In Memoriam Hanny Rijkens-Ton

De op één na laatste dag van haar leven,keek ze met een glimlach en met haar pretogen de kamer rond. Ze zag Jan en de kinderen en zei: "Ik ben een zondagskind!"

Hanny wist hoe het moest zijn, als je er binnenkortniet meer bent. Als je lichaamsfuncties meer en meer afnemen, als je afscheid moet nemen van het leven. Maar nog veel belangrijker dan het leven zelf, zijn je mensen. Hoe zal het leven van Jan, de kinderen en kleinkinderen nu verdergaan? Hanny was niet bang voor de dood. Haar leven is voltooid... maar natuurlijk is het nooit voltooid! Ze wilde doorleven, om erbij te kunnen zijn, bij alles wat er in de toekomst nog gebeurt. Maar bang? Nee, bang was ze zeker niet. In alle rust, thuis, in de eigen omgeving, beleefden ze als gezin deze laatste, waardevolle periode...met z'n allen rond Hanny.Zelfs nu nog straalt ze een grote mate van rust uit... En dat blijkt, voor Jan en hún hele gezin, een uitstekende manier om troost te vinden in het verlies.... Ze is gelovig... maar wat dat nu precies betekent... na de dood? Hanny weet het niet...Ze ziet het vanzelf... Of ze ziet het niet.En dan is het ook goed...

Mijn naam is Ella van Halderen.Vorige week vertelde Hanny mij over haar leven. Toen ik haar een hand gaf, zei ze: "Ik ben Hanny... zeg maar gewoon Hanny.... Punt.""Het was een goed leven, met vele mooie momenten". Ze heeft de liefde gekend... Ze is moeder geworden.Maar de allermooiste tijd, dat was toch wel haar jeugd. Haar jeugd was vol leven, vrolijkheid en nog vrijwel zonder verantwoordelijkheden. Daarom neem ik jullie eerst mee naar haar jeugd, die begon zo...

Hanny is geboren Den Haag en groeit op, samen met haar broer Piet (Piet was thuis altijd de grappigste), haar zus Ria en haar jongste broer Jaap. Hanny is genoemd naar haar beide oma's: Johanna Jacoba Ton.Zij was een oorlogskind, maar dat kon je niet aan haar zien, want Hanny was tonnetje rond, door de pap die Ma haar voerde. Zij kreeg pap en nog eens pap!Haar jeugd was geweldig! Ma noemde ze graag liefkozend 'Maatje'. Maar Pa zou ze nooit 'Paatje' hebben genoemd! Want Hanny had veel respect voor Pa. Hij kon beste tikken uitdelen en dan... 'moest je met de billen bloot'. Pa was een oude AR man; door en door betrouwbaar, een vader die 'door dik en dun' voor je door het vuur ging. Haar ouders waren gelovige, Zeeuwse mensen. "Recht in de Leer" en "Recht door zee".De vriendschappen in haar jeugd waren mooi en bijzonder. En, zegt Hanny: "Als je wat geeft, krijg je dat ook terug". Thuis waren ze Gereformeerd en daartoe behoorde ook haar vriendenkring. Gezamenlijk gingen ze - als jeugd op stap - en dan 's zomers roeien op "De Vliet" in Den Haag. Wat was dat gezellig! Natuurlijk was het niet allemaal 'vrijheid-blijheid...' Je kon in die tijd niet zo vrij met elkaar omgaan, als vandaag de dag. Er waren duidelijke regels en daar moest je je aan houden.

De schooltijd was de prachtige tijd, zo onbezorgd.Ze herinnert zich nog goed, dat er in de klas een grote kolenkachel stond te snorren. Op die kachel bakten ze lekkere broodjes. Er mocht een heleboel...maar er mocht ook een heleboel niet...

In haar jeugd ging ze op zeilkamp. Ze genoot van hetzeilen op de eindeloze watervlaktes van de Friese Meren. Hanny was gek op zeilen. Ze genoot intens van het spel met de wind, de boot en het water. Heerlijk!Sinds ze Jan ontmoette, zeilde ze niet meer. Want.... Jan was nóg leuker dan 't zeilen!

Hanny werkte aanvankelijk als Radiologisch Laborantein het VU in Amsterdam en daarom woonde ze ook inAmsterdam. Het was in de tijd van de Maagdenhuisbezetting, waar 500 studenten het Maagdenhuis bezetten, om inspraak te krijgen in het universiteitsbestuur. Alles was in beweging. Alles.... ook het geloof.

Het geloof is, ondanks dat Hanny afstand deed van het instituut Kerk, toch een deel van haar belevingswereld gebleven. Op verzoek van Hanny vieren wij vandaag haar leven.We luisteren nu naar de muziek, die ze zelf heeft uitgekozen: "Standing by... Coming Home... Halleluja".

Hanny verhuisde naar Wolvega, omdat ze daar een mooie baan kreeg bij de District Gezondheids Dienst. En zo kwam ze onbewust steeds dichter bij Jan...Jan en Hanny ontmoetten elkaar uiteindelijk op de camping in Wanneperveen... en het was liefde op het eerste gezicht. Jan en Hanny samen... zijn de caravan niet meer uitgeweest. Ze wist het meteen: "met Jan wil ik 'oud' worden!". Om te kunnen samenwonen, moest Hanny naar de kerk toe, schuld belijden.... En dat terwijl zij 35 jaar was en Jan 46! En daarom nam Hanny welbewust afstand van het instituut Kerk.In juli ontmoetten ze elkaar en in december zijn ze getrouwd. Jan en Hanny, voor altijd samen, tot over de grens van de herinnering.

De kinderen Roely, Frank en Marco vertellen over de begintijd met Hanny. Jan zat alleen - bij de caravan - dopjes te wippen, toen Hanny kwam. En wat was zij sportief!Zij hield van zeilen en van surfen. Zij voegde zich soepel binnen het gezin en de kinderen vonden het fijn dat Hanny er was. Jan en Hanny... dat was hún thuis! Zij zorgde voor de gestructureerde harmonie, die de kinderen op dat moment zo nodig hadden.

Hanny was 40 jaar, toen bleek dat ze zwanger was. En wat waren ze gelukkig met de komst van dit kleine meisje, dat de verbindingsschakel zal zijn binnen het hele gezin. Toen Annemarie geboren werd, woonden Roely en Frank al op zichzelf. Maar in de winter gingen ze met z'n allen -als gezin- skiën in het Oostenrijkse Ellmau. De grote kinderen pasten bij toerbeurt op hun kleine zusje Annemarie. Annemarie vertelt over haar kindertijd. Mama was er altijd als je uit school kwam en dan kreeg je thee en koekjes. De kleine Annemarie kwam op de Peuterspeelzaal in aanraking met Friese kindjes en die noemden hun moeder "Mem". Annemarie nam dat over en zei ook"Mem'... Papa betekent in het Fries 'Heit'.... maar zij noemde hem: "Pep" (logisch toch?).Drie keer per week gingen ze naar het zwembad en Mama was er altijd als Annemarie meedeed aan de zwemwedstrijden. Zij woont nu al 6 jaar in Oostenrijk. Dat is niet om de hoek, maar het voelt toch wel als dichtbij.Twee keer per jaar is Annemarie thuis, in Drachten, thuis bij Pa en Ma. Moeder en dochter delen veel dezelfde interesses. Zo heeft Annemarie de website voor haar moeder gebouwd. Hanny fotografeert beestjes, bloemetjes en blauw... want blauw haar lievelingskleur. De passie voor het zeilen, die deelt Annemarie niet, maar Marco dan weer wel.

Iedere vakantie gingen ze er als gezin op uit; 's winters naar Ellmau in Oostenrijk en 's zomers naar Quiberon in Bretagne. Het was een simpele camping, daar in Quiberon, vlak bij het strand en de zee. Maar het was er altijd gezellig, want, dezelfde groep vrienden, trof je daar ieder jaar opnieuw. Hanny reed altijd, want Jan kon niet autorijden.Hij was de JanJan en moest de wegwijzen....Op een keer werd er in Frankrijk - midden in de nacht - de verkeerde afslag genomen. Jan en Hanny zaten daar niet zo mee en bedachten de meest praktische oplossing: de caravan loskoppelen en gewoon terugduwen naar de inktzwarte snelweg. De auto zetten ze er weer voor... en rijden maar. Ook weer opgelost.

Jan en Hanny zijn de trotse Opa en Oma van maarliefst 12 kleinkinderen! En wat zijn ze daar trots op. Hanny ging ieder jaar met alle meisjes naar een mooie musical. En natuurlijk kregen ze dan steevast een grote zak snoep van Oma.

Vanwege haar gezondheid kon Hanny niet meerwerken. Maar stilzitten? Dat wilde ze niet. Daarom zette ze zich in als vrijwilliger.Hanny hield van bloemen en ze hield ervan, om bloemen op hun mooist te laten zien. Samen met een tiental andere bloemschiksters leefde ze zich uit, op hun bloemschikclub. Jullie zien hier, de prachtige composities, die haar collega's van de bloemschikclub zo mooi en creatief maakten.... Voor Hanny...

Hanny was plichtsgetrouw in alles wat ze deed. En afspraak is afspraak. Wat eiste ze toch veel van zichzelf...Hanny voelde zich een familiedier. Iedereen die op wat voor wijze dan ook, deel uitmaakt van het gezin, sloot ze onvoorwaardelijk in haar hart. Hanny zag zichzelf als een positief mens. En ondanks het feit, dat haar gezondheid te wensen overliet, bleef ze positief in het leven staan. Als een Zondagskind...Zo wil Hanny herinnerd worden....

Het mooiste in het leven... is de liefde en de vriendschap!Hanny vertelt me nog over Marco en Karin. En wat maakt het haar gelukkig, dat ook Karin, net als alle anderen, zo goed binnen de familie past. Liefde, contact, die hechte familieband.... Jan en Hanny samen... Samen zijn ze elkaars balans.Samen kunnen ze overal over praten. En hij? Hij is er onvoorwaardelijk voor haar... met liefde.

Beste mensen, Tijdens deze plechtigheid, keken we terug op het leven van Hanny Rijkens - Ton Voor Jan, de kinderen en de kleinkinderen, betekent het heel veel, dat jullie er allemaal zijn. Bedankt daarvoor.Hanny bedankt jullie ook allemaal... Bedankt voor ieder kaartje en voor de prachtige bloemen, die ze van jullie kreeg. Ze bedankt jullie voor de gesprekken, of gewoon door er te zijn.Beste mensen,Op het blog van Hanny staan een aantal echte, nuchtere Hanny-uitspraken. Een paar ervan wil ik jullie graag meegeven. Niet teveel, want ik heb Hanny beloofd, het kort te houden.
"Er zijn twee volmaakte mensen De één is dood En de ander is nog niet geboren"
En
"Blijf kalmWant over 100 jaar is het allemaal voorbij"
En nu - alleen nog maarhet lichaam los te laten -de liefste en de kinderen te laten gaanalleen nog maar het sterke lichthet rode, zuivere van de late zonte zien, te volgen - en de eigen weg te gaan.Het werd, het was, het is gedaan...

Toespraak Marco.

Vandaag nemen we definitief afscheid van onze moeder, stiefmoeder, schoonmoeder en oma. Benamingen waar Hanny van zei, zeg maar "Gewoon Hanny", maar vooral ook:

-Gewoon nuchter: "Doe maar normaal, dan doen we al gek genoeg", en "Het komt zoals het komt".

-Gewoon eerlijk en oprecht: In haar meningen over van alles en iedereen, en haar manier van omgaan met mensen om haar heen en in haar buurt.

-Gewoon betrouwbaar: Als Hanny wat toezei, dan kon je er op rekenen dat dit ook werd nagekomen. Gedaan met veel passie en op een vaak bijna perfectionistische manier.

-Gewoon eigenwijs: Soms behoorlijk overtuigd van haar eigen ideeën en kijk op feiten en details.

-Gewoon toegewijd: Alles wat Hanny deed, deed ze met een behoorlijke portie toewijding en ze was niet snel tevreden met het resultaat.

-Gewoon betrokken: Altijd geïnteresseerd in het wel en wee van de kinderen, kleinkinderen en sinds kort zelfs achterkleinkinderen. Belangrijke gebeurtenissen werden in de agenda gezet en na afloop even nagebeld of een belangstellend appje gestuurd.

-Gewoon met een groot hart: In haar hart was altijd ruimte voor iedereen, zonder aanziens des persoons. Recent werden nog mijn vrouw, bonus kinderen met aanhang, toegevoegd aan de lijst met mensendie zij een warm hart toedroeg. Een dusdanig warm hart dat ze, als grote uitzondering (ze deed dat namelijk nooit) op onze bruiloft opstond, het woord tot ons richtte en ons veel geluk toewenste en feliciteerd met ons huwelijk en bedankte voor de mooie dag, die we op een voor haar zeer aangename manier hebben gevierd. Namelijk zeiland over haar geliefde friese wateren.

-Gewoon ruimdenkend: In de loop der tijd is er best het nodige gebeurt in onze familie op het gebied van relaties, kinderen, etc. Voor Hanny geen probleem, ze was een ruimdenkende vrouw en stond altijd achter onze keuzes en de manier waarop wij onze levens leidden.

-Gewoon lief en attent: Als ze langs kwam bracht ze altijd wat mee voor ons of de kinderen. Daarnaast heet ze jarenlang ook goed gezorgd voor Jan. Helaas was het het laatste jaar vaak andersom. Iets wat haar heel veel moeite kostte, maar wat ze in haar hart enorm heeft gewaardeerd.

-Gewoon altijd een luisterend oor: als iemand in haar nabije omgeving ergens mee zat, kon diegene altijd bij Hanny aankloppen voor advies, een hart onder de riem, of toch ook een paar "stichtelijke" woorden als ze het maar niets vond.

Dit is hoe ik Hanny heb leren kennen meer dan 35 jaar geleden en haar vervolgens al die jaren heb ervaren en op mijn manier ben gaan waarderen. Een echt mensen mens, kortom "GEWOON HANNY".

Namens Karin, Ruben, Carmen, Dorien, Marvin, Eelco, Jenneh Rose, Destin en mijzelf: Hanny VAARWEL!!!

Toespraak Roely & Marlies.

Hanny kwam ruim 35 jaar geleden in het leven van mij en mijn broers en vanaf het eerste moment heeft ze samen met mijn vader altijd voor ons klaar gestaan. Ik herinner mij nog goed dat ik met vriendinnen ging eten bij haar en mijn vader. Vanuit Groningen reisden we dan naar Wolvega waar Hanny één van haar lekkerste gerechten voor ons had bereid en als er iets moest gebeuren op eén van mijn nieuwe kamers in Groningen kwamen ze weer aanrijden. Zo herinner me nog goed dat ze blauwe gordijntjes voor mijn kamer in de Violenstraat heeft gehaakt. Blauw was toen mijn favoriete kleur. Nu pas besef ik dat die kleur voor haar geen straf was.

Zo kan ik nog een hele tijd doorgaan met de dingen die ze allemaal voor mij heeft gedaan. Maar niet alleen voor mij. Ook voor ons als gezin heeft ze veel gedaan en het mooie daarbij is dat ze dit altijd heel gewoon vond om te doen. Ook over hoe ze genoemd werd, deed ze niet moeilijk. Ze was “gewoon Hanny” en niets ingewikkelds van stiefmoeder, nepoma of weet ik veel. Hoe gewoon ze was, wordt ook duidelijk uit het volgende verhaal van Marlies, mijn oudste dochter.

Meer dan twintig jaar geleden werd ik geboren. Als eerste kleinkind betekende dat voor jou dat je eigenlijk oma werd. Oma wilde je echter niet genoemd worden; stiefoma of nep-oma al helemaal niet. Toen ik als kind aan jou vroeg hoe ik je dan moest noemen, zei je: noem mij maar gewoon Hanny.

Ik denk dat ik namens alle kleinkinderen spreek als ik zeg dat jij je rol als oma zijnde, uitstekend hebt volbracht. Jij maakte geen verschil tussen de kinderen van opa en je eigen dochter; voor jou was het allemaal hetzelfde. Dat is hoe jij bent geweest en dat is waarom mijn bewondering in de loop der jaren is gegroeid. Toen ik jullie vertelde dat mijn vriend twee kinderen heeft, keek je me aan met een blik. En ik wist precies wat die blik betekende... Maak nooit verschil tussen die kinderen en je eigen kinderen later. En nu, als het soms even zwaar is met twee kinderen in huis.. dan denk ik daar weer even aan. Dan denk ik aan hoe jij voor mijn moeder, haar broers en later voor ons als kleinkinderen hebt klaar gestaan. En dan denk ik: ik wil het net zo doen zoals Hanny het heeft gedaan.

Ik ben dankbaar voor alle mooie momenten, de vele kaartjes die ik heb gekregen, de musicals waar je ons mee naar toe nam en de lessen die je me, misschien onbewust, hebt geleerd. Maar ik ben ook dankbaar dat ik nog afscheid van je heb kunnen nemen. En geïnteresseerd als je was vroeg je ook toen hoe het ging in Delft. Het laatste wat we besproken was hoe het ging met Lucas en Liz. Tevreden lachte je en zei je: wat een schatjes zijn dat. Want ook hen had je al als 'nieuwe achterkleinkinderen' geaccepteerd. En precies dat, is wat jou een mooi en bijzonder mens maakte.

Mijn dochter Lotte heeft nog niet zo lang geleden Hanny geïnterviewd voor haar studie. Uit de bewerking van dit interview heb ik een paar stukken geselecteerd die wat mij betreft heel duidelijk laten zien hoe Hanny in het leven stond. Optimistisch en vol vertrouwen dat het goed komt. Ik citeer:

“ Er volgenden zes maanden geklungel om uit te vinden wat voor medicijnen bij mij passen, want iedereen heeft een ander medicijn nodig’. Hanny ging echter van het goede uit: ‘ik ben een positief ingesteld mens, dat ben ik altijd al geweest. Ze zullen heus wel een medicijn vinden dat bij mij past’.

En dat ze hield van het leven blijkt wel uit het volgende: “Mede hierom heeft ze nooit gedacht te stoppen met de behandeling: ‘Je moet wel echt een beetje ‘gestoord’ en gek in je hoofd zijn als je er voor kiest om niet meer te proberen langer te leven’. “

Tot het eind bleef ze hoop houden op een betere toekomst, ondanks alle bijwerkingen die ze ondervond tijdens haar behandeling. Tijdens het interview sprak ze de volgende wens uit:

“Ik hoop met mijn man rond kerst op cruise te kunnen gaan. Daar is het harstikke donker, maar dan hoop ik dat ik het noorderlicht zou kunnen zien. We bespreken nog niks, maar we hopen dit wel met kerst te kunnen doen. “

Even leek het 6 weken geleden dat deze wens nog een keeruit zou komen. De waarden waren spectaculair gedaald. Een cruise was misschien nog een stap te ver. Het werd Egmond aan zee en zelfs die paar dagen moesten vroegtijdig worden afgebroken.

Toespraak Ria.

Het is eigenlijk vreemd dat dat Hanny nog ontbreekt op de eerste herinnering uit mijn jeugd. Of eigenlijk niet ontbreekt maar wel op een merkwaardige manier aanwezig is.

Maart 1945 moet het gezin Ton vluchten voor het bombardement van Bezuidenhout. Piet, ongeveer 6 jaar zelf lopend, ik op de arm van mijn vader, misschien zelf ook wat lopend, mijn moeder met een kinderwagen waar Hanny een maand later in zal komen te liggen. Het loopt goed af. Gelukkig bleken we aan de goede kant van Bezuidenhout te wonen.

De familie Ton, Piet, Hanny en ik en nog wat later Jaap. Een gewoon gezin dat door mijn vader werd bestuurd en waarin mijn moeder de dagelijkse leiding had. Ook niet helemaal alledaags trouwens, ik kan mij geen geldzorgen herinneren. Hanny en ik doorliepen hetzelfde traject. Dezelfde kleuterschool, dezelfde lagere school, zij het uiteraard met enig tijdverschil. Dezelfde gymnastiekvereniging, een christelijke uiteraard , waar Hanny haar been brak, niet ten gevolge van een dubbele salto maar van een onverhoeds openwaaiende deur.

Een hecht gezin met een stevige familieband. Daarom werden de vakanties in Zeeland doorgebracht. We hadden het ook weer niet zo goed dat een huis kon worden gehuurd, dat kwam pas later. Mijn vader en moeder sliepen bij oma en opa, Piet Hanny en ik werden ondergebracht op de boerderijen van ooms en tantes. Daar begon de eerste verwijdering want Hanny werd elders gestald.

Alleen op zondag werden wij bijeengehaald voor een gezamenlijke kerkgang waarbij er in de middag nauwlettend door mijn vader op werd toegezien dat aan mijn nek geen zand kleefde want uiteraard mocht de familie niet weten dat wij een gedeelte van de zondag op het strand doorbrachten. Het werd dezelfde MMS al moet gezegd dat Hanny er aanmerkelijk korter over deed dan ik.

Daarna zette de verwijdering in. Piet verdween naar Wageningen en daarna naar nog veel verder. Ik ging naar de kweekschool, Hanny naar een soort van vormingsklas waar je onder andere koken leerde. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat Hanny daar nooit een hobby van heeft gemaakt. Heel even doorliepen wij nog hetzelfde pad. Ik ging jaren lang naar een zeilkamp en Hanny volgde. Het staat vast dat daar haar liefde voor Friesland is geboren. Weliswaar heeft zij nog een aantal jaren als röntgenlaborante in Amsterdam gewerkt maar Friesland bleef trekken.

Overigens maakte die periode in Amsterdam Hanny bij onze kinderen mateloos populair. De fotonegatieven waren verpakt in prachtig geel papier dat door Hanneke en Petra gretig als tekenpapier werd gebruikt.

Er kwam overigens pas echt afstand toen Hanny in Friesland ging wonen. Voor een Randstedeling ongeveer de rand van de wereld. Dat moeten gelukkige jaren zijn geweest zeker toen Jan en wat later Annemarie op het toneel verschenen. We moeten bekennen dat wij wel eens met enige jaloezie naar de rust en de ruimte van die mooie boerderij in Waskemeer gekeken hebben.

Toch kruisten onze wegen nog regelmatig. Dat was toen Hanny en Jan en Annemarie hun vakanties in Quiberon gingen doorbrengen. Een plek waar wij ook wel eens kwamen. Ik weet nog hoe wij jaarlijks met stijgende verbazing toekeken hoe Jan zich weer een andere auto had aangeschaft omdat een vorig exemplaar nauwelijks bij machte was geweest om de hoeveelheid huisraad die de familie Rijkens voor een vakantie nodig had richting Frankrijk te verplaatsen.

Mijn zus Hanny, een lange lijst van mooie herinneringen. Een lijst die wat ons betreft wel wat langer had mogen zijn!

.NL domeinnaam kopen in Nederland punt NL domeinnaam kopen en beschikbaarheid controleren

De klok van het leven heeft geen wijzers en haar tijd tikt voorbij.. op weg naar de eeuwigheid!

Soms heel langzaam maar af en toe ook in een sneltreinvaart. In die vaart neemt de tijd soms een dierbaren van ons mee. Iemand voor wie die tijd is gekomen heet het dan! Immers we hebben allen slechts beperkte tijd in het wereldse leven.

Ook nu heeft de tijd ons beroofd van een dierbaar iemand! Ja... je mag gerust zeggen beroofd, omdat aan Hanny's tijd zo plotseling een einde kwam. Niemand had verwacht dat voor Hanny de tijd al zo snel zou komen.

Immers rond de kerst genoot ze nog van een vakantie aan de zee. We konden haar enthousiasme delen op haar blog "Gewoon Hanny". Daarin deelde zij met ons vele gelukkige momenten, reizen en gebeurtenissen. Op Facebook elke zondag een bloemetje met een wens voor iedereen. Dat zullen we node missen.

"Geluk is een ander blij maken"..... Hanny's lijfspreuk waaraan ze met liefde gehoor gaf. Immers anderen blij maken kon ze als de beste omdat ze zelf ook zo positief in het leven stond. Uit elke tegenslag putte zij de energie om sterker uit de strijd te komen. Helaas was die laatste strijd onoverwinnelijk en moet Hanny het tijdige voor het eeuwige verruilen.

We zullen Tante Hanny ...nee... gewoon Hanny in onze gedachten bewaren als een lieve, hartverwarmende vrouw die al het mooie van haar leven met ons allen wilde delen en daar ook de tijd voor nam.

Zullen we Hanny maar ook vooral elkaar beloven ons geluk te delen en tijd voor elkaar te nemen, voordat de tijd ook ons meeneemt?

Een laatste groet, namens neven en nichten uit Groningen!

Niks is meer "Gewoon".

Lieve allemaal...

Helaas bleek de voorlopig laatste log, de daadwerkelijke laatste log. Hanny is afgelopen zaterdag heel rustig en vredig ingeslapen. Wij als familie, Jan & Annemarie, willen jullie bedanken voor de steun, de reacties en de liefde die jullie altijd hebben gegeven aan Hanny.

Graag willen we jullie dan ook de mogelijkheid geven om afscheid te nemen van Hanny. In verband met onze privacy willen we ons adres en de datum en het tijdstip van de crematie liever niet hier op GewoonHanny plaatsen. Echter, als jullie willen komen stuur mij dan even een berichtje op annemarie(at)annespike.nl (vervang dan wel even (at) voor een @ ) dan krijg je van mij de informatie.

Log ..... 3.345 ..... sinds 12-08-2006