Kilometervreter
Maandag 23 Oktober 2006 om 00:00Gisteren heb ik mijn vader teruggebracht naar zijn huis. Dat ritje met zijn auto, van het noordoosten naar het zuidwesten, was van deur tot deur 289,6 km. We vertrokken om half tien, hebben eerst nog even hier in het dorp benzine getankt en waren om 12.26 uur bij zijn huis. Lekker rustig dus op de weg. Kon lekker doorknorren.
De reis terug heb ik per trein gedaan. Omdat er problemen waren rond Arnhem, ben ik over Rotterdam gereisd. Vertrek 13.16 uur en aankomst 17.34. Zegt het voort, zegt het voort, er waren geen vertragingen op mijn route. Maar de reis heeft wel een uur langer geduurd.
Op het station Kapelle-Biezelinge waar ik opstapte, stikte het van die hele kleine vliegjes. Een smulparadijs voor lieveheersbeestjes. Bij de stempelautomaat zater er nogal wat. Zoveel verschillende soorten bij elkaar had ik nog nooit gezien.
Op het perron was liep ook een poes. Of hij/zij/het met de trein moest, weet ik niet. In ieder geval liep het beest in de voor mij verkeerde richting.
In Rotterdam moest ik een half uurtje wachten op mijn aansluiting naar Amersfoort. Ik ben om de tijd te doden naar het stationsplein gegaan. Al jaren was ik daar niet geweest. Ik keek mijn ogen uit. Een grote bouwput en veel grote gebouwen er omheen. Het ene nog groter dan het andere.
In het stationsgebouw wemelde het van de Feijenoordsupporters die zwaar teleurgesteld na het verlies van hun club weer huiswaarts gingen. Gelukkig waren er geen rellen.
In Heerenveen stond het perron ook vol supporters, maar nu van Heerenveen. Zij waren in een opperbeste stemming want hun club (ook de club van Jan) had gewonnen. Op het perron stond Annemarie mij op te wachten om mij naar huis te brengen. De belofte van zaterdag was zij niet vergeten, dus hebben wij de Mac bezocht. Wel lekker na zo'n reis, maar niet bepaald gezond.
Ik geloof dat mijn vader het wel naar zijn zin heeft gehad. Vermoeiend is het wel voor hem. Maar als wij daar gaan logeren, dan is het denk ik nog vermoeiender. Ook van ons vraagt het wel wat energie. Omdat hij zelf eigenlijk niets meer doet, moet je hem wat bezighouden en ben je beperkt in je doen en laten. Maar zo lang zijn gezondheid het nog toelaat, zullen we hem hier met open armen ontvangen.
Voorlopig heb ik wel weer genoeg gereisd. Vooral het reizen met de trein is niet bepaald mijn grootste hobby. Ik word daar zo moe van. Geef mij maar de auto!
Fijne week allemaal!
