebben we geen verjaardag.

Verwend

Voor al jullie felicitaties wil ik jullie hartelijk danken. Steeds als bezoek vertrok en alles opgeruimd was, dook ik achter de computer om te zien wat ik via de reacties of via de mail ontvangen had. Het is hartverwarmend zoals de logfamilie meeleeft met elkaar.

Ik ben zo verwend met van alles en nog wat. Het leuke is, dat ik nog lang na kan genieten.

Het begon gisterochtend al met een mail met bijlage van een neef. Zoals jullie misschien al was opgevallen had ik een favicon (mijn logo) toegevoegd aan de adresbalk. Ik had mijn logo verkleind, maar dat moet zo klein, dat het figuurtje niet goed uitkwam. Daarom had ik mijn neef die het logo ontworpen had, gevraagd of hij het kon verkleinen naar 16x16 pixels. En vanmorgen stuurde hij het mij toe. Hartstikke leuk verjaardagscadeautje dus.

Ter vervanging van een oud exemplaar dat niet goed meer werkte, heb ik een nieuw weerstation gekregen. Nu kan ik het weer hier om huis goed in de gaten houden. Ik heb al bedacht, dat ik volgend jaar op 5 april weer een foto maak om te zien hoe het weer dan is in vergelijking met dit jaar.

De komende tijd is het hier in huis echt lente. Wat zal het lekker gaan ruiken door al die hyacinten. Geluk dus! (zie vorige log).

Wat ik ook een geweldig leuk cadeau vond, is een boekenbon. Ik kan nu het boek over PhotoShop CS2 aanschaffen. Om dit moment heb ik het exemplaar van Annemarie te leen. Een eigen exemplaar is veel plezieriger.

Waar ik ook erg blij mee ben, is een dagje uit naar Schiermonnikoog! Gaan Annemarie en ik opnieuw proberen van alles en nog wat te fotograferen. Maar dan nu wel met zon en wat warmte, in plaats van nevel en kou. Ik moet de barometer maar goed in de gaten houden, om te zien wanneer we de overtocht kunnen maken.

Vandaag ga ik gewoon verder met verjaardag vieren. Nu bij Jan zijn oudste broer, die vandaag jarig is. We slaan dus 2 vliegen in een klap. De familie kan hier niet meer komen en daarom gaan we daar naar toe.

5 April 1945

Op 5 april 1945 zit een hoogzwangere vrouw aan tafel grauwe bonen uit te zoeken. Ze heeft het zwaar. Ze verlangt naar vrede. Ze hoopt dat de bevalling nu snel gaat gebeuren. Ze heeft al zo veel meegemaakt de afgelopen tijd. Een van de ergste dingen was wel het bombardement op haar wijk, waardoor ze zwanger en wel met haar man, haar zoontje van 5 en dochtertje van 3 moest vluchten. Dat was 3 maart 1945.

Het bombardement op de wijk Bezuidenhout is de grootste ramp die Den Haag ooit heeft meegemaakt. Honderden mensen verloren het leven, er waren vele gewonden en tienduizenden Hagenaren werden dakloos. Het bombardement was een vergissing van de geallieerden, die van plan waren om de V2-installaties in het Haagse Bos te treffen. Als gevolg van een aantal fouten zijn niet deze vernietigd, maar een groot gedeelte van de woonwijk Bezuidenhout.

Gelukkig bleef haar huis gespaard. Maar er was zo veel ellende om haar heen. Ze wist dat elders al vrede heerste. Haar stad was echter nog oorlogsgebied. Gelukkig hadden ze altijd nog wat eten kunnen krijgen en had ze nooit bloembollen klaar hoeven maken. Nu had ze een maaltje grauwe bonen. En tijdens het uitzoeken, begonnen haar weeën. Ze beviel van een dochtertje.

Doordat ze het huis niet meer konden verwarmen, moest er een oplossing gezocht worden om de baby warm te houden. Het kind werd letterlijk in de watten gelegd om op temperatuur te blijven.

Kort nadat de vrede ook het westen van het land had bereikt, werd er op een avond aangebeld. Haar man deed de deur open. Voor hem stond zijn jongste broer uit Zeeland, die hij al tijden niet had gezien. Deze was in dienst en toen de mogelijkheid zich voordeed om naar Den Haag af te reizen, wilde hij zich op de hoogte stellen hoe het met zijn familie in het westen ging. Hij had in de stad een lift gekregen van een invalide man met een houten been. Deze kwam ook mee naar binnen. Het huis had een lange granieten gang en terwijl de invalide man naar de kamer liep, klonk het stap-tik-stap-tik. De vrouw die met de baby op haar arm in de kamer stond, had haar man de naam van zijn broer horen zeggen. Ze schrok vreselijk van dat getik en dacht dat haar zwager zijn been had verloren in de oorlog. Haar zwager kwam de kamer in, zag de vrouw met een baby op haar arm staan en het eerste dat hij zei, was: hoe kom je daaraan? En de vrouw was zielsdankbaar dat het niet haar zwager was met het houten been.

Die vrouw was mijn moeder.

Die baby, dat was ik. Babyfoto's heb ik niet, want daar was het de tijd niet naar. Op deze foto ben ik een ietsje pietsje ouder.

Het bovenstaande heb ik uiteraard alleen van horen zeggen.

Het is een beetje raar om een felicitatiekaart voor je zelf te maken. Omdat ik een gelukkig mens ben, laat ik een gezegde zien, dat ik kortgeleden in een krant las. Nu weet ik waarom ik mij zo vaak gelukkig voel. Ik herinner me veel bloemen.

Thursday Challange

Het onderwerp van Thursday Challange is:

COLORFUL