« Toespraak Marco. | Home |

In Memoriam Hanny Rijkens-Ton

De op één na laatste dag van haar leven,keek ze met een glimlach en met haar pretogen de kamer rond. Ze zag Jan en de kinderen en zei: "Ik ben een zondagskind!"

Hanny wist hoe het moest zijn, als je er binnenkortniet meer bent. Als je lichaamsfuncties meer en meer afnemen, als je afscheid moet nemen van het leven. Maar nog veel belangrijker dan het leven zelf, zijn je mensen. Hoe zal het leven van Jan, de kinderen en kleinkinderen nu verdergaan? Hanny was niet bang voor de dood. Haar leven is voltooid... maar natuurlijk is het nooit voltooid! Ze wilde doorleven, om erbij te kunnen zijn, bij alles wat er in de toekomst nog gebeurt. Maar bang? Nee, bang was ze zeker niet. In alle rust, thuis, in de eigen omgeving, beleefden ze als gezin deze laatste, waardevolle periode...met z'n allen rond Hanny.Zelfs nu nog straalt ze een grote mate van rust uit... En dat blijkt, voor Jan en hún hele gezin, een uitstekende manier om troost te vinden in het verlies.... Ze is gelovig... maar wat dat nu precies betekent... na de dood? Hanny weet het niet...Ze ziet het vanzelf... Of ze ziet het niet.En dan is het ook goed...

Mijn naam is Ella van Halderen.Vorige week vertelde Hanny mij over haar leven. Toen ik haar een hand gaf, zei ze: "Ik ben Hanny... zeg maar gewoon Hanny.... Punt.""Het was een goed leven, met vele mooie momenten". Ze heeft de liefde gekend... Ze is moeder geworden.Maar de allermooiste tijd, dat was toch wel haar jeugd. Haar jeugd was vol leven, vrolijkheid en nog vrijwel zonder verantwoordelijkheden. Daarom neem ik jullie eerst mee naar haar jeugd, die begon zo...

Hanny is geboren Den Haag en groeit op, samen met haar broer Piet (Piet was thuis altijd de grappigste), haar zus Ria en haar jongste broer Jaap. Hanny is genoemd naar haar beide oma's: Johanna Jacoba Ton.Zij was een oorlogskind, maar dat kon je niet aan haar zien, want Hanny was tonnetje rond, door de pap die Ma haar voerde. Zij kreeg pap en nog eens pap!Haar jeugd was geweldig! Ma noemde ze graag liefkozend 'Maatje'. Maar Pa zou ze nooit 'Paatje' hebben genoemd! Want Hanny had veel respect voor Pa. Hij kon beste tikken uitdelen en dan... 'moest je met de billen bloot'. Pa was een oude AR man; door en door betrouwbaar, een vader die 'door dik en dun' voor je door het vuur ging. Haar ouders waren gelovige, Zeeuwse mensen. "Recht in de Leer" en "Recht door zee".De vriendschappen in haar jeugd waren mooi en bijzonder. En, zegt Hanny: "Als je wat geeft, krijg je dat ook terug". Thuis waren ze Gereformeerd en daartoe behoorde ook haar vriendenkring. Gezamenlijk gingen ze - als jeugd op stap - en dan 's zomers roeien op "De Vliet" in Den Haag. Wat was dat gezellig! Natuurlijk was het niet allemaal 'vrijheid-blijheid...' Je kon in die tijd niet zo vrij met elkaar omgaan, als vandaag de dag. Er waren duidelijke regels en daar moest je je aan houden.

De schooltijd was de prachtige tijd, zo onbezorgd.Ze herinnert zich nog goed, dat er in de klas een grote kolenkachel stond te snorren. Op die kachel bakten ze lekkere broodjes. Er mocht een heleboel...maar er mocht ook een heleboel niet...

In haar jeugd ging ze op zeilkamp. Ze genoot van hetzeilen op de eindeloze watervlaktes van de Friese Meren. Hanny was gek op zeilen. Ze genoot intens van het spel met de wind, de boot en het water. Heerlijk!Sinds ze Jan ontmoette, zeilde ze niet meer. Want.... Jan was nóg leuker dan 't zeilen!

Hanny werkte aanvankelijk als Radiologisch Laborantein het VU in Amsterdam en daarom woonde ze ook inAmsterdam. Het was in de tijd van de Maagdenhuisbezetting, waar 500 studenten het Maagdenhuis bezetten, om inspraak te krijgen in het universiteitsbestuur. Alles was in beweging. Alles.... ook het geloof.

Het geloof is, ondanks dat Hanny afstand deed van het instituut Kerk, toch een deel van haar belevingswereld gebleven. Op verzoek van Hanny vieren wij vandaag haar leven.We luisteren nu naar de muziek, die ze zelf heeft uitgekozen: "Standing by... Coming Home... Halleluja".

Hanny verhuisde naar Wolvega, omdat ze daar een mooie baan kreeg bij de District Gezondheids Dienst. En zo kwam ze onbewust steeds dichter bij Jan...Jan en Hanny ontmoetten elkaar uiteindelijk op de camping in Wanneperveen... en het was liefde op het eerste gezicht. Jan en Hanny samen... zijn de caravan niet meer uitgeweest. Ze wist het meteen: "met Jan wil ik 'oud' worden!". Om te kunnen samenwonen, moest Hanny naar de kerk toe, schuld belijden.... En dat terwijl zij 35 jaar was en Jan 46! En daarom nam Hanny welbewust afstand van het instituut Kerk.In juli ontmoetten ze elkaar en in december zijn ze getrouwd. Jan en Hanny, voor altijd samen, tot over de grens van de herinnering.

De kinderen Roely, Frank en Marco vertellen over de begintijd met Hanny. Jan zat alleen - bij de caravan - dopjes te wippen, toen Hanny kwam. En wat was zij sportief!Zij hield van zeilen en van surfen. Zij voegde zich soepel binnen het gezin en de kinderen vonden het fijn dat Hanny er was. Jan en Hanny... dat was hún thuis! Zij zorgde voor de gestructureerde harmonie, die de kinderen op dat moment zo nodig hadden.

Hanny was 40 jaar, toen bleek dat ze zwanger was. En wat waren ze gelukkig met de komst van dit kleine meisje, dat de verbindingsschakel zal zijn binnen het hele gezin. Toen Annemarie geboren werd, woonden Roely en Frank al op zichzelf. Maar in de winter gingen ze met z'n allen -als gezin- skiën in het Oostenrijkse Ellmau. De grote kinderen pasten bij toerbeurt op hun kleine zusje Annemarie. Annemarie vertelt over haar kindertijd. Mama was er altijd als je uit school kwam en dan kreeg je thee en koekjes. De kleine Annemarie kwam op de Peuterspeelzaal in aanraking met Friese kindjes en die noemden hun moeder "Mem". Annemarie nam dat over en zei ook"Mem'... Papa betekent in het Fries 'Heit'.... maar zij noemde hem: "Pep" (logisch toch?).Drie keer per week gingen ze naar het zwembad en Mama was er altijd als Annemarie meedeed aan de zwemwedstrijden. Zij woont nu al 6 jaar in Oostenrijk. Dat is niet om de hoek, maar het voelt toch wel als dichtbij.Twee keer per jaar is Annemarie thuis, in Drachten, thuis bij Pa en Ma. Moeder en dochter delen veel dezelfde interesses. Zo heeft Annemarie de website voor haar moeder gebouwd. Hanny fotografeert beestjes, bloemetjes en blauw... want blauw haar lievelingskleur. De passie voor het zeilen, die deelt Annemarie niet, maar Marco dan weer wel.

Iedere vakantie gingen ze er als gezin op uit; 's winters naar Ellmau in Oostenrijk en 's zomers naar Quiberon in Bretagne. Het was een simpele camping, daar in Quiberon, vlak bij het strand en de zee. Maar het was er altijd gezellig, want, dezelfde groep vrienden, trof je daar ieder jaar opnieuw. Hanny reed altijd, want Jan kon niet autorijden.Hij was de JanJan en moest de wegwijzen....Op een keer werd er in Frankrijk - midden in de nacht - de verkeerde afslag genomen. Jan en Hanny zaten daar niet zo mee en bedachten de meest praktische oplossing: de caravan loskoppelen en gewoon terugduwen naar de inktzwarte snelweg. De auto zetten ze er weer voor... en rijden maar. Ook weer opgelost.

Jan en Hanny zijn de trotse Opa en Oma van maarliefst 12 kleinkinderen! En wat zijn ze daar trots op. Hanny ging ieder jaar met alle meisjes naar een mooie musical. En natuurlijk kregen ze dan steevast een grote zak snoep van Oma.

Vanwege haar gezondheid kon Hanny niet meerwerken. Maar stilzitten? Dat wilde ze niet. Daarom zette ze zich in als vrijwilliger.Hanny hield van bloemen en ze hield ervan, om bloemen op hun mooist te laten zien. Samen met een tiental andere bloemschiksters leefde ze zich uit, op hun bloemschikclub. Jullie zien hier, de prachtige composities, die haar collega's van de bloemschikclub zo mooi en creatief maakten.... Voor Hanny...

Hanny was plichtsgetrouw in alles wat ze deed. En afspraak is afspraak. Wat eiste ze toch veel van zichzelf...Hanny voelde zich een familiedier. Iedereen die op wat voor wijze dan ook, deel uitmaakt van het gezin, sloot ze onvoorwaardelijk in haar hart. Hanny zag zichzelf als een positief mens. En ondanks het feit, dat haar gezondheid te wensen overliet, bleef ze positief in het leven staan. Als een Zondagskind...Zo wil Hanny herinnerd worden....

Het mooiste in het leven... is de liefde en de vriendschap!Hanny vertelt me nog over Marco en Karin. En wat maakt het haar gelukkig, dat ook Karin, net als alle anderen, zo goed binnen de familie past. Liefde, contact, die hechte familieband.... Jan en Hanny samen... Samen zijn ze elkaars balans.Samen kunnen ze overal over praten. En hij? Hij is er onvoorwaardelijk voor haar... met liefde.

Beste mensen, Tijdens deze plechtigheid, keken we terug op het leven van Hanny Rijkens - Ton Voor Jan, de kinderen en de kleinkinderen, betekent het heel veel, dat jullie er allemaal zijn. Bedankt daarvoor.Hanny bedankt jullie ook allemaal... Bedankt voor ieder kaartje en voor de prachtige bloemen, die ze van jullie kreeg. Ze bedankt jullie voor de gesprekken, of gewoon door er te zijn.Beste mensen,Op het blog van Hanny staan een aantal echte, nuchtere Hanny-uitspraken. Een paar ervan wil ik jullie graag meegeven. Niet teveel, want ik heb Hanny beloofd, het kort te houden.
"Er zijn twee volmaakte mensen De één is dood En de ander is nog niet geboren"
En
"Blijf kalmWant over 100 jaar is het allemaal voorbij"
En nu - alleen nog maarhet lichaam los te laten -de liefste en de kinderen te laten gaanalleen nog maar het sterke lichthet rode, zuivere van de late zonte zien, te volgen - en de eigen weg te gaan.Het werd, het was, het is gedaan...