Toespraak Ria.
Maandag 25 Januari 2016 om 17:31Het is eigenlijk vreemd dat dat Hanny nog ontbreekt op de eerste herinnering uit mijn jeugd. Of eigenlijk niet ontbreekt maar wel op een merkwaardige manier aanwezig is.
Maart 1945 moet het gezin Ton vluchten voor het bombardement van Bezuidenhout. Piet, ongeveer 6 jaar zelf lopend, ik op de arm van mijn vader, misschien zelf ook wat lopend, mijn moeder met een kinderwagen waar Hanny een maand later in zal komen te liggen. Het loopt goed af. Gelukkig bleken we aan de goede kant van Bezuidenhout te wonen.
De familie Ton, Piet, Hanny en ik en nog wat later Jaap. Een gewoon gezin dat door mijn vader werd bestuurd en waarin mijn moeder de dagelijkse leiding had. Ook niet helemaal alledaags trouwens, ik kan mij geen geldzorgen herinneren. Hanny en ik doorliepen hetzelfde traject. Dezelfde kleuterschool, dezelfde lagere school, zij het uiteraard met enig tijdverschil. Dezelfde gymnastiekvereniging, een christelijke uiteraard , waar Hanny haar been brak, niet ten gevolge van een dubbele salto maar van een onverhoeds openwaaiende deur.
Een hecht gezin met een stevige familieband. Daarom werden de vakanties in Zeeland doorgebracht. We hadden het ook weer niet zo goed dat een huis kon worden gehuurd, dat kwam pas later. Mijn vader en moeder sliepen bij oma en opa, Piet Hanny en ik werden ondergebracht op de boerderijen van ooms en tantes. Daar begon de eerste verwijdering want Hanny werd elders gestald.
Alleen op zondag werden wij bijeengehaald voor een gezamenlijke kerkgang waarbij er in de middag nauwlettend door mijn vader op werd toegezien dat aan mijn nek geen zand kleefde want uiteraard mocht de familie niet weten dat wij een gedeelte van de zondag op het strand doorbrachten. Het werd dezelfde MMS al moet gezegd dat Hanny er aanmerkelijk korter over deed dan ik.
Daarna zette de verwijdering in. Piet verdween naar Wageningen en daarna naar nog veel verder. Ik ging naar de kweekschool, Hanny naar een soort van vormingsklas waar je onder andere koken leerde. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat Hanny daar nooit een hobby van heeft gemaakt. Heel even doorliepen wij nog hetzelfde pad. Ik ging jaren lang naar een zeilkamp en Hanny volgde. Het staat vast dat daar haar liefde voor Friesland is geboren. Weliswaar heeft zij nog een aantal jaren als röntgenlaborante in Amsterdam gewerkt maar Friesland bleef trekken.
Overigens maakte die periode in Amsterdam Hanny bij onze kinderen mateloos populair. De fotonegatieven waren verpakt in prachtig geel papier dat door Hanneke en Petra gretig als tekenpapier werd gebruikt.
Er kwam overigens pas echt afstand toen Hanny in Friesland ging wonen. Voor een Randstedeling ongeveer de rand van de wereld. Dat moeten gelukkige jaren zijn geweest zeker toen Jan en wat later Annemarie op het toneel verschenen. We moeten bekennen dat wij wel eens met enige jaloezie naar de rust en de ruimte van die mooie boerderij in Waskemeer gekeken hebben.
Toch kruisten onze wegen nog regelmatig. Dat was toen Hanny en Jan en Annemarie hun vakanties in Quiberon gingen doorbrengen. Een plek waar wij ook wel eens kwamen. Ik weet nog hoe wij jaarlijks met stijgende verbazing toekeken hoe Jan zich weer een andere auto had aangeschaft omdat een vorig exemplaar nauwelijks bij machte was geweest om de hoeveelheid huisraad die de familie Rijkens voor een vakantie nodig had richting Frankrijk te verplaatsen.
Mijn zus Hanny, een lange lijst van mooie herinneringen. Een lijst die wat ons betreft wel wat langer had mogen zijn!