« Turfvaartdagen Appels… | Home | Nog wat los-vaste zak… »

Stadswandeling Dordrecht

Voor Jan en mij ging vandaag het gezegde

niet op. We zijn met gebruikmaking van ons seniorenabonnement van de NS naar Dordrecht gereisd om daar een stadswandeling te maken. We hebben genoten. Er is veel te zien in het oude gedeelte van Dor­drecht. Ik heb veel foto's gemaakt. Teveel om allemaal te laten zien. Daarom weer "gewoon" een impressie. Er zijn veel sfeervolle plekjes aan de grachten.

In Dordrecht staat de Grote of Onze Lieve Vrouwekerk. Deze kerk is gebouwd in de stijl van de Brabantse gotiek. Kenmerkend is de sober­heid. De kerk heeft, als enige in Nederland, een stenen gewelf. De ka­tho­lieken werden in de tachtigjarige oorlog uit de kerk verdreven. Van een woeste beeldenstorm is hier geen sprake geweest. Er is nog genoeg fraais te zien uit het katholieke verleden. De kerk heeft verschillende kapelletjes. In een daarvan bevindt zich de trouwkamer, die nu als "stiltecentrum" dienst doet. Daar hangt een geborduurd kruis. Vroeger heb ik veel geborduurd. Ooit zag ik bij mijn hospita ditzelfde kruis. Dat vond ik mooi en omdat zij het patroon niet had, heb ik het zelf op pa­pier gezet en geborduurd voor mijn ouders. Het was moeilijk om de juiste goudkleurige borduurzijde te vinden. Maar dat is me gelukt. Dit kruis hangt nog steeds bij mijn vader.

De kerk heeft prachtige gebrandschilderde ramen. Een drietal (mo­der­ne) sprong er voor mij uit. In een van de kapelletjes, de St. Joriskapel, bevinden zich deze gebrandschilderde Gildenramen, ontworpen door kunstenaar Teun Hocks. Het onderwerp zijn de gilden en ambachten die Dordrecht gekend heeft. Het drieluik is een gigantisch stilleven van gilde­sym­bo­len, aangespoeld op een Dordtse oever. Krakelingen voor de bakkers, vissen voor de vissers, scheepstuig voor de reders. Het zijn geen standaardemblemen. Als je meer wilt weten over de ramen en/of de kunstenaar, klik dan hier.

Aan een zuil hing een aantal collectezakken aan lange stokken. Ik zei tegen Jan dat die in het Fries "ponkjes" worden genoemd. Dat klopt, zei ineens een heer die naar ons toe gelopen was. Bleek deze man van oorsprong een Fries te zijn, die ook nog een tijdje in ons dorp had gewoond. De wereld is klein. Op de foto zie je de ponkjes links aan de zuil hangen.

Het was lekker weer, dus we zijn niet te lang in de kerk gebleven. Tij­dens de stadswandeling kom je regelmatig langs (jacht)havens. Er la­gen prachtige boten afgemeerd. Maar om één boot moest ik wel lachen. Ik vraag me af wat er met de planten gebeurt als het ruime sop ge­ko­zen wordt. Of misschien gaat deze boot helemaal niet varen en ligt hij alleen maar daar te pronken.

In één van de havens lag een prachtige ijzeren brug, de Lange IJzeren Brug.

Een plaatje naar mijn hart met de oude platbodems.

Ook deze stoomslepers vind ik schitterend.

Dit soort ophaalbruggen vind ik fantastisch om te zien. Zeker tegen de achtergrond van een oud pakhuis.

Nu heb ik al veel water en toebehoren laten zien, maar nog geen hui­zen. Veel huizen in Dordrecht hebben een aantal specifieke ken­mer­ken. Zoals deze "kraag" met bladmotief boven ramen. Kleine ge­beeld­houwde kopjes vormen de draagstenen voor de bogen.

Op deze manier gebouwd, krijg je prachtige gevels.

Iets anders wat zeer typerend is voor Dordrecht (ik heb dit tenminste nog nergens anders zo gezien) is dat de geveltoppen "op de vlucht" zijn gebouwd, waardoor ze licht naar voren hellen. De huizen zijn zo beter beschermd tegen de regen. Maar ook was het gemakkelijk bij het ta­ke­len naar de bovenverdieping.

Maar uitzondering bevestigt de regel. Dit huis helt juist achterover. Waarom, is mij niet bekend.

Ik kon het echt niet laten om bij het water bootjes en huizen te foto­gra­feren.

Wat hier te zien is, is een beetje echt, maar vooral schijn. Ofschoon de huizen er eeuwenoud uitzien, staan de meeste er pas sinds de jaren '60 van de vorige eeuw. Gevels van slooppanden werden, soms in brokken, soms in hun geheel, naar dit straatje gesleept. Achter de gevel is dan een complete nieuwbouw.

In de gebouwen rond de binnenplaats van een augustijnenklooster werd politieke en kerkelijke geschiedenis geschreven. De Eerste Vrije Statenvergadering werd daar in juli 1572 gehouden. Alle twaalf steden van Holland, uitgezonderd Amsterdam, en vertegenwoordigers van het ridderschap en prins Willem van Oranje kwamen samen voor een onwettige vergadering. De besluiten die ze namen waren vér­strek­kend. Ze erkenden de afgezette prins Willem van Oranje als enige stadhouder. Bovendien steunden ze de ontketende opstand tegen de Spaanse overheersers met geld. Met de Unie van Dordrecht (1575), waarin de eerste grondwet werd vastgelegd, was de Statenvergadering het begin van een zelfstandige Nederlandse staat. Stenen tussen de klinkers van de binnenplaats herinneren aan deze gebeurtenissen.

Bijna weer terug bij het station kwamen we dit beeld van Aelbert Cuyp tegen.

Deze A(e)lbert Jacobszoon Cuyp was een Nederlandse landschaps­schilder uit een vermaard Dordts kunstenaarsgeslacht. Dat deze schilder, die zulke prachtige schilderijen maakte, zo'n standbeeld krijgt, snap ik niet helemaal. Maar mooi vind ik het wel met al zijn spie­ge­lingen. Het contrast tussen schilderij en beeld kan haast niet groter zijn.

In het stationsgebied wordt druk ge- en verbouwd aan wegen en ge­bouwen. Zoals zo vaak tegenwoordig krijgen nieuwe kantoor­ge­bouwen veel ramen. Ik zou in zo'n gebouw niet graag willen werken met constant een airco aan. Maar het levert in ieder geval wel mooie plaatjes op.

Nu lijkt het misschien net of ik geen bloemen heb gezien. Behalve dan de bloemen op de boot. Maar ik zag ze echt wel. "Gewoon" een rijtje.

We hebben een schitterende dag gehad in Dordrecht. Dit was een van de mooiere stadswandelingen die we hebben gemaakt. Een aanrader voor de liefhebbers van oude steden.